Ќебето што истовремено беше и врата, нагло се подигна и во земјанката се втурна бран студен ветар и по него влезе Аргир.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Отец Серафим ја отклуча вратата и по него влезе поворката со мртовецот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Се наоѓа натртен во една од оние сини телефонски кабини без врати на градскиот плоштад.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
По него влегов и јас, одејќи зад светлината негова.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
А можеби и во него влегол цацко, што се вели, и НКВДЕ го има ставено под свое.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Точно во десет и половина кај него влезе Аршински, - вие знаете, за кого зборувам јас?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Кадијата зашета низ нив, галејќи го секое по главата, a по него влегоа низ деца и другите агалари и тие љубезно насмеани, галејќи и почнувајќи разговори поединечно и со групи. – Тебе како викаат бре малечок? – го праша кадијата Ангеле Сирмев, мазнејќи му ја бујната црна коса.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Трајче и мајка му на Талета излегоа надвор, а Тале го зеде самарчето од коњчето и сосе него влезе во одајчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)