ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Откога постојав, сфатив дека камбанаријата очигледно била градена подоцна, а дотогаш ѕвоното изгледа стоело само, на некое дрво, можеби обесено на некој даб.

За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.

— Одговори Толе и стана да расцепи некое дрво во дворот, колку да се најде на работа.

И таман побара некое дрво од аскерите да не го болат нозете, наеднаш се истури залп од пет шест пушки и еден бесен вик од стената над чешмичето.

Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.

Има тука и порочни, има луѓе кои навистина одат да удрат во некое дрво.

Што дека е насликан!? - Стави некое дрво во печката! - вели Митко.

Вистина, место на крокодилот можев да налетам на некоја голема змија што може да голтне бивол, или можеше од зад некое дрво да ме пречека горило, но им ветив на црнците да ги ослободам од крокодилот и јас тоа морав да го сторам.

Тој час можеби сакав да избегам или да нацртам пред себе голем ѕид, но не го сторив ни едното ни другото туку најљубезно реков: - Еј, кроко, ситно око, ти носам ужина - “најубаво јадење за крокодилите“.

Полицијата ја наоѓала како лежи на некоја клупа, како седи потпрена на некое дрво, како стои надвисната на оградата на некој мост.

Имаше нешто од тоа соединување на сенките, од тој допир на одразот, од тоа преплетување на две недофатливости, во оние мигови кога Рајнер и јас бевме заедно.

И само понекогаш некој ќе се загледа во сенката што ја фрлаат облаците или некое дрво, или ќе се загледа во сопствената сенка, и тој миг му изгледа како насетување на некакво откровение.

Кога ја враќале во нивната куќа, Густав ја прашувал: “Зошто побегна од дома?,” таа секогаш одговарала исто: “Јас овде не сум дома.”

Но и него често го фаќаше инает и по цел ден седеше под некое дрво и чекаше миг кога ќе ѝ здодее на мачката и ќе слезе вплеткувајќи се во мрежата изизвиткана околу дрвото.

МРЗЛИВАТА ЖЕНА СО МЕТЛАТА Му умрела жената на еден маж и се преженил за една друга и таја вдоица.

И јас кога бев како тебе, сум го донесол татка овде, кога ми остаре, да умри од глад, како што ќе умрам јас сега.

# Откоа беше се преесапил така, си го вратил татка си дома вечерта по темница и си го кладе во една одаја, та си го гледаше како татко.

Си дошол вечерта мажот од чаршија и кога видел оти ништо не свршила жената му од тоа што ја беше нарачал на метлата, је грабнал со обете раце метлата од долнио крај и ја легнал да ја биет од жената си: удри ѓиди, удри кај му паднеше - по очи, по глаа.

Еве како рекол: - Море, гости, ами што замолкнавте, сите што не му се одгоорите на домаќино, што ве канит за да отцепите некое дрво, туку чекате јас да одгоорам.

Дење, ноќе, сешто ја учел, за да ја остави мрзата и да биди домаќинка, како што биле сите жени и домаќинки.

- Е, и ако не је така, чорбаџи, така нека биди, да ви отцепам и некое дрво и толку - му рекол сиромајио со полна уста и зел секирата, та му отцепил неколку цепаници и се прибрал да си го земи пустио џигер.

Донесол троа дрва дебели в куќи и секирата и му рекол на гостите: - Ве молам, гости, пријатели, ако не сторите еден завмет да стани некој од вас да отцепит некое дрво, за да подвалиме огно, оти ене кај ни згаснал.

Дума, се праша мажот по пријатели, што да је праит, за да ја изваит мрзата и скројал еден маривет ваков: - едно утро зел метлата и ја клал зад врата.

Само понекаде некое дрво, сето бело и прекрасно, ја подаваше едната своја страна без димензии, како некој убав дел на недоразвиена фотографија.

Некогаш и по цел ден останува под некое дрво и ја чека мачката.

Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.

Сега му удрил умот да прави чун. Длабел некое дрво за рибарење по езерото.

Да е само главата, ајде, ќе ја удриш од некое дрво, ќе ја удриш од земја ако треба, ама не е само таа.

И пак силно биење на срцето при отворање на весникот, при барање на резултатите, и пак одново стегнување на срцето, пожолтување, кинење на лозот, фрлање на весникот и потпирање на некое дрво или ѕид малку да се совземе, успокои.

Токо ајде, ти нацепи некое дрво, јас ќе запеча троа месце да поручаме, па да заплескам некоа и друга погача, да го вата црниот петел.

Невестата Митра веднаш го пречека: — Mope, лели си имаш млада невеста не ти требе јадење, токо донеси некое дрво, оти огнот загаснал.

(„Сакаш само да ме искористиш“, му напиша Мица на Марка, а Марко ѝ одговори: „Војник на Југословенската армија не лаже!“) и неколку пати дури и се помилуваа во мракот, под сенката на некое дрво или зад аголот на некоја куќа после што на Едо како да му остана во дланката цицето на неговата Мица какво што одвај заврзано, тврдо и горешто, успеа да го здобави на голо.

Донету му рече едно време: - Оди да донесеш некое дрво да го распалам огнот.

Или ќе си го остави торбето со лебот на некое дрво, а тие ќе му го скријат и тој цел ден гладен.

Таквите сцени се случуваа и во бавчите пред работниците, тој не одбираше место, штом ќе се најдеше во нејзина близина таа или мораше да седне за тој да се смести во нејзиниот скут, или да остане простум кога набрзина ќе се счепчеше на нејзината половина чиниш како кога се качува по стеблото на некое дрво.

Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.

Засолни се зад некој камен, зад некое дрво, трн.

Друг се свиткал крај некое дрво и плаче ко дете.

Се засолнуваш зад некое дрво, а не знаеш и тоа што ти мисли.

Ја понесите некое дрво од надвор, ајде, нека оди некој.

Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.

Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.