ние (зам.) - веќе (прил.)

Но ние веќе добро го познавме нивното мекање. Ова беше друг глас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во ладните скопски зими нѐ носеше на скопското лизгалиште на Кале.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А ние веќе бевме девојки!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Децата сѐ уште не се будали, но ние веќе ќе ги преобратиме во малоумници какви што сме и самите, со високи коефициенти на интелигенција, ако е можно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тешко, се работи за занает, а ние веќе не сме правите „муштерии” на телевизијата; првите купувачи се спикерите, познатите либерали.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вратите затворени, козите прибрани, децата растат низ нивните соништа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Доаѓаат со бајраци и со труби и преповторуваат: сите ние веќе по трипати бевме мртви...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— А бре, кога сте решиле, што да не се пробиете!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ете, ние веќе ти ја изложивме нашата намера оти сакаме да се прибереме во Софија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Авионот ја допре земјата токму кога дисплејот над седиштето покажуваше дека сме на две илјади и шестотини метри надморска височина и тоа беше уште еден знак дека сме живи и здрави поблизу до ѕвездите а ние веќе си знаевме од домашните политички пароли дека и сонцето е ѕвезда.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Бидејќи ние веќе не сме живи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Најстариот не изустил богохулни зборови откако видел дека не е неговата калеша, а вториот гласно рекол сполај ти Господи за спасението на мојата перачка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш таа плеснала со рацете за да ја викне жената на најмладиот брат: ’Јатрвичке наша најмлада, ѝ рекла, невесто мила на млад ни девер, ајде место нас однеси им јадење на мажите, чунки патот е долг а нам нозете ни се папсани, та ние веќе не сме млади и лесни како тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не е тоа, што ние веќе не сме светот, но ние сме сами за себе, а тој е сам за себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
†6 прашање: Започна ли нашата работа? ако започна, во што се состои? одговор: Нашата работа сега ќе почне, а таа се состои во регистрацијата на светот, затоа што ние веќе не сме светот. прашање: Но, ако ние веќе не сме светот, што сме ние? одговор: Не, ние сме светот. То-ест, јас не се искажав сосем правилно.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
О, ние веќе знаевме, се колнам, колку и да беше тежок, мачен тој пат, сонцето немилостиво, патот отровен, тој издржуваше, ништо не можеше да го задржи, мило мое.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И преку ѕидот да беше ние веќе го гледавме како доаѓа, проклет да бидам, како некој голем маршал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, ние веќе не бевме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А ние веќе дојдовме во состојбата на Германија 1941-та.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Според него, ние веќе сме стапнале на крајот од историјата, всушност веќе се наоѓаме од онаа страна на историјата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се разбира ние веќе ги употребуваме тие форми, но во крајната верзија на Новоговорот ќе нема ништо друго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние веќе не знаеме буквално ништо за Револуцијата и за годините пред Револуцијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во единаесеттото издание ние веќе не сме далеку од таа цел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ПРАЗНИ СТРАНИЦИ
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние веќе не бевме тоа што бевме. Ние бевме други луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Има силна дарба за јазици, ние веќе си зборуваме на италијански јазик”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Катерина изгледа сепак со право забележа дека ние веќе подолго време имаме зборно место и дека таа не гледа никаква опасност од загубување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ваквото нејзино однесување во најмала рака ми се чинеше чудно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние веќе не мислиме дека дистинкцијата меѓу претензијата и реалитетот е толку важна. 72 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
СЛОБОДА И РЕПРЕСИЈА
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Двете форми на морална регулација сега се во криза; ние веќе не им веруваме на гломазните институции кога ни велат што да правиме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Авторитетот на црк­ва­та, политичките партии, академските институции - очигледно паѓа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кракатау: Господине Дебил, ние веќе одамна се обидуваме да допреме до вашите два молекула...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е тешко да се согледа проблемот што тоа го предизвикува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Не претерувај, ние сме задоволни и со морков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што вели Дерида (5 стр. 26): ... différance нема никакво име во нашиот јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но ние веќе знаеме ако таа е неименлива, дека тоа не е привремено така, затоа што нашиот јазик сѐ уште не го пронашол или попримил ова име, или затоа што би требало да го пронајдеме во друг јазик, вон конечниот систем на нашиот сопствен јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дебил: Смокај го но не го целивај.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Наставнику, ние веќе се запознавме - Влатко живее во нашата зграда, во нашиот влез!“ тоа Нина објаснуваше возбудено.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние веќе сме на нашето одредиште. Следи ја ситуацијата и јавувај. Толку.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа за нас му беше прво на даскалот и до Василица ние веќе знаевме доста букви, а го знаевме и Оченашето и неколку песнички.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние веќе се смеевме. Освен Јоле и Ѕвезда Чупата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние веќе го прежаливме јадењето, како да ни вели, уште кога ве видовме, го прежаливме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние веќе бевме тргнати за Солун, вели човекот, ама од пол пат нѐ вратија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човекот со кравите одамна беше отиден, но детето го гледаше со своите мисли, на истото место, на ист начин и ги слушаше неговите топли зборови: „Па ние веќе сме другари.“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па ние веќе сме другари.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)