Не постои стратификација, цели културни сегменти само имитираат (сѐ би било супер да сме декор на некоја џиновска постмодернистичка претстава!) активност и дејност, како некакви фантазмогорични кафкијанско- надреалистички фигури осудени на пар репетитивни движења навака-натака (до министерот, по пари, и назад, да се поделат).
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Некоја џиновска гума за бришење прецизно ги заменуваше куќите, улиците, маалата, со белина.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)