ние (зам.) - тројца (бр.)

Кој овде е свој ако не сме ние тројцата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Бевме едни мршави како рошки какви што бевме ние тројцата браќа и џбитаци каков што беше Љакето кој личеше на боримечка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така ние со крстот, со знамето и со камбаната во нашето село го донесовме и компирот и ние тројцата браќа видовме што се пржени компирчиња.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така се разотидовме. Ние тројцата со тате и со дедо Крстин се вративме право дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Отидовме дома, ние тројцата, тука беа нашите најблиски роднини и пријатели.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Засекогаш се разделивме, нема повторно враќање оттаму каде што отиде, нема гледање, нема ништо… Останавме ние тројцата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Стоевме покрај твојот сандак ние тројцата, па, по нас во продолжение стоеја другите блиски членови од нашето семејство.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таму, пред да те стават во капелата ни дозволија да те видиме уште еднаш, да се поздравиме ние тројцата насамо со тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Лежевме заедно, ние двајцата - не, не двајцата, ние тројцата - а, Кети, знаеш ли дека јас за него имав исти чувства како за моето бебе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ех“, пристори Најдо. „Ние тројцата онаму под оревот секој ден не знаеме што да си речеме, ама сѐ нешто некому ќе му текне да каже.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Мислам дека ние тројцата би требало да побараме барем малку да не ослободат од должностите во Секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Ние тројцата - пишува Шатев - одвај се движевме.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Само таа во нашето семејство знае француски. Ние тројцата сме „Англичани“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми нè нарекува „мала група среќни дебили” и постојано се мајтапи со нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние тројцата летавме таа ноќ и чудесно убаво се чувствувавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се преправав дека ништо не сум забележала. И татко ми се преправаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Супер си поминуваме ние тројцата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Внатре беше осветлено, сѐ беше осветлено, разната стока и оние легнати, долгнавести, големи тегли со бомбони, со отвор однапред во кои продавачот ја пикаше раката и вадеше колку што сакаш. Ние тројцата бевме одоваде тезгето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Или како ние тројцата седевме на терасата, и јас знаев дека вам до плачење ви се сака јас да си отидам, а јас седев во плетената лулка и си го читав Тургењев, а вие пак седевте на каучот, а јас знаев дека штом си отидам ќе се бакнувате, и затоа не си одев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ние тројцата (имаше ли и четврт, Васил?) настегани во прозорецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мала е, и ние тројцата мораме да ја учиме и да ја воспитуваме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И најпосле ми дадоа инструкции, едната нога набрзина требаше да ја ставам врз косата страна на карпата, а со левата нога во лет тие да ме пречекаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите тројца се држеа за рака и ме бодреа велејќи ми: Не плаши се, ние тројцата не те даваме да паднеш долу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)