Ќе се осмелиме ли да привикаме во сеќавање еден подоцнежен цртеж, можеби најчудесната скица што тој ја направил за некаква маскарада, цртежот на млада жена што стои покрај мал водопад, покажувајќи, и тука, со прстот некаде во далечината, што како да е оживеано со таинствениот повик? (...) Таквите споредби, без сомневање, не се оправдани.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)