Тоа никој и не го бараше од нив, тој ги сфаќаше нив, му беше мака само зашто и тие не се помачуваа да го сфатат него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уште поверојатно беше дека никој и не знае колку биле произведени и дека уште помалку се грижеше за тоа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Завладеа гробна тишина. Ти се чинеше дека никој и не дише.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А од нив никој и не помислуваше да запре.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)