нив (зам.) - бев (гл.)

Старецот тргна по него и на една клупа, во пријатно катче, под зелените шушкави дрвја ги здогледа Михаил, кој седеше со прекрстени нозе, и со него уште двајца, очевидно, исто мртовци.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но поради фактот што обајцата беа родени во времето на оваа империја, и годините на детството и младоста ги поминаа во времето на Империјата, како сведоци на нејзиниот крај, не можеа да не дејствуваат во борбите да не превладее реваншизмот и да не започне војна против сите вредности, меѓу кои, не малку од нив беа влеани во нивните архетипови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во нив беа изложени оружја, онакви старински.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби не беа многу денови, но секој од нив беше бескрајно долг, а сите нанижани еден до друг претставуваа мачна бесконечност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Над нив беше исправен голем брадјосан човек каков што во своето село ниту пак не некое друго место немаа видено.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
1. Беа избришани неколку експлицитни одредби: •  меѓу нив беше и онаа која предвидуваше дека, во остварувањето на поединечните права од работниот однос, работникот има право да бара заштита кај работодавецот, пред надлежниот суд, синдикатот, инспекциските органи и други органи – во согласност со закон (чл. 143, ЗРО/03 – Пречистен текст).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На нив беше испружена есенската убавица Дуња, од убава поубава, од гола погола.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Камилски не се надеваше дека повторно ќе ги види овие букинисти, макар што од последната средба со нив беа поминати петнаесетина години.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некои од нив беа мајстори во филигранскиот занает, а другите во чаршиските занаети на другиот, источниот брег на реката, а речиси сите беа обземени од фугата на заминувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На другите дури и садизмот не им беше потребен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Тогаш во нив беше сместена војската.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На 31 декември 1946 година, Президиумот на Уставотворното собрание на НРМ го донесе првиот Устав на Народна Република Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Она што недостига во целава шпекулација е претставата за општественото како начин на суштествување што се состои и од лично и од колективно искуство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓу нив беа и оние негови селани, кои врзани ги потераа Германците.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Неколкумина јавно се покајаа, а еден од нив беше и заменик директор на Секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
До нив беше стасал и Х.Х. Тој секаде стигнуваше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Козјите патеки за нив беа тесни..
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Меѓу нив беше и амбасадорот на Франција во Албанија, Патрик Крисман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден од нив беше ангажиран околу стоката, другиот околу нивите, заедно со мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Современите Американци западнале во лошата навика изворот на сите нестандардни однесувања да го сместуваат или во природата или во општеството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И цело време за нив бев незнамитис.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во куќата крај брегот на Езерото, под Италијанците, живеевме ние, со вас, а во другата куќа, под Грците, беше баба ви, со вашиот чичко и неговото семејство, со нив беа и вашите тетки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Небото зад нив беше уште помеко и попроѕирно, го смируваше капетанот оддалечувајќи го од опасноста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Над нив беа нацртани дечиња со бели крилја.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Меѓу нив беше празното место на Игора Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Децата го видоа и тоа дека на рацете има неколку прстени сѐ од сребро и злато, а еден меѓу нив беше најголем, со камен што светка како искри да фрла.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Со нив беше и еден цивил. Тоа беше нивниот толкувач.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Возејќи мина низ пределот каде што се градеа нови куќи, каде што пред нив имаше купишта земја, а некои од нив беа изградени од него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секоја од нив беше различна по боја, но и по вкус.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Иако беа машки, повеќето од нив беа многу нежни, прекрасни, негувани, напарфимирани и, прилично ексцентрични.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сонцето над нив беше сопнато во зенитот така што денот се чинеше бескраен. ***
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога низ Виена забрмчеа првите автомобили, на брат ми, кој одбиваше да научи да вози, му рече полу во шега, полу – сериозно: „Мој златен Зиги, купи ми автомобил, јас ќе научам да возам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпосле ги пуштија, но двајца од нив беа отерани во Солун и сè уште се оковани во железа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, за среќа, имаше, во тие времиња, и храбри и решителни млади луѓе кои излегуваа од строгите унитарни партиски шеми. Меѓу нив беше и другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Очигледно, okno.mk 163 за нив бев лакомо парче, зашто заради мошне сомнителното задоволство да го просветлат мојот мозок со светлината на науката, сестрите не само што спореа меѓу себе, но еднаш дури се фатија гради в гради и резултатот на битката, шинат прст, воопшто не ја олади учителската страст на постарата сестра љуба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но голем дел од звуците што ги испуштаа птиците, таа не можеше да ги разликува, кој звук од која птица доаѓаше, а меѓу нив беше и прифатливиот милозвучен звук полн со страст што го слушаше сега.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Значи, мајка ми го крена показалецот и покажа кон височинката! Кон тумбата. Кон местото на нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа ми пријдоа двајца курири, им ја зедов паролата и без поздрав ги пропуштив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На нив беа навлечени пердиња од бела тантела и ништо не можеше да се види.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Игранката за нив беше само два круга завртени во салата. Но, тоа им беше и целта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Поради кризата од која не се гледаше излез, многу вработени беа прогласени како технолошки вишок – и тоа во неколку наврати, а некои и самите се обидоа да си го бараат „чарето“ на друго место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓу нив беше дел од критиката, од чии искажувања издвоив неколк извадоци, поместени на задната корица на книгава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите кои бевме во тогашните социјалистички земји за нив бевме грчиња!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој се поздрави: - Мераба, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Една од нив уживаше привидна независност додека другите од нив беа поделени меѓу Германија и нејзините сателити, Унгарија и Бугарија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Зад нив беа високи, речиси, сосем вертикални карпи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ што се бараше од нив беше примитивниот патриотизам, на кој можеше да се апелира секогаш кога беше потребно да се натераат да прифатат подолго работно време или намалени следувања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Влатко ги побара родителите, со нив беше и Мими, за да им ја даде гитарата: „Ќе останам да го средиме дворот“, рече задишан, „ќе се вратам веднаш откако ќе завршиме.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
4. Заштита при работа Наспроти ЗРО (1993), ЗРО (2005) не содржи некои важни одредби што се однесуваат на заштитата при работа, а главната причина за тоа е што материјата што се регулира со нив беше пропишана со посебен закон – Законот за заштита при работа (1998). 20 Една од тие одредби што повеќе ја нема во ЗРО (2005), постоеше во неизменет облик во ЗЗР/98 (чл. 45).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тоа што и првиот пат кога ја доведе, и наредните денови, Хелвиг не ја претставуваше, за нив беше поприфатливо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Меѓу нив беше и најславниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Најстар од нив беше Крсте Младенов, речиси му беше врсник на братучедот Најда Махаилов, и затоа заедно со него посветен во работата на Организацијата и заедно со него излезен да комитува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едното од нив беше една девојка со која често се разминуваше во ходниците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислам дека мојата комуникација со нив беше сосема коректна и избегав да давам слаби оцени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Меѓу нив беше и дрвото во кое се наоѓаше куќичката на Беба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Песните, поворките, транспарентите, походите, вежбите со божемни пушки, извикувањето пароли, обожувањето на Големиот Брат - сето тоа за нив беше еден вид блескава игра.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поголемиот дел од нив беа принудени да заминат и најдат прибежиште во земјите од Источна Европа.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Затоа и разговорите меѓу нив беа повеќе на таа страна. – Имаш ли некој абер од синовите? – го праша Муарем Мамута откако го направија пазарлакот за девојчињата и длабоко воздивна, пренесувајќи се во своите мисли далеку, далеку на бојното поле, каде што и сам помина петнаесет – дваесет години.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сѐ што се слушна после за нив беше тоа дека веднаш на другиот ден ги отерале во Битола, оттаму во Солун, а оттаму - едни велеа дека ги осудиле како бунтовници и ги наденале на кол, други, пак, дека ги оковале на гемии, за да бидат до смрт веслачи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како што растеше, така и се менуваше: ги сакаше сестрите како нешто најмило на светот и за нив беше готов сѐ да стори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја меревме и дебелината на секоја корица, со најпрецизна постапка, при што секоја од нив беше подложена на сомничавото око на микроскопот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некои од нив беа толку недоверливи, што бараа од Чанга да им покаже каде точно пишува за волкот што се готви да ја нападне козичката, макар што сите беа неписмени.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со твоите пријатели дискутиравте многу околу риболовот, неколкумина од нив беа страсни риболовци како и ти, па имавте нешто заедничко.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И тогаш неговиот интерес за нив беше само за нивното несење на јајца.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Му пуштаа магнетофонски снимки, му покажуваа фотографии. На некои од нив беа Џулија и тој. Да, дури и...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но по некој ден, заскокоткан од проклетото љубопитство, помина покрај приземната зграда и без да си ја признае слабоста, го запре погледот на таблата од влезот, каде што беше обесено обично ливче со неколкуте имиња примени нови ученици. Меѓу нив беше и неговото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За нив беше пропишано дека ќе можат да стекнат право на старосна пензија по овој основ најдоцна до 1 септември 2005 година (чл. 31).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со нив беше роден секој од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Преку таа ограда од талпи со крстови беа поставени во еден ред иконите што беа пренесени од старата црква, а над нив беше направен дрвен лик во кој зографот што требаше да дојде ќе направи икона во облик на леб пресечен на половина.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Меѓу нив беше и поранешниот архиепископ Висарион.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, до покрупни промени во оваа сфера дојде дури со носењето на новиот ЗРО (2005) – а со неговите подоцнежни измени единствено, мали интервенции и тоа главно од технички и терминолошки карактер, беа направени со првата (чл. 20-22, ЗИДЗРО/авг.08), со четвртата (чл. 21, ЗИДЗРО/окт.09) и со седмата новела (чл. 20, ЗИДЗРО/септ.10). а) Па така, од оваа заштитна работничка сфера, беа избришани неколку експлицитни одредби: – меѓу нив беше и онаа која предвидуваше дека, во остварувањето на поединечните права од работниот однос, работникот има право да бара заштита кај работодавецот, пред надлежниот суд, синдикатот, инспекциските органи и други органи –  во согласност со закон (чл. 143, ЗРО/03 – ПТ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кочо ги позна војниците од крчмата, а освен нив беше се качиле уште два-тројца, и само една жена, наметната со шал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Меѓу нив беше и географот со светски глас Елизе Реклус, кој своевремено работел на изработката на првата географска карта на Албанија, потоа големиот француски лингвист Андре Меје и други одговори Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓу нив беа и две девојки облечени во машка облека.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А за него сите настани следени од тешкотиите што идеа со нив беа обични незгоди и недоразбирања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бетонски навеви Додека брановите се подгонуваа и се распрскуваа врз песокот, погледот ми се задржа врз издадените полутркалезни бетонски навеви, и не ми беше јасен зошто со нив беше испресечена сета плажа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со нив беше и нивниот толкувач, оној истиот којшто Трајче го сретна на мостот кај Крива Воденица.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но споменот на тие години во женева времето и заборавот не ги беа уништиле, ни од далеку, туку беше жив во Борхесовото паметење, па дури стана и драга област на втората татковина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се испостави дека едниот од нив беше просто мртовченце, дете од некои тринаесет години.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Низ нив беше можна успешната потрага не само по неговото време и по неговите предци туку и по времето на неговиот народ, на балканските народи, кои минаа пет векови под Отоманската Империја...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој посебно се внесуваше во третата и втората група зашто во нив беа јазиците што ги зборуваше и кои му беа блиски.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мнозинството од нив беа обични криминалци, но имаше и неколкумина политички затвореници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се создаваше нова митологија на Балканот, можеби и поубиствена од претходната која ги ставаше новите држави- нации во тотална амнезија кон османското минато, кон османската компонента во нивните идентитети.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, откако реферира за зборовите за кои беше задолжен од областа на духовниот живот, верата, потоа за именките, заменките, придавките, прилозите, сврзниците и извиците, коментирајќи ги најкарактеристичните за да бидат внесени во конечната листа, неочекувано за Татко, се задржа најмногу, како што си вети во подготвителната фаза, на турцизмот филан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Порано, се откри, нашата „Светлост“ била „Вила МИР“, специјално за душевници. Еден од нив беше и ѕвонарот, другарот Анески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На горниот рафт од библиотеката и натаму си останаа светите книги, а веднаш под нив беа книгите за јаничарите кои, според Татко, содржеа најкомплексни сознанија за разбирање на балканската историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ако пред нив беше земјена брана. Доста им беше тоа што беа натаму свртени.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Марија и јас шетавме низ тој дел од градот, и таа ми ја покажа новата зграда во Улицата на Фердинанд Ходлер, во бројот 17, подигната откако старата зграда, во која биле Борхес и неговите, била урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓу нив беше еден аѓутант, Ѓуриќ, и ме праша: Јели другарице, из које јединице сте?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да мине натаму, Остап се загледа во мебелот на првата соба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓу нив беше и снаа ми Христина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
а) Најповолните промени, но од гледна точка на работодавачите, беа донесени во 1995 година, кога сите предвидени казни за нив беа поделени во две категории: (1) казната за кршење на одредбите наброени во чл. 145 од ЗРО/93 – беше од 50 до 100 просечни плати; (2) за кршење на оние наброени во чл. 146 – изнесуваше од 40 до 90 плати: •  со измените од 1995, казната за првата категорија беше намалена на осум до 18 плати, а за кршењето на втората категорија – на шест до 18 плати (чл. 6-7, ЗИДЗРО/95).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На другарите не им реков ништо што ми се случило синоќа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Спасот од нив беше: сила на сила, пушка на пушка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Навистина еден од нив беше преврзан.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега сите беа изморени од глупавиот човечки јазик, од дрдорењето кое за нив беше ново, и само премираа, премираа, премираа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Усните му беа бели и ненадејно истанчени, златото зад нив беше уште потемно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Имено, поранешни вработени на високи позиции во „Порцеланка“, а меѓу кои имаше и членови на првичниот синдикат, заедно со политичко-партиска логистика, извршија проневера не овие средства, за што подоцна некои од нив беа и кривично гонети, па дури и осудени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сепак најсилен меѓу нив беше Андон, истрижен до кожа, со мало главче на црниот жилав врат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кети забележа дека Рози не беше облечена во своите панталони, наместо нив беше облечена во син памучен фустан што ѝ ги нагласуваше русата коса и бледилото, како и женственоста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во нив беа сместени министерствата меѓу кои беше поделен целиот владин апарат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Барем на половината од нив беа насликани погрешни ликови !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според нив, "Павелиќ во Загреб и Недиќ во Белград се согласиле дека Југославија била премногу вештачка креација за да може да опстане како една држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Крадците, купувачите и пожарите долго време стоеја како yид меѓу мене и татко ми и јас ќе останев неписмен да не им паднеше на моите постари сестри забавна мисла, што им нудеше нови можности: да се зафатат со моето образование.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Утрината царот по мене испрати џелат и судија (и отец Стефан со нив беше), оти не верувал царот во чудо, оти слаба му била душата властољубива за да разбере чуда и да поверува дека и невидливото постои, само што не се гледа, оти не мора нешто да се гледа за да постои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За нив беше најзначајно, најголемата покажана среќа, што јас бев сепак на крајот со нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мама пред нив беше фер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ќе види и во Татко друг Дон Кихот од Исток со спасените источни книги, кои потешко можеа да се најдат во индексот на забранетите книги зашто поголемиот дел од нив беа пишувани на старотурската османица, а тој во градот веќе се сметаше за неприкосновен познавач на овој јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Една од нив беше да ти се предадам,“ ми рече. Молчев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во ноќта целата колона влезе во пристаништето. Пред нив беше огромен брод.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Над црвените очи на другиот гардист веѓите изгледаа како крила во движење.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Напреку, по едно тесно патче, изгазено од стоката, излегоа на рид. Точно под нив беше Селиште.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Хомосексуалноста, криминалноста, зависноста, дури и претпочитањето на одредени потрошувачки производи (како во случајот со идентичните близнаци кои ги раздвоиле кога се родиле) сега се сметаат или за резултат на вродени особини, кои несомнено ни се запишани во гените или во геномите – денешнaта варијанта на „природа“ (порано тоа беа хормоните, а пред нив беше крвта) – или за израз на идиосинкретски хир, за личен избор, грев, дефект или некаква друга индивидуална особина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку што небото над нив беше јасно, толку овде околу нив сè изгледаше загадочно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но намерата на сите нив беше да го запрат, во одреден момент, напредокот и да ја замрзнат историјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред тоа чекореше како млада жена, одеше секој ден кај пријателките (од некои од нив беше постара половина век) да играат карти, еднаш неделно одеше во кино, и не пропушташе ниту една театарска премиера.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И покрај разновидните сексуални аномалии (егзибиционизам, хомосексуализам, травестизам, импотенција, проституција, промискуитет итн.) и различните облици на анти-социјално однесување, Ворхоловите најчести облици на фетиш беа лицето (портрети) и машкото тело (акт), на пр. Џон Џорно во Sleep, Пол Америка во My hustler, Ерик Емерсон во The Chel- sea girls итн., што подоцна ќе го продолжи Морисеј со Џое Далесандро во Flesh и Trash. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 97
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според нив беше дојдено време да се види низ османското наследство, кое се покажуваше дека е тоа и балканско и дека во голема мера било жртвувано, особено во завршната фаза од агонијата на Османската Империја, се претвори, според тогаш западните освојувачки пропаганди во борба на цивилизацијата против варваризмот, на напредното против племенскиот примитивизам, на прогресот против ендемската заостанатост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборовите за нив беа како датуми, бројки на завршените настани, исчезнатите луѓе, предели, заборавени обичаи, завршени битки, семејства, земји, самата историја и што уште не...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Јас бев, Аксја, двапати со црвените; и откај нивна страна сум се борел“ се обидел да ја утеши татко ти, „и знам оти помеѓу нив беа истите оние луѓе кои беа и кај нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во нив, околу нив беше дојден оној кого и сиромашните бедуини во пустината, и богатите и правоверните и ѓаурите го бараат и им беше потребен - северникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Првата и Втората група баталјони, по борбите за второто ослободување на Кичево (од 1 до 9 ноември, биле реорганизирани и на 11 ноември 1943 година од нив беше формирана Првата македонско-косовска ударна бригада, составена од 4 баталјони и 1 чета придружни орудија ( 8 минофрлачи и 8 митралези).
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Слободно ли е да седнам во вашето друштво? - праша главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Имаа темно сини униформи, беа кратко истрижани и очигледно, барем некои од нив беа нестрпливи претседателот што побрзо да го потпише указот со кој што се откажува од својата функција и во име на воспоставување на јавниот ред и мир, целата власт му ја препушта на нивниот водач, генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беа сами. Сега со нив беше и гавранот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И сѐ кај нив беше подложено на таа цел. Сѐ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Главниот предмет беше латински, и јас наскоро открив дека другите предмети можат малку и да се занемарат доколку латинскиот ви е добар... живеевме во еден стан во јужниот, односно во стариот дел на градот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во собата стоеја: маса, две клупи од парк со железни ногарки (на наслонот од едната од нив беше длабоко изрежано името “Коља”) и пожолтена органа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, за чудо, со нив беше полесно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И прославата на науките пред еден месец кога се довлечкаа со последната моторна кола, собирајќи многумина патем, а секој од нив беше среќен зашто имаше можност да ја тресне колата со голем метален чекан.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вака, околу нив беа неколку љубопитни селани, а повеќето мажи, жени и деца, беа собрани околу братучедите потаму од нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не ќе згрешам ако помислам дека за многумина од нив бевме дури и обични натрапници.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со текот на времето, работејќи врз проектот, брзо увидоа дека тоа за нив беше преголем залак.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бидејќи годините во кои се снимани овие филмови беа во знакот на сексуалната револуција, за Ворхол, како и за поголемиот дел од протагонистите кои беа католици, правењето на овие филмови и играњето во нив беше еден вид ослободување (Ворхол, барем, што се однесува до неговиот ритуален кодекс, никогаш не се откажа од својата вера).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од нив беа помали за две глави.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Интересно е да се спомене дека со секој нареден бран на вакви колективни отпуштања, правата на оние работници кои остануваа на улица беа сѐ помали и помали.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бев на гости кај едни наши работници во Париз, а кај нив беше и една нивна пријателка од Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓу нив беше чичко Анѓеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Едниот од нив беше на среден раст, со калешо лице и имаше црни засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во моето одделение бевме четириесетина; добар дел од нив беа странци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред нив беше висока карпа, последна пречка до врвот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На која страна од таа дихотомија ќе ѝ припаѓаат може да зависи од нивната политика или од нивната вера, но сите тие изгледа се согласни дека тоа се во секој случај единствените две можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)