некој (зам.) - општ (прид.)

Според тоа, сѐ се одвива како она што се нарекува говор да може, во своето потекло и цел, да биде единствено еден момент, суштински, но детерминиран модус, еден феномен, еден аспект, еден вид на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
6 Со нееднаков и, во суштина, несигурен успех, ова движење се стремеше, како кон свој telos, кон затворање на писмото во една второстепена и инструментална функција: функција на преведување на еден полн и наполно присутен збор (присутен за себе, за своето означено, за другите, самиот услов за темата на присутноста воопшто), техника во служба на говорот, портпарол, толкувач на еден изворен збор кој самиот е изземен од толкувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Техника во служба на говорот: тука не се повикуваме на некоја општа суштина на техниката која веќе би ни била позната и би ни помогнала да го разбереме, како пример, тесниот и историски определен поим на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттаму, откај вивките, во зиме, со самоделски или со купечки санки, седнати на штици или во корита, по цел ден се слизгаа децата и младежите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во случај на некоја општа закана по населбата во Потковицата, мобилизација, реквизиција на стока, на волна, или на житото, при пожар или поплава, сите тие наеднаш вивнуваа, ги потпалуваше селскиот протуѓер.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа мора да се избегнуваат етикетирањата, паушалностите и пребрзите синтези.  Ако да се филозофира значи да се поставуваат прашања и во врска со умот, кои пак самите не можат да бидат контролирани од умот, дали тогаш воопшто постои некоја општа филозофска метода на поставување прашања?  Она што во историјата на филозофијата се нарекуваше ирационализам, настана во исто време како и етаблирањето на принципот на умот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Знам дека политиката има некои општи цели и задачи, но зошто од нив е изоставена поединечната човечка болка?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Даскалов не ни забележал нешто необично кај мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стануваш дел од некоја општа, заедничка раздвиженост за која дури не си ни свесен, се додека во одреден момент не се соочиш со заморот или со некое од правилата што господарат со нашето однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милер не се потпира врз нејасни психолошки општости од оној вид што го изнесов во целиот претходен пасус.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милер не артикулира некоја општа вистина: тој го опишува конкретното значење на еден конкретен општествен облик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што го доживуваме како тешка ситуација, несигурност - тоа не е абнормалност, туку перманентна човечка состојба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Современата уметност ја нема катарзичната улога поради едноставна причина што современите уметници не прифаќаат дека постојат „нормални” наспроти ненормални човечки услови; дека постои некој општ морален закон кому можете да му се вратите од абнормалноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)