Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Близу си до вистината што нѐ изедначува со недостижното.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)