него (зам.) - и (сврз.)

Некои паднаа на оваа „квака“ – по што, по краток временски период откако беа вратени на работа, повторно беа избркани на улица!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова и беше сторено, усно на записник пред судот, на последното рочиште, во декември 2009 – но, симптоматично во целиот овој случај е тоа што адвокатот воопшто не ја извести Триманова, како негов ополномоштувач, за вака постигнатата спогодба меѓу него и застапникот на работодавачот – па таа, за цело време, мислеше дека парите кои ѝ се исплатени на нејзината трансакциска сметка [околу 130 ЕУР], на име испратнина, се по основ на донесена судска пресуда!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку што сакаа поради „вишите интереси на пар­ти­јата” да ги запрат него и козите, толку сакаа, интимно, Чанга со козите да остане, зашто и тие, партијата, властите, имаа голема полза од него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Велиш пратеникот, зашто е од националните, дека гласаше за него и дека делиш со него“, рече Атанас Бамбо, застанат потсвиткан до Михајла.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во валјакот стоеше празниот лист хартија, без збор на него и, немоќен, го завртив два-три пати напред назад.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му држат лекција дека беше дрзок, дека почна да работи надвор од наредбите и интересите на Рајхот и дека заслужува казна за дрскоста да одржи тајна средба со новиот грчки прв министер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Како?” - прашува снисходливо актуелниот претседател на еврејската заедница кој стои пред Координациониот управен одбор за социјалните работи, зајакнат со Д-р Цви Корец кој е сѐ уште повратник од Виена и личност без функција и уште дванаесет видни личности на солунската заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе биде симпатично друштво меѓу стемнетите чифутски фаци.  Токму тие фаци и ги дочекаа него и подофицерот Мајснер во еврејските канцеларии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој не може да ги убеди ниту Вислицени, ниту Мертен или Брунер да не го пренесуваат него и неговото семејство во гетото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му се стори дека и стражарот го забележа него и дека на секој поврат со коњот, навидум намерно и како случајно, неговиот поглед пак се запира токму на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стариот пак уште повеќе се наоструваше против него и потсеќаваше на оние диви ѕверки што биле припитомени извесно време, но потоа нагло, поради една или друга причина ги напуштаат привичките на питомоста и пак се настрвуваат и пак ја наоѓаат својата вистинска природа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка му на Ордета, останата вдовица со тоа единствено дете, дојде кај него и му се припрати со молби и заколнувања: „Златен нунко, ти ќе ми го водиш детено во Сосрија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Татко му се фрла врз него и налетува на камата) Умри, умри кога повеќе ја цениш сопствената кожа од народната!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се наредивме крај потокот, расфрлавме камења во него, испоскокавме преку него и пак се собравме крај неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Обиди се, драги мој, да го сакаш оној што со години ќе мораш секојдневно да го среќаваш, да разговараш со него и да се дружиш.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отиде право на караколот, го најде бимбашијата што го бркаше на „Соколот" четите и му кажа дека нападнале вчера вечер кај него и утре ќе денуваат на високата чука Маргара над нивното село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Готов ли е твојот, побратиме. — го праша Јован Толета кога пристигна до него и го фати едниот коњ за узда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ха, ха, ха! — се насмеа мудурот, a по него и јузбашијата. — Што убаво местиш муабетот, бре коџабаши.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А тоа значеше задушување на востанието во неговата прва фаза, во самиот почеток.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажуј кои сет лошите луѓе или и тебе ќе обесам како оние магариња таму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Мислите, ние трева пасиме, бре чорбаџи Трајко?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Co два збора го побара и го најде Бахтијар — паша, истегнат под својот „сарај“ од платно, и му ги шепна истите зборови што и коџабашијата во Старавина на бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стражарот го забележа огнот од цигарата и ја зеде пушката на готовс, но знаеше дека кој чури цигара не е лош човек, та го дочека на десетина метра пред него и силно викна: — Ќим с'и сен (Кој си ти?) — Бен'м коџабаши (Јас сум кметот) — одговори Илија и му се приближи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лелее, јас сирота шо су дочекала, детето мое од мене да бега! — и почна да плаче пред него и да крши прсти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Искинатите телефонски мрежи и железничкиот сообраќај меѓу Битола и Солун, запалените беговски чифлички кули и слами, оружаните напади во целиот битолски револуционен округ, поразите на аскерот скоро во сите операции, му задаваа сериозни грижи не само на валијата и пашата во Битола, туку го натераа сериозно да се замисли и Хилмипаша во Стамбол, а преку него и самиот султан Абдул Хамид.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А бре каде, ефенди; (за рајата сите Турци беа ефендии) носа еден важен абер на муљазимот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тоа Арслана уште повеќе го раздразни и почна да се дере на него и да мава со камшикот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако не веруа нека праве шо сака, а ние пак ќе правиме шо знајме и со него и со сете како него. Не заборавај да а извадиш таа кремењарката од сајата на трлото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наместо на уролог, голем дел од оболените одеа кај него и со три баења куро веќе им беше излечен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фоте ја погледна со прекор, подготвен да ѝ одговори штом ќе насети дека алудира на него и на неговата некогашна улога во логорот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се враќаше дома навечер од корзо, Баге прво ќе свратеше кај него и ќе го кренеше на раце како рулче - беше лесен како перце и сув како лешник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На забелешката од Геро дека требало да се јави во штабот, овој одмавна со ножот во раката дека тие во штабот веќе не мислат на него и доцедуваат некое од шишињата скриени по бироата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И сега улицата живее од небото до Камениот мост А оттаму продолжува за да се влее Повтор негде далеку во ѕвезденото небо По мостот поминуваат и радоста и тагата на животот Помина по него и чадот од тратот, и молитвата На невестата што ја вградивте во темелите...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Бран од самосожалување се спушти врз него и го проголта огромна беспомошност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Множество од еротски детали меѓу него и Рози му се појавуваа во имагинацијата - интимности кои за него имаа значење и квалитет на побожни тајни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стави тула врз него и ја истапка со рачката на мистријата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Или можеби тој се надева јас да станам носталгична по него и кај мене да настане пресвртница и сѐ да биде како што беше порано.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сигурно тој бил испржен за него и оставен в рерна да е топол.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како гламна прегорена згасна мојата молитва душата ми остина наместо да се стопли, и јас решив: да одам, сѐ да му раскажам на Филозофот, да се покајам пред него и од него прошка да барам, кога Господ не ми ја дава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Подлизуркото падна на колена пред него и промрморе: „Тагата моја е рамна на твојата, оти во воспитуванието и уката што ѝ ја давав ја имав за ќерка своја.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Паднав на коленици пред него и реков: „Оче блажени, Филозофе златоуст; колената ми се слаби не од пост, туку од грев, чија причина беа властољубието и гордоста на отец Стефан Писмородецот; во друштво на единаесет, со мене дванаесет арамии ноќни, на разбојници друмски скриени под светата риза се најдов, не по своја волја и јас, оти душата слаба ми била за подвизи небесни, а силна за падови; само затоа што полесно е удолу да одиш а потешко да се искачуваш кон височините Негови, јас паднав; паднав во бездна...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас гледав занемено во него и не можев да сфатам: дали не знае што се обидовме?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој застана зад Филозофот и слушаше што говори. Во еден миг Филозофот го улови мојот поглед зад него и сфати дека некој стои одзади.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гледав во него и молев: кажи ми Филозофе, велеше мојот поглед, кажи ми каде е папокот, центарот, средето на светот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Покажа на еден стол крај него и рече: „Седи. Седни овде, Филозофе!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така цел ден - чичкото копаше, а Билјана одеше по него и ги собираше камењата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И како ние да се согласивме: го побутна Паља и се намести до него и до Кузмана.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Газијарничето лежеше пред него и му ја издолжуваше сенката дури до нашите нозе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Навечер, кога ќе се враќаше пијан, со замрсена брада и крвави очи, пеејќи низ нос некаква рзвлечена песна, децата одеа по него и пакосно му довикуваа: Руски чо-ло-век врзан за ди-рек плаче за ѓеврек...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не стигна да ме удри. Неочекувано и за него и за мене замавнав и со сета тежина на левата рака го удрив преку ковчестото лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека некој демне од него и јас, збирајќи ја главата во раменици, побрзав дома.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во исчекување на муштерии, тие стоеја пред дуќаните и потфрлуваа бесмислени шеги еден кон друг но веднаш се менеа штом ќе се појавеше купувач; се веднеа пред него и љубезно се насмевнуваа, ја фалеа својата стока.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мајка ми ќе ме најдеше како стојам во собата која му припаѓаше на Зигмунд, или како седам на неговиот кревет, велеше дека тој би бил среќен кога за почеток би имал една таква малечка соба за него и за Марта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дел од мојот свет исчезна со појавувањето на Марта Бернајс, исчезна мојата блискост со брат ми, исчезна и оној наш мечтаен свет уште пред да се појави, исчезна Венеција, исчезнавме и тој и јас во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Централното или велешко-прилепското македонско наречје никојпат не може да биде по своите особини однесено кон српскиот јазик, зашто меѓу него и централното српско-хрватско наречје или сегашниот српско-хрватски јазик има исто таква разлика како и меѓу чешкиот и полскиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите Словени, поданици на српската држава, се викале наместо Словени – Срби, а на хрватската држава – Хрвати. Така учи проф.Јагиќ 132, а заедно со него и неговите ученици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штетата од него и за нас и за Турција е огромна, но пак помала отколку што можеше да биде.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие што не се со него, се против него и се негови непријатели што треба да се истребат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој, пак, Павле, најдобро ја виде човечката жед за материјата во Ефес, кога златарот Димитриј го подбуцна народот да се побуни против него и против христијаните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Несфатливо нечујна, наеднаш поинаква отколку што можело да се замисли, клекнала до него и му ги забуцала прстите в коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Визиите не господареле над него и над неговиот сит, безгрижен, тромав живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ако бил повеќе загрижен за коњите, 'ртовите, пауните и билбилите во сарајот со мраморни шадрвани, слушал меланхолична песна на една од своите пребели жени и ги заборавал човечките патила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но овој ѓавол како да сакаше да се ослободи од сѐ што е темно на него и во него, како да сакаше да ги совлада сите идни искушенија со нова, никогаш порано недоживеана чистота на душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бездруго не бил Евреин, и тие не знаеле дали е Турчин или потурченик, бег или одметник од Турците; дури и ако сакал нешто да им каже, не можеле да го чујат - ревеле, тој само безгласно ја отворал устата кога се фрлиле на него и, веќе соборен, без замав со јатаганот и подалеку од белецот, почувствувал удари со ножови, со секири и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заради влакнестиот грб потсетуваше на ѓавол од прикаски кога се откопува себеси од песок и неродица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја заборавил мајчинската љубов на игуменијата кон другиот Онисифор, кон тој лажен богомолец и подбивник со арамиска душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Следел со замаглени очи: преку нејзината румена снага минувало во бранови некакво предизвикување на жена што за одмазда има своја одмазда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стопанот не ја сфатил веднаш несреќата, Се веднел и безизразно се пулел во легнатото тркало - токму нему ли, стопаничина, му се случило најлошото!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговото несфаќање со сета тежина легнувало врз патот зад него и тој останувал сам, шуплив и пак затворен за сите шумови и гласови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како дожд да минал преку замагленост и како да ги измил сите нејасности и одвишности што пред тоа внесувале збунетост и недоразбирање помеѓу него и треварите, јасно можел, или само верувал во тоа, да види на темните лица и жилче и брчка, да го чуе дури и шушкањето на тие белези.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во водурникавите очи на оној Адам Лесновец тивко живеела болест на вечно настинат човек - гледаш во него и не дишеш со мачен страв исчекувајќи да се распрсне и да остави на своето место жолта лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние пред него и оние зад него стоеле неподвижни. Го гледале како виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само малку потоа можеле да видат дека има зелени, скоро девојчински очи, бледо чело и ретка, свилеста, некако еврејска брада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сетил на дните кога бил млад, кога се грабале за него и девојките со мираз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не знаев колку време стоел над мојата бесвест, секако не пуштајќи ги треварите, црниот Пандил и лисоликиот Никола Влашки, да ми ги тргаат тешките клепки од очи и со пречувствителните прсти да ја стискаат жилата на моето младо чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Побледувал од претчувство дека сето патување, сите надежи и жртви биле попусти. Треперел. - Ќе нѐ пуштите да се вратиме со празни раце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, останете таму над него и разгласете дека е тој убиецот на Ѓорчета и дека вие сте му одмаздиле во името на Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Ах, да. Се разбира. За неполн час ќе дојде пајтонот по тебе, а со него и твојот револвер.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Па сепак... доста е нешто да Ве потсети на него и тој веднаш јарко да се открие во Вашите сеќавања?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, јас сум свикнал со него и затоа ми е тешко да се разделам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ристаќи се појавува на балконот и точно кога Илија се издвојува од другарите стрела на него и го погаѓа тешко кој се срушува со зборовите: ИЛИЈА: Оф, Антице, ме отепа тоа куче, вујко ти!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас со Зифел-жидот над педесет илјади минатата година лажни пари протурив, па него и го поткажав; сите пари со себе Јулка Шарпентје де Лусињан во Бордо ми ги однесе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Татко ми е некакво генералче, мајка ми некогаш беше прифатена во високите кругови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Белки затоа мажот се срами од него и затоа го покрива.“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа „тоа животно“ има сопствен дух и душа одвоена од човекот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А кога тој глас беше најсилен и кога неговата сосредоточеност потреперија и стаклата на прозорецот, кога тој распаруваше со својата машка незаситна болка, еден помлад, поплаховит, уште несознаен за силата на своите извивки, се придружи кон него и ги направи уште потрпки и уште понескротливи сите тие болки на писокот со своето поројно мутирање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа препукна во него и тој сега мораше со нив да прави нешто, мораше да ги изгуби за едно извесно време, да ги изработи, да ги измори за да го остават мирен, па колку безмислено и да беше тоа пусто префрлање на камчиштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш тој сепак го спушти јаренцето и се оддели себеси од него и со вратата од пиланата, што ја затвори добро зад себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката, пуштена, полека се исправила. Стоела така некое време, како да се навикнувала да биде пак исправена, а после се свртела кон него и му се доближила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше еден бел покрив со синикави преливи, што се покреваше од пред него и се извишуваше до самото небо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислите покроце се ослободуваа од раздразнетоста, што ја донесе со своето доаѓање; сето она сега беше сосема далеку од него и тој многу често се наоѓаше себеси загледан и мирен, со едни сосема меки и стивнати размислувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше сега сосема добро дека ќе мора да има барем уште една средба во тој ден меѓу него и оној црн самјак, што беше на ова место само пред неколку мига; знаеше дека ќе бидат очи в очи со него барем уште неколку секунди, и сега мислеше само на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овие двајца стоеја пред него и мислеа дека го прелажуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не заради себе, воопшто не заради своите ноќи, заради него и заради неговите огромни рачишта, да не почне да ги враќа пак камењата онаму, каде што мирувале отсекогаш, да неби да му удри во рогот и нешто такво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко во тие очи сега можеше да ги види сите понорни далечини, што стоеја меѓу него и тоа малечко, кревко срнче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она, што се случи со него и со волкот, не можеше да не го потсети на сето друго, што се случуваше околу него, од сите негови страни, и сега, наеднаш тој веќе беше свесен што можеа да значат и сите оние несфатливи прострелкувања на вртенестите прилики, што сновеа и пресновуваа сето време по сивината меѓу стеблата на самиот раб од неговото сознание.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се разбуди некаде од најдлабоките длабочини во него и пливна низ целата негова крв, како некој црвен пламен, така што не можеше да биде изгаснато.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И веднаш потоа целата просторија го фати ритамот на таа усвитена врвца на пилата, на нејзината судреност со дебелата сурова дрвена маса, понесувајќи го во него и последното зрнце пилотина, запнато за пајаџинките во горните ќошеви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сепак, сите имаа разбирање за него и мислеа дека со нив ќе успее, секоја група, секоја тајфа, што го поведуваше да појде со нив, да се обиде уште еднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа и како да не постоеше повеќе; чунки сѐ со него и да се состоеше само во оваа пеколно збивтање; ако не беше онаа топлина зад еден далечен рид напред, што го влечеше неговото сознание и преку тој непроодлив простор меѓу нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука, пред него и во неговите нозе стоеше јазот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најлошо беше тоа, што ја немаше водата, да заплисне и да го проголтне сето во него и сето наоколу во својот сребреникав пороен шум; најлошо беше што сето наоколу беше сковано во оној мраз.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само за едно единствено пречекорување, за да биде застанат зад дебелото стебло на чамот, само за уште еден замав, за да се допре до него и малку да здивне, навистина, но сега беше важно само тоа дека тој не успеа да стаса.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се потргнуваше постојано пред тоа, дури не се најде во една сосема увисната положба, во која го задржуваа да не падне само една дебела ветка под него и неговиот изврзан појас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А мнозина го заборавија тоа така, за веќе ниеднаш да не можеш да ги потсетиш на тоа; беа послаби и отидоа со него и не само затоа што немаа доста здрави раменици за да останат сами во снегов и да му се допрат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бил само еден луд миг во него и го повел по себе, сега беше наполно свесен дека тој ниеднаш нема да биде во состојба да стори нешто такво со овој свој малечок, нечекан гостин, дојден во неговата собичка и безденноста на темните ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А наеднаш како мов, подводна трева, меѓу неговиот поглед и она малечко, долгоуво главче на неговото срнче, се залелка и се отвори сега на еден сосема поинаков начин, зародена прво во него, а после одразена од него и во овие питоми очички на животинчето, познатата непремостива провалија; му се врати на еден само негов начин, а веднаш со неа и едно зачудување во него како можел да ја превидува толку дена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа сите сакаа барем еднаш да го чујат за него и му се радуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги повикаа преку здружната разгласна станица во управата на Задругата, нив двајца, него и Дука, а гласот на задружниот курир се изгуби тупо меѓу куќите, приклекнати под тешкиот снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бајонетот натакнат на пушката се наклонува час напред час назад во ритамот на чекорењето, одблеснува сонцето во него и стражарското лице, зажарено од залезот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А таа не се оттргнува од него и во длабочините на нејзините зеници наѕирнува занесена податливост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се искачува на мала плоштатка, толку мала колку да има место за него и за оној што ќе му ја стави јамката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Над него и под него е само простор и тој е сам во просторот, без тежина, слободен како птица... .
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој секојдневен џагор на животот зад ѕидот создаваше во него илузија дека меѓу него и оние таму не постои камена преграда што ги дели и, едноставно, тој е неразделен учесник во нивниот живот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чувствува - еве, сега ќе се урне земјата врз него и сѐ ќе појде по ѓаволите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ковчестиот прст се издолжува кон него и сеќава на челото ладен допир и крцкање на суви коски поминува во мозокот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кибритеното дрвце пламнува точно над рошкавиот врв на фитилот, пламенот скокна мигновено на него и злобно засаска во неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо треба да стане човек поинаков, секако поумен и затоа и посреќен од него и можеби и сета фамилија ќе ја извлечка од заглибувачката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нешто оживеа во него и бодрина се разнесе по жилите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оддалеку, преку ѕидовите, Арсо слушна пеење. Мелодијата полека навлегуваше во него и млачно ја растворуваше тагата за нешто неодредено. Се упати натаму откаде што доаѓаше гласот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо молчеше. Човекот се долепи до него и со леснина, како одамна да бил негов сосема близок пријател, го продолжуваше разговорот, како случајно прекинат: - Добро беше, но ... дуќанот ни беше на плоштадот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа се разлева во него и тој се нурка во неа и му е неподносливо повеќе да мижи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нема заедничка вистина за него и за оние што му ја украле слободата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој врел и мрачен гроб среде пустината или она што секако треба да е минатост, минатост што така дрско продира во него и го напушта тогаш кога му е најпотребна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајкиниот гроб е првиот ѕидан гроб во Потковицата и првиот Акиноски гроб во Потковицата, а по него и набрзо потоа дојде оној до него, на татка му...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одржа една куса реч во која ги пофали потковичаните што се одѕвале на желбите на султанот, (да му се илјада години и севишнот да му ги умножи блаженствата и радостите) за општественоравненство на народите во империјата, ги прими планот и писмото, (покрај парите за такса Максим му тутна и едно навезено кожно ќесе со лири) и испрати по Хаџи Ташку - милум или со сила да го дотераат; рече Измирувањето со тој кодош има пред мои очи да стане.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога и оттаму, од Прилеп, стигнаа гласови, ги донесоа Максим Акиноски, Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Никола Анѓелов Јончески, дека никој ниту го видел Бошета ниту чул нешто за него и за некаков ајдутин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако не му текне пред тоа на Максима него и Васила Митрески да ги испрати кај делениците во Битола со полна кола јагниња, за тие половината од нив да ги препратат кај другите деленици, во Солун.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се истури во смеа садриазамот а заедно со него и сите од неговата придружба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој, пак, Мустафа ефенди, сиот напернат и сиот облечен во срма и кадифе, и од порано известен од страна на прилепските првенци за намерите на потковичаните да дојдат кај него и да му предадат за султанот писмо и план за ѕидање на црква, општина и училиште и за нивната желба да се измират со Хаџи Ташку, ги дочека силно израдуван.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па,сепак, неговата приказна, онаа што толку многу ги интересираше жителите на Потковицата, за него и за мајка му Благуна, брзо се расчу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Аеропланот брзо ја прелета населбата и таму, кај Молитвена Вода, се откина нешто од него и тапо акна во ридиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од пазувите го вади часовникот, откако погледнува во него и ставајќи го пак в пазува вели: Време е да ги оставиме домаќиниве да се соземат малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го гледа Лазора од под веѓи и точно знае и што си мисли и што чувствува сега тој, па и жал му е за него и криво му е што токму тој, Лазор Перуноски, неговиот најдоверлив човек, излегол побудала од еден злодеј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Коњот го врзале в пондила, а него и детулето ги однеле во гостинската одаја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Долгиот оној што личи на штрк, минува крај него и со два кренати прсти го поздравува. - Хело, Џо! - Хело, бој!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Жал ми е, го имам само него и го молам да остане.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Судеше, кога беше вон од сѐ и над сѐ, некому што личеше на него и што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее. Внимаваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пак одев; не ги заобиколував луѓето туку минував низ нив како низ воздух, како низ сенки, зашто мислев на него и зашто тие не постоеја за мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Влезе уште еден, со гола до кожа избричена глава, со биковски испупчени очи. Седна спроти него и отвори некаков блок.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се детска надеж погледнав во него и прашав за зелените луѓе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Непријатно ми е; ги кријам очите од него и полека го пијам своето евтино вино.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го погледнувам јас: здрав е, сѐ има на него и сѐ му е убаво. 24
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чако врти околу него и го прилајува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така слушам за него и пак не знам како догања, каква му е иконата, лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се смалува и го снемува. Гледам јас по него и си мислам: овдека нешто не е чисто. Со отсуството негово.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам до него и му се фрлам, го прегрнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда ми помина, вели Давиде Недолетниот и си заминува. Мирче гледа по него и ја подгризува устата, го собира носот, ги стеснува очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може некој светец стоеше пред него и не даваше да помине куршумот, да го удри војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Клекнувам до него и со шамијата од глава му го бришам челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го исправи пред очите, дува во него и чита, подзинува со устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очаен, неуморно викајќи, почна да трча преку плоштадот право накај стражарницата, покрај којашто стоеше стражарот и, потпрен на својата халебарда, чиниш, гледаше заинтересирано, со желба да дознае кој ли ѓавол трча оддалеку кон него и вика.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од каде ви дојдоа ваквите мисли?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Но, ваше превосходство, рече Акакиј Акакиевич, трудејќи се да ја собере сета неголема грстка на прибраност, каква што воопшто можеше да се најде кај него и чувствувајќи истовремено дека ужасно се испотил, јас, ваше превосходство, се осмелив да ви додевам поради тоа што секретарите онака... не се сигурен народ...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наспроти него и наспроти сопствените младешки восхити, Гете на уметноста ѝ ја намени мисијата не да се расцутува над таа зависност туку да ја трансцендира.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Судеше, кога беше вон од сѐ над сѐ, некому што личеше на него и што докажуваше или доживеал малку порано нешто што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Веројатно сакаше да му изгледам како смачкан домат помеѓу него и таванот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Таванот и подот не се подбиваат, - без двоумење реков. – тие ја кажаа вистината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некаде пред утрото почна да врне. Нашата соба имаше само еден прозорец, висок и тесен и стоев крај него и го набљудував дождот како твори река на сребрени иглички.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се радува Богдан што слетуват на него и не ги тера.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наеднаш, една пчела налетува на него и го каснува во ушето; скока исплашен, се фаќа за ушната школка, го вади осилото, трчка кон вирчето во градината, го натопува шамичето со вода и го става на вжештеното уше да ја ублажи болката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа слика предизвикуваше жал кај персоналот, та често одеа по него и му помагаа да се врати дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега работејќи во градината, почесто седнува на клупата под него и гледа голем дел од короната се исушил.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јаничарите израснати во и крај царската палата султанот ќе го сметаат и за нивен симболичен татко, кој ги храни и воспитува, ги подготвува да војуваат за него и царството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Султановите војници како прво и главно одличје ја имаа лажицата, а и воените единици биле организирани како вид кујни, вишите офицери, биле именувани за чорбаџии, а секој одред располагал со свој казан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Газеше по нараснатата бара и во клобуците во кои умираа капките на дождот пушташе кораби од хартија; а неговата чета, глутница, дечишта, одеше по него и го обожуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И сепак, празнината во собата зјапаше, можеше да ја склопи својата челуст и да го затвори во својот мрак, него и сѐ околу него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Темнокожите смолари, со кои работеше и со кои живееше, имаа влажни плеќи и модри заби; се собираа околу него и молчеа нејаки да го разберат крвавото зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Клекна крај него и намигна во мракот. „Клинец, можеш ли да ја викнеш Јана од дома?“ „Зошто да ја викнам?“ праша детето. „Кој си ти?“ „Еден поп“, рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
О'Брајан стоеше покрај него и внимателно го гледаше одозгора.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еднаш кога се разминаа во ходникот, таа му упати брз страничен поглед, кој како да проби право во него и за миг го исполни со црн ужас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ѝ раскажа за необичната блискост што постоеше, или изгледаше дека постои, меѓу него и О'Брајан и за поривот што му се јавуваше понекогаш едноставно да му пријде на О'Брајан, да му соопшти дека тој е непријател на Партијата и да побара помош од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше едно старо, изедено од зајаци пасиште, со изгазена патека што кривулеше преку него и со по некое ритче овде-онде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ги здогледа зборовите „ Те сакам“ желбата да остане жив надојде во него и преземањето на ситни ризици наеднаш му изгледаше глупаво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му седеше спроти него и исто така се смееше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан беше тој што раководеше со сѐ. Тој ги пушташе стражарите на него и тој ги спречуваше да не го убијат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но совеста не ми дозволуваше да одам дотаму, да бидам пред него и пред себе лицемер.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Не сум јас како него и нема да бидам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сенката на гавазот навистина веќе паѓаше на прагот од вратата, а сончевиот зрак однадвор поминуваше околу него и осветлуваше жолта патечка во студената темнина на црквата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Копнее ли сега таа по него и смислува ли начини како да се сретнат?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се свртив нагло кон него и тој отстапи малку назад. Потоа рече: Немој, вештачките езера се опасни!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Успеав да се свртам кратко кон него и да му го видам лицето црвено како жар и погледот збунет и немирен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гаро се вдава кога ќе ме види дека тргнувам кон него и бидејќи од десната страна има мал подѕидок, тој од левата ми скокнува на бокот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе тргнеш по него и одиш, одиш, и едно време ќе ти се изгуби.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Се искачиле на Голгота. Тука го распнале Христа а по Него и двајца разбојници - едниот од десната, а другиот од левата страна.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Елена беше разбрала дека Марија, набргу откако се сретнаа и ѝ го претстави вереникот, Германецот, се омажила со него и заминала да живее во странство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Од каде ти е огледалово? - Од татко ми... Стоеше таа крај него и се огледуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Единствено син му Богуле беше приврзан кон него и многу го сакаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дрвената рамка му беше стара, распадната, тоа на повеќе места олупено и прошарано со темни бемки како бемките на снагата од Богуле, но сепак и понатаму можеше човек да се огледа во него и тоа цел од нозете до главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И така размислувајќи дали Анѓа не ќе приписка кога ќе го види та да го издаде, се прогледа на дното на улицата еден голем конак со високи калиња околу него и тешки порти затворени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А за да падне мостот во широкиот вир кога ќе сакаат, тие врзаа по една ортома на двата краја на мостот и двајца се решија да се скријат во густиот врбјак, та кога ќе се накачат напаѓачите, да ги тргнат ортомите, да се урне мостот со сите луѓе што ќе бидат на него и да се издават во вирот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста беше го запознала Илка со овој план, но плашејќи се да не ја расипи сета работа, се истрча пред него и му одговори на Трајка, милувајќи си го Толета по главчето, кое мирно цицаше на левата града — Море ами . .. шо да велиме ние, браче Трајко?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот, бидејќи секој ден имаше работа со господ и знаеше колку е голем овој, се најде поласкан од Јована што го спореди со него и реши да му помогне на својот стар пријател, Иако за овие три години се „посрби“, за која постапка и го намрази.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои идат и до ушите на Илка, ама тој беше ѓениш; ја знаеше Доста оти му е на место, ја сакаше тој неа и таа него и немаше што да се тревожи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега само отслужи една обична Златоустова литургија, се назова „Христос воскресе“, се причестија луѓето што ги испостиле седумте недели страшните пости, му дадоа по едно јајце на попот за „божиот дар“ што го примија од него и црквата се пушти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Осумнаесет години го хранеа тие три предмети и него и неговото многучлено семејство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петре замина, но бидејќи неговата куќа беше поблизу од поповата, се врати прво кај него и им го честита Велигден на неговите дечиња, преполувајќи ги поскурите и јајцата од торбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татар е на пустата работа! Кога ќе му крене жената некој сноп, ќе го снема под него и само гледаш снопот сам бега преку нива.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му правеше задоволство на новиот поп да го гледа сина си пред него и да му бара чаре за здравјето, бидејќи други машки деца немаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ја наду гајдата и викна да пее колку грло што го држи, бидејќи целата таа радост се правеше за него и тој со полно право се веселеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утредента дојде кај него и донесе во своите коси свеж ден и влага на облак и уште нешто: насмевнатост во лаковите на ноздрите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Печатите на светлоста минаа над него и се оддалечија. Со чекорите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Летале над езерото, пловеле во него и птиците шатор, кречман, белец, дива патка, превез, креја, гуза, шчипче и шатка, а обично во есен пловеле и летале дивите патки во јата до сто двесте, често проближувајќи се до брегот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Наближуваше пладне. Селото беше пусто, како чума да беше влегла во него и како да покосила сѐ живо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од коријата излезе Горјан, дојде до него и праша: - Како? Што има ново?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Тепање, ем лошо тепање сум му сторил, рекол Божин, со остенот ногата сум му ја окршил, ама сиот кабает го има Велко, што сеедно се џареше во него и не ми ги тераше воловите арно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога чу Велко зборот од мајка си, фрли со стапчето по него и го удри по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Селанецот најпосле влезе. Веднаш по него и другиот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Знаев речиси сè, бев упатен во сите поединости, па сепак, не знам зошто, откако ја скрив срџбата зад широката насмевка, и понатаму седев спроти него и потпрашував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А што конкретно треба да се има предвид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби во сличен случај и јас ќе постапев како него и како неговите пријатели!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Она што е заведено во бележникот на секретарката на другарот Јаким Ниновски дека состанокот помеѓу него и другарот Јаким бил закажан за во вторникот, на 18 јуни, воопшто не држи вода.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Питома само кога заспивам, инаку дива првата рана ко ноќ бессона ја испив зборот беше крив излечи ме од него и дојди ќе биде доста да ти простам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во автомобилот без покрив дождот врнеше на него и на петте млади жени, кои толку се тискаа што не можеа ни да се помрднат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Туѓинецот црташе и црташе без да знае дека некој стои непосредно до него и до светот на неговите цртежи во песокот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Крај на империите Сведоци сме на крајот на империите, но не само на крајот на советската туку и на американската империја, а без сомневање исчезнува и последниот остаток од француското колонијално царство, а со него и структурите создадени во Африка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако ме разбравте што ви реков, сакам да одите кај него и да се смирите со него оти не да сте повиновни, туку зашто сте посилни – треба да бидете подобри.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јоне отиде кај него и некако успеа да го доведе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Чичкото чувар го виде, потрча по него и му рече: „Дојди да ти го измерам грбот, невоспитанко!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Подоцна учителот го остави на мира: едноставно само ќе минеше крај него и очите ги вртеше настрана, зашто ако запреше кај него, голем дел од часот ќе му минеше во неврат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„А, дезертираш, мамето твое...” свика постариот војник и почна да пука по него. Трчаше по него и пукаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И ден-денеска некои племиња во Африка закланото месо од добитокот и дивечот го држат цела година нерасипано премачкувајќи го со мед кој не им дава на бактериите да навлезат во него и да го расипат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Езерото се разниша, се крена ветер од него и започна да дува по брегот да го кине и да го разнесува младиот цут од овошките.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ги затвора очите и продолжи да ги преметкува мислите што го опседнуваа од оној ден кога почна расправијата меѓу него и Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И таа мислеше дека наутро, кога ќе станеше прва и потоа ќе влезеше во собата на брат ѝ, сѐ мирисаше на него и на неговата коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш сакаше да гледа телевизија во дневната соба, а мајката на Ане седеше до него и молчеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од некаде извади слика од него и држејќи ја со прстите така за да не ја извалка му ја покажа на Ѓорѓија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Полошо е дури и од кога ќе се опседнеш со врвчето на носот, не можеш да заборавиш на него и постојано го забележуваш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Слушајте го и ова: - Во непосредна близина на спомен-костурницата на борците загинати во Народноослободителната борба - да се потсетиме дека Куманово е град на првоборец и херој, во него и во Прилеп пукнале првите пушки - е создадена голема депонија: ѓубре, градежен отпад, стари автомобили, делови од стара покуќнина, и апарати за домаќинство - сето тоа расфрлано на десетина хектари површина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тие, кои беа околу него и тие кои беа околу оние кои беа најблиското негово окружување и сѐ така до најнискиот во партиската хиерархија, го создаваа тој неприкосновен авторитет на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му велеа дека нему и на сите околу него и подалеку, животот ќе му биде замеден, а тој замелушен сал слушаше и замласкуваше со празна уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама јазот што се отвори меѓу него и даскалот, најмногу матно носеше за мене.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кој ли од селаните се упокои? - мисли гласно. Почна да ги брои оние кои се постари од него и болните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нивниот ранет беше студен. Него и уште двајца и една девојка, ги симнаа од носилките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Толку многу верував во него и бев убедена дека нема, сигурно нема да ме разочара.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можеби и поради тоа тој некако му беше слабост на дедо кој што имаше поинаков однос со него и не ја криеше неговата наклоност кон Тома.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Детето полека се спушти на сламата, која што зашушка под него и длабоко се издиши.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Откако одврза еден чун, тие седнаа во него и потпирајќи се со долги притки по мочурот, обраснат со подводни треви, запловија низ трските.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го гледам, бате Николче, како божем си срка од пред него и мене ми вели: - Јас си сркам. Ти не сакаш?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Помина случајно дедо Петко со магарето товарено дрва пред него и тој со една ластегарка на плеќите и фатена со двете раце од назад и речиси од тукутака, колку да ни проговори, ни рече: - Што правите тука бре обесеници?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Киле седнат на едно триножно столче, со софрата пред него и на неа земјената чинија со сув грав и половината сомун леб од сетното месење, јадеше како одвај да џвака, полека некако мрзоволно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мал знак на внимание кон наделеку познатата госпоѓа Петра“ „Со ништо не сум ве задолжила“, рече Петра поклопувајќи го со едната рака кесето со кафе и подавајќи ја другата кон шишето вињак, како да е готова да ги турне назад кон него и без проблем да ги тргне кон себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш се случи тој срамотилакот со сестра му на Еда, со Гала, зашто дома кај нив се смести еден германски офицер, еден убавец друг да го нема таков, очите на жените им истекоа по него и таа, Гала, се сплетка со него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја натера да подзастане пред него и не ѝ даде време да се побуни или да скршне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога ѝ обрна внимание, таа веќе насмеано го гледаше и штом тој ја забележа, таа го тргна погледот од него и отиде натаму кон касата каде што беше клапнат дебелиот човек, сигурно стопанот како што подоцна дозна Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Токму тука во нејзиниот кошмар двете рачиња од Пела стигнаа до нејзиниот врат, се свија околу него и како да ја привлекоа во малечката прегратка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Огнот се држи за него и не го пушта, не го напушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегувам пред него и го запирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Возот веќе тргнува, а жените поидуваат по него и ми мавтаат со рацете... ,Прашчај...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земи сега чешлај се, Лазоре Рогожаров, се сетив на него и ми дојде да се насмеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па да му изнапишам што се прави за него и од него...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето излегува од еден облак зад него и, ко топла струја ми поминува по снагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ало! — Ало! Ме моли да одам кај него и да завршам политичка школа. Ало, вели, марксизам- ленинизам, на пример.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си вообразува човекот дека таа е пред него и си бара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше неверојатно како уште во моментот кога го запознав кај мене будеше некое чудно чувство на сожалување помешано со потреба да се грижам за него и да го милувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Штом го виде, Билјана стрча кон него и му се закачи за раката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Три дена копаше чичкото, па се навикнавме на него и мило ни беше да го гледаме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Двете чорлави, бездомни деца се населија во него и првата преспиена ноќ во вагонот беше една од најмирните, најспокојни и најрадосни ноќи во нивниот скитнички живот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И така цел ден - чичкото копаше, а Билјана одеше по него и ги собираше камењата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе почекав малку, едно петнаесетина минути, и божем нешто ми треба, ќе влезев ненадејно кај него и го гледам, седи крај работната маса и чита нешто. Ама, мене тоа не ми е доволно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)