нѐ (зам.) - гледа (гл.)

Завидливо нѐ гледаа децата од Козар маало кога чекоревме крај нив со стадото на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не нѐ познава. Прв пат нѐ гледа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се качувавме на столовите и ги враќавме во гнездата, додека околу нас кружеа мајките ластовици и нѐ гледаа, час со недоверба, час благодарно.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Им мавтавме со веѓите охрабрувачки, додека мајките нѐ гледаа презриво и ги вардеа гласно и загрижено, оддалечувајќи ги од нашата неприличност.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во џебот носиш цигари и запалка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пушиш веќе не си дете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Море оти, Толе, оти сине, да не си идиш, оти да не нѐ гледаш. Толку ли ти одмилеме, сине на мајка!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, само кажи, нѐ гледаш оти умираме гладни,, та не ќе сме кандисале!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Школскиот прислужник седеше зад нас на расклатен стол и строго нѐ гледаше.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Полицајците нѐ гледаат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се пареа како животни; таа стенкаше и бараше да се зарие во неа до коска; токму така, до коска; Фисот стенкаше, мрдаше со голиот газ, а Луција бараше уште; во еден момент, таа ме погледна и рече: „Фис, некој нѐ гледа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ти си нѐ гледал?“, праша стрештено. Луција беше сосема бледа; ме изненади кога побара цигара; ѝ дадов; таа запали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција пак, ниеднаш не дојде да нѐ гледа, иако во училиштето се разнесе брзо гласот за нашите акробатски и мотоциклистички способности.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ние, луѓето, покажуваме сѐ само кога знаеме дека никој не нѐ гледа; од таму доаѓа филозофијата на студената страст, на помиреноста со светот без очи и слепата судбина, стратегија која редовно вродува со невиден, чудесен плод кај публиката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Умно велеше Филозофот: сѐ што гледаме сведочи за невидливото: За оној кој го направил видливо сето ова, а самиот останал невидлив, се сокрил од пред очите наши за да нѐ гледа, да нѐ слуша, да нѐ демне; нѐ оставил да го бараме и созерцаваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Една вечер се забавивме со Земанек на тренингот. Дојдоа да нѐ гледаат некои девојчиња од гимназијата, но и од текстилното школо, и ние беснеевме на мотоциклот, еден по друг: првин Земанек скокаше од ритче на ритче, а потем јас возев на едно тркало.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сигурен сум дека знаеше, оти нејзините најдобри другарки доаѓаа да нѐ гледаат, а таа не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По неколку месеци Земанек возеше на едно тркало речиси како мене, и веќе почнаа да доаѓаат и луѓе, да нѐ гледаат, оти се расчу за нас и нашата вештина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ДЕПА: (на Анѓелета). Ти нафукај се убаво! Не нѐ гледај нас што нѐ чека ручекот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Улицата тапо нѐ гледаше со многуте ситни прозорци како да нѐ заплашува со своето молчење.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја поразува секоја критика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Силно се труди да ги убеди другите да нѐ гледаат како дефинирани од политичка категорија – односно од геј-идентитет – зашто таквата категорија е морално неутрална.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И ни овозможува пристап до извор на лично значење преку кој ќе си го осознаваме животот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нѐ прави одново рамнодушни кон начинот на кој нѐ гледаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Романтичната љубов ни дава замислено изземање од општественото непријателство, ни овозможува да се величаме себеси и сопствените чувства без да ги гледаме низ призмата на туѓото неодобрување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лаежот чиниш ги разбуди селаните. Се отвораат залостените дрвени порти, жени и деца молчаливо нѐ гледаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Љубопитно се распрашуваат кои сме, им изгледаме туѓи за што првпат нѐ гледаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нѐ гледаат, ги гледаме. Молчиме. Молчат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Исмет го допи чајот. Ја помести чашата и го впери погледот во нас. Долго и замислено нѐ гледа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Исто така беа љубопитни кога нѐ гледаа заедно да доаѓаме на училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зигмунд ми кажа дека Фридрих Рихтер ѝ давал часови по цртање во другите денови, затоа што Сара Ауербах имала тешкотии во одењето, а нашите часови по цртање повеќе беа игра, брканица, криенка-миженка, а помалку совладување на цртачката вештина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога часовите се одржуваа во градината, честопати ја забележувавме Сара, ќерката на доктор Ауербах, како нѐ гледа низ прозорецот од својата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ѕидот, на лист пишува: „Внимавајте на паричниците“... можеби затоа сме тука ние, придружбата, другиве нѐ гледаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Еве нѐ пак - седиме на Монпарнас но за сега молчиме. Од кај шанкот нѐ гледа човек со модра сенка спуштена од десната веѓа до брадата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И да не се молиме само овдека во светиов храм, вели, и не оставајте ги молитвите само за овие ѕидови од кај што нѐ гледа синот господов и неговите апостоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни подава столови, нѐ гледа в очи, ко сестри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Врват луѓе, нѐ гледаат, се пресмеваат. - Аирлија, велат луѓето. - Амин, вели Јон, бериме сливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само нѐ гледа и ѝ се полнат очите со солзи, ѝ претекуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леба ми врапче подлетарче нѐ гледаше од црешнана, рече гробарот, тргнувајќи кон црешната, ене го, се скри меѓу лисјено, ене го колва мушички, рече, не запирајќи со одењето. ...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нѐ гледа уплашено и рини од тиквата со корупче. Му кажуваме зошто сме дошле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само Чако гледа што правиме. Иди по нас, истрчува пред нас и нѐ гледа право в очи. Нам само очите ни се зголемуваат. 157
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние отидовме над неа и таа нѐ гледаше, а очите ѝ се завируваа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еј, врапчено нѐ гледа, рече пијаниот гробар, подавајќи се меѓу луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвездан лежи, пресвиснат на магарето и ништо нѐ гледа што правиме. Во некои други места е занесен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А народ се собрал во гумното и нѐ гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја плати ми ти мене венчавката и владичкото, та тамо да си свршиме работа, да ве провенчам, нека е аирлиа, да се напиеме, да си повечераме шо дал господ, а да не нѐ гледа векот како на пазар да се пазариме и да се плаќаме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Добрите соседи нѐ гледаат како живееме. Сакаат да ни помогнат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ќе можеш да се сокриеш и да нѐ гледаш од шумата“, рече Мег.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тате, дојди да нѐ гледаш, март е!“ кликна Мег.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Разгледајте ја банкнотата од еден долар. Од врвот, одлепен од останатиот дел на пирамидата со ореол (антиракетен штит?), будно нѐ гледа окото на Големиот глобализатор.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Во Универзална! - громко заклучува малечката, само по става, индивидуа: Сигурно сте нѐ гледале на ТВ.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Благодарение на американизираното преименување на митските имиња + незнаењето на преведувачот, во епизодата за подземниот свет, Кербер се викаше Субрес, Деметра – Демида, Кентаврот – Сентор, а Персефона – Постстефани!!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Курсистите ни прават место да седнеме. Нѐ гледаат како да сме учители, како да сме ангели спасители.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- А јас? А јас? - А ние овде, што не нѐ гледаш ...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кожите ни дишеа секогаш различно, окото ни клептеше секогаш различно и различно броевме чекори детски и камчиња во чевлиња, различно ни гореа гласните огнови и писмата ги виткавме различно во различни бои со различни поштенски марки, цветни усни јазици зборувавме, децата нѐ гледаа, броевме, реката знаеше, броевме спомени и слики. Колку ли слики и спомени?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
АНДРЕЈА: Поминуваат покрај нас зад заматени прозорци и нѐ гледаат како да сме муви во маќеница.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЕЛЕНА: Достоинство. Мораме сѐ достоинствено да поднесеме. Нѐ гледаат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нѐ гледаше, нѐ гледаше, ја заврте главата едно време и туку рече: - Го обравме бостанот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нѐ гледаат и нас жени и нѐ жалат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од нејзиниот скут нѐ гледа и оголен човечки череп.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека некој нѐ гледа, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од секаде јата пилишта се креваат над нас и, онака, оддалеку нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, некој нѐ гледа, велам и ни се полнат со месо забите и непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полицајците нѐ гледаат, а ни око да им трепне, ни веѓа да им се крене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тој, цело време да ти биде надвор и да нѐ гледа одозгора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ги подаваме рацете, а тие само нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и кучињата нѐ гледаа со истата омраза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде и жената, Гркинката, и таа застана и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледа, и како да прашува што чекаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од бродот нѐ гледа капетанот, целиот екипаж.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
15. Во пештерата нѐ гледа цело Политбиро.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледаат како се тетеравиме, слегувајќи од камионот, и се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другата жена стои само така: ги завртела крајовите од скутината, ги собрала во рацете и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шеткаат луѓето и нѐ гледаат напреку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само нѐ гледа онака, беспомошно, како прв пат да нѐ видел, што се вели, како да не нѐ познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само едното дрво што нѐ гледа, не се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу нас се пикнува едно момче со некое врзопче хартии под мишка и само нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледа сонцето, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледа така, си мрднува со ушите и се свртува, се губи во чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а отспроти Паун Радевски ја пресоставува песната „Ена карави апто Пиреја“ и, наместо еден брод тргнува од Пиреја, тој пее „еден брод со нофисти17 тргнува од Драч во незнајно“, ааааа, тис, си пее „ена карави аптом дирахион пуехи меса Нофитис“, си пее, а нас ни се приплакува, морнарите не знаат зошто ни иде така и нѐ бркаат од палубата долу, во утробата на бродот нѐ слегуваат, кај котлите, кај машините и тогаш Паун Радевски запира со песната, се истава настрана и настрана нѐ гледа,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си продолжува да вика, воопшто не нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)