нѐ (зам.) - остава (гл.)

Затоа нас Грчиштата не нѐ оставаат да си отвориме свои училишта и свои цркви,за да нѐ погрчат, вели Лазор Перуноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Управата своеобразно располагаше со буџетот, за што сведочеа и отворените пијанки во домаќинството, и најмногу да се грижеше да ги намири донекаде постарите ученици, додека нас, подмладокот, нѐ оставаше да се помачиме малце.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Здодевност... Никогаш не нѐ остава сами - интересно!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Претензиите на Србија и Бугарија, од една страна, ни покажаа оти само конкуренцијата на тие две држави нѐ остава да робуваме уште на неопределен рок; од друга – тие претензии ни ја потврдија и без тоа познатата вистина оти во цела Македонија има само една, а не неколку словенски народности.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Питу се тргна. Сега исписка и жената: - Питу!... Кому нѐ оставаш?... Питу осети како го пресече нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
“Никогаш не нѐ оставаат на мира, Бени,” рече Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како што со булуците ја минувавме реката, така возрасните што беа со пушки нѐ оставаа сами да продолжиме, а тие се враќаа некаде во осојското.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Клинка пред нас, зад нас, не нѐ остава на подалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знам дека, нас Македонците, не нѐ оставаат понаблиску и во огнот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Преблаги господи, не нѐ оставај никогаш сами. (Попот пребрзо ги води.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не нѐ оставате да се чувствуваме сами. Денес е најужасно да се чувствуваш сам.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лука Карер знаеше дека нивниот потег е многу ризичен и дека во животна опасност ги вовлекува и семејствата на оние чесни луѓе што прифатија под својот кров да ги примат прогонетите сограѓани.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нѐ остава зад грмушките, а тој сам се упатува кон оградата од црквичето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но не нѐ оставаат ни да мрднеме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Значи, ни заминуваш, драги учителе. Нѐ оставаш... - ги бришеше очите прислужникот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
(...) Бартелми нѐ принудува да ги напрегнуваме интелектот и имагинацијата, а на крајот нѐ остава збунети; неговата постапка мошне наликува на онаа на Ешер во делата како што се Конвексно и конкавно и Коцка со магични траки, кадешто воопшто не сме во состојба едновремено да го видиме и конвексното и конкавното.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не бев сигурен за што точно размислуваше Роза, таму, на игранката, но забележав дека со лесни женски движења на левата рака, бркаше некоја мушичка што ѝ сновеше околу трепките, а потоа наеднаш ме погледна и речиси прошепоти: „Нели, умните ги праќаат во лудница за да ги снема, а нас, лудите, нѐ оставаат овде, да бркаме мушички. Убаво збогатување на секидневието.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не нѐ остава, не нѐ испушта од око.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Каде татко? - Од каде што не се враќа... - Зарем нѐ оставаш, татко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)