„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Татко му секогаш некого судеше, некого осудуваше и тоа свое постојано пронаоѓање и жигосување на мааните кај другите му го пренесе заедно со занаетот.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Татко му секогаш беше намуртен, дури и кога му кажуваше најблаги зборови.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)