Ставајќи сѐ во наводници, особено сѐ што е „сериозно“ – а со тоа отворајќи пресуден јаз помеѓу глумецот и улогата, помеѓу идентитетот и суштината – камп-иронијата овозможува да се добие некаква дистанција кон „твоето“ себство, кон „себството“ што општеството ти го накалемило како твоја автентична природа, како твое битие.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)