некој (зам.) - се (зам.)

Некои се спасени на друг начин и, подоцна, нивното чување се толерира во некои краишта од поранешна Југославија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А тој ми рече еее... мое дете таков е животот, некој умира, некој се раѓа, некој од болест оздравува како што оздраве и ти... затоа заборави на тоа и биди весела и среќна затоа што остана жива оти можеше и ти да умреш ако веднаш не те опериравме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Некој се обидува да пее песна на жудео-еспањол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ниту некој ми понудил да ме купи, ниту пак некој се заинтересирал. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 71
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дали се чувствувам купен? Ни најмалку. Напротив, се чувствувам недоволно платен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некои стекнаа светска слава, а некои се повлекоа или се занимаваат со коментирање на туѓи партии по шаховските рубрики (тоа се шаховски критичари).
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некои се веќе паднати на плеќи, други ги гмечат, натежнати од обилниот дожд, а сите се сплеле во големо косиште, расчорлавено, по бавчата и така се скапуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо одеше по неа. Таа ја отвори последната соба. Некој се помрдна и се проѕевна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некој пиеше пиво, некој се труеше со лекови, некој се мааше у вена, а тој шо нишо не праеше одеше у Бутел.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
До сабота не остана уште многу, уште само три дена, вели Максим, може некој се готви в сабота да отиде в град за да купува?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Низ рацете на некои се лизнаа наполеони...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тешко е да се предвиди што ќе ги насмее овие жени. Но ја ценам нивната работливост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие речиси никогаш не грешат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Воден кревет на покривот? рекоа. На овој дожд? Некои се насмеаја, некои не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И останатите луди се вознемируваат, некои му се придружуваат на старецот во урлањето кон толпата, други почнуваат да трчаат в место, трети се превртуваат по земјата, некој се смее испуштајќи звук како крескање на птица, некој се чеша од стапалата до главата и назад.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој коренен преврат, ако станува постепено во текот на цели векови не е опасен, зашто едни делови од него се однесуваат за едни поколенија, други за други поколенија, така што едни делови преминуваат по наследство, како народно наследство, и само некои се нови.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некои се успиваат, не по своја вина. Некои тоа го прават намерно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Всушност, малкумина знаеле дека покрај улавите води на природата, некои се обидуваат да направат течение на духовен немир.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Антидепресиви, иако некогаш им требаа, не користеа, а немаше чуено дека до сега некој се отрул од Бетадине или од руска вода.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Она 'ржење сега беше доста далечку, но веднаш тука, зад штицата од вратата, некој збивташе, некој се гушеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои се побуниле; повеќето од половината нови светци биле во животот повисоки од тој Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во кркорењето се засркнал со кучешка кашлица и станал беспомошно загледан во трепетливото небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Највисок и со најмудро чело бил Онисифор Мечкојад и со такви очи пред кои можел да клекне и најсомничав ангел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако некои се скарале попот треба да ги мири.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ако некоја од жените се подналутеше, ако се скиселеше кога ќе ја удреа по газот, и ако во тој миг ги стегнеше усните на устата, тогаш и устинките на дундата се стегнуваа како некој да ѝ ставил стипца меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако некоја се накашлаше, речиси, мигновено долу, меѓу нозете, устинките формираа крукче кое потоа се разобличуваше и пак устинките се слепуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Чувствувам искреност или извештаченост и лицемерие. Знам кога некој мисли лошо за мене или кога некој се чувствува лошо во себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во другата соба некој се обидуваше со чешел и со парче тоалетна хартија да ја следи мелодијата на воената музика што сѐ уште трештеше од телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои се бајаги грди, а некои пак се толку примамливи што веднаш се проектираш себеси на нив, опкружен со имагинарна шопска и небесно ладна жолта.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Некои од селаните ја гледаа, а некои се тргаа настрана да не гледаат или ги затинаа ушите да не го слушаат жалното рикање на бикот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се ширеше квичеж по сите дворови; некои се плашеа да ги фаќаат со раце, да ги колат со нож, и ги убиваа со пушки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И, како што благовремено се досети, најважно му беше истоименикот Едо да не дознае дека некој се интересира за него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Некои се интернирани, а некои поради одминати години седат дома, многу работат ангарија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Зоки му е радост кога некој се смее, но тој нејќе нему да му се смеат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Некои се искашлуваа, ’ркаа и плукаа врз тротоарот. Леле, ама култура на урбано живеење!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Некои се обидуваат да препливаат, ама не стигнуваат до брегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму, некаде на челото, на острата удолница некој се сопна, се слизна, падна, испушти носилка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некои се побуниле: кој ќе ни ги крштева децата, кој ќе нѐ закопува, рекле, ама мнозинството решило: да се избрка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние некои се насмеавме, а учителот сериозно рече: - Сега, Моне, токако изброја, јас на сите ќе ви кажам еда прикаска за Итар Пејо.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Некој се налега на вас.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Напред одеа попот Ставре и робот Бошко, а до нив самарџијата Димо и стариот Пајко, сите стискајќи се толку за раце, небаре некој се беше устремил да ги раздели.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)