некој (зам.) - чуден (прид.)

- Неверојатно е ова што се случи, нели? Се согласуваш? - рече Петар. - Да, како некоја чудна сила да не поврза.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Има некоја чудна тенка сребрена жица, како течно сребро, а вкусна за пиење, ти се чини медовина е!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој се смее. На некој чуден начин ме успокојува кога седам со него на клупата пред црквата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, ни ги купуваше најголемите чоколади, највисоката елка за Нова година и секогаш знаеше што сакаме да ни донесе Дедо Мраз.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Флерт. 96 okno.mk Вечерва чувствувам некоја чудна животна енергија, некој посебен флерт помеѓу моето тело и моите мисли.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сè што себеси се држи за пристојно, сигурно, солидно, сите што во очите на публиката сакаат да остават впечаток на сериозност и сигурност во контраст спрема хаотичното лудило што нè опкружува, сето тоа или по некоја чудна саморазбирливост отсекогаш и се наоѓа во тоа општествено средиште или пак истуркувајќи ги другите од него непрекинато одново го зазема тоа недискутабилно место.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И затоа сега инстинктивно се сврти да отиде кај камионетот, но од некоја чудна причина, наместо да се качи во него, мина крај него и одеше по работ на теренот, паралелно со автопатот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Патот од таа ноќ во нејзините мисли засекогаш останал како патување кон небото кое и се причинувало истовремено многу блиско но и толку далечно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Сестра и на Нада, - рече, и при тоа споменување на името на мама од него пред Вера почувствував некоја чудна нелагодност.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Идниот ден го минав в кревет, во бунило - телото и душата најдоа начин да не можам да мислам на промените кои ги донесе една единствена глетка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека му се приближував, а еднаш го повикав да си играат нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме тресеше некоја чудна треска, во исто време и ме истоштуваше да не можам да останам будна, и ме протресуваше да не можам да заспијам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите платна грееја со некоја чудна убавина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Рацете речиси и да не му се нишкаа во одот, зашто три-четири слоја ракави му ги држеа одделени од телото и фиксирани во некоја чудна исправеност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше некоја чудна завист, што ги здружуваше уште посилно со тој негов сосед и во тоа немаше ништо навредливо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Напротив, имаше сега и нешто како некоја чудна близина меѓу нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу можеше да ја сети дури и нивната погана, отровна миризба на една дива глад и излинеаност, на некоја чудна жилавост и изгубеност во таа бела пустош.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја гушеше некоја чудна реа. Земаше воздух во мали голтки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Гледајќи ја Рада во дискретно поткренато стомаче Снежана ја обли некоја чудна благопријатна топлина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ноќ не затвори очи. Некоја чудна сила ѝ го падеше сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тие два тона младата мајка внесуваше некоја чудна радост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка пак, желната, умре млада. Ја фати некое чудно болестиште, ѝ се поду кожата, отече целата, се набубри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кога ќе ми се сопие, вели, ме фаќа некоја радост, некоја чудна широка радост, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се слушаа веќе зборови на неверица. Напротив, некоја чудна одушевеност ги обземаше работниците, шефовите, техничарите, инженерите, небаре бевме сведоци на создавање на некое чудо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од една огромна гумена цевка, прицврстена за железната мрежа, излегуваше бел чад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Необјаснива неурамнотеженост ја движи мојата душа, кон некоја чудна светло деструктивна точка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ги вртат ладалата и со ситни чекори оддаваат внимание на некоја чудна миловидна, невина елеганција.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ох, каква убавина, виделина се ширеше насекаде наоколу, се топеше снегот, минејќи низ полето нешто топло како струичка влегуваше во мене, некоја чудна, убава треска ме тресеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Азра се штрекна, го фрли ножот преку масата, го избриша лицето со подлактицата и се загледа во челото на Ханка која токму тогаш ги подотвори очите и устата, како да сакаше нешто да каже и со очите и со устата, за миг ѝ се појави некоја чудна, необјаснива ведрина на челото, но одеднаш спласна, се затвори, ја снема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Глупава работа! Кој го измисли овој ред? - си мрмореше Петре, наеднаш попаднат во некоја чуден копнеж по правда.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е, ама баш тогаш, маната на Бајко што не беше мана, туку некоја чудна среќа, туку почна да се разбудува божем дотогаш задреман.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сестрата, во некоја чудна меѓусебна приврзаност, живее со слепиот брат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во очите на жената од другата страна на оградата... во мигот... некоја чудна радост, молба... вик.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ќе поземеше здив, ќе почнеше да испушта некои чудни гласови: Ииии!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Радоста се заменува со некоја чудна состојба која во дневникот е запишана како презирање и омраза меѓу нас а сега би рекол можеби повеќе завист.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се разбира посакав уште веднаш ова мое откритие да му го соопштам на иследникот Роман Гигов Грофот, но тој, задоволен дека успеал да ме предизвика, изигруваше некоја чудна неприсутност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Подла постапка, зарем не? Некоја чудна сорта луѓе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во еден момент ја забележав дури и неговата сенка како се протега низ отворениот прозорец за да го премести од мојот поглед преостанатиот дел од тврдината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се обидувам да правам разлика помеѓу она што го сметаме за изместено и она што ќе го наречеме лудо - прекорно ме погледна Б.С..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина како ќе се однесувавте вие ако оценевте дека ве оцрнуваат и понижуваат, но со некои чудни, дури и ведри бои од кои посебно се издвојуваше онаа во која девојката изразуваше надеж дека нејзиниот прилог во дискусијата всушност е наменет да помогне а никако не да нагрдува и докрајчува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го фрлил догорчето зад себе без да внимава каде и веќе ја чувствува топлината на пламенот што зад него пустоши, но тој не се ни свртува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во нашиве разговори умешно го забошотуваш и случајот со твојот братучед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, очекував што ќе рече Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во тоа ја гледам разликата помеѓу тебе и Жолтко - му реков на Б.С. со некоја чудна сигурност иако не ги познавав ни него ни Жолтко подолго од една ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– Место да изнесеш прифатливи објаснувања за случувањата во месарницата; потоа за твоето пријателство со оној албанофоб Милошевски; за смртта на Самоников и посетите кај Зрновски кој континуирано врбува истомисленици за своите деструктивни дејствија, ти постојано инсисираш на некои чудни дури и неразумни доживувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Чуствувам некоја чудна вина - реков, а зборот вина што го искажав со необична леснина, сетив како го проследувам и со мала непотребна насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но Роман Гигов Грофот сега веќе изигруваше некоја чудна отсуност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност, почувствува, дека е обземен од некоја чудна рамнодушност.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до постапките на Раде кон мене, одамна имав заклучено дека се однесува со внимателна наклонетост, иако, според неговите сфаќања, ние, луѓето од перото, бевме претставници на некоја чудна фела, недоволно дефинирана во ставовите; млитава во односите; недозволено либерална во постапките, и тоа токму во моменти кога ни бил потребен поцврст фат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Оној што ѕирка (низ една од дупките избушени скоро како за објективи на камерите) е Дипигус, се разбира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога останува сам, Сенка, притискајќи едно копче во масата, целиот огромен ѕид отспротива го претвора во големо огледало кое сега ја отсликува целата долга маса со тринаесет столови, и господинот Сенка во центарот, сличен на некој чуден светец, но сепак повеќе, така сокриен од светлината, налик на дамка од разјаденост врз површината на огледалото, или пак како давеник во таа живина локва, „чии испарувања, кога-тогаш, ќе нѐ задушат сите“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш, додека со татко ти река под рака бавно (тој потешко одеше) се шетавме крај тезгите, ми доаѓаше некоја чудна, силна желба да купам нешто од тие ситни, ретко практични, ретко автентични предмети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Колкупати и фустанот си го има кревано, онака, без да му ја мисли, за да ми го покажала новиот розов комбинезон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сиромашните уметници кога немаат друг начин да им се додворат на потребите на животот, пројавуваат некоја чудна спремност да им се обратат на моќните и на богатите: во нив ја побаруваат потпората што секиневието не е спремно да им ја пружи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но и со портретите на кралот и на кралицата уметников немал голема среќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар не се случуваше да се втурне кај нас и да почне некоја чудна игра.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А таа вистина е работа на љубовта и полицијата, на уживањето и законот -во ист момент. 34 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што „заложуваме“ од самите себе додека пишуваме? 4 Токму го споменував „залогот“ или „заложувањето“ на себе во некоја чудна автобиографија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И неколку минути пред да ми го покаже нејзиното вистинско лице поради некоја чудна непријатност ја осудував на пропаст.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Капките многу силно се удираат од ламарината и се распрснуваат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа набрзинка исчукав: дклфјгхскдјфјкл;дгјксхдиејгкдјџјцнвлсдјгкдјфгкјсфзсдклфјдфкбгд Како да почувствував некоја чудна миризба. Гравот!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почувствував и некој чуден, многу силен мирис, и тогаш забележав дека мостот веќе не е бледожолт како што беше порано, туку е премачкан со жар-црвена боја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури некаде околу полноќ, кога некој чуден ветер ги потисна санките сосема до брегот, довјасаа вештерките.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Заедно со овие шест песни одат цртежите на Синиша, ко некоја чудна замена за музиката, која ионака - на нас, лудаците и неприлагодените - ни свири нон-стоп. 86 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Камчето во матарката на Шишмана тропаше во некој чуден ритам од кој едниот од војниците почна да чувствува замор.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Онде, кај оградата Мурџо како да знае дека Пелагија не може да го наваби сонот и одвреме-навреме испушта некој чуден цвилеж, нешто што кажува дека и тој сочувствува со неа, заедно како да го преживуваат времето од нивното доаѓање во Скопје.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наеднаш се разнесува некој чуден звук: - Клап-клап, клоп-клоп!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Некој чуден човек, тато! Навистина чуден! - Црн ли е? прашувам. - Не, обичен е.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)