— Море, остави, попе. Како вој лесно и евтино шо помина, ни еден наш вдовец не поминал.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Имам сестра малечка име ѝ е Јана, од глава до пети без ни една мана.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)