него (зам.) - нагоре (прил.)

Го лазат него нагоре, ме досегаат и мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малиот се сепна, само за миг, и притоа имаше време само колку да погледне во него нагоре, а после веќе не мислеше на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој дол слегуваше од Маргара и тие се запатија право по него нагоре, та пред да огрее сонцето се најдра на врвот на чуката, каде што овдеонде уште стоеја намети од зимошниот снег, но и тие веќе се прибираа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)