нѐ (зам.) - поканува (гл.)

„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По движењата и нејзината насмевка разбравме дека нѐ поканува во кафеаната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со широка насмевка и лесен поклон нѐ поканува да влеземе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Другите, молам, на задното седиште!“ нѐ покануваше широко размавтан со рацете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Марко на предното седиште, до возачот - а тоа ќе сум јас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Молам, господата да влезат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)