Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но, заради толку различните видови на филмови кои можеа да се видат, никој жив не можеше да укапира што андерграунд всушност значи - освен тоа дека тие филмови не му 164 Margina #11-12 [1994] | okno.mk припаѓаа на синдикатот и дека не доаѓаа од Холивуд.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Луѓето често ја наведуваа мојата прочуена мисла: “Сакам досадни работи”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јонас вели дека тој израз прв го употребил Мени Фарбер, во својата статија за непризнатиот холивудски low-буџет на режисерите во магазинот Коментар, и дека Дишан на некое филаделфиско отворање изјавил дека “going anderground” е единствен начин уметникот да создаде нешто вредно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но како никој жив од Потковицата немаше или нејќеше ништо лошо да каже за Јована, властите се налутија и ги нападија железничарите од станицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јончета Ризески Штетата го вратија на земјата на татко му Ангелета Ризески Козето и одново го направија прост селанец, Ордана го отераа на некоја мала станичка во Србија; само Крстета го оставија тука, но да не биде чувар на пругата, како порано, туку го натераа да биде прост работник во десетината на новиот десетар, Дано Плетварчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А со нив, со Дамческите и Акиноските, кои беа и ородени, Калина Дамческа беше мажена за Петара Акиноски, никој жив од Потковица, а и од сите околни места, не сакаше да се зафаќа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пукнаа за нив два гласа: едниот, што подоцна се потврди за точен, го ширеа христјаните, но никој жив не можеше да каже како допрел до нив, дека се тоа мирни роботливи селани, кои, пред опасноста да бидат потурчени, дури од Мелничко стигнале ваму, а другиот што не можеше да се провери, а го ширеа Турците, дека е тоа ајдутско племе, кое, на пат за ваму, попленило и запалило неброени чифлизи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па поради тоа, кога се стивна сета работа, пукнаа два гласа, едниот, го пуштија жителите на Потковицата, дека и него, и Атанаса Дамчески, како и татка му Ѓорета, го затвориле властите и сега кријат од неговите и од луѓето, а другиот, бездруго дојде од нив, од властите, дека Атанас избегал во Грција а оттаму во Америка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До крајот на последната Голема војна, а никој жив не си споменува точно од кога, околу вирот, од рана пролет па до доцна есен, се распостилаше чергата на потомците на некој си Алил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но таков беше законот во Потковицата, непишан но строг, за сите што молеле на Молитвена Вода никој жив уста да не отвора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никој жив јунакот не го скорнува. И тој, како и Том од Чикаго, медал сонува.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

И никој жив не знаел да ги објасни испишаните зборови - што значат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Впрочем, и никој, освен тие двајца, не знаеше со каква потрага се нагрбиле двајцата непоправливи Балканвавилонци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

L Никој жив не можеше да разбере што се случуваше длабоко, длабоко во душите на Татко и Камилски кога дојдоа речиси на полпат од нивната донкихотовска борба со османскотурските заемки во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Долго гледаа кон куќата, но никој жив не се појавуваше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас а ни никој жив во селото не ја знае целата прикаска, ама така некако Пандо попадна во лош осарник...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Што се случило и што видел Пандо – тоа никој жив освен арамиите – или можеби Пандо ако тоа го знаеше – не може да ти каже.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Иако, никој жив клетва не може да земе ниту дека прикаската е вистина ниту пак дека е лага.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Инаку, сите постилавме јамболии во конбинованата соба, во која никој жив не влегуваше ама вратата секогаш беше отворена за да се види високиот сјај на витрината.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некое вчерашно утро, „вчерашно“ од пред месец или можеби од пред половина година, часовникот мртов-ладен си застанал, па така си стои без никој жив да се погрижи зошто не работи.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ужасниот проблем со неточното мерење на времето нив воопшто не ги засега.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога навечер, по враќањето откај сарајот, не можејќи да се скраси в постела, нервозно шеташе нагоре-надолу по плоштадката пред Капан-анот, која дење се полнеше од трговски договарања и преговарања, тој избегнуваше да се сретне дури и со Марин Крусиќ, зашто сега со никој жив не сакаше да ја дели својата болка, како таа единствено да му остана од Атиџе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Оној шерет Арсен може пак да ми измрда со лозјето. (Вика.) Параскево, Параскево!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Моите проблеми во тој момент беа токму такви и никој жив не можеше да ги отстрани, но татко ми ми се обрати многу нежно кога ме праша што ми е, и седна до мене со намера да открие, а не само онака, да праша и да си замине како што понекогаш прави.