ние (зам.) - бев (гл.)

Ако постои рајот, тој беше тука, ние бевме во него, во миговите кога ја гледавме мајка ми жива, со новата рожба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние бевме помеѓу сонот и јавето. Го очекувавме Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние бевме и дел од оваа бела материја, која во пресудното време на нашето раѓање и растење се влеваше во нас низ невидливиот поток на млекото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првите денови на мај, ние бевме веќе на крајот од таа делница и се појавивме на една чистина од која, другата машина веќе имаше почнато да копа лево надолу по еден каменен мев кој, велам, освен што беше каменлив, беше чист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На сите деца на вратот ни закачија по една врвка на која имаше плочка со бројка. Понатаму ние бевме бројка без име.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па и да не ги најдеме роднините ние бевме двете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу радост имаше во куќата на Ефимија (сестра на Борис) додека ние бевме нејзини гости, првите два дена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сонцето полека заоѓаше, а ние бевме на неколку километри од Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Слободно можам да кажам дека ние бевме третирани исто како и унгарските ученици, кои си плаќаа за нивниот престој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дедо ми умре 1984 година кога ние бевме веќе студенти.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ми Софија Скендерова ја лажевме неколку месеци дека дедо ми е жив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ласа и Вангел секогаш ја кажуваа смешната страна на нивната голгота.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Градот за кој толку многу слушав од неа и од вујко ми Вангел во долгите ноќи во Лисиче, додека ние бевме мали и палави деца...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како и да е, ние бевме сепак едно среќно семејство...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дома зборуваа унгарски кога ние бевме деца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Следната дестинација ни беше Загреб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нормално, Фектори имаше свои педери, па ние бевме во шоу бизнисот - а тоа е шоу Бизнис!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секогаш кога ќе го погледнам, го имам она чувство во стомакот дека тоа повторно се случува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби сето тоа изгледаше како хорор шоу - „предворјето на пеколот“ - за луѓето од страна, но за нас сето тоа беше нормално - на крајот, ние бевме група луѓе што умееше да ги сфати проблемите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Па ние бевме кај Вас, кај вашата домаќинка, баравме соби за одмор! - му кажавме на капетанот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Наскоро почнаа мобилизациите и една вечер и Јехуда Давидовиќ доби известие со наредба да се јави на мобилизациското место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ние бевме што бевме! Ем само со еден грав нѐ ранеа - ја ќе најдеш зрно внатре ја не.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ние бевме веќе далеку и спокојно си починувавме на брегот гледајќи го црвенилото со кое зората го премачкуваше сртот на планината.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ајде бакалум. Нека излезат напред и нека кажат: „Ние бевме и тоа и тоа сакаме“. Жими вера, ништо не правам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот молчеше. Секој во себе се прашаше што сака Арслан со ова да направи, иако сите знаеја што бара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во однос на состојбата во која се наоѓале партизаните Ламби ќе истакне “во ова време ние бевме ограничени да јадеме сѐ што ќе најдеме во шумата, желки, листови од бука и др.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Додека трчавме низ сите оние сериозни денови верувајќи дека целта е близу и дека ниту еден чекор не е сторен залудно ние бевме оние кои можеа да ѝ го одредат името на светлината и да ја поведат со себе па и да седнат напладне со неа на сиромашен ручек на тревата во друштво со птиците што стрпливо ги очекуваат своите трошки Така се качувавме кон будните соништа И не знаевме оти овој кревок живот што нè води за рака може да нѝ понуди сè но и да нѝ оспори сè Дури и не помислувавме оти во Кулите на ветената надеж живеат веќе ќерките на нашата тага И дека во растурената градина зад леандрите нè очекуваат цвеќињата на нивните солзи.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А ние бевме готови да си ја почнеме работата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ние бевме „интелектуалци“ за нив, оти несомнено е (јас тоа и денес го мислам) дека во рок, и особено во џез-музиката доминира интелектуалниот пристап кон светот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, ние бевме деца на војната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш ние бевме млади, исполнети со елан, ентузијазам, верба, храбри и посветени на идеали, секогаш готови за саможртва.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И колку да е грдо и проклето, треба да се памети тоа време затоа што ние бевме во тоа време, затоа што нас не голташе тоа време.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
До пред влезот во Европа, ние бевме со прстот в уста. Голема сиромаштија. Сега примаме и гости, значи туристи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А наредбата беше да не си изразуваме љубов, да не крадеме, зашто ние бевме народна армија, излезена од народот, така ни велеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние бевме првата генерација девојки родени по настанувањето на зборот “сексуалност” во 1859 година, ние бевме девојки во она време кога интимниот однос помеѓу машкото и женското тело некои го нарекуваа ”телесен чин”, други - “венеричен чин”, трети - “нагон за расплодување”, и тоа физичко соединување на двата пола беше исчекувано со идеализирање, но беше сфаќано и како деградација, а понекогаш за исто суштество беше и едното и другото: од тоа соединување на двете тела се очекуваше воздигнување на душата во некои небесни сфери, но и се гледаше на него како на некаква животинска активност која ја валка душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И секогаш потоа, кога веќе не бев девојка, и се обидував да се сетам на девојките од времето кога и јас бев девојка, пред очите ми се појавуваа само оние најблиските, се сеќавав на преплашеноста во гестовите, на потреперувањето на гласовите, на воздржаноста која уште повеќе ја истакнуваше заузданата возбуда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од Србите ние бевме прекрстени во Срби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние бевме и спрема нив исто така принизени, како и спрема Турците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Врските наши со Бугарите станаа многу тесни со општа положба во Турција: ние бевме браќа по својата судбина и бевме во еднакви односи кон владата и фанариотското духовенство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Арнотија ли е материјалната помош од Бугарија за воставањето, кога таа поддршка само нѐ натера да си ги расфрлиме народните сили, со кои ние бевме силни, а сега сме ништо?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Досегашното наше работење, особено востанието, беше необмислена младешка работа, но тоа ни се простува, едно, зашто досега ние бевме млад народ што одвај се проникнува со своето национално самосознание, а друго, зашто досега, не живеејќи како одделна национално-религиозна единица, се наоѓавме под влијанието на разни национални и религиозни пропаганди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние бевме на преодната точка, чуден, пост-Beat-ов пасаж на културата на едно време, со поделена лојалност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас ја потурав Споменка, а таа мене и знам дека не ви е верно, но со четири или пет шишиња вода ние бевме избањати, заедно со косата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Г-ѓа Маџиде му помагаше додека ние бевме на работа, па и го капеше секојдневно, понекогаш и по неколкупати зашто поради старечката деменција забораваше и, само што ќе го облечеше избањат и чист, тој викаше по Маџиде: „Меги, од кога не сум се избањал!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас не бев сама, ние бевме пет-шест другачки што си помагавме во пченки-копање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние бевме уште мали со Мирчета не знам колкави бевме, леба ми, јас дали имав единаесет, дванаесет години, а Мирче беше помал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ние бевме многу радосни, оти си зборуваме за дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој сака, може да си оди дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше голема глупост; прво, затоа што ние бевме извонредно подготвени за работење на височина; а згора на тоа, дури и во случај на вртоглавица, не можеше да дојде до катастрофа, зашто секој од нас беше врзан со цврст кожен ремен кој, со јаже, беше прицврстен за костурот на градбата. Двесте и педесет, двесте и осумдесет, триста метри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секако дека на крај се споивме, секако нашето доживување беше единствено и потполно, неописливо и сосема различно од сите други 3-4 милиони британци коишто исто така земале extasy.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сите ние бевме исплашени од „едноставно кажете не“ кампањата, но што вистински се случува со вашето тело и мозок кога земате дрога?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
РАЗГЛЕДНИЦИ ОД РАБОТ
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ние бевме навистина посебни. Ептен посебни. Искрено.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И кога се вратив, откако Југославија се смири со СССР, по падот на сталинизмот и сите ние бевме помилувани од Голи Оток, но не ми ја вратија Катедрата по педагогија при Филозофскиот факултет, чиј основач бев, туку ме поставија за Директор на Националниот институт за фолклор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние бевме задоени со идејата на левите кога шпанските франкистички војници извикуваа да живее смртта!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За неодредено време ние бевме одделени еден од друг, не смеевме да бидеме заедно на ниедно место во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, насекаде ние бевме со него, заедно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А можеби пак ние бевме заедно во еден дом, во една соба проклет да бидам, можеби оној Методија Гришкоски е твојот брат, изрод, неможно...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ми се допадна, малечок Леме, - рече самиот сакајќи да зборува, ми се допадна уште оној час кога падна на земја, - една горчлива насмевка му прелета преку лицето, кога беше во правта, мислам кога ја подигна главата од правта и кога му рече на татенцето, - з о ш т о нè тепате, ние бевме крај Големата вода, проклет да бидам, тоа беше храбро, малечок.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ние бевме амбасадори на инерцијата на Титовото време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За секој клуч постои некаква брава, но секоја брава си има своја историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некои, постарите, прибегнуваа кон метафизичкиот одговор: виновна ни беше судбината, Балканот е проклет, судирите во него се неизбежни, судирите на етнички, верски, цивилизациски план, а други кон дијалектичкиот одговор: зарем судбината нема свое име, зарем не е алиби да се избегне одговорноста, зарем противречностите не се помируваат, зарем хармонијата на разликите не е дефинитивната разврска?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш војската имаше осум подморници, две големи и шест мали. Ние бевме во посета на една од големите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обземен од моите книжевни потраги и со моето дипломатско искуство, се обидував да дојдам до индивидуалниот и колективниот удел на историската одговорност, барем на планот на генералните размисли и идеи, при што, постојано надвладуваше рефренот: сите ние бевме одговорни!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Возрасните немаа време од работа а ние бевме многу љубопитни и палави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Повторно го преврзавме и носачите вчас се најдоа пред мене, секогаш се движеа близу до мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веднаш го однесоа а ние бевме откриени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние бевме веќе израснати и не ни требаше многу таа жена, но сепак таа си беше вредна како домаќинка и беше многу културна жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние бевме во сојуз со нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние веќе не бевме тоа што бевме. Ние бевме други луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Постапката се одвиваше според законските правила пропишани за расветлување на криминални дејствија и ние бевме сосема изолирани.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
ПРАЗНИ СТРАНИЦИ
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сè беше конфузно во сплетот од околности во кој сите ние бевме само неми пиони во рацете на оној што ја водеше играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не велам јас дека ние бевме непријатели, скарани или така нешто.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Изгледаш дека тие денови ние бевме единствените гости, па љубопитно ги отворав вратите од собите, влегував во нив и им се восхитував.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ние бевме толку збунети... Но не плачеше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ние бевме среќно семејство. Најмногу во тие мигови. Поради еден обичен каталог. Ла Ринашенте...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога настапи времето на козите и кога тие бели суштества извршија вистинска инвазија во градот, и ние бевме принудени да купиме кози за да опстанеме, како и сите други сограѓани.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние бевме со неа едно, сите заедно, предадени на судбината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Па, - прозбори Кире - кој знае дали онака, како што живеевме со Маријанти, кој знае дали ние бевме во лудница или Ѓорѓи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На патот стоеја многу, многу луѓе и други доаѓаа од горе, каде што се наоѓаат неколку бели куќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Животот беше одвратна шега, ние бевме шегата, но јас тоа не можев да го согледам. Или инаку тој не значи ништо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас не можев да го заборавам, или да го надминам, конфликтот. А тој не можеше никако да исчезне. ***
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Знаеш, ние бевме во пеколот“, свика наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А пред тоа сите не уверуваа дека ние бевме оние кои се борат за правда, за разум, за Царот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ние бевме три деца дома, но тој беше највозрасен, токму тоа лето наполни 15 години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Многу време поминував со него во паркот, дури и кога студеше ние бевме таму.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Уметникот е оној кој предизвикува проблеми.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ: Ние бевме многу невини. Луѓето почнаа да нѐ нарекуваат дендии, но едноставно од очај.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Наставничке, - додадов, - ние бевме сигурни дека е таа вештерка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се разбира, тато и мама се вратија и ние бевме најсреќните деца на светот во тој момент, а тие најсреќните родители.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа толку лесно и брзо подскокнуваше и потрчуваше што брзо тоа стана една игра во која сите ние бевме на една страна и самата таа на другата, против нас.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко ми пристигна една средна во велигденските пости, приквечерта, додека ние бевме на училиште.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За тоа каква моќ ќе има не ни помислуваме: ние бевме сигурни дека тоа ќе си ја врши работата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нешто како соколите во бивша Југославија... Ама ние бевме браници орлиња како што не викаа. Подмладок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа докажува дека и ние кои бевме во движењето, макар колку да му бевме посветени на идеалот, сите ние бевме луѓе и имавме свои човечки слабости. Како што тоа јас сега го увидувам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби ние бевме нејзиниот излог.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие летаа, ама и ние бевме сè подалеку и подалеку од куќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Наместо Дена да се плаши од темнината и шумата, се плашев јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)