ние (зам.) - сме (гл.)

Старецот беше рамнодушен дури и спрема себе сличните, но се зачуди со својот исчезнувачки ум: „Нè има многу... значи, ние сме целиот свет!“ 76 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше како да велевме ‘Ние сме врвот на копјето на ова ново прекрасно движење и сите други се срање, зашто ние сме тие што знаат, а другите не’.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И без компјутер сум цар во овој дел од градот! Така ли е, Бојс?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Но гледајќи наназад, шеесеттите беа многу претенциозни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Младичот: Г-дине Краста, ние сме од таблоидот „Секси мустаќ“! Може ли неколку прашања?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со него се двајца со камери.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Испоседнаа еден крај друг. Молчењето траеше долго.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бојс (Во еден глас): ТИ СИ НАШИОТ ЦАР, КУРТО! НИЕ СМЕ ТВОЈА ВЕРНА ВОЈСКА!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И ние сме ти некакво образование!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние сме војници, се бориме, нема овци да пасиме. –му додаде Бугаринот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние сме далеку...со благослов... јадете!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога секој ден осамнуваме во сегашноста: ние сме огледалото, низ кое минатото има свој одблесок во кој се насетуваат убавините на иднината!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние сме во такво развиено опкружување со кое мора да се вклопиме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога би го знаела ова Европската Унија ќе нѐ прими – ние сме без мираз!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа е потребно да се навраќаме во минатото на нашите предци, иако од нив сме одвоени, сметам дека врската меѓу нас и нашите предци е цврста и таа постои, ние сме нивно продолжување, а тие нашите корени: предците во секашноста не следат!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Без козите, ние сме помалку ние, а со козите ние сме помоќни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние сме, во нашиот град, најмногу погодени од козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Без водата од правецот на Дарван, ние сме осудени да се сушиме како риби на сонце, местово ќе стане само песок и пустина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Орајт“, вели тој, „ние сме браќа, но бизнис е бизнис.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значи, ние сме удриле не приближно, туку точно, на стариот бунар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги замоливме да не нѐ викаат повеќе грчиња, оти ние сме Македонци. Не можеа да нѐ разберат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пак да дојдете, рече, ние сме една фамилија, сите сме наши, додаде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Илонка кога разбра дека ние сме на екскурзија околу Балатон, во Замарди, каде што живееше, не чекаше на кејот и цел клас не однесе дома кај неа за да не почести со колачиња...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш и објаснивме на нени (тетка) Илонка дека ние сме Македончиња, односно Македонци.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од оваа ноќ, ние сме одговорни за сите светски настани, од Јапонија, Аљаска и Кремљ до Мулен Руж, од Белата куќа до Елдорадо...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А бидејќи тоа е една од најтеш­ките работи и бидејќи статус-кво е најдо­бриот од сите можни светови, тогаш дај вади ги старите идеолошки шеми на пријатели и непријатели, чкртни „социјализам” и напиши „државо­творност”, чкртни „егалита­ризам” и напиши „национализам”, супер, ете извршена транзиција, по некое фино чудо ние сме пак горе и сè е фино во грозоморниов свет, освен што веќе нема класи, туку тенка буржуазија и маса понижени и непро­светени проле­тери.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Ние сме овде како пирати, ако видиме некој со пари, ќе го соголиме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И ние сме “дигитални компјутеризации”, составени од точкасти можности.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Како организми ние сме дел од светот на феномените но како протуберанци на библиотеката ние сме субјекти во однос на него.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се додека тие се, ние сме во опасност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите ние сме биле легнати на Прокрустовата постела.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ние во Европа и во Северна Америка сме колонизатори, и за да ја сочуваме онаа запрепастувачка слика што ја негуваме за себе, а според која ние сме дар божји за најголем дел од прегладнетото човештво, приморани сме сопственото насилство да го восприемаме како да е насочено против самите нас и против нашите деца и овој процес да го објаснуваме со помош на беседи за моралноста.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите ние сме синови на Провидението и сме научиле да умираме во Духот и повторно да се раѓаме во плотта.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така ние сме едно среќно семејство и немаме тајни едни пред други.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
ЛОКАЛНА СЦЕНА Seth Tobocman 76 Margina #22 [1995] | okno.mk Во Локалната сцена најнапред го имаме скулпторот од Скопје, Ибрахим Беди (36), еден, така, лирски и метафизички дух кој знае прилично работи, посебно за оние јазолни мултикултурни точки на нашиот град, а бидејќи ние сме, се разбира, мебиусовски маргини врз кои миговно фрчат разлики/рабови, за нас Беди е благодарен соговорник.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во оваа светлина ние сме „жртви што горат на клада и низ пламените преколнуваат за помош„.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите ние сме тука збрани во времето „кон“.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Во училницата е викот и смеа, а ние сме скиселени.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но ние не сме ни едното ни другото: ние сме оние само доследно го бараат она што ни го одзедовте: ние сме оние што смело се кренаа против сите ваши грабежи, убивања и палежи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ние сме, ние сме, луѓе! .. Ве ослободивме! ... - свикав.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да, ние сме тие, и до крај, до последното делче од снагата машки ќе се бориме за најмалото и најсветото - слободата!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ако нешто не ви се допаѓа, повелете - ние сме тука...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Тогаш рече - веќе никогаш нема да се тепаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А сега поинаку зборуваш. Уште и ни се закануваш! Предизвикуваш!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Признавам - ти си ни водач. Ама - ние сме ученици.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ние сме народ чија адреса е запишана во Библијата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Ете, ние сме овдека сите од една траба, што се вели, сите луѓе од Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој да е, откаде да е, ама ние сме, ете, в стапица!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште истата вечер Ѓорче тргна со остатокот од својата чета и беловодичките раководители по самиот срт на Селечка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— почна Ѓуро да бара совети од Шаќира, кој како секретар на четата требаше да измисли нешто.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ете, ние сме тргнале по ѓаволот, та ногу ногу на господ не се ни надеваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Јас велам да организираме бегање од оваа пустиња, — излезе со предлогот младиот Никола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ризикот е ризик, попче. Ние сме тргнале на ризик.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Каква црна уметност, па ние сме коминтерновски народ, уметност сами по себе, што ќе ни нас книги и слики!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Кои сте вие?“, прашува човекот. „Ние сме трите џуџиња“. „Па, нели бевте седум?“ „Нема, луѓе, брат!“, одговараат џуџињата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Не“, велат џуџињата, „ние сме џуџиња“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И ние сме „дигитални комјутеризации“, составени од лебдечки точковни можности.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Каква пијачка, каква музика, та ние сме на лист хартија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ние сме ученици на религии - католичката, протестантската, еврејската... На христијанските религии.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мекдоналд известува дека чекаат “нови снабдувања за формирање на нови бригади“ и прашува дали “изведувате дневни испораки. Ако изведувате ние сме во можност да примиме“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Никаде не стои дека природните закони се токму онакви какви што ние сме ги формулирале.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Непринудено, лесно и сигурно не грабнува младата глумица и ние сме бессилни: се радуваме и страдаме заедно со неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не припаѓам тука. Ние сме ти како житни зрна ставени во кошот, над каменот што ги меле и нема враќање назад...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не плаши се, Иринка! Сѐ помина! Ние сме тука! - нежно шепотеше Бојан, наведнат над неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Зар ние сме говеда? - се навреди дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Еј, па ние сме ја поминале Битола! А да не видиме ни еден конзул. Јазак!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На филмот, ние сме филмаџии, тоа знаеш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ние сме свикнале да го гледаме просторот поаѓајќи од нас самите, од нашиот внатрешен свет, од нашата невистинита длабочина; ние сокриваме, ние маскираме, ние лажеме затоа што сакаме да ги притаиме нашите чувства, сокривајќи се во аголот на итрата непристапност; сето она што е прифатено да се нарекува психологија, сето она што „нема место да постои“ во социјалниот свет, околу што се кодира и се формира нашето „јас“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ние сме правоверни, ние сме лојални, ние сме западна култура, ние не сме ѕверови гладни за крв како нашите непријатели - крвчињата панично ѝ сугерираат на публиката.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мораме да се бориме и против длабо­ кота привлечност која за нас ја има агонијата на капиталот, против инсценацијата на сопствената агонија која што ја приредува капиталот, а во која ние сме вистинските смртници.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Морам да обрнам внимание и на читателот и на самата себе, бидејќи сега веќе и ние сме вклучени во тој процес.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Опкружени со симулакрумот на вредноста и фантомот на капиталот и власта, ние сме многу повеќе разоружени и повеќе немоќни отколку кога сме опкружени со законот на вредноста и робата, бидејќи системот се покажа способен да ја интегрира сопствената смрт и бидејќи ни е одземена одговорноста за неа, што значи дека ни е украден пазарот на нашиот сопствен живот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ние сме симуланти, ние сме симулакруми (не во класичната смисла на “привиди”), конкавни огледала озрачени од општественото, зрачење без светлосен извор, власт без корен, без дис­танца, и во тој тактички свет на симулакруми ќе мораме да се бориме - без надеж (надежта е слаба вредност), но исполнети со пркос и занес.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сите ние сме Бастер Китон-овци. (276) Муви во авионот, тоа е реткост. Лесна, научно-фантастична тегоба.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
5. По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови По работ на тешката погача на земјата и летото Бараш пат во самотија ги збираш задоцнетите огнови го допираш лицето до земјата или до нејзиниот студен профил Има моменти кога ние сме помалку она што бевме а повеќе она што можевме да бидеме Изгубени во привиди само му го враќаме на пределот знакот на тихото гинење По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови…
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Обично ние сме со чувсто на пораз.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но ние сме неми, Песно, кога се довикуваат молњите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А и освен тоа, ние сме навикнати на пиење вино.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Против ваков пожар ние сме немоќни... Не можеме да го изгасиме... Пожарникарите си излегоа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ги поучуваше. Повремено, кога го одмораше својот ум од набљудување на Тумбица, тој сталожено и разложно на луѓето им ја објаснуваше Америка: „Таму, во Јунајтид Стејтс, ние сме многу дивелопет. Најдивелопет на светот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На овој храм свет, ние сме само неканети гости.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се смеам во себе, сите ние сме исти, несовршени. што е сосема, ненормално.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
1. Ние сме: душа и тело; Господ е: душа, тело и Бог.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ако е така“, рече отец Григориј, „тогаш ние сме се соочиле со нечестивиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сето тое се оправдуваше со оној познат став дека ние сме повиканите што ќе го создаваат поинаквиот, нов свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, тоа јавно никој не го кажуваше но веројатно многумина мислеа дека без нас праведноста немаше да постои!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и пеевме некои чудни зборови: /Еј, запрегниме ракајте потни / нови луѓе да градиме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така се станува бесмртен!“, го бодреле другарите кога одредиле отсега па натаму да се вика Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели ние сме предодредените да ги оживееме духовите на тие наши бесмртни претци?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Однесувањето на луѓето во случајот со Кошевски а потоа и во мојот случај ми помогна да сфатам дека многумина од нас, борците, кои бевме спремни да си ги дадеме и животите за оваа слобода, сметаа а и уште сметаат дека ние сме авторите и создателите на праведноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За жал, не сфаќавме дека во таа неполезна игра всушност ние сме губитниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше право. Не постојат правила што ќе ни помогнат да ги растуриме тешките наслаги што ги трупа врз нас животот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа ние сме овде. Почитувачите, пријателите“...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ние сме заслужните за нејзиното воведување па затоа и нам треба да ни припаднат привилегиите што доаѓаат со нејзиното постоење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Деновиве без престан ги разшетувам низ умот нејзините скржави и ретки објаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Било па поминало. Само Господ знае. А ние сме неуки за да ги следиме неговите упатства“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека и самиот ја сфаќав неуверливоста на предлозите што ги застапував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А твоето вистинско име? Ќе ми кажеш ли нешто за него - настојував да дознаам барем малку повеќе?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, после, ние не сме Бугари та тебе те викаме коте, значи што рече ти: маче; ние сме си луѓе од местово наше — нашинци! И нашински си зборуваме!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Тие се криви, ние сме како овцине: ваму-ваму; таму-таму...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Не ми се верува, кога ние сме заспале на светот ќе му е грижа да стане од полноќ за да го испрати Анѓелета.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: Таа работа — да се здружиме, стои од главите, а ние сме опашките.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Не срами се ти, ние сме си куќни... Коте, уште ли ќе седиме? Панде се забави!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За попустина. (Сите ги нишкаат главите одобрувајќи) А и сите ние сме криви!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еднаш јас ќе дојдам до последното оружје, полковникот ќе ја донесе актовката со шифри, знам дека ќе може, и тогаш светот ќе сфати дека ние сме богови, кои посакаа повторно да останат сами.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Границите, налик на нивната бодликава жица, се глупави. Осаменоста бара нешто поголемо.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ние сме одговорни само пред лицето на господа и на кралот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А, ете, и ние сме прости. Ме затворија за ништо. Се смее сега светот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Полека, полека, спокојно се насмевнуваше. - Чекај малку. Ние сме стари пријатели.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Откриј зошто!349 Би било исто толку лесно колку што би било бесцелно да фатиш да ги зафркаваш луѓево – на пример, да речеш дека јуначкиот мажествен немар за убавините на интерпункцијата им е настрано неусогласен со сомнително разузданата, прилично емотивна, апла женствено претерана употреба на извичникот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, таа покажуваше женски ѕвезди или диви со кои се идентификуваа постарите геј-мажи, изгледа зашто тие предосудени, трагични ликови беа одраз на долните услови на нивните бедни животи и од нив одекнуваше архаичниот облик на машкото геј-постоење од кое ние сме имале среќа да избегаме – од кое нè ослободило геј-ослободувањето.40
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве ја првата строфа од песната Версатајл (Многустрани): Знам пет-шест стрејтери, не дека ги нема Би да знаат кој кај нас има улога на жена Одмавнувам со глава, не е тоа така Некои типци имаат фантазија ко квака Улогите не ни се врежани во камен Алатот го примаме на смени Заш’о ние сме многустрани.74
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од што тоа, точно, ми се гади во извесен стил на внатрешно украсување, во извесен модел на автомобил, во некоја боја или шара на некоја вратоврска?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Аха!...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност +63% од СИТЕ МАЖИ се справуваат со некој степен на истополова привлечност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, за разлика од печатот и од „геј-медиумите“ кои сите вакви работи ги викаат „геј“ – ние сме дел од едно големо движење на момци – мажи што ги отфрлаат претставите дека „Мажите што љубат мажи автоматски се дел од некакво ’геј‘ нешто“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Проблемот, изглегува, е што наместо на крајот да излеземе победоносни иматели на геј-гордост и слобода што ќе можеме сесрдно да ги викаме наши сопствени, ние сме си создале геј-идентитет што активно ги потиснува и патосот и задоволството на тие останати преостанати настрани афекти од кои сакаме да мислиме дека сме се ослободиле и за кои тврдиме дека просто ги снемало од нашата свест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исти сме како вас: ние сме обични, пристојни луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Времето бара олеснување – рече старецот. – Ние сме на средина меѓу набрекнатата утроба на небото и жедната утроба на Земјата: тие, одвај чекаат да се соединат, толку многу си се потребни еден на друг, што веќе трпението им попушта.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некогаш сме имале искрена желба, сме спроведувале активности и сме имале цел, но реакцијата, одблесокот на нашата желба подоцна се остварила во време кога ние сме се измениле и веќе тоа не го посакуваме – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така сите ние сме поврзани со невидливи линии, во мрежата на комуникации.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- „Сите ние сме топли. Но понекогаш таа топлина е животинска. Ме ужаснува“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ние сме добро. Снегот постепено се повлекува, но со тоа не се намалуваат моите обврски во градината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Не, ние сме во книгата со бели корици.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Па, ние сме толку слични. Дури обајцата имаме иста бемка и на исто место“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Не, ние сме во Градот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Без нив, врвовите на Пинд, ние сме ниски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Простете, ние сме од Македонија...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа рече: „Ние сме три сестри – Ели, Вали и јас. Сите сме овде. Имавме и брат. Франц.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа одново молчевме. Бавно ја сркав супата од леќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само понекогаш некој ќе се загледа во сенката што ја фрлаат облаците или некое дрво, или ќе се загледа во сопствената сенка, и тој миг му изгледа како насетување на некакво откровение.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сенките, со своето навестување дека можеби и ние сме сенка на некоја суштина која ќе ни остане тајна сѐ додека не ѝ се вратиме, се дел од оние чуда на секојдневието кои најчесто остануваат незабележани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Четиристотини и четириесет години ние сме свидетели на сè што се случува тука и некаде подалеку.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ние сме задолжени да бидеме лојални поданици на Неговото Царско Величество Султанот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние сме должни да го милуваме нашиот јазик, зашто тој е наш исто така како што е наша татковината.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас уште погоре реков оти ние сме заинтересирани за целоста на Турција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нашите глави не разбираат; ние сме Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Може да се допушти оти таква војна може да се очекува, зашто во комитетите има членови не само Македонци, ами и Бугари, и последниве никојпат не ќе се согласат со новото течење, зашто со него ќе се закопаат бугарските интереси во Македонија; исто така има и меѓу Македонците членови на комитетите лица што ќе расудуваат вака: Сега на старост ние не можеме да учиме нов јазик: бугарски знаеме и бугарски ќе зборуваме, – ние сме Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Имајќи ја предвид таа критика за потребата и целесообразноста на нашево овдешно друштво, ние сме должни да си дадеме точен отчет за причините што го предизвикаа неговото образување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но во сѐ тоа ние сме малку криви.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од една страна, нѐ поддупуваа кон востание, од друга ние сме млад народ и се занесовме со еден незрел потфат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пред Турците ние сме „каури” и „раја”, и „каури” фативме да се викаме и меѓу нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нам ни треба внатрешно обединување меѓу себе: не ни требаат во Македонија ни Срби, ни Бугари ни Грци, зашто не сме ни едното, ни другото ни третото; не ни требаат патријаршисти, егзархисти, зашто ние сме само православни христијани.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И потоа, „Ха, звучи како наслов од Лајф. Во средиштето на ‘животот’. (Life, живот) Ние сме во смртта. О, боже.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Денес не е така. Паролата: „Ние сме артисти, кафеаните се наши!“ е одраз на конечната победа и преземање на власта.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ова е добра поука, треба сомнежот и рационалноста секогаш да ги држиме будни затоа што можеме лесно да бидеме заведени од вербата дека токму ние сме појавата која со својата творечка моќ ќе му помогне на театарот да ги надмине кризните моменти.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, ние сме жилав народ, сигурно ќе истраеме и во незнаењето.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред многу години, кога стапив на просторот на бугарскиот театар, тамошните театарџии ме пречекаа во театарските бифеа во кои гласно и јасно ми ја повторуваа сентенцата „Ние сме актери, кафеаните се наши!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој го манифестира својот вкус и како способност за јавен интелектуален став со кој од еден социо-историски и културен контекст може да се проценува и оценува убавото и вредното во уметноста, нагласувајќи постојано дека „сомнежот и рационалноста секогаш треба да ги држиме будни зашто можеме лесно да бидеме заведени од вербата дека токму ние сме појавата која со својата творечка моќ може да му помогне на театарот да ги надмине кризните моменти“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ние сме како волињана, Онисифоровците и Арсо Арнаутче камшикот, ние јаремот. Луѓето на Доце Срменков ги држеле презашилените чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ене им го Онисифор Проказник, ене им го и другиот Онисифор, нека се спогодуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вашиот ценет сопруг е видна личност во македонската емиграција и ние сме загрижени да не дозволиме да падне врз него сенка што би можела да го опетни.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сите ние - и ние терористиве и сета онаа мизерија од политичари, патриотари и џамбази и обичните луѓе, како тебе - сите ние сме немоќни пред она што се вика: судбина на Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ние сме му сите познати и затоа нашата ролја во акцијава ќе се сведе да Ве помогнеме и да Ве заштитиме, се разбира ако стане нужда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А ние сме помали и треба да попуштиме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ВАСИЛКА: Ами, кога е така, ние сме си веќе сваќи! (се бакнуваат).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
КУМОТ: Е, ние сме помлади, срамота е со толку да ја предадеме калата.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И ние сме ти некакви младенци!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Жими господа златен ние сме браќа! (Јасно се подразбираат зборовите од песната која што ја пеат Арнаутите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ние сме си друго, од една болест страдаме. Слободно кажи ни на нас, не се срами.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сакајте ја верата ХРИСТИЈАНСКА ние сме чеда Христосови... младоста си ја предаде за силна љубов кон верата верата ни Христијанска за да се слави и празнува празникот Св. Петка, празник Христијански со црвени букви запишан 27.10 во срцата завезан
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не сум гроф, само барон, само барон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е така: ако го затвориш другиот во лудница, ти не си го докажал својот ум.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ние сме добри луѓе, ќе нѐ запознаете и ќе нѐ просудите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Та ние сме мртви, меѓутоа говориме; дури и како да се движиме, меѓутоа ниту говориме ниту се движиме?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Добре дојдовте во нашата, така да речам, долина Јосафатова.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- А? Зашто? Стој! Кој си ти? - Миличок, па ние сме маскирани! - со женски глас одговара војничето и толпата, заедно со подофицерот, се валка од смеа...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“К. полуде, значи, сега ние сме паметните”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кон толпата оди подофицер. - Зашто не ме поздравуваш? - му се нафрлува подофицерот на војничето.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Обете приказни ги илустрираат начините на кои здравиот разум нé наведува на заклучоци кои што не се во склад со начинот на кој ние мислиме дека светот треба да работи - начини што 94 okno.mk се темелат врз верувања што ние сме ги создале преку животното искуство на набљудување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кажете ми, како прво, јас од вчерашниот ден се чудам, како тоа ние овде да разговараме?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Значи, - рече Претседателот, гаснејќи ја својата цигара, - ти, Змејко, ние сме готови да тргнеме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па ние сме ти веќе добри пријатели, човече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Саво, распалувај ја скарата. Ние сме се расприкажале, а време е за ручек.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ние сме се расприкажале, а не гледаме колку е часот. Заборавивме на нејзе или него - се насмеа Јана, покажувајќи со показалецот кон стомакот на Рада. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Значи, ако јас сум кумот, ти старосватица, ние сме почесните гости на иста венчавка, се досети Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сте го убивале тоа што го мразите, јас пак тоа што го љубам. И, ние сме квит.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние сме внатре во истрелано ѓуле и одиме неповратно право кон целта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И ние сме обични измамници!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сите ние сме несреќни. Сиот овој проколнат свет тука и надвор е криво насаден, невозможен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Чувај си го местенцето, ние сме патници за друго место. Џемал-ага почна ситно да се кикоти.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И ние сме луѓе. И нашата желба е пробојна. - Проповед на црвците. - Исповед, будало.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние сме останале само двајца.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја повторуваше таа заучена реченица: „Ние сме дојдени да не се согласуваме, ние сме создадени да го порекнуваме она што постои“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Тука се разминуваме - замавна со показалецот Џемал-ага. - И ти и ние сме убивале, нели? - Тука се разминуваме, - повтори Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вака, ние сме праведници. Човековата волја ги поткопа Алпите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние сме млади, несреќни, токму поради тоа...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние сме торпеда упатени кон него. И враќање нема!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ние сме пак истите. - Меѓу минатото и сегашноста се урнати мостовите - суморно рече Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Ама, колку попуст ќе ни дадете на ова што ќе го земеме, ние сме од оваа фирмава, тука до вас.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А, ако случајно дознае ќерка ми, ете, од некого, ќе ти напишеме ние и ПОТВРДА дека ти не си сакал, ама ние сме те натерале.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не е право, вели во еден миг, ние сме врсници а ти си болен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можат да речат дека први ние сме ја почнале тепачката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние сме глупави ( а толку се глупави и Гилфердинг, и Каниц и Григорович и Липарди и многу други етнографи) дека е Велес бугарски град и дека се најдува во Македонија; следствено не треба вие да се лутите дека владиката Дамаскин го затворил училиштето туку не дека вашата пропаганда си го пикнала носот не во својот чорап...“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние не бегаме од разјаснувања и полемики; ние сме демократи затоа и смееме да загазиме во калта и да видиме што правите вие таму затапкани од јавното мислење на српската интелегенција.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ами тие, Хаџи Ташку и дружината, вели Никола, може рекле кај властите за тепачката, може нѐ наклеветиле дека први ние сме почнале.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Слушајте. Вие велите дека во статијата „Шпијунлуци и инквизиције бугарске“ сте ни набројувале факти а ние сме ве пцуеле и во исто тоа време сме ја напаѓале Србија, Русија и сè друго што љубел народот, (Кој народ? Нашиот ли?!).
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Хаџи Ташку не е ни драснат а ние сме бележани како негови убијци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Шо бе ако стоите, млади сте, а бе ние сме стоеле, стоеле, ехе...
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Денес, тој пее повеќе од секогаш. Ние сме сигурни дека за бргу ќе ни дојдат до рацете и нови, уште пообемни и побогати, збирки, нови рожби на нашата прочуена македонска народна поезија.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Знајш, али не знаиш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ејди, синко Силјане - му рекле старите - ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; Ние сме живееле на вашата куќа и во вашето поле, да затоа ти знајме сѐ по име од дома, чунки ние се слагаме како од вашата куќа; ние знајме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние сме мал народ, вели, и ако не можеме да се браниме со сила и со оружје, ќе се браниме само со господа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А зар ние сме посреќни од мртвите, вели. 110
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Може, ама тоа не е наш приоритет. Ние сме сепак Секретаријат за информирање на градот, што значи локален орган и главна цел ќе ни биде афирмирање на подобрувањето на условите за живеење во нашиот град, пресече Тодор.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Павле рече дека ние сме денес на вестите. Александар климна со главата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Марија стоеше во средината на просторијата, до столчињата и вазата без цвеќе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Сѐ на сѐ, вистинска среќа е тоа што таа се најде овде, зашто ние сме стручни за случаи кои бараат дисциплина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понито со лице на Данте Алигиери, водено од притисокот на Семовите колена, го носеше тој залутан минстрел шеснаесет милји југоисточно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Без разлика дали пееме, глумиме, танцуваме, пишуваме, раскажуваме или цртаме, ние сме само трубадури.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Да, ние сме онаа земја во војна - велам. - Жал ми е - вели љубезно и се смешка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ние сме добро. Штотуку излеговме од засолништето...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Добро, па зар ние сме луѓе без мозок, раце и нозе!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак, ние сме расата хомо-сапиенс. Создадени сами со себе и за себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сите ние сме слични. Имаме слични проблеми, само што се различно спакувани.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кој знае, можеби и ние сме измислени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ќе ја откриеме и таа тајна, - одговорив. – Сега најпрвин да им посакаме среќен пат кон некое море на заспаните ловци на робови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На колата знаменце од свила.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А ние сме должни слободата да ја следиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Деловите одговараа: ние сме мали точки.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
†6 прашање: Започна ли нашата работа? ако започна, во што се состои? одговор: Нашата работа сега ќе почне, а таа се состои во регистрацијата на светот, затоа што ние веќе не сме светот. прашање: Но, ако ние веќе не сме светот, што сме ние? одговор: Не, ние сме светот. То-ест, јас не се искажав сосем правилно.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
5.2. AI, психологијата, и антропоцентричкото ограничување Една работа е да се набљудува дека AI е на истиот брод со когнитивната психологија (делејќи така иста судбина), но сосем е друга работа да се специфицира природата на односот помеѓу овие два сопатника. AI истражувачите разумно малку можат да сметаат дека инженерската заедница ќе креира вистински „сличен на мозок” (т.е. вид на вештачки мозок кој ги отелотворува сите релевантни аспекти на вистинските мозоци) компјутер; така, ние сме оставени со единствен избор да се искористи една алтернатива, „небиолошки интерпретативна” имплементација (т.е. компјутер) како материјална основа за нашите напори кон машинска интелигенција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не е тоа, што ние веќе не сме светот, но ние сме сами за себе, а тој е сам за себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сепак, кога ја разгледуваме интелигенцијата in abstracto наспроти она што е специфично човечко во начинот на кој ние се сметаме за интелигентни, јас ќе тврдам дека би морал да се земе во обзир начинот на кој ние сме отелотворени, почнувајќи со фактот што поседуваме физички тела и завршувајќи со тоа што сме членови на човечко општество.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Така и ние сме најудобната форма на нас самите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Затоа и ние сме налик на единицата во низата од броевите. прашање: Добро, а како ќе го регистрираме светот? одговор: На истиот начин како што единицата ги регистрира останатите броеви, то-ест се сместува во нив и набљудува што се случува од тоа. прашање: Зарем единицата така ги регистрира броевите? одговор: Да претпоставиме, дека е така.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Меѓутоа, наспроти Rychlack, психологијата и AI треба да се пријатели, бидејќи сакале или не, ние сме на истиот чамец, а тоа може да биде последниот брод што плови кога ќе дојде до помирување на стриктно биолошкиот поглед на луѓето (не мистичен) со предметите на проучување во психологијата (верување, намера и смисла).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас и мојот пријател сме стари за револуција или да започнеме некое движење, но и ние сме обземени од колективниот дух на книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А ние сме, во и со јазикот, отворени од зборовите, затворени во зборовите, отворени кон другиот (низ комуникација), затворени кон другиот (со лага, грешка), отворени кон идеите, затворени во нив, отворени кон светот, затворени кон светот! И така во недоглед!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако се корисни, издржани, ќе си останат! Ние сме најповикани за тоа!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во воената книшка на јаничарите меѓу другото било запишано: Ние сме верници... Наш пророк е Мухамед...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но ние сме немоќни да излеземе од кафезот на нашите библиотеки, тие нѐ водат во друго време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние можеме само да укажеме на тоа што се задржало во поимите и треба да го истиснеме како штетно значење! упадна смислено Камилски враќајќи се на првобитниот наум во предочувањето на (без)опасните османизми во балканските јазици, за конечно да се елиминираат и да не будат погрешни и штетни асоцијации кај потомците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние сме на почетокот на ручекот, ќе видиме на крајот, рече Мајка пред да замине со госпоѓата Камилска да го донесат новото јадење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ние сме овде со Вас за да Ви помогнеме!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега разбрав каде целиш. Сакаш да речеш дека ние сме балкански Бувар и Пекуше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во разговорите со Камилски најчесто ја застапуваше тезата дека јазикот конечно е во нас и дека ние сме самите јазикот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ние сме повикани да ги вразумиме грешните, тука се законите, судовите, државата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со тоа јазично единство ние сме сите заедно. Јазикот е заедничко присуство...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нови примери искажуваше, по втор, по трет, по тринаесетти пат ни ја изнесуваше биографијата на заблудениот другар, тој бил ангел, ние сме живееле во голема заблуда, слепци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И биди спокоен. Ние сме изолирани за нејзиниот електрицитет.“ Зеленото момче престана да штука и да пушта од себе необични мириси на берберница и ефтина кујна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„За тоа прашај го докторот“, го посоветуваа другиот. „Ние сме болничари и не знаеме сѐ.“ „Болничари“, зачудено зина. „Мислев дека сте епископи.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мојата фамилија по потекло е од Волос, Грција. Ние сме власи, нели.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Еве, ние сме пример за то. Гледајте и учете.“ рече Ленче.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Стопански, правно и културно ние сме веќе во еден ајдучко-ускочки тип на општество коешто не сака и не може да се узвиси до некаква општествена слобода.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа разлика е - далеку од тоа да биде заборавено или надокнадено потеклото - оваа дисперзија, којашто ние сме и којашто ја создаваме.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Маргина 36 205 ГЛОБАЛНА СЦЕНА 206 okno.mk Александар Бренер• Алексеј Зубражук• Антон Литвин• Богдан Мамонов• Александар Ревизоров МАНИФЕСТ КАКО МАНИФЕСТ Ние немаме име, ние сме група без потпис.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако дозволите. Ние сме, имено, стерилизиран клуб на фантасти ‘Сино лале’.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На некој начин, поради недостигот од споменатата, да речеме, историска психоанализа, ние сме во состојба на акутна психоза.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но само еден збор за просветителски цели: ние сме фантасти.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ние сме овде на Медитеранот речиси сите врз огромна мина која во секој момент може да експлодира!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше интелектуалецот од клучните барикади во поновата европска историја. Неговиот збор мобилизираше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На германски им рече: Предајте се, обиколени сте, а ние сме цела дивизија, нема ништо да ви сториме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И себеси се обожуваше. Можеби затоа живееше речиси сто години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Сметам дека ние сме ги одбрале родителите, токму такви какви што се, за да можеме најдобро да се реинкарнираме на нивото на нашето сегашно искуство.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А татко ми рече: А бре имам добиток, зимата ако се оддолжи, треба храна да се купи, мораме да имаме резерва пари, а стрина ми на тоа: Ако е за тоа, ние сме преку дваесет души, ќе заштедиме на храната, неколку дена поскромно јадење и ќе ѝ купиш палто на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Андреа така и направи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден го прашував татко ми за мајка ми и тој ми раскажа дека ние сме дошле од Чемерика во Крњево, јас тука сум се родила, мајка ми била вистинска Крњевка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„ Ние сме мртовци“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сакам да кажам, ние сме во војна“, рече Парсонс.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние сме мртви. Нашиот единствен вистински живот е во иднината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во најдобар случај, и кога е апсолутно потребно некој да биде замолчан, ние сме понекогаш во состојба да прокриумчариме жилет во ќелијата на затвореникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние сме свештеници на власта“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ти си бил млад, ние сме живееле на врвовите од дрвјата“, рече барменот, погледнувајќи во другите муштерии.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако сакате сами да се обвиниме за уште нешто, ние сме подготвени.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние не сме заинтересирани за доброто на другите; ние сме заинтересирани исклучиво за власта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Покрај тоа, ние сме и прељубници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние сме непријатели на Партијата. Не веруваме во принципите на Ангсоц. Ние сме зломислители.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние сме мртовци“, рече тој. „Сѐ уште не сме мртовци“, одговори Џулија прозаично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Твојата сорта е изумрена; ние сме наследниците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ме запозна со Илона, денот кога Чехињата ни го донесе првиот список (потоа следеа многу такви) со имиња и презимиња крај кои беа наведени и други податоци за жените што требаше да ги испраќаме со комбе во Бар, за потоа да бидат префрлени со брод до Италија, кај нашиот соработник Бенедито Лучијани во Бари, ми рече: „Ние сме заробени од слободата што ја приграбивме.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Сега ние сме две празни страници кои секој ќе ги испишува како што сака,“ рече. Молчев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Вие двете, смрдли светски, чудо сте невидено, вие сте пичка и пол,“ им велеше Андон, а тие се кикотеа и велеа „Ние сме две пички по пичка и пол, а ти си само едно куре,” и пак се кикотеа и, божем да му покажат кои се и што се, се лизнаа една на друга (испотени, тоа го направија лесно), Азра легна на креветот грбечки, Лилица помешечки легна над неа, но од спротивната страна на нејзиното лице ѝ ја пикна главата меѓу нозете и започна да ја лиже, чувствувајќи го истото меѓу своите нозе, подземајќи го тврдото и разиграно јазиче на Азра која, лежејќи под неа пак во најдолниот дел од отворот ѝ ги спушти средниот прст и показалецот до најдлабокото, при што Андон (за да им покаже кој е и што е) беше веќе качен над Лилица, со свиткани коленици по страните и со силен крик на страст заривајќи ја машкоста меѓу нејзиниот широко отворен задник, ѝ го полнеше анусот со сперма, пцуејќи ја, гмечејќи ѝ ги рамениците и гризејќи ја по плешките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„А, можеби ти не си Нино.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му рече Бајко на игуменот: „Ние сме меропси од царската пронија во Струмичко, село Градец.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ние сме навистина малку помали од архиепископијата во Охрид, но имаме под нас цели 22 села, а за бројот на клириците и париците да не ти зборувам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лили и јас победа на ништожноста, зошто не, ние сме сами.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Клима со главата горе-долу и јас гледам дека ништо не се сменило преку ноќта и дека ние сме истите стари пријатели спремни да го изедеме својот појадок.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ние сме праведно осудени, зашто примивме заслужена казна според нашите дела; но Он ништо лошо не направил. - му рекол и потоа се свртел кон Христа и покајнички го молел: - Сети се на мене, Господи, кога ќе појдеш во Царството Свое!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Марија двапати го повтори името: Македонија, и кога ѝ се стори дека Елза нешто не разбира, ѝ објасни: ние сме во Југославија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Како не важат нашите тврдења, - се бунат мајка му и мајка ѝ нејзина, - та ние сме ги родиле...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ние сме од Мариово, прилепската кааза. – А, ха! Од Мариово!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги собра сите мажи, Мато Никола, поп Пеја и другите главни луѓе, сред тврдината и им ја објасни веќе јасната положба: – Како што гледате, браќа, ние сме в стапица; во безизлезна положба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Љуба, ние сме сосем сами. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 195 ЉУБА: Да, сами.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А сега ние сме како две забркани животни што се гризат меѓусебно, затоа што ним им е тешко и мачно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Старата концепција од шеесеттите, тнр. концепција на “мегафон”, зборува за медиите што произведуваат ѓубре, а ние сме мали, и праведни кога ги напаѓаме носејќи им ја на луѓето вистината.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нештата стануваат уметнички дела не заради тоа што содржат вредност, туку затоа што ние сме подготвени да ги видиме (нив) како такви. ñПонекогаш имам чувство дека многу лесно си можел да бидеш научник.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, ние сме свесни за важноста на нашите индивидуални мозочни ресурси.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие се Британци од колонијалното време, а ние сме домородни Индијанци од западниот брег.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во таа можно генерирањето на смисла ние сме анархисти, се нови знаења, работењето сметаме за дел од движењето на нешта што во на автономите, анархистите. моментот се случуваат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
БОЖАНА: Ама ништо не вели.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ние сме луѓе бедни, сиромаси.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ошче устата на млеко му мириса и ние сме и зажениле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И овие му веруваа, како што му веруваа и витолишчанци на Бина кога им зборуваше дека ние сме вистински Бугари и со занес ја слушаа стихотворбата: Б'лгарин с'м, туј го казвам Пред когото и да штеш, Име родно не отказвам И сега и за напреш ...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та не сме саде ние та не сме саде тука - ние сме по цел свет безбројни милиони, на трудот црн - народ!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Да си вратат дел од минатото што им го украдоа – продолжи Мајка. – Ние сме, мила, осудени на неврат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме дојдени од Запад, со искушенијата на Француската Револуција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„И така може да се рече! Ние сме дојдени крај Езеро­во пред векови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаме Партија! – Ако, сине, имајте си ја, ние сме стари и веруваме во тоа во што сме верувале секогаш! – И ние веруваме, Мајко, само во нашата Партија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме најмногу никој отколку некој, без минатото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме во постојано очекување, упатување еден кон друг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се погледнувам И чувствувам невиден спокој: Та ние сме еднообразни двата, Два повенати, изѕемнети брата, Стуткани, свиткани обата Од тоа што низ нас поминало И не нè одминало.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
” За многу божји работи ние сме уште слепи...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Верувајќи во него, ние сме вечни.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Нема што да бараме... - рече Италијанецот, - ние сме тие што треба да ја расчистиме таа непрецизност; да ги видиме терените и да дадеме свое мислење... Да изготвиме Извештај...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ние сме сон на тревите со корен на мисла дива, Отмена растителка на надежта во топлата ложа.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Не, ние сме тајна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нам виза не ни е потребна. Ние сме контрабандисти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Молчи, реков. Часовникот застана, ние сме сега една бескрајност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пред сè, другари, ние сме одговорни пред историјата и географијата на нашата планета, да не бидеме виновни за запирање на, со милиони години, стариот пат на јагулите од овие благи езерски води, до морињата, океанот и назад.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, не заборавајте, ние сме на Балканот и релјефно и судбински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Пат од планетарно биолошко значење. Ние сме одговорни пред човештвото, стручно речено - да ја спасиме макроеколошката рамнотежа на Земјата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Горјан ја извади кожната торбичка и почна да пишува: „Драги Тале, ние сме засега добри, но имаме нужда од лекови и други материјали.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Навистина се чувствував смешен на самиот себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, се разбира, да го корегираме, ако е потребно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние сме во пештера! Или во рудник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Има и на што – ѝ реков. – Сите ние сме сопственици на понекоја скапоценост што љубоморно ја чуваме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност помислував на прекорот во кој на индиректен начин е содржан и советот дека ние сме должни да го преиспитуваме нашето однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Треба да ископаме тони јаловица за да го пронајдеме зрното што ни треба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Требало да сфатам дека за жал ние сме само обични слуги на околностите. (Кој знае по којпат тие проклети околности!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И втората: (која не би смееле да ја разгледуваме издвоено од првата) ние сме обземени од некое заслепувачко чувство на благодарност кон истата таа разумна владетелка - смртта, бидејќи и овојпат, според наша оценка, (сеедно дали од милосливост или од неупатеност) таа постапила разумно кога својот избор го упатила кон некој друг а не кон нас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пауза.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ноќта е кратка, ние сме долги…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Од микрофон глас. ГЛАСОТ: Ние сме од здружението за вампирска заштита.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Македонци, ние без среќа сме биле во ова борба со душманот пален, но венец на слава пак ние сме свиле пред светот на подлост, и гнасен и кален, Од „Црвен крст" за нас призрение нема, ни грижа за брата, ни утеха блага, ни лекари млади со нивната спрема, ни завои нема за ранета снага.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Сѐ повеќе и повеќе клетки се здружувале и на крајот настанале рибите, па и ние, и сите ние сме од групи на клетки што решиле да се здружат за да си помогнат взаемно. Зарем не е така?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сите ние сме Марсовци, како да вели Бредбери, само што сме го заборавиле тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Слушајте“, велам, допирајќи им ги лактите и рацете. Ние сме едно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не е ни чудо. Ние сме навистина силни“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Се сеќавам. Ние сме едно. Јас сум Емил Бартон и ти си Емил Бартон.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се гледаме еден со друг. Ние сме Семјуел Метјуз и Рејмонд Мозес и Вилијам Сполдинг и Чарлс Еванс и Форест Кол и Џон Самерс и не зборуваме ништо туку само се гледаме меѓу себе во бледите лица и треперливите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тоа е смртта, никакво спиење, ние сме по...“ „Зошто? Зошто? Змејот никогаш не зачекорил во градот!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ние сме под протекција“, со потсмешлива сериозност рече мајка ѝ .
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сите ние сме во своите черепки. Гледаш ли колку сум грда?“ рече таа. 9
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Да, ох, ДА!“ „Ние сме на полето вон градот. Ќе можете ли да дојдете утре?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но ние сме на крајот од милијардагодишните обиди, крајот на нешто долго и за нас луѓето, секако, вредно за почит.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Можеби и ние сме измамени бродари. Заробени од водите.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Де едни не прават вака, де други така, а ние сме...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш си помислив дека, ете, и ние сме веќе големи штом тргнавме по непознат пат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Велат: „И ние сме од првата линија“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Колку пати те молев да ми дозволиш да одам на линијата, во бој, а ти - молчи и молчи, тука си попотребен, шофери немаме, шофери ни требаат, борба се води...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рече такви како нас, орли, соколи, кажуваше и некои други имиња на пилци, сме само за на фронт, дека ние сме дораснале да ги замениме нашите татковци и браќа што останаа на Грамос и на Вичо, ама имал добиено строга наредба да не не враќа иако тој со големо задоволство би извршил уште една голема задача спрема револуцијата праќајќи не нас на боиштата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Реков и велам, ние сме семето на таа земја.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас, ти, оној што се удави во вреќа, девојките и момчињата што гинат по планините, прогонетите, испадените, оние што гнијат по затвори и логори, можеби ние сме достоинството на светот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па ние сме во Преспа!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние сме во Преспа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А дека црвецот на великогрцизмот сите нас се уште не јаде, ние сме виновни што не умееме да го гледаме светот со отворени очи и сакаме да бидеме секогаш затворени во венците на славата што ја влечеме од старите Грци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трчаа мајките меѓу војниците и си ги бараа децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Новиот командир рече дека отсега ние сме резерва на ДАГ и дека ќе добиваме се што добиваат војниците...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Е, море, Јован, командире мој. Ние сме едноселани, а ти ме праќаш таму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рекоа дека наскоро ќе почнеме и да пишваме и дека на секј ќе ни дадат по половина молив и по една тетратка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако нашата генетска функција е да мислиме (computare) произлегува дека вековите и степените на човечката историја, досега, биле стадиуми на ларва или подготвителни стадиуми.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Навистина, нашето основно обележје како вид, хомо сапиенс, е мислењето; ние сме животни што мислат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И? Ние влечкаме баласти, пријателу; ние сме семафор, кола, убиени. Глупаво е ова. Margina #21 [1995] | okno.mk 91
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така, ние знаеме дека амбиваленцијата и контингенцијата се тука за да останат, и нашата задача е да научиме како да живееме заедно со нив.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тој момент затреперува сигналната ламба во специјалното засолниште. Аларм!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зошто расправата за постмодернитетот е значајна? Затоа што тоа е самосвесна фаза во развојот на модернитетот; ние сме проклето сигурни во тоа што е на дело.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Биди ми добре. Ние сме сите добре, а што е најважно,татко ти е здрав и почна да иде на работа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Не, ние сме балерини - нежно го поправа едната.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Но ние не можеме тоа да го направиме. Ние... ние сме малечки – вели Зоки, и се стуткува целиот за да се смали.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Произлегува, според тебе, дека ние сме слепци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ПОЦКО: Е па, чорбаџија Давадос, ако сме црни, не сме ѓаволи, ако сме Цигани, и ние сме луѓе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Сотони, сотони, поарно в ковчег на гробишта да ме однесете!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
” ”Ха, не сте доволно упатени, браќа: и на бога ние сме му дале душа...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дерида нема за цел да го направи претходно “непривилегираниот” термин во хиерархијата “привилегиран”, а претходно “привилегираниот” термин “непривилегиран”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но најопасно од сѐ беше тоа што тој не веруваше во неви­ ност и мислеше дека сите ние сме онолку софистицирани колку што тој мисле­ше дека е и самиот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кракатау: Ние сме четворица терористи на умот што продираат во вашите ганглии. (се придружува уште еден тип, можеби уредник на станицата, во секој случај не многу луциден)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На самиот среќен крај на приказната, во која и ние сме поканети да одиграме извесна улога, дискриминацијата ќе престане а правдата ќе претежне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Четвртиот гостин: Пак правите некоја револуција, а?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кракатау: За среќа, ја имаме нашата чудесна сома што нѐ транспортира, така?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Но ние сме тука поради тоа, така, да правиме шоу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи Деридините деконструктивни процедури се полабави одошто оние типично модернистички, и бидејќи тој не става нагласок на доаѓањето до заеднички заклучоци, местото на индивидуализмот во неговата теорија е позначајно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Волјата за извојување победа над рускиот комплекс на инфериорност се јави како зачетник на проектот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои други модернисти навистина тврдат дека ние ја спознаваме реалноста, но неа ја определуваат како нешто што конвенционално е согледано како само нејзина претстава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Целата идеја да ги испразни сите институции во Америка - затворите, приватните учили­шта и клубовите од внатрешноста - и да ги пренесе во своето студио учејќи да збо­рува преку медиумот на оваа бука, на нов народски јазик, сѐ уште вчудо­невидува. (...) Сепак, на крајот Фектори беше осудена на пропаст поради сопствениот успех, поради светлината што ја фрли и поради контрадикциите на Ворхоловата личност што тој така извонредно ги отелотвори во Фектори како своја фикција - големата американска сказна: Неговата храброст и софистицираност, неговата не­ ви­ност и несигурност -Дракула и Пепелашка-Дрела (Dracula and Cindarella - Drella), како што сите го знаеа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За имбецилот, за смотаниот се вели дека е “валенки”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навистина кога тој расправа за графоцентризмот, го опишува него како да е создаден во изгнанство, пратен во колонија на лепрозни и протеран.13 Ако ја разбереме деконструкцијата како една приказна, Дерида е добриот херој кој со неговото ново оружје - деконструкцијата, го принудува историскиот шовинистички фоноцентризам да префрли дел од сопствената моќ на традиционално дискриминираниот и понижуван графоцентризам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Карактеристичен белег на модерната ера е убеденоста дека ние не можеме да ја спознаеме самата реалност.23 Додека кај теоретичарите од Средниот век беше прифатено дека можеме да имаме и дека имаме контакт со реалноста или барем со еден дел од неа, модернистите често мислат дека ние сме во допир само со нејзините претстави (representations).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Го знаете Пате од патологија, препараторот на химени?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во периодот на перестројката митот “ние сме најсреќни” се струполи за да се претвори во “ние сме најнесреќни”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дебил: Да се одгласат со повик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кракатау: Тешко овде да се забавуваш...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Не претерувај, ние сме задоволни и со морков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислел дека ќе бидеме одушевени од самата идеја дека тој сѐ уште работел на реклами, што отсекогаш и го правел, со таа разлика што сега работел на “чиста” реклама, рек­ лама како висока уметност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите ние сме сведоци, актери, градители на овој свет, сите ние конструираме вистини и дизајнираме значења на чувствата, на мислите, на копнежите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите сме способни за реални искрени чувства, кои траат, ние сме питоми, кротки, нежни суштества кои имаат извор на создавачки пориви и можат да изградат убав, пристоен, совршен дом, за себе и за своето семејство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
После сите искушенија и проживеани приказни борбата е деструктивна задача, едно осамничко искуство на сурови откажувања, но ние сме ранливи суштества кои ги бранат своите срца.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Уметноста на љубовта е во слободата, а коренот во довербата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немам одговор, ниту сега, ниту било кога, испуштам воздишка која е почеток на плач, горчлив очај и знам дека ако почнам да плачам никогаш нема да можам да престанам, не можеме да бидеме сведоци на ова време ние сме негови жртви.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Така и ние сме должни да живееме, а не многу јадење ни многу пиење.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
На тој начин, операциите на гранична контрола служат за општествено сортирање. 3.4 Без државјанство: живот во лимбо “Не можеме да добиеме редовна работа, не можеме да се движиме, ние сме како бродови без пристаништа“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Високо над нас орелот ќе полета патот следете го негов! наспроти силните туѓи војски ние сме лавови во железен оклоп!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Додека потта ја влажни марамицата ние сме како двајца ватерполисти кои пливаат за топка.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Ние сме седумте вишок, џуџиња што ги измисли Добре, најдобриот човек на светот. А бевме 77, нели! - Аха.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Поради рестрикција на вода, кога ние сме жедни за чаша вода, немаме можност да ги навадиме растенијата и тие пред наши очи се сушат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да ве информирам дека ние сме опфатени со Европскиот проект за следење на здравствената состојба на учениците и подобрување на средината во која учиме и живееме...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Веднаш да ви речеме дека ние сме беспомошни и засрамени, затоа што и во печатот сме наречени - најнечист град во земјата!!! Можеби сте прочитале?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој со особено задоволство нè прими и рече дека ние сме први млади екологисти кои дошле со него да разговараат за вакви сериозни проблеми - како што е здрава вода за пиење и чиста работна средина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„И ние сме среќни, татко“, рече тато Петре, „ова е нашиот заеднички дом...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- „Ние сме за седмо!“ „Ама - сестра ми ќе е прваче! Мене ми е важно!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние сме со заштитни маски!“ извика раководителот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пред неколку години е изградена филтер - станица за пречистување на вода од реката Брегалница, ама и покрај тоа во летните месеци ние сме жедни за вода, затоа што реката Брегалница речиси пресушува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Па и ние сме адаптирани! Нели деноноќно го дишеме Вардариштето!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Па ние сме на ист терен и на иста задача!“ рече другиот работник.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Дедо, малите се прва смена. Ние сме втора - кога завршуваме веќе е темно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Секој ѕид и секој камен го престориле во молитва и писмо и сега коленичат пред нивниот најмлад Бог Молоховски пеејќи му: О, милостив боже за извесно време избери си друг народ зашто ние сме веќе изморени од смрти и трупови и немаме веќе молитви наш милостив боже за извесно време избери си друг народ!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Дедо секогаш своето кажување за границата го почнуваше со вистината дека ние сме ти биле народ-граница.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Послушај ме, потшишај се. Ние сме едно. Јас ти припаѓам тебе, ти мене.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не знаеме ние, ние сме прости, пуштете нѐ нас, оставете нѐ нас на мира, ние во ништо не се разбираме, ние во ништо не се мешаме. Како живина?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: Гајле немај. Ние сме фирма.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: Во Дебар Маало. Каде што е претставништвото на татко ви. Ние сме ѕид до ѕид.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ние сме деца. Родителите ни се скарани. Плачеме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Големиот драматичар. Некои го викаат бог. Ние сме ликови во негови пиеси. Суров е. Не ги сака луѓето. Пишува лоши драми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЕВТО: Немам крила. МИХАЈЛО: Ние сме луѓе. Не сме птици.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Нема споредба меѓу нас. Ние сме круша и јаболко, баба и жаба.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Ние сме глуварки. Кој е тој што постојано нѐ дува?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тој и самиот истакнал дека лично не е запознаен со мислењето на Американската влада во однос на НОД и Тито, но потенцирал дека Јосип Броз Тито "го привлече вниманието на Британската влада", поради што САД би требало јавно да истакнат: "Тито, ти направи добра работа, и ние сме за тебе", што од своја страна, сметал Ла Гвардија, би помогнало многу на патот кон признавањето на НОВ и ПО на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Едновремено, пред членовите на делегацијата, тој истакнал дека е потребно сојузничките влади официјално да му дадат охрабрување на Јосип Броз Тито, бидејќи "герилската армија (се однесува на НОВ и ПО на Југославија, б.м.) претставува сериозен проблем за нацистичките сили на Балканот и во Италија", а уште повеќе "заради неговата способност да ги обедини различните политички групи во Југославија", што претставувало, според Ла Гвардија, "најдраматична работа во целата војна".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така и ние, бидејќи и ние сме Рисјани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Прошета тој по костурските и некои лерински села и изнаприкажа приказни за тоа дека ние сме биле Бугари, та затоа треба да си го браниме нашето бугараштво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој од офицерската торба извади карта и, осветлувајќи ја со батериската светилка, покажа со прст: - Сега ние сме тука... - А Видехова? - праша Кикицас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Постои ли сѐ уште таа разлика, и вреди ли да се оддржува? okno.mk | Margina #10 [1995] 127
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега во рекламите, во списанијата, сѐ е во боја, ние сме само дел од тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, ние зедовме 55 проклето огромни слики, и мажи, жени и деца дојдоа да ги видат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сфативме дека дури и како “живи скулптури” ние сме многу ограничени во тоа што можеме да го кажеме.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бидејќи поблиски до своето задоволство, ние сме исто така во подобра положба да се сомневаме во него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ: Не се сеќаваме, но тој вели дека после Русија нѐ прашал „Па, каде сега?“ и ние сме одговориле во еден глас: „Кина“.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ние сме на Балканот. Ние овде стравуваме од терористичките упади на нашите заколнати непријатели меѓу кои има и наши пребегани емигранти.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние сме од сите страни опколени од непријатели: и од копно, и од море, и од небо! – продолжи Х.Х. со сигурен тон.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние сме денес останати во светот да ја браниме трајната супстанција на комунизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го бараме излезот, а ние сме пред него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние сме сами на Балканот, сами во светот. Сите, сите се против нас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние сме повикани пред историјата да исправиме една голема неправда што му е сторена на нашиот маршал Сталин: зошто, како што ви е бездруго познато, сите, од до вчера братските комунистички партии, неправедно му свртија грб на Сталин и на неговото дело.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние сме Сталинови, Сталин е наш. И по Сталин – Сталин...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За поддршка на оваа Декларација на Еволуцијата, со силна верба во заштитата на Божјата Провиденција и спокојна доверба во генерациите што доаѓаат, во чиешто име зборуваме, ние сега меѓусебно си ги доверуваме едни на други нашите животи, нашите Радости, и нашата Света чест. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа моќ ја делиме, оваа моќ нѐ дели со стиснати заби и распнати стрели пристигаме со желба, одлучни и смели да си ги маѓепсаме ушите да си ги стоплиме душите на некој за нас запален оган гори преполн миг, незаборавен и богат кога сме се дале и кога невозможен се чини секој иден пораз. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 136
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако нѐ веселат конечни сите далеку поставени цели гордоста ни расте со примамлив прелив нашите ноќи се бели, ние сме вечни мрежите се патишта со променлив пречник и тивка е тајната на нивните делти; заплетот нѐ чека со еластични пети да појдеме силни, да појдеме невини во нашиот млад беспомошен немир. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 135
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа ние, Божјите почитувачи, љубителите на мирот животот, забавата, мажи и жени, апелираме на Врховниот Суд на Универзумот, за уважување на нашите намери, за, во името на Власта на сите живи суштества кои сакаат да се развиваат на оваа планета, свечено да објави дека ние сме слободни и независни, ослободени од секаква Верност кон Владата на САД и кон сите влади контролирани од менопаузните, и дека имаме право да се групираме во групи на истомисленици, имаме полно право да живееме и да се движиме на земјата, да обезбедуваме храна со сопствени раце и умови на начин што ни се чини неприкосновен и свет за нас, и да ги правиме сите Акции и Работи што независен Слободен маж и Слободна жена можат да ги прават без да ги загрозуваат истите права на другите видови и групи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 64
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Доаѓаме со круна доаѓаме со бели знаменца во некоја рака ветрот овде дува поволно за нашите раменца и кошулите нѐ галат во јаболката на вратот, има еден чуден пресек на тоа место низ него нѐ води вечерта по патот на свилата, сјајот, заплетот во пресврт еден скромен престол да седнеме пред да падне ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Викторијанските академци евидентно одлучија дека ние сме суштества коишто “мислат за мислењето”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
EVENTIDE Ветерот нѐ прима во вечерна свила. Под нашите кошули со кокетни крила пулсот кревко трепти со благост на сирак; некој е жеден денес, ние сме телесни секојдневно ни мавта една блиска вила кон истиот пехар со пурпурна шира да појдеме во нашите движења извесни додека сме спокојни, додека сме лесни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нашиот развој како вид е концентриран околу нашата способност да мислиме и комуницираме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Глупав еден, - му свика Величе, - ние не си играме партизани и Германци, ние сме вистинска банка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Нека се снаоѓа со неа мајка ти, - рече - а, ние сме мажи, имаме поважни работи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаеме ние дека мајка ми и татко ми неизоставно ќе дојдат да нѐ бакнат пред спиење, заедно со нив ќе ја отпееме нашата „химна“ пред заспивање: „Ние сме мали дечиња, играме како мечиња“, и ќе се смееме потоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, ние сме писатели, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Колку што гледам што се прави по местата каде што одам, ние сме на опашката.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа ние сме Кираџилевци.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ние сме, - рече и Шишман. - Аха, - рече фелдфебелот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Брзо дојде пак на себе и рече : - Значи, вие сте тие. - Ние сме, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман зина во него, најмногу чекајќи да чуе што ќе рече Србин, како зајак фатен во дувлото тегавејќи се продожи:- Инаку ... Инаку ние сме Македонци, - рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Кажи му, - рече Србин, - оти ние сме каил да кажеме и кој што сонувал а не онолкави тпови да криеме. Љаке преведе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се реши да продолжи со рамнодушноста и речиси потамина: „Па ние сме сите оковано ставени во служба на загадувањето на човечката околина“, со изразита рамнодушност рече Едо Бранов и продолжи: „Без исклучок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не. Ние сме Турчинки“, вели пак најстарата, а малечката божем се мести но при тоа со едниот лакот му ги допира плеќите, не мирува, го поддупнува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Жената ми ја грее бањата, ми постила бели чаршафи и, едно за едно, ми кажува, се лесни: ние сме кавкаски Грци, вели, ама 38 година нѐ иселија ваму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме само робје божји и сведоци на човечките несреќи, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ве молиме, ние сме жени, велиме, божем не знаеме дека се од безбедноста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помина зимата, пролетта, а ние сме на исто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме од четириесет и четвртата, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, вие сте? Ние сме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме бележани, ми вели тој што им е ко шеф.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
5. Многупати со мофашите се гледаме вака: ние сме овдека, а тие, кај оној човекон, онаму. Сосема наблиску.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме Германци, од Југославија, ми велат. — Фолксдојчери? — Ја, ја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме тие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и ние сме волци, а може и повеќе од тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На стрмно ни главата не стои со тебе, а ние сме клоцнале камења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Па ние сме со тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме голи, што се вели, уште само со летната партизанска облека на нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме сега ништо: мувосерка, црвец, нула.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И овдека само ние сме криви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум веќе одамна кај господа, вели, ние сме први другари со него... Илица и петлица, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Германци нема, ми велат луѓево, сега ние сме Германци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само ние сме му некој живот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ние сме Македонки, ѝ велиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме на „Осма линија“, а другарите да ти бидат на „Деветтата“. „Осма линија“ е целата со Грци од Кавказ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме уапсени и рехабилитирани, велиме, од Југославија имаме виза, од вас уште немаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како цел живот да сум била овдека ми иде. „Животот е голема лага, велеше дедо, а ние сме тука за да биде уште поголема.“ 49.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа е лавиринтот живот, во кој ние сме само играчи кои треба да се придржуват на правилата на играта која, всушност, нас нѐ игра за да нѐ тестира колку сме издржливи, колку сме доследни, верни и упорни.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некои од љубопитната публика сметаа дека ние сме необични луѓе, а други веројатно претпоставуваа дека ние ќе се натажиме, дури и ќе почнеме да плачеме и молиме за милост поради смртната пресуда која за нас беше повеќе спас отколку казна, зашто затворската самица е толку жестока казна што смртта се јаува како спасение“186.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Ете зошто, како што му кажав и на Гоце - рекол Мечето - ти изјавувам и тебе: ние сме решени по секоја цена да го спроведеме во дело нашиот план и нека од него и од други слични што би можеле да се извршат по градовите и пругите низ Македонија турската власт се држи постојано во напрегнатост, нека постепено се истоштува материјално и морално, од што ќе може да се види во која мера големите сили ќе бидат готови да ја преземат иницијативата за една интервенција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Запамети, запамети!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие двајцата само што не зинаа од чудо кога го изговорив ова, а брат ми рече: - Можеби ти не можеш, јас да!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не треба да имате толку многу доверба – ми излета погрубо отколку што имав намера. – Вие сте возрасни, а ние сме деца, треба малку посериозно да ја сфаќате улогата на родители.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некаде по 23:00 часот јас објавив дека ќе си одам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми сепак се променил – се растажив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Изгледа ние сме претерале со другарскиот однос, а сме заборавиле да се однесуваме како родители. – Подразмисли малку, нишна со главата и додаде: - Така е, наша грешка е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум Ти, Бреза, ние сме едно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ја одмеркав кратко и ѝ одговорив: - Не вреди, тој е студент, за него ние сме „мрсулки” и „мочли” – а во себе си реков: Па, тебе ќе те запознавам, погледни се каква си, знаеш ли ти каков е брат ми и какви девојки се вртат околу него?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па, ние сме само деца и не можеме да бидеме одговорни толку многу самите за себе?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Демек, тие се супер, а ние сме никој и ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, не постојано да имате доверба и мирно и спокојно да си седите, оставајќи нè без контрола.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе размислам околу тоа. Мора нешто да промениме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)