му (зам.) - свети (гл.)

Таму, на другиот крај на трлото, пред јаслите, Нове Перуноски, најмалиот од браќата Лазорови, му свети држејќи запалена вивка в раце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навистина малку црнгалесто во суратот, со испрчени устиња, малку поедри заби, напред истурени, но младо како роса, Кожата по обравчињата му свети како со масло намачкана, црните очи некако на грозје личат, а косите ги пуштило над очи небарем сака да ги закрие од алчните погледи на присутните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стариот се силеше да се смешка лукаво, но неговите бели мустаќи, провиснати како шилци, ја поклопуваа студено таа насмевка, и само малите очи му светеа со некоја барана веселост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Воздишка ли да испуштел спрам некого, од мака, или од севда некаква, врз овега круна од ѕвезди небаре се правела, небаре да му свети како на светец и да го пази со сечилото на светлоста.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во очите нема да му светат месечини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Влечеше тони камења и очите му светеа како летрици.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Успокојтес, успокојтес, вели Никита Сергеевич, му свети јајчестата гола глава, обросена со пот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Очите му светат ко догорчиња, готов е да се расплаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги отворил очите, олкави вака, му светат како на лисица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се запалиле очите, дури до Корча му светат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некаде му свети запален оган, угреано сонце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Очите му светеа со зелен сјај, и признавам, тоа најмногу од сè ме воодушеви кај него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
-Старче, зошто му светат пердувите? – запраша, вчудовиден.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И очите веќе не му светат. Зајдена му е светлината. Сѐ е загаснато на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само очите му се зголемуваат, му се поткривуваат и му светат. Пипер му мелат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е ај, со здравје братче Мисајле, му велам и му ги отворам вратите, му светам со кандилото и го испраќам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уља држи кандило, му свети на Мисајлета Ковачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури онаму, долу, надолу, кажува Гојко, а очите му светат небаре пулајки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)