„Замисли си, постојано некоја темница ме придружува!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Сите тие денови, за сите тие лоши, зимски денови, колку да беше времето проклето, сеедно дали дуваше северен, мразен ветар или паѓаше голем, црн снег, јужен, Кејтеновиот син се крадеше од домските простории и сеедно со своето дрво се прикриваше во некоја дупка, во некоја темница.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)