Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Уште утре ќе купиме куче и потоа нема да имаме потреба од преговарање дали сакаме да шетаме во паркот, секогаш ќе мора да шетаме, ќе мора него да го шетаме, шетањето ќе стане нужност. (Кога не му паѓа на памет да шетаме дете - ќе шетаме куче).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Постојано го терав да ми раскажува за бонбончето што го лижеле сите тројца заедно..

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пепелот од цигарата секогаш му паѓаше на панталоните. Никогаш не стигнуваше да ја истресе навреме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И навистина, човек што првпат стапува во овој град, веќе има за него определен критериум и бара да види во нег оповеќе отколку во другите градови и многу тешко му паѓа ако претрпи и најмали разочарувања од било каква глетка или панорама.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И додека на неговата скромност, повлеченост и срамежливост им нема крај кога станува збор за секаде присутните секојдневни општествени неправди, за најтривијалното газење на човечки права кое се случува под неговиот нос, кое што тој ниту го гледа ниту го слуша, и во врска со што главно ништо не му паѓа на ум - во негово присуство непречено можете да ги газите сите закони на правната држава и сите норми на човечност, можете да му дадете слобода на најперверзното самоволие, смеете да пљачкосувате и разорувате, дури смеете и да убивате, ништо од сето тоа нема да ги помрдне неговите крукчиња - истото тоа тромаво, тивко и незабележливо општествено суштественце молскавично оживува ако го мобилизирате за националната кауза или, уште подобро, ако го поставите на маса околу која се одлучува за судбината на цели народи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И сепак заслугата што се сместија доста брзо му паѓа во дел повеќе на Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не му паѓаше ни на крајот од умот да го замоли Самир Мустафа, откако ќе го извести темелно за архивската афера, да интервенира и да бара поддршка кај Водачот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Често навлегуваше во коријата. Ги обиколуваше полјаните, береше китки руен и друго есенско цвеќе, правеше букетчиња, за да ги расфрла после над својата глава и да ги чувствува како му паѓаат на лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И никому не му паѓа на памет да го постави прашањето за целта. What’s the purpose of living so long?

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Низ времето втасуваше до него здивеното „ај ааај!” тој остер повик на упорните прогонители тие ровја што му паѓаа врз телото.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сега кулата повторно зборуваше и зборовите излегуваа од рамките и во делчиња му паѓаа на нозете.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога престана дождот Саноќ младич си пееше негде низ полето и гласот му паѓаше како семе во влажна земја.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Под црвната и маслена шапка меката светла сламена коса му пагаше преку стаоречките очи, длабоко пропаднати, жолти и полни со темни дамки.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

“Моментно ги слушам Trini Lopez, Buck Owens и слична, плачипичкаста музика”, вели Jourgensen, кому, се разбира, на памет не му паѓа нешто да менува во звукот и имиџот на Ministry.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Воздивнувајќи длабоко на сеќавањата што секогаш му паѓаа потешко од другите, оти не го лутеа, туку само го растажуваа, повторно се фати за перото и продолжи на нов лист: „Возљубени мои браќа по вера!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Методи сигурно сега спие како заклан и сосем не му паѓа на ум да се тревожи како тебе - зошто не е разбуден на време.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Започнува да дува силен ветер одошто се откинува една гранка и му паѓа на главата, та го пробудува, но никако не го тргнува погледот од она место кај што ја сонува застаната Антица.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Беше во налет на младоста, па работата во фабриката, како металоглодач и работата на земјата, не му паѓаа тешко. Многу малку време поминуваше дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Павле и Иван притрчуваат горе, го стркалуваат на земјата и јадра, извалкана од земја дланка му паѓа на усните.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И песничката и неговата решеност спепелуваат кога погледот му паѓа на сликата во бронзената рамка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама плунката му се враќа и му паѓа на лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никому и не му паѓало на памет дека јас би можел да бидам тоа, но веќе ништо не може да се стори: јас сум тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Стоеше на врата, каскетот накривен, а разбушавената коса му паѓаше на поцрнетото лице.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето знаеја дека има нешто меѓу нив и секогаш кога тој ќе запееше за момата вљубена во морнар, таа се чувствуваше пријатно збунета. Тој нагалено ја викаше Попенс.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А секако би требало да ни се благодарни, зашто фамилија во која нема ниедна црна овца и не е вистинска фамилија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се лепеа и на гранките од борот кој како сосем да се исушил; со снегот му паѓаа и игличките пожолтени, исушени како опожарени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дождот сѐ повеќе се засилува, но Богдан не станува од клупата под борот, пробивајќи се низ короната му паѓаат јадри капки на главата и плеќите, му ги пробиваат алиштата и му ја влажнат кожата ширејќи му благи трпки по телото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Да се растресе сиот негов живот, - ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од под пазува му паѓаа ордени.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не фолираше: лазеше со грб по стутканиот чаршав, главата му паѓаше или нозете му виснуваа а некој пршлен во нејакиот `рбетен столб молскаше со брзи кратки болки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Она што му паѓаше најтешко во тој момент беше свеста за сопствената интелектуална инфериорност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помислата да го продолжи нивниот моментален контакт одвај му паѓаше на ум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му го следев сега одлучно погледот што почна да му паѓа пред него или да врти настрана од моите очи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сонуваше како одат на венчавање: таа облечена во истиот тој бел фустан, со бело венче на главата, а тој во црн костум - во костумот од татко му што го облекуваше само на свечености или кога ќе заминеше на некој научен собир; алиштата му се поголеми, а шеширот му паѓа на очи па постојано го поткрева.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кафе у хамер Кога човек ќе стапне на ова тло, прво што му паѓа на памет е изобилието на кафулиња, ресторани, барови...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кога тоа го постигна отец Иларион, сега продолжи да го одвикнува да ја држи постојано капата на главата и да ја врзува со врпци околу гушата за да не му паѓа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Секому веднаш му паѓаше в очи по неговата сина отворена боја на облеката. Одеше исправено, со спокојни чекори и гледајќи само право и далеку пред себе.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Или самите му паѓаат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нему, откако го познавам, самопонижувањето му е потреба.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој има повеќе метли поарчено за чепкање на забите одошто за чистење на собата“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А кога Козак одбива да пие, значи или е болен, или не е со сите", се шегува со самиот себе си, а повеќе од очигледно е дека самопонижувањето не му паѓа тешко.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со коса што му паѓаше над обраснатото лице, во стара парталава бунда од која рацете му ѕиркаат како две полурѓосани лопати, плашливо реагирајќи на секој посилен шум, во очите на Градот припаѓаше на онаа група питачи што се прикрадуваат до кантите за ѓубре и претураат по нив, обѕрнувајќи се како гладни пци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Александар беше забележал оти коњот се плаши од сенката, што му паѓа пред очи и игра околу него.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Сѐ што му паѓа на ум не е повеќе од одекот на неговото стенкање: Телото и душата се како Предавници со тврдо срце, Кои бараат место каде да ја удрат Жртвата веќе интонирана Врз широкиот акорд на раната; Ритамот на песната, освен зборовите, ја навестува оваа мото перпетуо вибрација.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Ме чека друштвото. Одиме вечер на забава, - и мина со прсти низ косата, која убаво му паѓаше врз челото, а од страните му беше залепена од желето што го употребил.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На наш човек тоа ни на ум не му паѓаше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Бидејќи е приклештен да избира помеѓу куферчето и Германија, тоа му паѓа толку тешко што почнува да плаче.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека ја кастри оградата, додека собира лисје по дворот или плеви меѓу цвеќињата, тогаш нему меѓувремено му паѓа на памет некоја измена во некоја реченица, нешто инаку да го каже, некоја нова реченица да уфрли, да додаде, реченица со којашто ќе продолжи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И сега, случајно му паѓа на памет како ќе ја вика.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нема ни црно ни побелено перче коса, ништо не му паѓа над окото оти му е ниско истрижена и разретчена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Неговиот глас ја нема ни силината ни цврстината како тогаш кога го пушташе од дрвената кула во дворот на Одборот во Гаково кога постојано си ја поткреваше црната коса што му паѓаше над десното око.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Почнаа да ми се враќаат сите негови црти на лицето: густите веѓи, танкиот нос, кусата вилица, сините очи, неизнудениот патец на главата, широките мустаќи што му паѓаа преку устата...