И беше убеден дека со магија некаква црна, со ѓаволска помош, јас сум ја вратил штичката на масата од скрипториумот на која слова сочинуваше Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тоа е скелетот на оваа лажна криминалистичка драма, која, сосема природно, се лизга од некаква црна сторија до травестија, осцилира меѓу метафизичка драма и гег, и уште поотворено отколку другите дела на Жене е проткаена со хумор, од почеток до крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Ја виде и жената по маската, подврзана во некаква црна вреќа, со црна шамија подбрадена, па си вели со умот: „Види а, вретенарката една, шо к'смет имала: од Стоанка да ѝ кине злати алишча.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)