Ќе правиме нив муслимани, бегови, аги – a кон децата: – Сакате ли, бре шејтани, да бидете аги, бегови, кадии, наши? – Сакаме дома, кади баба! – викна она повозрасното. – Дома, дома, дома сакаме-е-е... – се разнесе од сите педесет и три грла како од јагниња по забирок. – Дома, дома!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)