него (зам.) - во (предл.)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сепак, за прашањето да остане отворено, приврзаниците на теоријата на словенското прото-писмо од периодот пред Кирил наведуваат индиректни докази во облик на ставови од повеќе арапски патеписци, кои говорат за виденото од нив кај словенските народи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога во 1857 година мажот ѝ дошол во Маказар, таа му рекла дека сака да оди со него во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Човек ќе се понадева да замине, ќе го побара мирот, а потоа тој мир еве го претвора него во суштество тапо и исплашено пред одговорноста на одлуката што им ја соопштил на другите, како единствена и целосна вистина, дека заминува, ни помалку ни повеќе, заради пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сетилно осознаваната игра во подрачјето на симулациите, виртуелноста, телепрезентацијата, отстранува­њето на телесното и неговата обновена „целовитост” е овозможена во ова умет­ничко дело токму со, едноставно речено, стартувањето (уметничкото дело како процес), кога го земаш споменатото око од подметнувачот, го држиш некое време во рака и потоа одиш со него во транспарентната тиква.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
После овој филм, Ворхол направи уште шест филма пред да се изврши атентат врз него во 1968.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Прв Ворхолов филм кој се најде во редовна дистрибуција беше Девојките од челзи (The Chelsea girl), и којшто заработи неочекувани милион долари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се обидува да не размислува за него во минато време.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го оптоварува, значи, грижата за неа, помислата како таа врви без него во овие тешки воени времиња, особено зашто знае дека таму нема некого што би ѝ понудил каква годе помош доколку таа ѝ биде нужна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Изненаден од новата појава, Јехуда се сврте и го виде возбуденто лице на таткото на Алегра, се подврати ја извади капата збунето поздравувајќи со мал наклон и кревање на капата, а потем забрза да ја стигне девојката, која стеснета од возбуда, споро чекорејќи пред него во улицата, гледаше напред за да ги избегне љубопитните погледи на стариците од зад пенџерите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во едно нешто има право оној новинарски палјачо од „Ел Тиемпо”, таков е Цви: крут, тврдоглав, нефлексибилен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дека ќе стражари ноќите во куќата, над празните кревети на двата сина, и посебно над нејзиниот неспокоен сон, кога таа конечно ќе заспие од умор и растечки неспокој.  „Мислат, тато“, конечно му одговара Нина седнувајќи покрај него во суката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Мислиш дека си одговараат?“ - ја праша жена си со замислен тон, не очекувајќи одговор. „Ти што мислиш?” - му одговори таа со ист тон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа Кочо честопати си го претставуваше Аритона како броди вкрст низ македонските планини, смел и видовит, - сѐ додека пред два дена не налета неочекувано на него во едно ќустендилско уличе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Плотската љубов е останата зад него во животот, мртва.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го слушам како се тркала, како се мачи да стигне до мене твоето тихо ало, твоето сонливо и тркалезно о, и веднаш потоа, како измамник, како крадец, ја спуштам слушалката, го поземам од неа уште недоразбуденото и тркалезно о, го стискам во дланките, легнувам со него во постела, го покривам и саноќ го милувам, И кога помислувам дека заспало веќе - тоа како светулка ќе ми светне во мракот и ми се крие меѓу прстите...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го собраа целиот аскер и отидоа на местото каде што лежеше убиен Расимчауш со онбашиите и војниците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога сакат тој пезевенк да имам туѓа жена, нека платит —заврши кајмакамот и му рече на Грабула да појде со сите податоци кај него во канцеларијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе се расправиме со него во една ноќ и целата оваа територија ќе ни биде слободна. Не е мала. Сто квадратни километри.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ништо. Најпосле се реши да каже.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој знаеше мошне убаво кој е Расимчауш и како ќе помине ноќеска кај него во кашлата. Не ќе може да издржи под тешкиот ќотек и ќе признае, ќе каже што знае.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А да ги налегнеме оние сто, — двесте души аскери во Витолишта, доста е само Толе со Мариовците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Риба во море можеш да фатиш, та и него во оние пустињи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но какви такви, Толе поткрена неколку стотини души од своите села, a со оние што ги доведоа Андон, Петко, Стојо и дедот Коле се собраа над илјада и се ставија на расположение на војводите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еко-архитектурата секако не е оригинална идеја на Хундертвасер, но него во најмала рака може да го сметаме за двигател, унапредувач на таа идеја.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А кога се издигна го подигна него во висина на молекулот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Според него во Македонија живеат: 1.925.011 жители, од кои 1.288.330 Македонци, 434.033 Албанци, 74.267 Турци, 43.732 Роми, 39.260 Срби, 8.467 Власи и 39.960 припадници на други националности.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Климент последните години од својот живот ги поминал во Охрид каде што и умира во 916 година, а пред него во 910 починал и Наум.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 18 октомври 1998 беа организирани третите парламентарни избори на кои учествувале вкупно 25 политички партии.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
А кога ѝ даде на Маре точкици за текстил, таа беше во облаци па веднаш се согласи да се регистрира со него во новиот фустан.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со режисерот се сретна само еднаш, на почетокот, и тоа не кај нив во шаторот туку кај него во штабот, во една голема просторија со долга маса и ѕидови облепени со мапи и графикони.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па така и јас отидов со него во гостилницата ”Торба за храна.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во одежда на страдалник Гледа Арсенија Лилјак прелетува над него во мракот И низ прозорецот на костурницата Удира во полиците со черепи Врз ки е врежано Герасим Ефтимија Павле Копајќи со прсти по земјата Меѓу летото и правта земска Греда Арсенија И ластовичка во залезот како прелета над реката и застана на крстот спроти него.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И тие ќе се собереа околу нештата распрострени по најлонот послан на земја, некој ќе земеше некој спреј за муви, ќе се прснеше со него во носот, од силната миризба ќе се намрштеше и ќе речеше: „Не сум толку бадијалџија да тргнам муви по буништа да бркам!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Протнувањето низ него во секој случај би било тешко и неизводливо поради железните решетки поставени вертикално на секои десетина сантиметри и вкопани во буковата рамка што е вградена во ѕидот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со големи раце самиот себе да се прибере и мене и него во себе, и срцето да го смири во тивко треперење.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Нејзе не и се случи да биде поблиску до него во подоцнежните времиња.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на Ѓурчин сајлите му испопукаа подоцна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но она за што се работи, она на што упатува, не е ништо друго освен самиот тој, ништо освен неговата вредност во рамките на внатрешно доследен, формален систем на значење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е самото нешто.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку и да е тешко да се конкретизира значењето на стилот, тоа, сепак, не е сосема невозможно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто, како што вели Д. А. Милер, „стилот“ е „глетка“ за која „е тешко да се зборува... која дури и тешко се гледа“.381 Или, како што тоа го срочил Оскар Вајлд, „Вистинската мистерија на светот е видливото“.382 Средишниот дел на книгава му се посвети на гледањето, на разбирањето и на зборувањето за значењето на мелодрамата како геј-стил – и на зборувањето за него во негови сопствени поими како нешто своевидно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А во него во говорот велам, што има?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш по некоја вест ќе нѐ израдуваше, како кога стигна телеграма дека Софи, која три години пред тоа се беше омажила за фотографот Макс Халберштат и имаше заминато да живее со него во Хамбург, родила син.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше првиот внук на брат ми, и му го дадоа името Ернст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во дворот Сликарот го дочека домаќинот Хасан, кој требаше да се грижи за него во сите денови на престојот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А дека неговиот „сепаратизам” не бил само на зборови, потврдуваат и пишувањата на Мисирков и Чуповски за него во „Македонски глас” (1914).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Испадна дека внатре има душек. „Не е многу,“ рече таа задишано, „но е дом.“ Се приви до него во темнината. okno.mk | Margina #1 [1994] 19
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Некако случајно налетуваше на него во ходниците на домот кога се враќаше од факултет, а тој секогаш забрзано одеше некаде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Почекај, ќе те фатиме и ќе ги врзуваме опинците и објалата со твои жили.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред некој нешто да каже, слушнавме како со ситни чекори го прегазува потокот, потоа темницата ги поклопи и неговите квичавошмркави болки и нејасната белина на долгите гаќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се собирала пред него во лушпата на стравот, и малечка и намалена, со очи што не можеле, не барем ноќе и во таква прилика, да ја кажат тајната на младото срце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ја познал. Веќе знаел дека не ќе му одговори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го испуштивме проклетникот“, бесно викна Онисифор Проказник. „од него во Лесново ќе изгореле две деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да можеа да се доберат до него во таа долга ноќ, ќе го дереа и ќе му ги корнеа ноктите, ќе го наденуваа на зашилено јасеново стебло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По малку се враќа. Лут е. По него во собата влегува Иван.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
РИСТАЌИ: Има една поговорка; „Него в село не го оставаат да влезе, а тој се смушнал кај попот дома и ја бара поповата ќерка“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Повторуваме, тоа никако не се однесува на Евангелското учење, кое треба на секој начин да се поздравува, да се потсетуваат на него во детските емисии, на собирите на пионерите, во пројавите на масовната култура.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Водејќи сметка за особената податливост на нашето население пред секакви авторитарни влијанија, особено пред влијанието на таква авторитарна институција каква што е нашата црква; водејќи сметка како црквата ги парализира, во нашиот случај, слободните витални пројави - нејзиното ширење не се допушта.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И потоа, од самиот наслов, т.е. сосе него во улога на фасада (или најдебелата шуплива кукла, тој наслов, или дури потпорен столб!? во еден “центристички” контекст кому ќе му се спротивставиме, меѓу другото и асимилирајќи го?), почнува да се одвива тој повеќекрак текст со неколку цели: прво, просто да се изгради, што повешто и полуцидно; второ, да ги замелушаме (на нивно задоволство?) прасињата; трето, да се понуди еден тнр.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А сега мислеше на страот. Тој знаеше што е тоа страв, тој го чуваше во себе и него во едно мирно катче и постојано го носеше со себе, а кога размислуваше за тоа имаше впечаток како да се работи за еден дел од него, скоро како за еден дел од неговото тело, за една рака, или за една нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ништо не заборави, но сега некако сето друго беше останато далеку зад него во чекањето и чмаењето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној секако не стаса уште ни да го види откриениот опинок во снегот, сега веќе сиот закопан во јамата, што ја испрета со сите четири нозе, кога сите други наскокаа врз него во еден налет од сите страни, вплетувајќи се во едно жилаво зачекнато клопче, кое почна да се преметнува, пиштејќи со шесте различни, нападнувачки гладни и бранечки молезливи и исплашени процвичувања, уште потесно прежилувајќи ја впиеноста еден во друг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот, сиот блед и изгубен во вратата, поцеден по муцката од маста од пржените јајца, што ги поручуваше, со касајот в уста, да го акнеш со тој чекич, истапен по камењата, што ги кршеше со него во ѕидањето и сиот бел од исушен малтер, ех, зошто не го стори тоа, зошто...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше да се сочува оние двајца да не го вовлечат и него во онаа своја каша, што ги обземаше сега целите, се мачеше да изнајде нешто, со што би го одвратил тоа од нив, но за сето време продолжуваше само да молчи во миризливата топлина на ложниците околу своето тело и на лицето и за сето време продолжувајќи јасно да сеќава како оние тонат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Под него во круг цветаше виолетова лаванда. До бунарот беше изѕидана фурна од камен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виновниот знае да се чува. Ете, за права бога, го спикале него во затвор. За туѓа вина и за туѓи гревови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И дури откако сите другите седнуваат тој го наместува сотлчето до Костадина Дамчески и, некое време, како да се двеуми дали да седне а потоа, кога седнува, свртен со лицето спрема Лазора Перуноски и испулен во него в скут ја држи тутурката и молчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спуштајќи се прудолу по падините со себе ја исполнуваа Драмчејци, мала и осојничава заветрина, потоа искачувајќи се, по северните падини на Црн Камен, полека и скалесто, го досегнува сртот на источниот лак и продолжувајќи по него во северна насока во расчекор го фаќа Станкоски Рид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Слично на кривоног, заокруглен, измазнет и севезден весел продавч на бои: во пролет зелени, во лето пепелави, во есен бакарноцрвени и во зима бели, ридот истрчува од шумата и продолжува да трча право прудолу и право спрема дното на Потковицата, сѐ додека не се израмни со него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, заедно со чупата, пак ноќум, одјава некаде и уште еднаш за него во Потковицата не се слушна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја молеше и не постави никакви услови, ѝ вети многу повеќе отколку што беше подготвен да исполни, но наиде на несовладлива пречка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно утро, по ноќта помината во неисповедливи искушенија на границите на телесното искуство, Марија не беше крај него во постелата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој можеше да зборува пушејќи дваесет цигари, на која било тема што ќе ја начневте.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А ете, подобро ќе биде да појдам јас кај него в недела наутро: по саботната вечер тој ќе гледа накриво со окото и ќе биде сонлив, тогаш тој ќе треба да си тргне уште една против мамурлакот, а жената нема да му даде пари, а јас во тој миг ќе му додадам пет копејќи и онака...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сте читале за него во делата на ценетата, но честопати нејасна Мајка Гуска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ѝ кажуваше приказни за далечни земји.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Небото е распарано. Од него во голем водопад се спушта магла и сака да покрие сѐ; секоја тајна, и најмала, да остане тоа што е.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За да му дојде умот, почесто го затвораа во една од собите во куќата, но тоа го челичеше и му ги изоструваше сетилата: се допираше со ушите до ѕидот за да слуша што зборуваат за него во другата соба: дали со ова затворање само ќе го заплашат како другпат или подолго ќе го заджат без леб и вода; дали некој од неговите домашни се сожалува на него и дали заради него пак почнуваат да се караат меѓу себе како што обично правеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите негови шетаа низ куќата со подуени очи од плачење; со секое влегување кај него во собата, очите ќе им се наполнеа со солзи и излегуваа надвор да ги излеат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Загледан во албумот, одлетан со мислите, Богдан не забележа дека над него во короната на борот долета избегано улиште пчели.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога одеше мајка му на работа по нивјето, го носеше и него во лелејка врзана на плеќите; го ставаше да спие под сенката на орешката и од нејзината опојна миризба спиеше како јагне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И пак во бунилото ја гледа Марија крај него во болничката соба која дошла да го земе дома бидејќи тој е излечен и оздравен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се случуваше тие капки да проструеја низ крвотокот на душата, да го охрабрат, се разбира само пред Татко, да го изрази својот насобран метафизички револт, пластен длабоко во него во жртвуваниот најубав дел од животот, во потрага по повисоките цели до кои не се стигнува никогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Та колку тие се измачија борејќи се со него во сè за да не изостанат!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не ве забележува дека сте крај него во стројот, ослепел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги подава незимерно долгите раце и не се чуди што низ неговите прсти исктекуваат безбојни и потоа портокалови млазови за да израснат под него во самите себе но сега кунатките се долги и безбојни а птиците имаат портокалови глави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Измисли бесмислица и тихо смеурење: месечари од цел свет, излупете го месецот како диња и загризете во него во името на вашето спокојство.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се иколу него во тоа мочуриште беше зелено и црно, жабји отров и темно сеќавање, а тој мавташе со бела острица и ги сечеше трските како да се виновници за неговото зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И, ќе испливам од него во твојата чаша.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Беше една од повеќето тајни средби со него во која не ми беше откриена тајната која за некој ден ќе ја открие целиот свет...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години го следев Јасер Арафат и пред и после периодот кој го поминав близу до него во Тунис и Картагина во осумдесеттите години на минатиот век, како и поетот и Арафатовиот соборец со перо Махмуд Дарвиш, особено по нашето познатство во 1978 година, па с до крајот на неговиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За мене тој беше непризнатиот дипломат на земјата која не постоеше, на земјата на животот на своите чеда, по чиј живот можеше да се трага, останувајќи верен на потрагата по него во сопствениот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат ме испрати до излезот на резиденцијата крај која имаше засилено обезбедување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Утредента отидов во Кавадарци да му се јавам на Мане ако може да дојде да се видиме, а тој ми одговори со телеграма дека јас треба одам кај него во Охрид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неговите иследници не беа повеќе оние разбојници во црни униформи, туку партиски интелектуалци, мали тркалезни луѓе со вешти движења и со блескави очила, кои работеа на него во смени што траеја - не беше сигурен, но претпоставуваше - по десет или дванаесет часови без прекин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред него во редицата стоеше едно мало човече, со брзи движења, слично на бубалка, со сплескано лице и со ситни, сомничави очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сигурно сте читале за него во книгите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
До него во тие мигови, на лединката, секогаш седнуваше песот Мурго, рунтав шарпланинец, загледан некаде далеку, таму некаде далеку до каде што гледаше Гоше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еден ден, токму на излегување, на вратата, свртувајќи се кон рафтовите на аптеката, Гоше се осмели да го праша Ластета зошто кај него во иста амбалажа сè повеќе се продаваат лекови за кучиња и лекови за луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Љубовта кон Сања го внесе него во приказна во која тој веруваше и, од ден во ден, таа приказна ја прошируваше убеден дека сетоа тоа е така: дека нејзиниот брат е убиен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Какви намери имаше тој со неа, толку непогодна, и за него во мигот беше нејасно, освен можеби пред ученоста и начитаноста на бегот да ја покаже и својата упатеност во нешта за него далечни. Ќе да беше второво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А Марин Крусиќ? И Марина Крусиќ го виде рибарот токму вака: како од брегот, час-два откога заврши третата попладневна муслиманска молитва, го спушта погледот од тапа тага врз него во чунот, меѓу петнаесеттината чунови што се подготвуваа со мрежите да завеслаат на езеро.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Помислив дека можеби Симон е таму зад него во темното. Немаше никаков шум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не знам, дали, обземен од повтежот, ме гледаше мене јасно или јас бев само пасмо густ воздух што трепери пред него во летната ноќ.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште при средбата со него во Долнец, забележав дека во него се кошкаат еден опсесивен собирач на голи факти и еден љубопитен посматрач на туѓите судбини, полн со емпатија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми предложи да ме земе кај него во Сиетл, извесен период да бидеме заедно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кај него в соба!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сето тоа, во месеците на нејзината љубовна врска, па и во одлуката да тргне со него во животот, ни во еден момент не ѝ значеше ништо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Го гледам... - рече Илко. - Дознав за него во градот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Понекогаш и Мил оди кај него в град, па таму времето го проведуваат во разговор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го фрли и него во ковчеџето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дојде до постелата и се заврте кон жените, кои тргнаа по него во две редици, па им заповеда: – Ајде сега, слободни сте.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Петра му го слуша само гласот, ги стиска забите и очите и кога ќе слушне дека е гладен, дека е лут што не се остава и за него во чинија или чипчак, ѝ доаѓа да крикне со сиот глас Неее!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислам дека сум прочитал нешто за него во моите книги за хаику.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, се разбира, најважно е, што си сторив јас самата: кога јас по нашите среќавања со него во паркот си претставував како ќе биде да живеам со него во брак, тогаш јас чувствував - не, тоа не ќе можам да го издржам: вечна напнатост, вечна наелектризираност... Но просто, испаднав идиотка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Шо ќе ода да ме лаже и да ве лаже Шпиро Манџик, Гого, бабата Бисера и некој друг, оти па да не си го чујме ние од нашите усти шо ќе го пренесуат тиа лажачи сводниците? — почна Крчо да ги убедува двете жени, откако сети дека и двете заедно се послаби од него во умот и може да га надвлада.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Цицерон патувал низ овој пат, кон Балканот, а свети Павле патувал низ него во спротивната насока.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И можеби само затоа криеше во себе вознемиреност која не беше вообичаена за него во долгите години од заедничкиот живот со Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш дедо им рекол: „А сега, јунаци, ако го сакате златников, фрлете се по него во езерово!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Претпостави. Место него во невидливите жици на мракот е заплеткан отец Симеон.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Прво да се распрашаме за него во селово и да разговараме за сѐ со комесарот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но тој мислеше чело-чело раце-раце гради-гради стомак-стомак бутини-бутини итн., таа раширена врз него во мракот; не шеесетидевет туку пет-четири- три-два, освен кога некоја приказна не го застанува привремено нивното одбројување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Зар се сетиле на него во последен момент? „Глупости, глупости“ прошепоти и се насмеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно стануваше збор за сенката на Јана. Секогаш ја пушташе нејзината сенка да влезе пред него во собата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бидејќи му беше многу топло, а можеби сакаше да го искапи и слончето, влезе со него во водоскокот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Среде него во изѕиданата фонтана весело шуркаше водичка од големи цевки.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Слонот се чудеше зошто малото слонче е толку неподвижно, како да спие и да не сака да си игра со него во водата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе излезеше некој откај него, другите ќе го прашаа: „Жив ли е?“ „Жив“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И престанаа повеќе да му седат крај главата и да го пазат, влегуваа само одвреме-навреме кај него во одајата, кога ќе го чуеја кај што вика и кај што се расправа со ангелот што му идеше да му ја земе душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На пример, сретнувам некој лик во соновите; потоа може да се случи да налетам на фото­графија во часопис од некој што личи на ликот од сонот, или да сретнам некого што личи на него во некој поглед.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имав прекрасни спомени од него во Париз од крајот на деведесетtите години.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но можам со сигурност да ви кажам дека со него во еден долг период ја споделувам потрагата по полнотата на балканскиот човек во тешкиот и комплексен век за разбирање на судбината на човекот на нашата рланета Земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Таа застана пред него во став мирно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Погледна на Бел Камен. И над него во партали се кинат облаците и засветува полна месечина и ги издолжува сенките на високите оснежени борови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Госпоѓа Изабел не го чуваше него во стаклено звоно, го облекуваше со куси панталончиња и чорапчиња сѐ до првите големи студови, некаде кон крај на ноември. Place des vosges беше моето омилено место.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Многу време поминував со него во паркот, дури и кога студеше ние бевме таму.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Како дете го вртев двогледот наопаку и гледав низ него во спротивниот правец.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Србин сигурно заминал некаде напред и тој ќе направеше, ако Србин, кој за цело време зад него во мракот чекаше, не го фатеше за мишка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се почувствува збунет како невешт режисер пред масата филмски ленти со кадри и секвенци на обесени на безмолвни филмски ленти околу него во просторијата на монтажа. Во случајот празни, без слика.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури и да се фрли врз него во ова темничиште во кое се наоѓаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што ќе блеснеше зад него во мракот друга кола така тој се вртеше и креваше рака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Хари, кој цело време се однесуваше како да се работи за нешто што нема врска со него, кога тројцата се појавија кај него во гаражата, видливо се загледа во Су.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бев со него во Охрид да му правам друштво тој да се запише на факултет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да напоменам дека Лима и Стомачето, првата вечер кога излеговме, завршија кај него во станот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Стоевме во влезот, зошто не сакав да седам со него во станот кај што бев сместена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Чакаларов продолжува: „Сарафов ме зема настрана и ми рече дека тие биле испратени од него во Солун и дека така си ја свршија мисијата;... повеќе од 300 лири им дадов додека се постигне тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мочла една! – и ме потчукна по глава додека минував крај него во ходникот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разговорот со мајка ми малку ме расколеба со намерата да ѝ пишам за него во првото писмо што ќе ѝ го пратам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, ако ми се изнасмее?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да беше тоа некоја обична ситуација, секако ќе му вратев или макар ќе спискав, но во тој момент ми беше важно да ги видам татко ми и мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)