ние (зам.) - го (зам.)

Денес јазикот се преговара и означува низ комплексни протоколи коишто управуваат со идеолошкиот однос спрема дигиталниот текст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вториот дел трае околу 15 минути. Помошниците го означуваат крајот, а гледачите се присилени да се оддалечат. 56 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ние го препознаваме Netscape, но го препознаваме ли и неговиот протокол за декодирање лиценциран од Јужноафричката Република? (Алтисер се превртува во гробот.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Kristine Stiles ПРАГ НА КОНТРОЛАТА destruction art and terminal culture (деструкциската уметност и крајната култура) „е.д.е.н“ „Ние го преживеавме ова доба“, пишува Херцог на Сол Белоу (Below) во едно од своите неиспратени писма.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во меките и тивки ноќи на пријатните годишни времиња, обично мајка ми ги отвораше сите големи прозорци, и ние го наслушнувавме дури и дишењето на реката, таа живо нѐ поврзуваше со течењето на времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас, тежок збор, што би рекол еден Андриќ, збор кој пред очите на оние пред кои е кажан, го определува нашето место, кобно и непроменливо, често далеку пред или зад она што ние го знаеме за себе, надвор од нашата волја и зад нашите сили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дента кога си одевме од Будимпешта напуштајќи го малиот свет што ние го создадовме во станот на Еца каде што беа сите предци и потомци на дедо ми Митре, Слобода не се појави на железничката станица (Западна страна) која беше оддалечена стотина метри од зградата на Еца!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во текот на разговорот користеше по некој англиски збор, погрешно изговорен, а Спиро и Стасе (нејзиниот сопруг, кого мајка ми, а и сите ние го сакавме на посебен начин, затоа што е многу питом и позитивен човек) се погледнуваа и се потсмевнуваа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше премногу доцна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сепак одлучивме да останеме и да се промуваме наоколу, и секако, што подобро да се забавуваме, во што навистина бевме доста добри, и да одиме на журки, и да се скијаме по вода, и да запознаеме некои странски луѓе од филмот - ги запознавме Моника Вити и Антониони, кој го сними Blow up кога ние го снимивме Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Она што ние го сакаме е да бидеме во првата линија на овој феномен на ѓубрето, пресвртената сфера на иднината, и затоа ние, исто така, обрнуваме посебно внимание на оние аспекти на јазикот кои можат да се земат како модел за феноменот на ѓубрето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ние го рамниме со чуениот карикатурист Жан Брин од „Пари мач“. Ете тоа е Кире...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Операцијата „чист рез” кај потиснувањето достигнува до потполно исклучување, па (а) ние го забораваме X (б) несвесни сме дека постоело некое X кое сме го заборавиле (в) несвесни сме дека сме го заборавиле X (г) несвесни сме дека сме несвесни за заборавањето на заборавеното X.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Проучувањата на искуствата во раното детство наидуваат на тешкотии: децата не можат да ни соопштат, на јазикот што ние го разбираме, а ние најчесто не се сеќаваме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но ние го разбравме: добродушноста и заштитата го трогнаа в срце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но нашето си е наше и ние го бараме!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Вие се поисплашите малку, ние го окркаме копанот и тоа затоа да ни биде на двете страни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како „било што било?“ Не разбирам jac тебе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Практично, ние го правиме следново, при што мојот придонес е теориски: ние ја пресметуваме генетската информација и ја пренесуваме во алгоритми. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 91
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Отприлика, „централниот“ збор на текстот, кантовско- деридијанскиот „парергон“, ние го прочитавме како „маргина“; освен тоа, и самото наше списание би сакале да може да се нарече „мултимедијално“, па макар и во една метафорична смисла (кога веќе немаме предуслови да го направиме буквално интерактивно).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со тоа кончетото речиси станува она што ние го нарекуваме “внатрешна форма на говорот”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Псст, саснав јас. Како да чу нешто, дедо Симон застана. Ние го запревме здивот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа траеше само миг, а потоа сè се смири - освен Фоте: - Кога се расформира одредот, заправо кога се распушти, по директива на раководството од градот ние го закопавме оружјето завиткано во шаторски крила и се растуривме кој каде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мораше, конечно, да се соочи со вистината дека, без големиот Татков занес, што го попречуваа други, без неговите силни илузии дека некаде ќе заминеме, како некогаш, по кружниот пат на јагулите, во потрага по некој друг пат на враќањето, ние го губевме еланот за опстојување, надежта...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Каква огромна разлика помеѓу овие дела и сето она што можевме да го очекуваме врз основа на неговите дела пред и после тоа!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штом Рони заврши со читањето, го прашав дали би дошол во Фектори и едноставно би седел во фотелја надвор од видикот на камерата, и би зборувал додека ние го снимаме Марио Монтез во филмот Харлот, и тој рече: „Добро“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од суштествени причини: единството на сѐ она што денес може да се постави како цел, преку најразличните поими за науката и писмото, секогаш, во принцип, повеќе или помалку кришум, е детерминирано од една историско-метафизичка епоха; ние го наѕираме единствено нејзиното затворање /clôture/. Не велиме: крајот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потсетувајќи дека уметничките дела на Бојс не може да се редуцираат на она што ние го гледаме, овие бордури-рамки играат двојна улога: тие се забрзан тек за оние кои тежнеат да ја дофа­тат мислата на Бојс и, истовремено, направа за корекција на погледот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најдобро би било по враќањето дома да ја соблечете облеката и внимателно да ја истресете над кадата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иднината може да се антиципира единствено во облик на апсолутна опасност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека читаше, си мислев колку е прекрасно да најдеш некој толку плоден писател, баш во моментот кога ти беа потребни “звуци” за твоите звучни филмови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На оваа изложба, налик на многу други изложби од современа уметност, единствена екстраваганција е експликативната бордура на секое дело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, всушност, мене ми се допаѓаше и содржината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата широкоградост и понатаму трае, а ние го губиме здивот мрморејќи за 190 Margina #11-12 [1994] | okno.mk недостижноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини како оној најслушаниот Бојс кој исчезна низ прозорецот да се вратил низ рамките и присуствува на оваа изложба, Бојс-дијалектичар и оратор-бранител, Бојс на перформансите и екологист- кандидат на европските избори, оној кој ја подр­жу­ваше идејата “секој човек е уметник”, оној чија концепција за проширена умет­ност немаше ништо заедничко со “таканаречените пластични дарови”; се чини како тој, Бојс, теозоф и гуру, да се обраќа до ѕидовите, но само со неколку зборови педагошко резиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Директивата тогаш не ни кажа да ископаме дупка како сега за кучињата, и ние го испофрлавме расипаното месо в река и селото смрдеше цела година.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој сигурно имаше нешто на умот, па ние го пуштивме. Ама, стрико Борис за тоа не ни прости.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А тоа ние го направивме за да ви покажеме дека нашата емиграција знае кои причини ве натерале да кренете толкав шум против егзархијата и толку клевети против народот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
МАРА: Еее... и ние го имаме детето таму, море биро.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Нели ние го вежбаме во слични ситуации да размислува и да реагира на сличен а ако е можно и на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помисли и на првите зборови што ти доаѓаат на ум!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Открив кој е таткото на Иван. Ја имам и неговата слика.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа замисли си го во себе моментот кога Јана излегувала од продавницата. Како ќе и пристапеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така, кога го разгледуваме предлогот дека животот е создаден со постојано раскажување и прераскажување на искуството, ние го разгледуваме процесот на „недетерминираност внатре во детерминираноста“, или на она што Герц (Geertz, 1986) го нарекува „копирање коешто создава“: Клучното прашање (невкусно и изведено од заблуда) го поставува Лајонел Трилинг (Lionel Trilling), естетичар од осумнаесеттиот век: - „Како се случи сите ние да почнеме како Оригинали а завршуваме како копии?“ - и открива ... одговор кој е изненадувачки уверлив: „Копирањето е тоа кое создава“. (стр. 380)
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Последица од овие празнини, недоследности и контрадикторности е одредена недетерминираност во животот; токму тие празнини, недоследности и контрадикторности се она што ја поттикнува индивидуата активно да се ангажира во изведувањето на единствено значење или, како што вели Брунер (1990) во „создавањето-значење“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
До скоро, ние го баравме нашиот идентитет во минатото, во сеќавањето, но сега сме ослободени од илузијата дека е можно да ѝ се вратиме на модерната.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кои се структурните одлики на свеста? Како ние го објаснуваме несвесното и неговата поврзаност со свеста?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Споредувајќи ја својата замисла за несвесното и неговите односи со свеста со Фројдовата, авторот ја карактеризира Фројдовата теорија како некохерентна барем во два погледа: „Прво, јас не можам неговото објаснување на онтологијата на несвесното да го направам консистентно со она што ние го знаеме за мозокот, и второ, јас не можам да формулирам една кохерентна верзија на аналогијата помеѓу перцепцијата и свеста.“ (стр 169). 44 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се надевам, зашто јазикот е озонски слој за душата, и ние го проретчуваме на сопствена одговорност, доведувајќи се самите во опасност. Sven Birkerts, Boston Review 76 Margina #1 [1994] | okno.mk СКАНИРАЊЕ НАСПРОТИ ЧИТАЊЕ Отворете книга или часопис и сте создале екран зад кој можете да се криете.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И ние го спотеравме нашиот коњ по многу добриот пат и постојано исплашено мислиме кога ќе се превртиме на едната или на другата страна и колку завртки и навртки веќе посеавме по овој макадам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото ние го нарековме “Песуците” и од таму гледавме бродови и многу куќи од кои не делеше таа огромна пустелија од песок...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Останаа тие под снегот, а ние го продолживме маршот. Цела ноќ одевме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На 21 јуни попладне, кога сонцето се готвеше да се скрие зад највисоките песочни ритчиња, ние го бакнавме починатиот другар пред да го поставиме во црниот гроб.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се бакнувавме цел ден - цело лето - бакнежи со вкус на разни видови сјај за усни и премногу Кока Коли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Завиткани во твоето излитено Навахо ќебе, лежевме бакнувајќи се со длабока страст сѐ додека ти не залипа од копнеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така ние го изгубивме нашиот даровит другар Моне Хенџов-Даров, кој длабоко веруваше во приказната што ја измисли, која можеби и денес со занес ја прераскажува во сјајнита одаи на неговата царска палата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој, на тимот со кои работел постојано им ги покажувал филмовите на Дизни, па потоа ги прашувал: „Што е тоа што Дизни го има, а ние го немаме?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дом е онаму каде што ја “спуштате” главата. Groucho Marx Дом како Место Да се биде дома значи да се биде во позната околина - и скоро како дома, значи нешто различно за секој читател на овој текст, иако сите ние го знаеме чувството што е поврзано со 24 okno.mk тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Вие го мразите султанот, а ние го почитуваме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние го испраќаме со очите. Јошета го испраќаме, а го пречекуваме Доксима Тренчески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние го гледаме со Мирчета, тој седи онака расчекорен и само тупка со нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, како дошол, браче Јоне, вели Уља, кога ние го знаеме во Америка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Останавме толку колку што требало да сме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ви го донесов под таа јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несреќите нѐ присилија да се бориме и да си ја пречистуваме крвта. Ние го сторивме тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти го донесе, ние го бесевме, се јавил од темницата Пандил Димулев обеспокоен од копнеж да појде во родната планина и зад широкиот појас на смреките да ги собере сите лековити билки од царството на тревите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тука е, во бригадата. Само ние го викаме Немтур.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ние го наведовме ова за да се увери читателот сам дека било сосема неопходно вака да се случи и дека никако не било можно да му се даде друго име.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Времето на премин, што ние го живееме, е време на преобликување на сите нивоа.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Затоа ние го преземаме претседателството на Републиката и врховната команда на армијата Револуционерната музика која беше во фонот на прогласот, откако тој завршува, повторно надвладува.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично ние го носевме пред гостите подавалникот со топло мирисливо кафе што го вареше Мајка, со локум и вода.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Погледот го упати кон тврдината Кале, размислуваше неколку мига и потем со извишен, патетичен глас му се обрати на Татко: Понекогаш мислам дека ние го губиме краткото време што ни останува до крајот на нашите животи...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние го создаваме јазикот што нѐ создава!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Двегодишната работа во женскиот оддел на Прифатниот центар за странци на полицајката ѝ овозможи да навлезе во сите детали на тој живот што ние го нарекувавме општество.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние го преобраќаме, ние му ја заробуваме внатрешната свест, ние го ремоделираме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние го контролираме животот, Винстоне, во сите негови фази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние го сечеме јазикот до коска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние го правиме мозокот совршен, пред да го разнесеме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, ние го контролираме минатото, зарем не е така?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа е светот што ние го подготвуваме, Винстоне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние го гледавме тоа и уживавме во глетката.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тој го прикажува она што ние го правиме, монадата како компјутерски екран, без прозори, поврзан дел.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа понекогаш нѐ вовлекува да делуваме на начин кој сѐ уште не е анализиран како нешто што ние го правиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Она што не е во ред е тоа дека објектите на културата немаат значаен идентитет надвор од она што ние го пренесуваме на нив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На зајакнатата потреба по идентитет, на вообичаеното балканско наци-религиско лудирање, или на нешто сосема трето, пак се појави оној бекетовски несреќник “Dog”, кој шпарта сѐ уште, мислиш, околу нашиве колипки, а ние го бркаме со камења?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Научниците и технолозите се стремат кон заблудата дека ние го разбираме Идејата за дрогирање светот околу нас, освен некои проблемчиња со виртуалната стварност што сѐ уште не се разјаснети.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сети се, сети се, дека потоа ние го дадовме на хемиско чистење.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Она што ние го нудевме беше нов и послободен поглед на вистинските луѓе и, иако нашите филмови не беа технички исполирани, сѐ до 67. андерграундот беше единствено место каде можеше да слушнеш нешто за забранетите теми и да видиш реалистични сцени од модерниот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
По утрини росни, по мугрите пресни, наведени ничкум по полињата родни зачмаени ние го береме.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Како што земја и небо нема без нас Задоцнети доселеници Во исцелителната градина на гревот, Ние го носиме гревот на првите луѓе Оти во песната Што само Он ја пишува Во талогот од Еденски соништа Остана прелагата змиска.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Ние го бевме наследиле татковиот сон со стариот чун, што еден ден нѐ донесе и не нѐ врати на другиот брег на Езерото. Кружеше во нашите соништа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- А ние го напуштаме Езерото, надевајќи се дека ќе живееме среќно другаде! - се огласи Татко замислено.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Големи зборови, да, тоа е она што ние го бараме. Континуитет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Понекогаш гласот допираше од голема оддалеченост, понекогаш тоа беа два гласа, многу гласови, цела скала на човечки извици што му навираа во устата, но нивните зборови беа секогаш истите: „Погледни, погледни, ние го сторивме тоа!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Агата тргна по турската војска што отстапуваше на југ, кон Струмица, а ние го фативме патот за дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Господ по никого не трча. Ние го бараме“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со изборот на пазар кој едновремено се движи кон центарот на самоконституцијата, социјалната интегра­ција и системската репродукција, пазарните стандарди тежнеат кон тоа да доминираат над моралната одговорност или да ја заменат, а една од последиците е губењето на одговорноста за оддалечениот странец - без оглед дали тој се јавува во ликот на денешните сиромаси или во идните генерации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
НАШЕТО ОПРЕСИВНО ПРАВО СТАКНАТО СО РАЃАЊЕТО: ПОЛИТИКА НА БУКВАЛНОСТА Етимолошката разлика помеѓу грчките и романските (римски) термини мошне е важна во праксата на културите каде што овие термини се употребуваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но во Германија, татковината на Бах, конвенцијата е слична освен она што ние го викаме „B” тие го викаат „H”, а она што ние го викаме”B-мол” тие го викаат „В” на пример, ние говориме за Баховата „Миса во В-мол” додека тие за „ H-moll messe”. Јасно?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, ова што ние го направивме беше куќа за целиот пат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „Во тоа време компанијата British International Pictures веќе на големо го спушти дурбинот и одлучи да произведува она што ние го нарекуваме „Филмови за квота” (Кината во Британија по 1927-та мораа да прикажуваат минимум 50% домашни филмови, а компаниите да произведат минимум 50 домашни филмови). œœ Виенски валцер (Waltzes from Vienna), 1933 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ние го ослободуваме терминот, симнувајќи му ги ропските пранги, за да претставува еден самопоетичен, кон себе насочен систем на организација, кој настанува во космосот во разновидни по величина системи. Во луѓето, општествата, атомите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Веројатно... но малку е збунувачки H е B а B е B-мол. ( однадвор допираше некакво ѕвонење) Претпоставувам и дека неговото име е некаква мелодија, зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие се токму луѓе што не го можат она што ние го можеме, а би биле страшно среќни да можат тоа да го направат. Margina #21 [1995] | okno.mk 73
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пред средствата за смирување, електрошоковите и лоботомиите, третината од сите оние што доживеале нервен слом и со дијагностицирана психоза биле примени во болница, покажуваше тенденција потполно да се среди и да излезат за три месеци, и тоа без било каков третман, којшто денес по правило се дава веднаш по приемот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
НАЦА: Да речеш, ние го облекуваме, а тој само: на рака, на нога, на шија!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Никому толку не му се прави чапрасдиван. Се надул како мисирок.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ние го држиме главниот влез од театарот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние го собираме оружјето нивно, оставено по патиштата, по полињата, по окопите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа ние го викаме тампонирање - покривање на ѓубриштето со слој од најмалку две машки педи.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние го откривме, ние го фативме, па според тоа редно е ние да му судиме и да го стреламе. И тоа пред сите борци...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние го одболуваме ќотекот - рече постариот и ја подигна кошулата. Плеќите му беа модри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во текот на ноќта имаме можност со сите единици да преминеме во реонот на Вичо што ние го контролираме. И зошто токму на Вичо?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од прозорецот во даскалницата можеше да се види горниот крај од црквата до авлијата на она место каде што ѕидот беше урнат и луѓето и ние го користевме како премин.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние тројцата браќа одевме таму да го чекаме, тој не се погоди да дојде токму во тоа време кога ние го исчекувавме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние го гледавме и него како ја отвара вратата, ама погледнувавме и низ прозорецот. Ни срната ни бате Јоле ништо не сетија.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
СИВИЌ: А можеби ние го преценуваме тој господин Клаус.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во тој момент истрча од продавницата за зеленчук продавачот што ние го викавме „Пиљарот“ и се развика: - Што правите, копилиња, само ако ве подграбнам, пердуви ќе летаат од вас!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сепак, ние ги препознаваме општите места во некое множество програмски типови така да кога развиваме нови програми ние го користиме знаењето собрано до тој момент.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овие идеи нѐ припремаат за работата на Кенет Креиг (Ken- neth Craig) кој во статијата The Nature of Explanation, 1943 год., го гледа мозокот како „модел” за реалноста, таков да кога препознаваме нешто во околината, ние го „гледаме” тоа преку нешта што ќе ја водат нашата интеракција со тој објект.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Така, Беркли тврди дека спознанието е поделено - сѐ што запазуваме, запазуваме или непосредно или посредно: со осетите или со разумот и рефлексијата’ (12), но ‘ние го сфаќаме нашето сопствено постоење со внатрешно чувствување или рефлексија’ (13).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Цевката пее со мрзелив глас. Ние го слушаме виежот на цевките.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа го доведе и ние го сметавме како наш вистински дедо. Сите го чувавме дедо Ристо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)