него (зам.) - сѐ (прил.)

Органицистичкиот уметник ова не го разбира, бидејќи него проникливоста, мистеријата, естетиката, уредувањето не го интересираат - за него сѐ веќе е уредено по крвта, тлото и по неговата хомогенизирана мисла.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сивото тесто околу него сѐ повеќе раснеше лесно надраснувајќи ја неговата свест.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кметскиот замина ослободен во другата соба, а по него сѐ така наежен, стресен од пијанството, се спушти господинот и отаде пак се чуја караници.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Она умирање, кога нема што да се прави со себе, сите го имале барем по еднаш во својот живот; разликата беше само во тоа што кај него сѐ беше неспоредливо поголемо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму, горе, по белината на скаменетиот снег, по која што се распознаваа траговите од јазиците на ветерот, почнуваше да зацарува некое волшебно усвитување, и тој знаеше дека тоа го носи оној сега сосема неразбиен бран на виделината, што продолжуваше да надоаѓа од зад планините, додека во сенките под него сѐ уште лебдеше густата модрина на ноќта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ајде, врескаше, ајде. Но, мечката од зад него сѐ уште ја немаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оди, се враќа, молчи и таи, а во него сѐ понапред избива потребата и го гори, да каже кој е и што е.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислев дека со него сѐ можам, сѐ што да и посакам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)