него (зам.) - не (чест.)

Заради синдикална активност, него не може да му се намали платата или да му се откаже договорот за вработување; а работодавачот може – за времето на вршење на должноста – да му даде отказ само со претходна согласност на синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Прилегаше на огромно градилиште и движењето по него не беше многу пријатно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сепак, колку и да настојуваат луѓето да го напуштат метрото побрзо, без него не можат да живеат луѓето во Париз, секој ден или секоја недела, по еднаш или повеќе пати патуваат низ неговите галерии и ходници за да дојдат дома, да појдат кај пријател или да одат на прошетка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш на него не паднал зол укор, го почитаа, беше добар човек и добар татко, имаше ќерка врсница со Богдановото девојче, а ова му дојде како болест.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие, значи, мајка му и сестра му се најале а за него не оставиле ништо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Говореше дека неколкупати во животот имал прилика да му се укаже силна светлина, и дека не можел да сфати како никој околу него не може да ја види; таа светлина, велеше, во неговите сетила побудувала и некаква раскошна музика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја тепал жената со стап од врбово дрво и тоа по дебелите меса.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мејлбренч доброволно признава дека гејството има врска со многу повеќе отколку само со сексуалноста. Тоа му е, според него, токму она што во него не чини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зборот геј никогаш не ја опишувал само хомосексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
До него не дозволувам никој да допре.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Твоето ситно тело не е тело: низ него не пробива светлината, зошто ти ја имаш во себе однатре, исконска, стара, блескава во душата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Кутрата, добра Реа: - Зошто ти него не го затвориш!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ниту една од промените што се случуваа во последно време со него не можеа да ми избегаат од очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Од него не дуваше студеното и морничаво ветре, туку зрачеше спокој и блажен мир.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Поминаа месец, 2, 5, 7 и ништо од него не излезе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас за него не знаев ништо, затоа реков оти малку го познавам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, нешто во него не му даваше, заради својот празен сандак, да дозагуби докрај сѐ свое за ловот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Застануваше и продолжуваше да стои, сѐ додека она во него не се разлабавеше сосема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше сам и беше слаб, му идеше да вреска од тоа, застанат, како исфрлен на снегот; за него не сакаше да поведе сметка ни оној стар мршар, што почна полека да се довлечкува кон крвавата паласка под неговата стреа, како воопшто да не постоеше никој како него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И макар што ништо од сѐ што се раскажува за него не излегува надвор од природниот начин на живеење на птиците грабливки, сѐ е претерано зголемено, грозно и злокобно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Него не го фати гранатата, само го ошумоглавила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Улиците не се преплавени со вооружени млади деликвенти, стапката на убиствата изнесува една петина од онаа во Соединетите Држави; проблемот на наркоманијата е мал и судејќи по сѐ опаѓа; уживањето на хероин е под контрола, кокаинот претставува мал проблем, додека крек речиси и нема.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Недозволен пазар со дрога постои, но во него не учествуваат малолетници привлечени од високите заработувачки кои ги овозможува криминализацијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
(...) Но, иако цврсто тврдејќи дека „како човек и граѓанин, поетот ќе ја сака својата татковина, но дека татковината на неговата моќ и на поетскиот чин се Доброто, Благородното, Убавото, кои не се поврзани со ниту една покраина, ниту со една посебна земја, и дека она со што се занимава поетот се наоѓа и обликува без некои специјални закони и е непредвидливо“, Гете сепак се разликува од класичните слуги на Доброто, Благородното и Убавото: етничката група за него не беше само случаен туку творечки елемент на постоењето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чувствува мек, бестелесен и тече в неврат, и не знае дали зад него не останува зелена опашка на ѕвездена луталица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За жал, се чини дека Шарон тоа и го сторил. Помошта се чини не изостанала!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според гласините од другата страна Бог и него не го поштедил и Шарон ќе падне во длабока кома од која нема никогаш да се пробуди!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чувствуваше длабока привлеченост кон него не само затоа што беше заинтригиран од контрастот меѓу О'Брајановото урбано однесување и неговиот боречки изглед.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За него не можеше да се каже дека е неисправен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Атиџе да си игра со него не можеше да замисли.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Утрото го донесе писокот на Милка Русјакова. Уште нерасонета и неопулена, ги подаде рацете кон мажот, а него не го допреа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Проблемот со клавичембалото бил во воедначениот интензитет на звуците кои ги испушта; на него не е можно некои ноти да се свират погласно од други.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Имаше право Митре, бидејќи овие војници што беа спроти него не беа некои други ами неговите селани — мариовци, што ги дотераа Бугарите да се толчат еден спроти друг, како тие со брата си Петрета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сигурно се сеќаваш? – Е на него не се сеќавам! – рече во смеа Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никој во него не може да се сомнева.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Покрај тоа сака да истакне дека содржините што ќе ги изнесе барем за него не претставуваат ново сознание.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дедо Геро него не го отепа, зашто имал многу деца и имотот не му бил којзнае колку голем.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таму лошо се хранел и климата за него не била добра.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Добро, да речеме дека повеќе се плашам одошто ги мразам, но тоа е така, и ќе остане така.“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А што се однесува до Белиот корпус во него не одам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иван Степанович, во војна можат да заминуваат само оние кои ги сакаат војните. А јас ги мразам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со изградувањето на куќата, се стесни патот и низ него не можеше да се помине со кола; луѓето ги запираа колите пред неговата куќа и оттука понатаму товарот мораа да го префрлуваат на добици или на раце; тоа им дојде до нос на луѓето и бараа сокакот да го рашират, односно Бандо да си ја потсобере куќата, да ја зделне до некаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој остана на правливиот пат и се додека покрај него не помина и последното товарено добиче, не мрдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беличот како да имаше однапред смислен одговор на ова неизбежно прашање. – Јас не бев тогаш дома, а него не го примиле. – Зошто? – Бил малечок. – Колку години имаш? – Кој, јас ли? – Ти. – На Петровден наполнив осумнаесет – излага Беличот. ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Наместо тоа, тој ги усидри своите текстови во поредокот на интелектот, во одредливите води на библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Милиционер навистина дојде, него не го интересираа нашите расправии со кондуктерот, туку бараше лични карти од патниците.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакав да го замолам да ми ја раскаже приказната за Дуња -Ѓузел, оти не стигна тоа да го стори, а никој друг освен него не се сеќава, на неа ама..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во селото почнало да се шушка за него Бербер, ако него не го полази вошка, кого другого! зашто не можело да се скрие дека веднаш почнал да крева куќа на три ката, највисока во селото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми поразминало малку, па ќе си речам: ај собери се, Небеско, без него не можеш, а со него може да ти биде полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)