некој (зам.) - ќе (чест.)

Зборовите се извадени заби. Кога некој ќе ги соопшти некоја целина, всушност тој ти дава одредена количина заби што си ги извадил од сопствените жлебини.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Никола Поцо вели: „Некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вистина, некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И по тротоарите не може мирно да се шета, зашто секој момент некој ќе ве турне со лактот, некој ќе ве понуди да влезете в кафеана, или пак ви става под носот некаков сувенир, сѐ во стилот на „Пигал“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој си замислуваше како го полнат нејзиниот град илјадници од оние млади распашани луѓе, што самозадоволно се покажуваат, убави и дрски, и дека некој ќе ја придобие неа, неопитната, ќе ја упропасти нејзината младост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Станавме како и секогаш кога некој ќе влезе в училница.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да било навреме, тогаш да биле закопани в земја, можеби некое ќе куртулело... Можеби, велам...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По тие групи имаше собирања во паркот каде што некој ќе се најдеше на договорената клупа да задрнка на гитара, кошкање парталава топка по длабокиот песок на дивата плажа, ненадејни прошетки со позајмен велосипед по насипот покрај реката од градот до предградието, непланирани потсвирнувања на другари во темница кога под прозорецот не очекуваш ништо друго освен мирис на босилек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еве, сѐ повеќе луѓе се интересирале за неговото сликање, а тој не отвора изложби секој ден; доаѓаат луѓе и од странство, бизнисмени, мецени, имбецили, можеби некој ќе се заинтересира и за него, ќе посака да му наѕре во ателјето што слика, може нешто и да купи, тие се парајлии, што е за нив некоја илјада долари или марки?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога уште некое време некој ќе го спомнеше, тој не велеше го прости Господ Илета Вегов, туку велеа - „Забара, којзнае што му се случи на Брчалото, како в земја да пропадна, а можеби и волци-врани го раскренаа...“ ***
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако ме бендиса некоја ќе пуштам стројница, како што е редно, и ќе ја барам. (Жетварките се смеат.) Пак таа што ќе ја побарам, ако не ме бендисува, нека рече не го сакам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И тивко некој ќе потпраша – а паметиш ли? Паметам – одекнува тивок шепот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога некој ќе пуштеше глас – доаѓаат – тогаш знаеја – доаѓаат камионите и истрчуваа на патот и трчаа покрај камионите, ги молеа шоферите да им донесат свеќи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тешко е, не велам, - продолжуваше тетка Рајна, со две деца ретко некоја ќе се нафати да ги гледа, но, ќе се распрашаме однапред, сѐ ќе ѝ се каже, па може и да се најде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои ќе речат: зошто отцепување од Бугарите, кога ние досега сме се велеле Бугари и соединувањето, а не расцепувањето, ја прави силата?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пиеја зашеќерено варено вино со цимет или со црн пипер што самите го правеа, јадеа домашни пити со праз или со изварка што ги замесила нечија баба, понекогаш некој ќе донесеше и лути домашни свински колбаси, мезеа руска салата од зимниците на нивните мајки и прво дискутираа со саати, за на крајот да завршат со свирка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Трудни сме. Утре некој ќе треба да ни ги крштева децата во света водица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Врати го, му рекле суво и со стврднати усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На ѕвонењето на вратата, не се отвора освен ако е нашиот договорен знак, а штом некој ќе се обиде да влезе насила - се пука без предупредување.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Некој ќе победи. Тоа е Арсо. Арсо ја урива карпата. Во каменото тело ќе направи пробив кон универзалната слобода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Слушачите го мекнееја лицето. Некој ќе крикнеше, но толку тивко да не ја загуши оваа возбудлива приказна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Крцкаат гранчиња, крцкаат и моите коски. Сѐ туку мислам дека некоја ќе се одвинти или ќе пукне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некое ќе потклоцне во сонот, некое ќе каже нешто нејасно, јас ќе го прашам што сака, а тоа пак ќе каже нешто, ама сега уште понејасно од првото кажување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе земам некоја наветво, велам, макар подносена некоја ќе земам, велам, а јазикот одново ми се здебелува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш сѐ правиш сам и толку си навикнал на тоа, што просто се чудиш кога некој ќе го побара твоето друштво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ти продолжи онаму каде застанав јас.. почнав да се заборавам себеси... заборавам каде треба да се оди кога некој ќе застане..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
„Во сабота попладне одиме на гости кај чичко ви Ѓорги на слава“ проговори татко Таки по повеќеминутна тишина, „ Ќе дојдат Ѓуше, Пандора и Тиро со фамилиите, но ќе има повеќе видни гости, грчкио конзул е најавен, некои битолски чауши, газди и стопани, ни јас не знам кој се ќе биди таму, ама, некој ќе е со фамилијата, а сигурно ќе има и некој ерген за женење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ќе барам чаре, вели, белким некоја ќе сака да дојде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Остави три по тебе; како да е, некое ќе остане да го носи името на Стојана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татко велеше дека е речиси невозможно на Балканот да се состави вистинското стебло, зашто постојано некој ќе недостасува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Мислев оти ова, убивањево, пред да почне некој ќе го најави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некој ќе рече, животот не им е слуга на неверојатните случки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Чудовишето се покажувало според легендата, само кога некој ќе се обидел да ја мине границата!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден ден некој ќе ги врати во живот. На Гркот му се брза.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И кој знае колкупати си го поставува истото прашање: - Кој ли го измислил ова зло – убивањето? – дали некој ќе го искорени?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)