него (зам.) - има (гл.)

Во него има застарена технологија и недостиг на елементарна ИТ опрема.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Главната дејност на ова трговско друштво, кое практично функционира како погон на мајката-фирма „Охис“, всушност е производството на амбалажа (дувана и картонска), како и високофреквентно заварување и конфекција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Си ја нарача без да не предупреди.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Откако се фати Донка на орото до Борис, за него имаше само една песна која што сите не стануваше на оро на семејните свадби!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Очекувајќи ја, Јехуда мислеше на неа и времето во работа му минуваше неосетно, сè додека, стоејќи во прикрајок од неговиот дуќан да излезе понекој задоцнет муштерија, Алгра не се појавеше на вратата од неговиот дуќан и не му ја положеше главата на градите, симнувајќи му го кројачкото метро од вратот со едно долго повлекување.  Така од квечерина на квечерина Алега и Јехуда сè потешко се разделуваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Веројатно Стојче и многумина како него имале причини, и тоа оправдани причини, што отишле во светот по работа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Насекаде има сиво.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во него имаше мноштво идеи, okno.mk | Margina #22 [1995] 141 кои не беа ниту добро распоредени ниту селектирани; имам впечаток дека сето тоа требаше да биде прочистено и цврсто средено пред снимањето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но прозорчето никако не смеевме да го отвориме: на него имаше дегела черга што ја задржуваше светлината да не излета надвор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но за него има многу добро мислење, поради погледот што секогаш заинтересирано му зјапи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле е најстариот дома: покрај него има уште две братчиња и едно сестриче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И ене го, иде да се ставе со вас, да виде кој сте и кај одите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таква заповед од него има, шо ќе видиме во неговиот реон да му чиниме абер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во него има некого што ги памети и нашите очи што ќе ги носи на своите прсти како прстени, ти со синото на твоите јас со црното на моите очи ја постиламе трпезата на љубовта меѓу пролетта и крајот...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Слика: еден Амор го разгорува алхемичарското огниште, врз него има реторта, а од неа течат солзи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На него имаше микрофони и засилувачи поставени на четири дебели навојници во аглите и безредно поставени микрофони врз рѓосаните фрагменти.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Па, човекот на сѐ се навикнува. Утре со него имам уште еден судар“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тој период во него имаше и премногу верност а и доследност во придржувањата кон правилата на нашето однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност не стануваше збор за обично насрчување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А твоите размисли за таткото, поради едана непроверена изјава на неодговорна жена, ми се чини водат кон Ѓурчина?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека вчера не згрешив кога на Ивана му реков оти во него има доволно храброст.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во неговите очи веќе нема знак на топла светлина за да покаже дека во него има срце, дека е направен од месо и нерви.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Множество од еротски детали меѓу него и Рози му се појавуваа во имагинацијата - интимности кои за него имаа значење и квалитет на побожни тајни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лежевме заедно, ние двајцата - не, не двајцата, ние тројцата - а, Кети, знаеш ли дека јас за него имав исти чувства како за моето бебе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој не страдаше. Во него имаше бесчуственост што му ја анестезираше болката што беше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако излегов од циркусот, сфатив дека светот на Луција, на Партијата, на училиштето, на семејството, на нацијата, на државата е обичен провинциски неуреден двор; светот без циркусот изгледаше беден, смешен, нецелосен; произведуваше дробни грижи со кои ги плашеше бедните мушички заробени во неговата мрежа; тие мушички мислеа дека светот достига до оградите на тој мал двор, а не гледаа дека зад него има уште, и уште, и уште; во циркусот, по само неколку волшебни часови престој, сфатив дека светот е огромен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но кога човек ќе сака да седне врз тој килим, ќе види дека во него има многу жив свет: мравки, штурчиња, разни ситни бубачки, трнчиња, ситни камчиња.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А моторот и тој мртов. Туку за него имавме лек.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Друг охриѓанец, Димица, 124 се подвизува во Грција и за него има значење историјата на Македонија само до нејзиното завојување од Римјаните.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Почва за него има, но нема сакање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во него имаат раководна улога само Македонските Словени што се викаат Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мораш да признаеш дека во него има нешто големо. 20 февруари Роденденот ти се наближува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега знаеше дека биле најави на поголемата бура, но тогаш (пред само неколку месеци, но како да било многу одамна) мирот околу него имаше вкус на вечност, а луѓето живееја како таа вечност околу нив и нив да ги сторила недопирливи и бесмртни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ветерот што цел ден виеше се смирил и тој ја почувствува убавината на мирната зимска ноќ речиси како душевно блаженство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пишувал долго и пишувал многу, сфати сега, оти пред него имаше само еден празен лист, за последните зборови на писмото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Гробовите се нашето вечно живеалиште“, велеше попот: „тоа е нашето село најголемо; колку пет села во него има; сите оние што од памтивека живееле во селово - тука лежат; и ние тука ќе лежиме; гробовите, браќа мои, се вистински споменици, историја: кажуваат кој бил, кој се родил и кој живеел и умрел; која и каква фамилија била и како живеела: богато или сиромашки; која двоела од устата да направи надгробна плоча, да остави белег, знак, зад себе; тие што не мислеле на тоа, оставиле само керамитка, искршено фенерче или стар цреп да ја заштити свеќата од ветер; некои гробови воопшто не се знаат каде се, кај лежат низ трњето, кај треба да се однесе задушница и каде да им се отпее молитва; на некои гробови им се распаднал крстот, им се избришало името; мртвите, драги мои, ако не се бараат и ако не се спомнуваат - се забораваат“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На масата за карти седи дебелко во фрак, со тројна брада и со бели раце. Пред него има куп пари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во него има нешто болно што ја брише меѓата меѓу љубовта и омразата. Го жалам и го презирам овој човек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Искачуваме едно ритче, а зад него има друго. А врвот Горница, мислиш е дондека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На него имаше голем црн печат, со многу јасно видлив монограм Д., и беше адресирано, со ситен женски ракопис, до Д., до министерот лично.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Во него имаше нешто необично, нешто друго, човечко!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И тргна поворката низ снегот, но кога дојдоа до патот што се качува по брегот кон гробиштата, на него имаше изнатрупано толку снег и навејани толку соспи, што не можеа понатаму и решија да го менат патот: да свртат на другата страна на брегот каде што имаше помалу снег.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Најгоре стоеше писмото, а под него имаше една конзерва на која пишуваше „Нес Кафе“, три ќесички со бомбони, под нив спакувани две женски марами.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Креветот беше прекриен со портокалова јамболија, до него имаше мала дрвена масичка и едно ќумбе на дрва во кое гореа неколку цепаници и чијшто звук се слушаше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На денот на преговорите ме прими Фарук Кадуми (познат и како Абу Лотс), министерот за надворешни работи на палестинската централа, коосновачот на Фатах заедно со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со него имав чести, искрени разговори.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според легендата ангелот Габриел подавајќи му ги на Адам лакот и стрелата му рекол: Послужи се кога ќе треба со ова оружје, во него има божја сила!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Андон во разговорот беше повеќе службен, особено кон Азра која во соработката со него имаше строго утврдени обврски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во него имаше безрезервна доверба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
До него имаше цел коридор од десетина луѓе, кои требаше да симулираат љубезни домаќини во асолна куќа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од вашето сопствено знаење, вие никогаш нема да бидете во состојба да кажете дали во него има повеќе од десетина членови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас ви тврдам дека Братството постои, но не можам да ви кажам дали во него има сто членови, или десет милиони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него има риби, големи риби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него имаше напишано дека на тој и тој датум, на барање на нивниот државјанин... беше наведено името и презимето на Хелвиг... извршувајќи ја одлуката на судот од Келн, ќе дојде службеник од амбасадата, заедно со него, да го земат Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со него имаше уште еден Германец.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во него имаше авионска повратна карта и резервација за хотелска соба. Упатница за пари.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој беше претставен од татка си како „чорбаџија“ и него имаше да го слушаат аргатите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Белким и во него има нешто душа и исав.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И гласот нејзин го потиснуваше гласот на Геле, стигаше и напред до него, и назад до бабата Петра, а во него имаше зборови што куражат, што заплашуваат а и што заповедат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И за него имало господ! прошепна спуштајќи се крај Добра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бидејќи бројката седум за него има некое необјасниво мистично значење, тој би сакал обемот на овој негов ракопис да изнесува седум авторски табаци. Барем не помалку.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како можеме ние на оваа сиромаштија да имаме мрсно јадење за цела година“) Значи, тука беа запишани сите празници што за него имаат некакво значење, религиозно но очигледно и економско.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ех. Еве кој се знаеше со Уртето... Мише со него има бидено другар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако невиноста го красеше неговиот поглед, во него имаше нешто дамнешно, од дното на вековите, нешто зад сеќавањето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сигурно и во него има чувство дека е казнет заради нешто од самиот Господ оти такво чувство имаше и во Доне, само што Доне тоа чувство го немаше претворено во гнев, туку во понизност пред предодреденоста што не може со ништо да се промени.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Не се враќа оттаму, вели, и за него имало умирање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со него имавме и врски и јавки и сѐ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ќе видиш - постојано кај него има уште нешто!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Уплав од него имаа Турците и грчките андари. 15.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Синкаст регион во горниот дел на сликата би можел да биде небо; неколку региони кои составени даваат правоаголна форма би можеле да бидат добри кандидати за врата или прозорец; дел од паралелопипед може да биде кандидат за покрив и уште ако над него има регион кандидат за небо, а под него регион кандидат за прозорец, тогаш на хипотезата дека разгледуваниот регион е покрив и се припишува голема веројатност.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во него имаше три златни шипки, зацврстени со контактен цемент.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бегот седеше скрснозе на еден од миндерите покриени со црвени килимчиња и со снежно бели перници во штиркосани калафи, а под него имаше меко душече исполнето со памук.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во него имаше влезено ѓаволот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)