ние (зам.) - всушност (мод.)

На крај, ова испадна како парадокс – борејќи се за твојата „лична независност“, ние всушност те одвоивме од себе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сместувајќи ја секојдневно, ние всушност ја издвојуваме од него.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Со тој брак, ние всушност (јас и Земанек), се убедувавме дека не сме згрешиле што сме го избркале Јан; оти тој брак реално постоеше, и беше знак дека се сакаме; а ако се сакаме, тогаш не можевме да бидеме виновни за тоа што немаше место за трет во тој наш свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа е стара 300 години и ние всушност го развиваме Лајбниц. Но, сега сме поумни од тогаш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А пак сѐ досега, ние всушност не знаеме дали е тој голем уметник или нешто ситно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имаш право. Ние всушност и го применуваме, зашто ни го диктира организмот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ни создаваше претстава оти секој ден јадеме нешто друго, а ние всушност постојано го јадевме истото тесто!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но ние всушност ги потпишуваме! И ја воведуваме формата на колективно авторство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Писателот на текстот веќе не е сезнаечкиот автор, оној којшто има директен пристап до вистината, туку место за средба на различни јазици/дискурси, искуства...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)