нив (зам.) - има (гл.)

Во стварноста речиси насекаде можат да се востановат едновремени, иако исклучително не еднакво-вредно пренесени, разнолики уметнички струи (народна уметност, црковна уметност, државна уметност и др.), а секоја од нив има своја публика.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Југословени сѐ почесто се среќаваат во содија, а меѓу нив има најмногу автотуристи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓу нив има и многу другари и пријатели.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Париз претставува своевидно доживување да се посетат неговите цркви, кои се стари стотици години и затоа секоја од нив е споменик, колку значаен за историјата толку и за уметноста, зашто навистина секоја од нив има своевидни знаменитости.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во нив има барови, кафеани, па ресторани, во нив можат да се купат и свежи продукти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓу нив има многу лекари, заболекари, инженери и техничари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во нив има работи што со толку труд и маки ги снабдивме...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ние, учителе, направивме колиби. Во нив имавме собрано од сѐ по нешто... и разменувавме...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ги одбираше Тој зборовите На Јасмина Шопова
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше еден од друг, ги довикуваше од просторот од тишината и од вековите, од облеката и од празниците, од сите пештери и од сите жетви ги собираше, им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше, ги средуваше во мали врзопчиња, ги подучуваше и им се подналутуваше, им зборуваше и им појаснуваше дека за сите нив има голем порив да ги разигра, да им открие поинакви и поинакви значења за да не талкаат расфрлани и неразбрани низ сечија свест и низ сечии копнежи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За фудбал и за ракомет немам желба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И меѓу нив имаше едно што се прчеше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секако би бил, затоа што имам голема желба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нема точки во нивната љубовна приказна; само точки-запирки, точки на окончување... а помеѓу било кои две од нив има доволно простор-време; уште простор, уште време... „Не.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во едниот од нив имало шест вагони полни со Германци и Балкомбетар172 (Албанци) кои биле уништени“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но наместо нив има повеќе нервни, ментални болести? Тука ништо не може да се направи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Крај нив имаше и други луѓе, во униформи и во цивилна облека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Комбинирајќи ги двете, се обидов да направам нешто со печатите. Дали го сметате Швитерс за типичен претставник на модерната?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како би го дефинирале значењето што Курт Швитерс го имал за вас? Јасно е дека Раушенберг, во 1953 или1954, ја видел изложбата на Швитерс кај Дизни Џенис (Disney Janis) на 15 East 51 street, бидејќи истовремено тој излагаше кај Бети Парсонс (Betty Parsons), која се наоѓаше на истата адреса и на истиот кат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ми се допаѓаше идејата што неговите филмови можеа да се резимираат преку насловот или со еден кадар, како Јадење, Спиење, Бакнеж и.т.н.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
” Тој одговори, “Не знам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За нив имав слушано многу пред да ги видам и морам да признам дека ни одблизу не беа толку забавни колку што беа самите разговори за нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓу нив имаше едно или две дела изработени со печати. Некои современи уметници чие творештво е сродно со творештвото на Курт Швитерс го одречуваат непосредното влијание и зборуваат повеќе за некакви заеднички преокупации од кои пак произлегуваат слични форми (тоа е случајот на пример со Раушенберг (Rauschenberg) во однос на COMBINE PAINT­ INGS.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓу нив имаше и поети како Колриџ, Краб (Crabbe) и Томсон (Thompson).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бендовите како Greatful Dead, Doors, Beatles, Rolling Stones, Jefferson Airplane, Mothers of Invention, Dylan и други, кои својата музика ја компонираа и изведуваа под дејство на дроги, ги втиснаа своите психоделични доживувања во културата на младите и врз нив имаа слично влијание како прави курандероси. Tomas de Kvinsi може да се означи како основоположник на модерната “dope” литература со своето дело “Исповед на еден уживател на опиум”, коешто настанало како директен резултат од неговите искуства со лауданумот, препарат на опиумот кој е воведен во терапијата на болни состојби уште од времето на Парацелзус (Paracelsus).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има таква ноќ во која не постои збор Што може да ги одгатне сите лузни Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи И во која неочекувано до тебе како последна причесна Допира тешкото удирање на стар часовник
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сите овие лица се предани на делото, некои од нив веќе се истакнале на книжевно поле, други како учители, а меѓу нив има и такви кои многу работеле на изгонувањето на фанариотите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во нив имаше безгранична надеж за да истраам во храмот заробен од луѓето кои не знаеја што чинат...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина, еден или двајца од нив имаа елементи на поезија, во начинот на дотерувањето и во своите карактери, кои повремено се откриваат во сликовити фази, со свежа и оригинална реакција кон нешто.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Возејќи мина низ пределот каде што се градеа нови куќи, каде што пред нив имаше купишта земја, а некои од нив беа изградени од него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Освен тоа, сите во Партијата беа длабоко сврзани со врвниот симбол на плодноста – земјата: меѓу нив имаше земјоделци во неколку колена наназад (но не и номади, сточари, кои се космополити по самата вокација, затоа што номадизмот бара чести преселби), или безземјаши, кај кои без разлика што земјата им била национализирана, па станале професори, лекари или инженери, сепак, врската со земјата останала силна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зениците му беа ненормално широки... [а] во нив имаше некој стаклест сјај [итн.].241 Како класичниот инвертит од медицинскиот дискурс во деветнаесеттиот век, според неговиот прочуен, сатиричен портрет од Мишел Фуко, Пол од тмурниот опис на Катер излегува како „лик – минато, историја на случај и детство, облик на живот; и морфологија, со индискретна анатомија и можеби со мистериозна физиологија“ (тука зборува Фуко, а не Катер).242
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Очите му беа впечатливи поради својствената хистерична бистрина и постојано се служеше со нив на некој свесен, театрален начин, што многу дразни кај момче.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На нив имаше необјаснива свежина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едни пишувани со молив, други со мастило и врз нив имаше дамки од крв.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Врвеа, врвеа и само за миг свртуваа глава колку за да видат дали зад нив има живи и дали држат чекор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој знаел дека речиси сите уапсени немале врска со солунските атентатори, но го знаел и тоа дека голем број од нив имале врска со Македонската револуционерна организација, иако немал конкретни докази да ги испрати на суд.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Израстоците отпаднаа еден ден, ги најдов насекаде по чаршавот, како трошки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фрлив поголем дел од облеката и постелнината, а остатокот го дадов на хемиско чистење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мостот беше направен од железнички спојници и меѓу нив имаше дупки во кои може да ти се фати стапалото, а и нешто малечко може да пропадне низ нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мали розеви лузни се познаваа на кожата, но и тие избледеа по некое време.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон рече, „Одреди си шема. Стапни на секоја втора. Не гледај доле.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме храбреа, но секој од нив имаше сопствени проблеми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа така и направи. Стапнуваше на секоја втора, не гледаше надолу, но сепак ја слушаше реката одоздола како се мачи и се тресеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите деца како да немаа татко, а секое од нив имаше две мајки - Клара се грижеше за нив како за свои.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите беа машки, сите носеа различни презимиња – презимињата на своите мајки, и сите имаа исто име – Густав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Играта одиграна од нив имаше позитивни и негативни резултати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Меѓу нив има луѓе со висок патриотизам и со здраво разбирање на националните македонски интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значајно е, меѓутоа, што не само што не биле сите лидери на Организацијата против дејноста на МНЛД, па значи и против Мисирков, туку некои од нив имале дури и идентични или еднакви гледишта за основните прашања за македонското ослободување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И тие знаеа да ’крадат’ ама барем нивните филмови не беа цртани, и во нив имаше насилство и секс.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Вудринговите стрипови и машини секогаш се духовити и мошне често импресивни, но тие никогаш не се само забавни: Секогаш околу нив има елемент на сериозност, на спиритуално трагање или метафизичко барање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓу нив имаше две стотини метра нагорничав простор, по кого снегот светкаше замрзнат како стакло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој чита многу вакви книги во слободните од училиште дни, таму, скриен со своите другари, во заливот на морето. Во нив има вистински херои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Германците се во Братиндол и во Ратиндол. Под Пелистер. Со нив има и Бугари и Унгари. За туркање на топовите ги зеле. 188
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќето од нив имале пушки и кубури, запленети опинци и нешто пари, барут, тутун и јадење - леб и тврдо планинско сирење, додека другите, оние понеснаодливите, се задоволиле со јатагани, ками и ножови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 И не мислејќи дека така ќе се случи, несвесно станувале војувачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се гледаме за десет дена, - бојата на нивните гласовите беше таква што во нив имаше само искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми се чинеше дека да украдеш коњ за да го појаваш не е исто како да украдеш нешто друго, како пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој од нив имаше некаков побожен мир што, од една страна, ме радуваше, а од друга страна, ме растажуваше. – Мурад, – реков јас, – каде си го украл коњот? – Скокни од прозорецот, – рече тој, – ако сакаш да јаваш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Правев добро дело, зошто на секој од нив имаше по некој Робинзон Крусо на кого му ја завземав единствената територија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Меѓу нив имаше и жени, веројатно мајки на заробените момчаци.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се наведна. Се токмеше да чита, но човекот со испишани зборови на ќелавоста зина пред него.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во нив имаше многу љубов, пријателе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Речиси секој од нив имаше далечно или блиско балканско потекло. Тунчеровите предци потекнуваа од Босна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Париските комунисти, макар што меѓу нив имаше и од ултралевото сталинистичко крило, веруваа дека со нив ќе се солидаризираат југословенските комунисти, меѓу кои имаше голем број шпански антифашистички борци на врвни позиции и тие ќе придонесат да биде ослободен нивниот соборец од шпанските боишта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ноктите на прстите му се кршат, под нив има само остра болка и крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Диво месо…?!“ се обиде да ми влезе во зборот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обиди се да ги присобереш и да ги поткренеш, сѐ уште во нив има живо месо.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обиди се да ги присобереш и да ги поткренеш, сѐ уште во нив има живо месо.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оперативците од службата будно го следеа движењето на членовите на оваа асоцијација, ги прислушуваа нивните телефони, ги снимаа нивните активности во Друштвото и надвор од него, посебно на предавањата што ги изведуваше госпоѓа Мариела, и во собите “Кај Таки”, а што беше особено важно, меѓу нив имаа инсталирано кодоши.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Немаа некакво политичко искуство, а не беа нешто посебно и образовани, но повеќето од нив имаа здрава селска памет која јасно им зборуваше дека владеењето на Стојан не ја води земјата во добар правец.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Па колку што знам само некои од нив имаат пиштоли и по некој електричен пендрек или спреј за привремено заслепување.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сите тие спорни територии се богати со скапоцени руди, а некои од нив имаат и важни растителни производи, како што е гумата, која во климатски постудените делови се добива по синтетички пат и со релативно скапи методи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако се наоѓаше три или четири метри далеку од него, можеше да види дека кафезот е поделен по должината во два оддела, и дека во секој од нив има по едно суштество. Тоа беа стаорци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По Христа оделе многу луѓе, меѓу нив имало и многу жени што плачеле за Него.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секоја од нив има одредена задача и одлично си ја врши работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не заминуваа сите, некои дури не беа ни со бовчи, значи во нив има мисла дека и тука е арно, а имаше и такви што ги тупкаа нозете, ги ламкаа бовчите и посегаа по здракот на возот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наместо на морските и езерските плажи во знак на протест Распнуваат шатори пред зградата на парламентот И наместо да им раскажуваат бајки на внуците Севезден се допрашуваат баш така ли се калеше челикот А меѓу нив има и такви кои во навлажнетите подшаторски соништа
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Така, во нашето семејство, подалечно семејство, имаше прпадници на повеќе балкански народи и вери, меѓу нив имаше муслимани, католици, православни, имаше и сефаради.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И меѓу нив има добри и милозливи луѓе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Секоја од нив има име, лик, свој посебен карактер и прилично возбудлив живот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
На вратата на секоја од нив имаше закачена табла со име.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секој од нив има свој ритам, свој стил, свој замав во пливањето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Ќе пливаме ли?“ – тогаш го слуша татко си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Повеќето од нив имаа појадок, грижливо завиткан од нивните мајки во салфета, па ставен во најлонче.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Види го умниот! - Еј, момци! Гледајте. И девојките се бањаат. - Зошто да не! Кај нив има повеќе што да се мие.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Меѓу нив има и такви кои од страв да не се вратат на боиштата, научиле од болните да се преправаат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Меѓу нив имаше еден кој постојано викаше: - Та подја му!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во нив има толку многу милосливост и добрина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А помеѓу нив имаше секакви: и комити, и генерали, и јатаци, и жандарми, па дури ќе се најдеше и по некоја жена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Илинко, мори“, ѝ велам, „сета нежност на прасињата ја поарчи. За нас ништо не остави“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најдобрите меѓу нив имаат специјалност, нешто што тие знаат да го работаат многу добро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Едно утро ѕидовите дома осамнаа исчкртани со молив, со креда, со јагленче: по нив имаше секакви букви напишано.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дестилирана од ледената сперма На неумоливиот црв на Пеколот; Не знам какво значење имаат некои од зборовите, но во нив има нешто волшебно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Меѓу нив има доста од оние што биле во Америка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
аа такви има како нема Игејци коуку сакаш ки и најдете у ступанствуту ејми ги извадија тиа бишијнта и на нејнто место ги кладеа них има уд секаква семка не зн′м шо нема ки и најте как не ки и најте ама не ги наоѓаат кочините за бишијнта се там ама Игејци нема и бишијна нема и додека момата го пее писмото тие ја наоѓаат Демир Капија велат поуна су Игејци и навистина там ги има ногу тоуку ногу шо тукашни ни да мирисниш ама кучинте навистина имаат друга ава не е онаа шо е надруф таа уд надруф у носут дупка ти праве тоуку силна може уд збуботента вода на Вардарут која турка две планини близначки с′те уд камин шо са крева дур до небту и пу адна цапутинка џурка уд другта срана и врве надолу ду Гивгилија и у Гивгилија Игејци поуну Власи најногу ејми Ума уд ва срана а селто на Димустен уд другта срана, како да го слуша Пелагија неизговорениот шепот на Танаско.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На почетокот се е игра, но таа игра не носи во најдлабоките делови на душата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Рамнодушно ги мразам сликите кои како дежаву се појавуваат пред моите очи тогаш кога најсилно посакувам да ги заборавам, во нив имаше нешто трагично, инсинуации, глува тишина и привид на среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На Ане пижамите ѝ беа бели, а на нив имаше нацртано човечиња што возат точаци и ролшуи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште не ме виделе, не знаат дека пред нив има човек...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во документацијата на Стејт департментот се укажува дека легациите во Белград и во Софија ги сметале Македонците за нешто друго а не за вистински „Срби“ или „Бугари“, без притоа да преземаат натамошни чекори кон признавањето на македонската нација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во нив има повеќе од неколку стотици споменувања на Македонци.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Главно тоа биле такви реакционери кои сметале дека Хитлеровата политика е подобра од Рузвелтовиот "Њу дил", потоа фашистички и антисемитски агитатори, и личности кои секој облик на либерализам го прогласувале за комунизам и сл.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓу припадниците на изолационистите, иако меѓу нив имало и доста чесни и патриотски настроени Американци, свое место нашле и го подржувале Комитетот и извесен број реакционерни елементи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А меѓу нив имам и една која скоро е дете, жими мајка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите секогаш му болскаат и секогаш во нив има вгнезден страв и оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некои од нив имаа криви нозе. Не оти многу јавале коњи..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму за нив има работа. Перење, чистење, бришење, ете борбена задача за нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Често доаѓале и по три рала свирачи и за сите нив имало доволно луѓе да играат и да се веселат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едниот од нив има часовник, па постојано погледнува во него и вели: “Има време, ќе стигнеме“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Знам јас, наставничке, дека вештерки и духови не постојат, но сепак, знаете како, толку многу за нив имаме читано во бајките и слушано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ПРВАТА ЖЕНА: Јас мислам дека татко ми од нив имаше добиено некои пари и поддршка откако умре мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу малку од нив имаат и по некое свое нивче.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во ановите каде што свраќаа, секој од нив имаше по некоја средба со кирајџиите патници, а тие секогаш расправаа по нешто интересно од згодите по долгите патишта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најстариот од нив имаше ставено некакво искршено тенџере на огнот и вареше нешто во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
До нас допираше мирис на чорба од риба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ми е лута, најголемата казна за мене е ако ми рече: не доаѓам да те заспијам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)