ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во нивна близина се наѓа хотел „Адлен“, во кој, какио што се прикажува, по капитулацијата на Италија, Хитлер му удрил шлаканица на Мусолини.

Во него Хитлер му удрил шлаканица на Мусолини по капитулацијата на Италија, есента во 1943 година.

- Јас, дедо Иване, - велеше Пискулиев и ја издаваше едната раменица како поткревајќи се, - мислам да му удрам калем на засек.

Некој му удри клоца: - Чу ли дека не треба да се вели „не можам“.

Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.

„А како и на кого ќе а остави Митра?“ — Му удри во умот, но желбата за Мариово и за тамошната слобода по мариовските планини ја потисна оваа грижа.

— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.

— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.

- Но зар мораш да одиш? Дедо Димо зина од изненадување. Како да му удри некој шлаканица.

И откако Петре му удрил една убава шлаканица, паднале еден во друг во прегратки и повторно си заживеале како големи пријатели.

Лут мирис на мочка и на плесниво сено му удрил в лице. Се олабавил и го повикал најстариот.

Со обете раце копајќи го глекавиот мрак на отворената утроба, зграпчил сѐ што може, дробови, сплинка, жолчка, црева и срце. Повлекол.

Да беше овде кога ми дојде мене, дали можеше да му удри и да ме одбрани?

Беговите, за да си ја одбранат честа, но бездруго и за да не ги вратат позајмените пари, се фатија на мамката, заповедаа да го изнесат Симиќа на срецело и за казна што ги галател да му удрат за секого од нив по десет стапови по гол газ, и уште други десет за сите излажани од Потковицата.

Потоа заповеда првин Амди ага, потоа Лазор Перуноски, потоа Ордан Бришкоски, секој од своја страна да му удри на Симиќа по гол газ рамно по петнајсет стапови, а потоа да го исфрлат што подалеку од синорот на Потковицата.

Додека Лазор полека се иставаше од местото на борење, едно Арнаутче истрча од џганот и му удри нож во левата слабина.

Потоа ги отераа на срецело и на секого по гол газ, на очиглед на луѓето, му удрија 25 стапови.

Потоа со Ујдаа и со камења, разоружани, ги спопашкаа прудолу низ оградите.

Лазор рикан како попарен и се загна, со ножот во слабината, по него, по Арнаутчето; го дофати, ги вклешти рацете околу неговиот врат и го поткрена од земја, но тогаш два куршуми, едноподруго, се забија во неговата лева плешка, па Лазор се нурна нанапред и падна на земја, со Арнаутчето под себе.

Оттогаш до денеска ништо се нема чуено за Симиќа; Лазор Перуноски уште тогаш му кажал дека тие тројцата, тој, Лазор, Амди ага и Ордан Бришкоски го одвеле дури до Галичка Река и откако му удриле уште по некој стап, го оставиле на брегот на реката, близу до водата.

И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.

Царицата и самиот цар се сториле тебдил и еден по други беа ошле кај момчето, та беа му купиле по еден зајак за како од како да му ѝ скусат зајаците, арно ама момчето било итро како некој ѓаол, тики ѝ сетило и царот и царицата, та му зело пари многу и му удрило по еден муур на буто.

Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.

На тоа згора, го послушал царот момчето и напраил три чардаци на едно широко место, та повикал сио град, мало - големо, да гледаат сите коа ќе му 'и дават трите вреќи со лаги момчето.

Коа видел царот, на чудо станал како да ѝ натокмит момчето пак зајаците.

Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.

Навистина Богдан не можеше да сфати зошто сите го земаат на нишан, зошто постојано демнат на него, постојано се расправаат со него и го тераат да ветува ова, да ветува она, да им бацува рака на сите дома за да му простат, кога тој повеќе сака да му удрат шлаканица, да го натепаат, отколку да му зборуваат и тераат на покајување.

„Скоро е готов, треба само да му удрам еден финален раб.

Одеднаш одвратната застојана смрдеа на животните му удри во носот.

Сега му удрил умот да прави чун. Длабел некое дрво за рибарење по езерото.

На кадијата му удри мисла да се послужи пак со Аџи Јанета и Аџи Рампа и испрати човек да му го доведе, а тие се израдуваа мислејќи дека се покорени Мариовците и кадијата ги викна да ги направи мариовски бегови.

Димо и сам виде што напишал, но пак брка во џебот од панталоните и ги извади лирите, но Бино плукна во нив и му ја окара мајхата на предавникот Дима, за кое овој му удри една преку очи.

Офицерот го фати за уво, ја отвори вратата, му удри една клоца и му викна: - Хинаус!** - и го истурка надвор.

Арамијата пак молбата на татка го налутила, па му удриле и ќотек.

На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.

Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.

Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“

Уште и на гостин така да му правам! - слушнав само еден тап звук и претпоставив дека тетка ми му удрила една заушка на братучед ми.

Тетин ми гледаше во чинијата пред себе, а децата молчејќи гледаа во скутовите.

Танцот беше толку убав, толку понеслив, неповратлив, толку пијан и безизлезлив од срцата на тие што танцуваа, што никому не би му удрила в глава помислата да рече – стоп!