нас (зам.) - гледа (гл.)

Од Востанието со нас се церемонат; до него на нас гледаа како на една неопределена маса.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А сега едни од нас гледаат на себе како на Бугари и ги соединуваат нашите интереси со бугарските и наместо да ја изучуваат Македонија во секаков однос, наместо да ја изучуваат историјата на Македонија во сите времиња, ги изучуваат бугарските интереси и бугарската историја и не честопати оние периоди од неа што немаат никаков однос кон Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нѐ гледаат и нас жени и нѐ жалат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, некој нѐ гледа, велам и ни се полнат со месо забите и непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полицајците нѐ гледаат, а ни око да им трепне, ни веѓа да им се крене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само едното дрво што нѐ гледа, не се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тој, цело време да ти биде надвор и да нѐ гледа одозгора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ги подаваме рацете, а тие само нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и кучињата нѐ гледаа со истата омраза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде и жената, Гркинката, и таа застана и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шеткаат луѓето и нѐ гледаат напреку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледа, и како да прашува што чекаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од бродот нѐ гледа капетанот, целиот екипаж.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само нѐ гледа онака, беспомошно, како прв пат да нѐ видел, што се вели, како да не нѐ познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледа така, си мрднува со ушите и се свртува, се губи во чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од нејзиниот скут нѐ гледа и оголен човечки череп.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека некој нѐ гледа, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од секаде јата пилишта се креваат над нас и, онака, оддалеку нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другата жена стои само така: ги завртела крајовите од скутината, ги собрала во рацете и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу нас се пикнува едно момче со некое врзопче хартии под мишка и само нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си продолжува да вика, воопшто не нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Седната зад баба ми и дедо ми, за разлика од изразите на другите нивни фотографии, самите веќе завлезени во возраст што ја брише ведрината од насмевката, таа девојка со мазно, тркалезно лице од фотографијата, во нас гледа преку полуспуштените очни капаци со еден чуден, повлечен и скромен, а наедно бистар и настојчив поглед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- А ние овде, што не не гледаш ...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Јас сум за белине, вели Јон, јас сум за сонцето, ајде да копаме, вели, пченкава во нас гледа!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)