ни (зам.) - се (зам.)

Некогаш ни се јавува и небаре запален сноп пченица што се шета низ шумата, ама не ја гори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборот ни се изменил, на друга должина ни отишол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме застанале пред него ко чуми: разбушавени и растрбушени, не ни се познава и лицето, сликата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ете, нивичките ни се подгоени од лани — оломнани; па и тајфата не оти господ знае колкава ни е та да нема шо да работиме?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ни се дели патот со детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде ни се еба мамата. Така ли е? Мама ни ебаа. Вака било во турско?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Но, како што рековме, не е можно сите желби да ни се исполнат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога нѐ собираше повеќе, станавме. Од многу седење може јајцата да ни се исквачат, да ни се испилат. Така, ба ми како! Дуко Тренчески дури и не подиспрати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одаите така седат, празни, а и калуѓерите грчишта можат да ни се заветанат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И јас и другите другари на секој дел од снагата имавме по некоја лузна или сини колтаци, а кошулите и палтата ни се раскинати од дрпање.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А учителот, притоа, не испушташе да рече: - Гледате ли, драги мои, како секојдневно и неусетно ни се слива времето. . . како се проткајува и тече, тече и одминува со нас, а и ние со него. . .
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А ни се сплескал мевот за јадење, ни се завртиле и ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немаше ниту потреба да говориме нешто за нас, нешто што веќе ни се имаше случено, оти изгледаше дека сѐ меѓу нас веќе се беше случило, и дека веќе не би можело ништо да ни се случи што би било непознато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ами, дали паметиш, Велико, ми вели Стојна, дали думаш кога ги зашивавме предниците за да не ни се познаваат градите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние, добри мои читатели, честопати потценуваме некои работи, ни се чини дека не ни се исплати да ги работиме. Дали е така?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И потоа, конечно, ни се загуби од видот. Таа веќе беше во враќањето...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А гледам и софра ставате, да ни се отвори иштав да каснеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Изговарајќи некакви волшебни зборови ја барав врвцата со клучот, отклучив и со широко движење на десната рака ги поканив другарите да влезат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Останува само птицата да тажи за седелото свое и оваа празнина што сака да ни се всели во виделото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ни се искачуваат над колената, ни се трупаат околу појасот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Замислете си да почнат да ни се обраќаат во некоја летна ноќ тие далечни ѕвезди ?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи, што се однесува до задолженијата во мандолинскиот оркестар сè тргна од добро подобро.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа ја има незгодната страна да ни намигне или да ни се искриви, дури по свршениот чин и... кога сѐ е веќе доцна.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А, ако ни се спојат планетите можеби и повеќе од тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потем Фисот говореше глупости, како и обично; нѐ караше, ни се закануваше со укори, мавташе со прстот; и конечно, некаде пред крајот, рече дека би било добро да има што помасовен одглас на распишаниот конкурс за литературен состав на тема: „Перспективите на народната уметност денес.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ни се мрси косата, ни се меша руното, јарината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ збунува можеби тоа што понекогаш она што ни се допаѓа се поистоветува со патот на судбината.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тате ќе му ја бацеше раката, а дедо ќе му речеше: „Сполај му, синко, на Бога, што ни се врати здрав и жив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И повеќе од тоа ... Му се замрежија навлажнетите и растреперени очи. Ни се замрежија и нам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Слушај, Љуба, бидејќи за да отпатуваме ни се потребни пари, јас не сакам денес да ги пропуштам сеансите, во два часот ќе дојде момчето, а потоа старицата, но, се разбира, на гостите треба да им се откаже, погрижи се за тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Совршена љубов без извинувања, барања, очекувања и последици.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Меѓу Сцила и Харидба, меѓу две големи опасности, меѓу субверзивните сили на животот соломонски бараме одговор на прашањата: -„Зошто денес ни се случуваат несреќи?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Богородице Владичице, отвори им ги патиштата - на снаа ми Трајаница и на момчето со кротки очи и огнено име - да ни се вратат... - офна баба Петра.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А сега ни се заканува нова диктатура на со нацијата обединетиот шовинистички пролетеријат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не ни се потребни тие внатрешни, ментални, емоционални трауми и турбуленции.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Малку требаше па да го испуштам возот“, беа првите нејзини зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И оти ако сакаат таму да ни се покажат браќа, тоа го прават за да нѐ ограбат нас и да нѐ експлоатираат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога погледите ни се избистрија и можеше јасно да се види што се случува на плоштадот, некој од нас извика: – Кози, илјадници кози и луѓе на плоштадот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имајќи го на ум ноќешниот разговор со Лазора Перуноски, дека може Хаџи Ташку и дружината се кријат на чифлигот јали Муслиоски јали Мустафовски, рече Најарно е, Тахир бег, ние првин да извидиме дали ајдути ни се кријат кај некого овдека, во Потковицата, без тој да знае, јали во плевната, јали во копите, зашто и ајдутите не се баш толку мажи па да ајдутуваат по вакво време, и тие носат еден живот, а не повеќе, и нив може да ги замрзне студ јали волци да ги раскинат, а потоа, ако не ги фатиме овдека, ќе тргнеме во потера по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како можеше во толку летни ноќи толку соништа да се претераат, толку чуда да ни се пресенат?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни се измешаа нозете, ни се прелија телата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ах, што зборувам јас, што зборувам? Света Пречисто, прости ми...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Лапавицата ко паспал ни се лепи на алиштата. Море погано време!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште тогаш ни се наложи моделот на Француската револуција од 1789 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе се спуриме, што се вели, и коските ќе ни се разварат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не ни има дадено право заради него да ни се набркуваат Бугарите во нашите работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сега овие новите, по неговото уривање, кои се прават демократи и европејци, нѐ подзаборавија... – ни се пожали еден долгогодишен Врбниченец кој сега живее во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Фактички, штиците ни се потребни и без нив не можеме да направиме ни чекор потаму во социјалистичката изградба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време како да збесна. Толку многу го налути некое малечко ама остро кученце, што ќе му ја откинеше раката на Саше од што запна да се ослободи од синџирот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се свртев кон мојот адвокат кој гледаше во судијката чекајќи го нејзиниот прв збор и, преку неколкуте ретки влакна на тилот зад неговата речиси гола глава, ни се пресретнаа погледите со Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие денови што одевме в поле, ни се примирија црнките во очите, ни се поправи видот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трагичната мудрост подразбира негово отфрлање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Околу главите пак ни се враќаат венчињата од пеперутки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фрламе мачен поглед на руината и по неколку минутно возење, на патот ни се исправи Ошени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во неколку наврати нескриено и тенденциозно ни се префрлаше дека не ги потпишуваме своите текстови и дека се криеме зад таму некакви си псевдоними.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако има господ, треба да ни се врати таткото, домаќинот, мажот... (Резигнирано).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ни се истураат главите напред-назад, ни се кршат вратовите ко прачки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се превртува желудникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија.  Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Випем за ова, випем за она, ај, на здравје, на здаровје, ни се одврза јазикот и јас ќе прашам: — Оти не одберете друг пат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ноктите ни се кислосани од пот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Овие разговори секогаш се криеја од нас децата, а сега тие ни се откриваат од овој покер на животот на постарите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во сите нив направо ни се велеше: седете си мирно, оти ако направите брканица – не можам и не сакам да ви поможам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ни се лепат снегулките ко плуканици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ја нема баба ти да нѐ праша: каде ни се клучињата, дали ги чуваме куќите и дали сме гладни“, воздивна Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога даваме нешто, кога помагаме, никогаш не треба да бараме да ни се врати на некој друг начин.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие, живите, сѐ уште сноват ваму таму, а најчесто ни се мешаат во соништата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сите благословени од бога ќе дојдат ваму, да ни се придружат, Алал да ви е, рисјани! Со бога напред!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Здивот ни се собрал и сѐ повеќе се згрутчува и тежи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ни се заљуби и Јанчево, - велеше тетка Цона, со оној нејзин раздрдорен глас.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И нам еднаш да ни се падне да се наиграме по наше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас и ти, вистинско време за страст, од жештината ни се лепат усните и после допирите се чувствуваат капки пот по вжарените тела, а импресионистичкото менување на светлината ги открива нашите интимни тајни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Ти ни се подбиваш, ѓаволска душо, ти си шегобиец. И пак душава ми ја гибаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Деца, - ни се обрати наставничката. - Нека се јават оние што ја познаваат, или барем еднаш во својот живот ја виделе нашата гостинка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Господе, си велам, сите велосипедисти се возат по небото, сирени и ѕвончиња ни се оѕвиваат во ушиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одоздола ни се јавува водата од езерото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ха, ха, ха, хи, хи, хи, и ни размина гладот, ни се одјаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потамина се задржа на еден запис од нецели два реда во првиот дел и прочита: Кравата ни се отели...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако чорбата ја консумиравме, ни се понуди еден вид пржено брашно, нешто како тарана, а после тоа ни донесоа испржени мрсни парчиња говедско месо, колбаси и нешто друго.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Онемени излегуваме тивко, носејќи го со нас чувството на осаменост кое со сета своја тежина легна и врз нашите срца и ни се причинува дека некој јачи, вика, повикува, моли...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тоа е многу ако се погледне каква мрша ги раѓа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нив ни се ишарани главите, како на кози стрижени на пратови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нам уште може да ни се помогне. не ми се умира, брате, а бездруго ни тебе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Колку тешко се наоѓаат вистински зборови кога си во дијалог со болката и со нејзините резони. – Станува збор за такви околности кога ни се чини дека секој може да згреши - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И неговиот глас повеќе не го препознавав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ние, осакатените, кој со една нога, со една рака, со по две и три дебели лузни на телото од раните добиени во граѓанската одевме и кај едните и кај другите за да ни се потпишат под изјавата дека бевме учесници во НОБ и во ДАГ и тие со нивниот потпис одлучуваа ќе добиеме или нема да добиеме боречка пензија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а отспроти Паун Радевски ја пресоставува песната „Ена карави апто Пиреја“ и, наместо еден брод тргнува од Пиреја, тој пее „еден брод со нофисти17 тргнува од Драч во незнајно“, ааааа, тис, си пее „ена карави аптом дирахион пуехи меса Нофитис“, си пее, а нас ни се приплакува, морнарите не знаат зошто ни иде така и нѐ бркаат од палубата долу, во утробата на бродот нѐ слегуваат, кај котлите, кај машините и тогаш Паун Радевски запира со песната, се истава настрана и настрана нѐ гледа,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денеска јас кај неа, утре таа кај мене, и полесно ни се стемнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секогаш пред Божик остануваме без брашно. Секогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да даде Господ и Богородица Мајчица, да ни се вратат - се крсти баба Петра и со раце крстосани ја кажува молитвата, до трипати ја моли Богородица Ѕвезда да се врати со мајка ѝ и момчето што го заљубила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потребни ни се боите на виножитото и неколку животи за да ги претвориме во убавина сите мисли и чувства, а изворот е љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите сливи ни се истркалале околу главите кај што сме паднале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога не пука непријателот на нас, господ продолжува да пука: постојано нѐ опсипува со снег и дожд. Солзите ни се мешат со него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зошто не можеме да ги распознаеме вредностите за кои се работи кога нешто ни се допаѓа и не ни се допаѓа и кои изгледа играат толку пресудна улога кога се дефинира кои сме?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Воздухот нѐ притиска, ни ја скорева потта, ни лаза по кожата, ни се лепи за алиштата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Напати ќе ни се затркала од ридон во присојон, од под млакине горе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господ пак нѐ заборави. Од никаде да ни се одѕвие, да ни ги сослуша молитвите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Час се појавува, час ни се губи, се дави во вителот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие би можеле да имаат и смелост и дрскост да ни се истоварат овде, да расчистат со нас и... од атентатот да не остане ни помен.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Да ќе има сув лебец да глодаме сѐ додека не ни се раскрварат жлебиниве! - пцуеше придигнатиот Стојмен. - Бамити го животецот! Дереџево кратко!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Утринава во Глас прочитав интересен рецепт за појадок - ни се јавува Бојка од огледалото, но јас не можам да ѝ го видам лицето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вирчиња вода ни се собираат околу стапалата, цели езерца вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На влегување, пак ни се сретнаа очите со Германецот. Ни се полажаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господи, јас навистина се посомневав дека си начнат веќе од страдот и дека вистинската болест ќе наиде малку подоцна, кога ќе заборавиме на неа; кога ќе ни се измолкне од вниманието.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Одиме од едниот до другиот крај, ги слушаме бродските сирени, грачењето на галебите и полека надоаѓаат, небаре како бранови допловуваат и пред очите ни се втиснуваат спомените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бегаме назад и се влечкаме по мев: ни се кинат колената, ни се гули кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се налути нешто, велам, нешто многу ни се налути и си отиде. Ја викав, ја молев да се врати, велам, ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ни се гледа... Пак е стариот Лаопланос.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само Чако гледа што правиме. Иди по нас, истрчува пред нас и нѐ гледа право в очи. Нам само очите ни се зголемуваат. 157
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, дека заблудени со јадењето, не гледаме кај ни се истргуваат војниците, стражарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно Босанче така ни се откина од рацете и трча право кон бугарските окопи. Трча и паѓа. Не го крепат добро нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни се удираат срцата, сакаат да си ги сменат местата и ќе ни ги скинат предниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По секое испукување, погледите ни се среќаваат, зачудени и уплашени. И со прашања што нема кај да најдат одговор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тогаш кога немаме храброст да го живееме животот така како што сакаме ни се крши душата и стануваме кукавици, предавници, издаици на сопствените соништа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако може да се говори за двете големи влијанија на американското сликарство, можеме главно да споменеме две имиња: Пикасо и Дишан, сето останато е споредно...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нивчињата ни се присојни, посни, колку да се вели дека имаш. И житото му е планосано од некои болвајци и глотежи. Класот му е празен, ама мораш да го собереш. Барем сламата да ја извадиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко долго време размислуваше како да излезат на крај со сложената мисија која сѐ повеќе и повеќе ги одвлекуваше во лексичкиот бескрај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние неа ја поврзувавме со нашето писмо испратено во Италија за да ни се достави каталогот на Мајка од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И шкембето ни се смее, што се вели, и цревата ни се смеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ако е така, тоа е не ли шовинистичка заслепеност да ни се наврзува сега нам на сите Македонци, па и само на северните наши сонародници, наместо бугарското име?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ај, аирлија нека им биде! Нека ни се кердосаат!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога конечно ќе ни се предадеш, тоа мора да биде по твоја слободна волја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И, така, откако ќе се прошета матерката, откако ќе заврти неколкупати меѓу војниците, уште повеќе ќе ни се отвори устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Солзите ни се мешаа со снегулките кои ни се топеа на лицата.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е огромно и бескрајно, а истовремено мало и ограничено, па се мери според она што ни се случува во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се чекаше откако почнаа да ни се јавуваат некои привиденија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како ќе ве пуштиме сами на летување штом сте такви. Којзнае каква беља може да направите. Довербата ја прокоцкавте – строго ни се обрати на двете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тоа ти е, вели Уља, и плачеме така обете. Се гледаме и плачеме. Солзите ни се среќаваат на лицето од детето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа цело лето сме се дружеле со нивните песни по ливадите и шумичките, за да ги испратиме наесен со тага и грижа, дали ќе презимат, дали пак ќе ни се вратат!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ракавите ни се мокри, прстите црвени, ама не сеќаваш студ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти текнува на оној стар обичај: кога има млада месечина треба да се фатиме за нешто златно и да си помислиме желба! Сигурно ќе ни се оствари! Ајде!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По нозете ни се качуваат мрави и бубачиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати во животот, при патувањата со вистински големи и брзи возови, кои го надминуваа и покриваа нашето вовче, тоа ни се враќаше и остануваше засекогаш во движењето низ тунелите на нашето сеќавање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Но нашето внимание овде е посебно свртено кон застрашувачката опасност што ни се заканува од нуклеарната енергија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако дадеме некому нешто, сакаме да се пофалиме дека сме дале и сакаме да ни се изрази благодарност. Тоа е грдо.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ФРОСА: Ами да му текне да ни се искачи од пенџерево, што правиме?!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Попишувачот ни се стори некако збунет.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И гладни сме од Богојавление до вршило. Децата ни се збрчкуваат предвреме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Риби ќе ранат со нас, вели Манол Форевски, еве, Драч ни се ближи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По ридот удолу по стрмнини по долои по воденици штурецот да ни се чуди.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Со здравје да си оди, жив и здрав да ни се врати и со многу пари.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кока-кол'та в жили ни се лее, Бел'та куќа саде ни белее, не сме ние Фиромци абдали: твојте мисли - наши идеали!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ич за ништо не му е гајле! Ајде за нас... за мене и за оваа пуста што ни се залепи... ама за децата!...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако ја изневериме, камата да ни се зарие во нашето срце, револверот нека го пробие нашето машко чело! Смрт или слобода!“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Илко ја испуфка лулата, ја разгоре и рече: - Катастрофи имало и ќе има... - тргна неколку пати едноподруго на лулата и продолжи: - Мудрецот од Калкута кај кого работев, велеше: природата постојано ќе ни се свети...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веше беше околу 22 часот и нам ни се приспа, кога на вратата се појави дедо ми со еден милиционер во униформа и со вистински пиштол на појасот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со здравје да си оди, жив и здрав да ни се врати.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ние, добри мои имаме безброј примери, кога одлагањето, непочитувањето тешко ни се одмаздува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка Амелија ја погледнала милозливо и рекла: „Ќе бидеме среќни да ја примиме Ервехе во нашето училиште. Сите ни се мили, пред единствениот бог.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во таков случај и Грците и Патријаршијата ќе ни се објават за непријатели на нашата народност и наш свет долг ќе ни биде да ги одбиеме сите грчки напади на нашата народност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Откако на долната порта излеговме од црквата, мажите почнаа да пеат извикувајќи колку што можеа погласно: Крсти креваме, Бога молиме, Да ни се роди Жито пченица И бело грозје И машки дечиња И женски чупиња...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги тресеме вилиците и си укаме во рацете, си дуваме да ни се пуштат прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нам секаде за исто ни се паѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ уште не сум видел некој од режисерите, уште помалку од директорите, од уметничките директори на театрите, да ја изартикулираат (па нека биде тоа и во пропагандниот материјал) причината поради која театрите ни се полни со претстави работени по делата на Шекспир, Брехт, Жари, Лем, Гловацки, Тарантино.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ти не пишуваш. Ти толку ретко ни се јавуваш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ноќта и нам нѝ се криеше меѓу трендафили под прозорец Земјата ја пишуваме со мала буква И кубиња стоеја заклучени зад ридоите.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И тогаш ќе можевме да чекаме колку ќе ни се сакаше, со еден таков полн сандак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нозете ни се досегаат, ама си ги собираш, што ќе правиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ни се зема, сѐ ни се отима.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ гореше, но се браневме макар што секој ден ни се стеснуваше просторот и бевме сѐ помалку...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На ова место анализите ни се вкрстуваат и влеваат во заедничко уверување: ние зборуваме на крајот, во последната етапа на лажно вдахновение на критичката свест, чии последни импулси можат да се спасат само под услов фрагментарно да се развластат, прецизно да се локализираат и формално да се дисциплинираат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се влечкаме, се пореваме, замаени од чистиот воздух што ни се стега во дробовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се чинеше оти со секое завеслување Гури Порадеци го удира по главата езерскиот змеј за да го оддалечи од нас и за да не го преврти чунот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да ни се опули уште еднаш, да нѐ привиди. Ама не може.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така, синко, да ми си прокопсан да не ни се ситат душмани.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И, едно згазнување, ни се кренаа нозете пругоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господ да ни се смилува: човечкиот ум си шета, не е за едно место, не стои на исто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па зар има добар ден за несреќи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ај... да ни се ќердосаат. И во ваши куќи...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ама изгледа не се чуваа и некои дури по една недела ни се враќаа уште повеќе осакатени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откај брегот ни се виде плитко, но набргу загазивме до појас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Досегашното наше работење, особено востанието, беше необмислена младешка работа, но тоа ни се простува, едно, зашто досега ние бевме млад народ што одвај се проникнува со своето национално самосознание, а друго, зашто досега, не живеејќи како одделна национално-религиозна единица, се наоѓавме под влијанието на разни национални и религиозни пропаганди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На состанокот им реков дека Цвета не треба да дознае, зошто ако слушнеше и таа веднаш ќе посакаше да ни се придружи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се гледаме ние, а го гледаме и огнот на нас: ни се разлева по лицето, ни ги сенча образите, ни ги топли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овој стратешки пресврт ни се стори побезболен и поекономичен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Ноќта е наша - одговори Горјан. - Толку нам не ни се брза.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не лути ни се, чичко! и го влечи малиот понатаму, ама во главата го понесува и сувото и жолто човече.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А, и да е точно оти се враќале чедата на јагулите, чуму ни се тие капиталистички јагули, заразени...“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А кога ќе види дека ни се обновува силата, тапанџијата го легнува и своето лице под тапанот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А потоа како извинување следеше објаснувањето дека живееме во тешко бурно доба, дека нервите ни се изарчени, а време за починка за жал немаме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го спотна оганот, се навали на перницата: — Е! Сполај му на господ: и вој ден помина, Еден по еден, ама нам ни се бележат на ќитапот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се исправаат, се наведнуваат, мислам ќе се превртат, ќе ни се истурат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаме време, никаде не ни се брза, ќе си ги читаме и Пецко, и модата, и козметиката“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
11. РИБА ОД НИВА, ШТУРЕЦ ОД МОРЕ - за вакви барања елбете сме криви, но дали сме прави од небото горе кога бараме светците да ни се живи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Јадеме, се лигавиме, ни се разлева сочната лубеница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таман сме си ние овде со дедот Петка: маските, нека ни се живи, ќе не однесат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој му ги покажа од мракот своите сетерски уморни очи и воздивна: „Не ви се потсмевам, а адвентистот, таа потајна омраза свртена кон број 9, се замеша: „Не сфаќам зошто би ни се потсмевал овој човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мораме да научиме да му се опреме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
ЛЕНКА: Така, така, брат Димо. Да си ми жив! Да ни се живи младенците!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Добро е што врне, вели Гоше Љубин, барем цевките нема да ни се усвитат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, измијте ги рацете, - ни се обрати на двајцата, - ќе ви пресечам од питава. Со зелје е.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога се вративме во Њујорк, ни се јави Џон и ни кажа дека го стопирале проектот заради „морални причини“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Останав потпрен на рецепцијата, со онаа неверица која нѐ опфаќа во такви моменти божем ни се прави некоја неочекувана неправда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чекаме да ни се јават.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука нѐ застанаа. Од тука ги праќавме со молитви за да ни се вратат побргу...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ни се изгуби засекогаш. И повеќе никогаш не го видовме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не сме гладни, се преправаме, а и ушите ни се истргани за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се подлутиле очите, ни се поткрвиле и само киваме од чадот и од смрдеата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Изумив, велам, изумив дека по мажењето ни се брише името, ни се заборава...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не сме итроманци и не кмишиме во ладовина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каци саламура накладовме и толку ни се домачи и се поиздрискавме што цели каци испонафрлавме в река.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луксузот што овде го гледаме, дури и ако делумно ни се допадне, секако има сосем особен стил.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во кујната поседнавме околу масата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ни се стега грлото, целата душа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не ни се падна некој подобар поробувач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што го знам е дека не ни се потребни херои, ниту изолирани ентузијасти, ниту пак лидери.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
— А ја не акушерка, вели полицаецот и ни се препречува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нека си помислат небаре образиве ни се бакнале без наше знаење...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Метрите ни се чинеа долги како километри и кога излеговме на чистина, кога пред нас пак почнаа да се редат оснежените ливади и планини, тогаш се успокоивме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откако ме прегрна, продолжи да си ја гледа емисијата, велејќи: – Глеј, сине, пусти ние, што ни се случува во родната земја. Кијамет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сепак, тоа седење во прашливата барака, особено моето раноутринско или ноќно враќање во предградието, ми го откриваше градот во една поинаква слика од онаа што ни се нудеше преку ден.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Само еден меѓу крстовите во гробиштата немаше име На него беше развило гранче со неколку листенца И под него си спие овчарот Некогаш, во една далечна квечерина, на своите раце како на постела Што нѝ го донесе првото јагненце што ни се родило.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На ова тело сеуште ги чувствувам трагите од тој допир, мек, нежен, сигурен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
До под гуша ни се искачуваат јаболката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Благодариме!... и натаму ќе те пресретнуваат познатите зборови или ехото на истргнатото ...најважна е неизвесноста вели тато пази ја светлината на првата страница колку бавен ни се чини и долг почеток на нејзниот од но книгата веќе ја отворивме и ти патуваш сине излези од бањата не свлекувај ги тревожно измокрените гаќички туку појди по блесокот прескокни ја корицата- ограда остави ја оваа страна мене домот мртвите сестри и браќа онаму е поезијата ќорлестото маче со рахитични предни нозе ќе биде твојот водич токму тоа мачето кенгур ќе те изведе низ светот на прекршените огледала и зборот осамен што толку патетично ти звучи сега таму ќе биде највистинското задоволство ќе му припаѓа само на твојот сон ќе се гнезди само во твојот занес трагај... тигарот или полезноста на проекцијата на законите на џунглата врз собната атмосфера ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Другарите ја кажуваат лозинката и патот ни се пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што ви е вам двете? – се смееше Бојана. Ни се приближила без да забележиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веќе почна и со прст да нѐ покажува, направо да ни се дере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Извесно нарушување настапи на немузички план: петорката фати да ни се разнишува. Веќе по првото отсуствување поради оркестарот Љупчо ни замери.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ни се гледа уште последниот здив на устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- А Елена? - Мислиш ќе ни се налути? - праша Бојан. - Мислам, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој ден, секоја ноќ, ќе ни се присени нешто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од таму ни пријде средовечен маж, многу пријателски се поздрави со нашите домаќини, Исмет и Марјета, така ни се претставија при првото ракување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќе се спобудалеше од радост дека ти се родил син, дека ни се родил брат, но сѐ беше лага.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тие, пак тие ветрови, нѐ развеваат и одвеваат за развеани некако да разбереме дека не сме народ од пердуви иако песните ни се меки и топли и најчесто ни служат како лековита напивка од шумолот од роднокрајните извори.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Енѕаме ни се кланца водата, ни се тресат образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оние што зборуваат одмерено, човечки, со желба да бидат другарски разбрани, секогаш ни се драги, секогаш сакаме да ги слушаме, сакаме да ги среќаваме, да работиме со нив, да се дружиме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да се искапеме, што се вели, да ни се опули кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе видиме. Ама било што било, немојте да плачете да ни се радувате.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Придружи ни се, имам пари за уште една кока-кола - предложив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И пак ќе нѐ зафати незапирлива, громогласна смеа. Ќе ни се искинат образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоката ни се наоѓа во царинарница. Дојдете утре и ќе бидете услужени“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Душата на сите ни се потресе и возбуди.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе ни се смеат џуџињата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Чудно ни се виде сето тоа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Минуваа години и Мајка се привикнуваше на своето самување, или само така нам ни се чинеше, или така сакавме да биде, сите ние, нејзините деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Куќата веќе ни се тресе, стаклата крцкаат, резињата пиштат, од таваните паѓа малтер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги бришеме скалите, се забришуваме и себеси, а долу, во душата, ни се плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се привидуваше и во сонот и во јавето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бак постојано застануваше и лаеше, или бесно го оптегнуваше синџирот со намера да ни се оттргне и да му се пушти на некое од кучињата по дворовите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ко лепкаец трева ни се плетка во нозете и ни ги менува чекорите и гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како храна ни се потребни тие интимни моменти со самите себе!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еве, нашиов водоносец: ние сите се трудиме, а тој ни се качи на глава со своите ѓаволии.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Шансите да го најдеме, ако тргнеме да го бараме низ градов, ни се еднакви на оние што би ги имале кога би решиле да бараме игла во стог сено, - заклучи тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Куќата ќе ни се испусти, мажууу, - му велеше таа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во еден влажен ден патишатата ни се крстосаа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Какви ли времиња доаѓаат, си помислив. Што ни се подготвува?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Господе, ако постоиш, чувај нѐ од најлошото и стори полни да ни се ранците со леб и топли чорапи да ни греат нозе, цокули дај ни здрави за да не газиме на босо, панталони и топли шинели стори да имаме сите, маршеви по студено и врнежливо нека нема, од бој да се враќаме неповредени, куршум да не не фаќа и лесни да ни се пушките и стори, Господе, што повеќе топол граф да има барем и со малку мевце, комесарот нека не вика и стори кодошите да ослепат, да оглуват и онемат... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некого ќе навредиме. Некој нас ќе нѐ навреди и така натаму, и така натаму, а сето тоа се причини да не ни се остварат желбите: денот, неделите, месецот, годините да не ни бидат убави.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме слушаш, ало? Некој нѐ наслушува, вели, ни се меша на линија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се држат рацете така, одвај дочекале да се фатат, да се разберат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напрчено, со размавтани раце рипна врз спротивната клупа, небаре по јаже четирипати прошета врз заоблената штица од облегалката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Баравме долгнавести камења и со шамиите ќе ги подбрадевме и тие ни беа бебиња, а бидејќи знаевме дека сѐ умира, божем бебињата ни се разболуваа, па ќе ги закопавме во дупка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А и големиот оган ни се врза во главите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ни се преплетуваа телата, неговото тело се однесуваше кон моето како кон подвижен предмет; кога ме гледаше, како да гледаше во нешто неживо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Аххх, така ми рече и мојот кутар татко пред да замине - Хана, барем погледите да ни се пресретнеа за последен пат...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми беше сеедно, ги држев твоите колкови додека песокот ни се ладеше по кожата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
АНЃЕЛЕ: Еден патник. Идам од гурбет пак, под селово ни се расипа автомобилот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А секако би требало да ни се благодарни, зашто фамилија во која нема ниедна црна овца и не е вистинска фамилија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вардиме да не ни се украде пчелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега не ни се плашат, вели, оти се колиме меѓу себе...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ура! - извикавме, ете сме пак на автопат! - Душите ни се успокоија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Троа од воа, троа од ноа, нека ни се живи дечињата и некој к'смет да му навее господ на браче Трајка и браче Илка, ќе си поминиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само што ќе ни се запрат очите на некое селце лево или десно од патот, а него веќе го нема.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни се просветлува тунелот на несознанието.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нозете ни потклекнуваат, ни се тресат колената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека ни се заделува и кожата од коските.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утредента сите нѐ собра во одајата, го тргна покривот од лелајката за да го видиме бепчето, а потоа нѐ спотера по селото да ја рашириме веста, да кажеме дека ни се роди братче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дедо Петре го праша: - Како, како, внуче Дончо? Како врви учењето?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ни се излева зашеќерената вода од устите, ни се лепат прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можев да претпоставам дека еден ден ќе ни се вкрстат патиштата во потрага по Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постојат јасни правила. Не може да ни се провлече ни педесеттинка од секое делче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ни се отвора гркланот, се витка храноводот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тивката музика од музичарот на клавир совршено се вклопуваше во амбиентот, а персоналот кој ни се претстави кога започнавме со вечерата, сите беа доктори по кулинарство, со искуство стекнато во најреномирани светски ресторани.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Треба да даваме со чисто срце, човечки, со убава желба, а не за да се фалиме, или пак да очекуваме тоа да ни се врати.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но тоа што ни се проштаваше досега, не може да ни се опрости за напред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така, ако за тебе овие две години откако ти и другарка ти Мила ми го испративте вашето писмо се долги и ако веќе престанавте да го очекувате мојот одговор, за мене не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сум јас од тие, вели, на клепки ни се обесува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури ни со благодетите што им се дадени на билките ние не сме располагале!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние молчевме. Снеже под око ме погледнуваше одвреме-навреме и ми даваше скришни знаци да молчам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се накашлуваме, ги подвикуваме нивните имиња, ама никој да ни се оѕвие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не чекавме многу да ни се јават.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Пролет е“, се обиде да ми објасни. „Ќе ни се вратат штрковите во големи јата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, не ми го откорна перницата носот, туку белиот ѕид - додека сонував дека на еден црвен стол безгрижно возам по празни улици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни се меша во работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Даскалов му реков: - Во купето ни се придружи Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од друга страна, Маргина сепак доби шанса и во тој сплет на амбивалентни чувства околу сѐ што ни се случува, јасно се издвојува чувството на голема благодарност како кон тој фантастичен, долготраен и макотрпен Сорос-проект (кого го демнат милијарда гадни опасности, од кои бирократизирањето е една од најстрашните) така и кон многу конкретни луѓе во македонскиот Сорос центар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ко цвет ни се отвораат и порите на кожата што си ја танчиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно пролетно утро, искачени на Калето, по обичај, погледите првин ни се упатија кон плоштадот и сега се судрија со една необично подвижна белина што наполно го исполнуваше просторот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Влегуваме во продавница да купиме нешто, а таму ќе ни се случи да ни продадат нешто расипано, да ви закинат при мерењето, да не ни вратат кусур и - ете причини за лошо расположение.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Добро, еден совет повеќе. Ваквите совети, многупати чуени, ни се чинат неважни, а вредат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ѓоа не забележуваме дека ѕвездите ни се топат во очите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Нам грлата плачливо ни се стегнаа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А познато ни е, нели, дека додека поминуваме низ таа запенета доба нам ниту ни тежат годините ниту ни се чинат како планини недоодните проблеми.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прошетав парадно низ улицата на брегот, а од сите страни ни се обраќаат луѓе, говорејќи неправилно на некој од нашите јазици.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во новово време сите сме на работ на нервите и живеачката сѐ повеќе ја доживуваме како синџир од неуспешни реформи во кој ни се препелка чекорот кон лесно ветената иднина.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ако лебот е малку сув, ронки ни се лепат за горните усни и ние со јазиците се обидуваме да ги тргнеме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сѐ заради несреќата што дојде и ни се вгнезди“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да ги оттргне од себе наши­те приковани погледи и за да ја смали напнатоста, со неприродна благост, прв ни се обрати: – Што сте се уплашиле толку, деца?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Стига и да помислам: зошто животот од вчера да не ни се случи и задутре - па сѐ во мене да пламне од сиво во розово.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А што знам, можеби од укитот што почна да ни се топи, ми се стори дека плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но да се вратиме на основното: за да може барем правно да ни се одврзани рацете да можеме да работиме, јас барам да ни се даде прецизно толкување на Протоколот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бојана е сестра ѝ, врсници се со брат ми, и понекогаш знае да се шегува на наша сметка. Ама, тогаш не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На сите веќе по нешто ни се присторува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И никогаш не ќе ни се врати, Капинка наша, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ни се придружи во слушањето на радиото од кое продолжуваше истиот глас: – Млади и стари козари, мајки и деца, нашата непобедива партија се наоѓа пред уште еден непријател.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ни се доближуваше сув старец со претпазливи чекори како да се плаши да не разбуди некого.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Михајло! Пукањето не стивнува, ни се полнат ушите со татнежи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И можеби мислел: ова е крај, патот ни се стрмоглавува во бездна на пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги снемува, еден по еден, ни се губат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По настаните во Унгарија 86, велат, ни се влошија односите и со Романија. Нервозни времиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Немој да си замислуваш, Винстоне, дека ќе се спасиш, сѐ едно колку целосно ќе ни се предадеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бараме суперјунак, луѓе, дуго чаре нема. од злотвори косата ни се ежи.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Сепак, некој нѐ гледа, велам и ни се полнат со месо забите и непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Викаме така, се дереме ко померени и кроиме планови како да му се кажеме: да ни се даде пат за Југославија. Виза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, од пред очи, ни се загуби татко, не ми се вдаде ни убаво да го фатам со очите, да го испратам барем со погледот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само ако погледни човек што ни се случува нам, тука во Битола, каков пад во последниве 20тина години од времето на балканските војни, па светската војна која ги зовре европските мозоци!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А Татко со вештото свртување на кормилото ни се чинеше оти го мами змејот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе ги поврземе, исто така, во нивната ненадејна голотија, анатомскиот Леонардов цртеж на вулва и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, „Etant Donnes“... или она што е дадено да се види, во рамките на давинчиевскиот пејсаж подеднакво мистериозен како и иној во којшто седи Мона Лиза, тоа е енигмата не една поинаква насмевка, во овој случај верикална, врз која не фрла сенка никаква влакнавост на инаку анонимното суштество што ни се нуди.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Куќата ни е срушена, немаме веќе ништо, не знаеме каде нѐ водат, толку нѐ тепаа и нè бомбардираа што ни се чини дека сите го изгубивме разумот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во мигот кога не сме задоволни од сегашноста, кога нашето небо облаците ќе го затскријат, ние ги затвараме очите, за да ни се разоткријат ѕвездите скриени позади нив!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да си ја наместиме чергата колку што ни се долги нозете? Чаре? Дали гледаш чесен излез?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Исфрламе сѐ што ни се собрало со години.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај крвните врски, кои ни се наметнати по силата на нештата (или по божја волја), немаме многу избор – се раѓаме заради свесната одлука или не толку свесните постапки на нашите родители, без никакво учество од наша страна, и на овој свет носиме единствена, неповторлива комбинација на нивните гени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ни се нафрла по голите меса и нѐ скокотка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сигурно од топлината пак ни се врати женската потреба за чистење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби излезот од оваа критичка стапица во која се најдовме не без наша вина е во поинаквата стратегија, која повеќе не сака наменски да го сервисира туѓиот, туку се обидува да изгради свој нов, паралелен свет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни се истргале кошулите од појасот, а луѓето подзапираат и се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарем не беше запишано на паноата тоа што сакаа да ни се порача, во списоците за убиените свештеници и верници, па сега мораат и гласно да се читаат овие имиња, да се коментираат нивните дела, со различна интонација на гласот, во зависност вината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Замислувавме, разговарајќи за неа толку често, дека еден ден ќе ни се врати со рогови, веќе станата елен третјак како што ги викавме елените кога ќе дојдеа со полна снага и ќе имаа најмалку по три чатали на роговите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Идат македонски доброволци и ни се жалат дека Грците не им даваат оружје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тоа е сосема сигурно - Лошо нам не може да ни се случи. Ако сакаш сметај го тоа за суеверие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Баш бош. А ни се посака да вкусиме од преспанските нивички.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)