му (зам.) - остане (гл.)

И му остана тага на душата и неисполнета желба, што потоа во животот непрекинато се трудеше да ја исполни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Државната каса му останала должна многу пари“. „Пет илјади наполеони“, рече Владе
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во маалото царуваше тишина. Не му остана друго, се успокои.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Според еден очевидец, главата му останала ненагорена, дури и шеширот бил на неа - едноставно огнот не ги сакал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нема време за себе, освен за работат и тоа што му останува, откако ќе се врати дома, го користи за семејството.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите овие мерки беа потребни: од паѓањето му остана на горната усна засек, па на некој начин требаше да се даде објаснение за тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа ветрот Поткрева звучно семе Низ времето Посеано. пепелта Единствен и спокоен Се приближувам Кон средето на огнот До конечниот облик: Пе пел та. јас престанав Јас престанав Пресушив Но едно знам: Штом јас замолчам Тој Ќе продолжи. преселба Гледав Може сонев Чуден глед: Крилест ат Маглив пат И јас Во лет Од Овој Во Оној Свет. зрак Блажен е Зракот Што ми ги затвора Очите. ако умрам Ако умрам Ќе зажалам за Зборот Полн страст и страв Оној Прокоба што го нарекле А јас не го Запишав. наместо епитаф Ништо - Тоа е сè што му остана Во тишина легна Не осамна.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Пред вратата, на излегување, Васе се врати и на креветот ѝ остави неколку праски што му останале заборавени во чантата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А за тоа тој не е виновен: откако умре татко му, мајка му остана сама без ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По недела две се најде отепан Турчинот, Катил Шериф, на патот за Прилеп; по друга недела две Тоше Налев им стори абер дека го видел Толета во Битола како се шета по атпазар, та се осмелил дури и на ан кај него да појде и да му ги побара седумнаесетте лири што му остана должен Јован Сиве во Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Милост, кердос имало, та му остана барем синот, неарен и сотрен од срам.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На Македонецот му останува само Тони Зен за да му го крева притисокот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Питон: На Скот му остана еден куршум, еден на Пјеро, еден на Браво, еден на Боб, еден мене, вкупно пет.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И устата му остана отворена и искривена од скаменетата незавршена насмевка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На крај го фати за врат еден ‘рмпалија, за да му остане нему што беше од републичко ниво во рацете само кожурецот, а тој да се прпелка како бубалка потаму по затвори, судови и логори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па се оддалечи одејќи назачки и губејќи се во тревата, додека во погледот му остана на студентката со растурените скрипти околу голите колена туку девојчето со црвени корделки на русите плетенки и кусото ѕвонесто здолниште во сите бои на божилакот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со компирите што му останаа ја нахрани Стрела, која, сѐ уште исплашена и истоштена, лежеше крај огништето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во рацете му остана тркалезно, бело парче, слично на колаче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И што му останува сега?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги погали кучињата што му се врткаа околу нозете, и отиде да ги пренесе и дрвата што му останаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо Димо ја фрли секирата настрана и ја крена раката да замавне Раката му остана во воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со качамакот што му остана, ја нагости Стрела, а Кротка, која од сета храна што ѝ ја нудеше, најмногу ги сакаше јаболката, доби двојно повеќе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Оние што му останаа, а лесно можеше да ги слисти и нив, им ги раздели на Кротка и Стрела.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јасно беше дека е ова еден црн човек кој одамна се пројавил како таков и кому сега не му останува ништо друго освен да биде наметливо опасен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- А тоа време е достатно, смета Максим загледан натаму, накај Камен, да може човек, ако тргне сега од Имотот, од Западна Порта, со ден да стигне на Камен и пред првиот мрак да се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А нему, на сонцето, за да се сокрие зад Плоштина, му остануваат уште само два, три, остена...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога заврши идилата на албанско-советското братство и нашата родна земја му остана повер­на на Сталин отколку неговата земја, исчезна засекогаш и гласот на нашата тетка од радио-брановите на Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му остана херојски и достоинствено верен на својот завет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ова ти го наредува власта, а власта никогаш никому не му останува должна", ми нареди Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе насликаш петокраки на двете страни од сандакот и една озгора, на капакот. Ништо повеќе“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му го спомнав само оној дел од разговорот со Ристе што се однесуваше на Маџунката од Криви Дол; за мајсториите на Маџунката во правењето на ковчези; а патем ја спомнав и последната желба на мртвиот, како и иштавот на покојникот што не смее да се погази.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Даскалов не му спомнав ништо ни за фирмата Декоратер што му остана на Ристе како наследство од реализацијата на сценографијата за едночинката Аналфабети.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А кој бара од тебе ангелчиња.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Немам тенеке за да исечам ангелчиња и да го украсам ковчегот, другар Ѓурчин“, реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сепак тоа беше единственото нешто што всушност му остана да го направи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше, го нема, сал името му остана што многу одамна го добило по крчењето на костените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да си го зачува некој својот народен јазик и да го брани како светиња, значи да му остане тој верен на духот на своите предедовци и да почитува сѐ што имаат тие направено за своето потомство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таква мислост кон нашиот народен јазик треба да имаме и ние, ако сакаме да му останеме верни на духот на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од очите во публиката добил таква енергија, таква мотивација, по што не му останало ништо друго освен да се разлета по сцената.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И што му останува на, така дотераниот театар, освен да наоѓа замерки на „кибицерите“ на оние што го меркаат со одважност на искусни мажја, па онака, поради ефтина забава му нудат партнерство.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Неговата гласност е тивка, а енергичноста му останува незабележителна, млака.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, му останал на јагленарот должен четири гроша.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И неговиот живот, таков каков што му останал во сеќавањето, немаше никогаш веќе да биде ист, и тој немаше никогаш веќе да биде свој ако мораше да продолжи да постои без неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И како што мораше да продолжи да чекори за телото да му остане будно во ноќниот студ така мораше да продолжи и да мисли, за свеста да му остане доволно силна за и понатаму да му го придвижува чекорот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Судот ќе го уважи тоа и нема да им дозволи да го делат имотот, туку сè ќе му остане на Скрче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тогаш на Скрче не ќе му остане ништо друго, туку да ја грабне секирата и да не им дозволи да се доближат до брегот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ФЕЗЛИЕВ: Прав си. Прав си. (Го зема подавалникот и излегува. Сосем заборава на пиењето што му остана врз масата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Навистина, веќе од вториот том на речникот нашиот бравар започна да ја губи волјата, некако се опушти и стана расеан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со воздишка, менувајќи ја прочитаната книга за нова, тој го праша стаорецот од одделението за култура, кој заседна зад барикадата од книги, “дали уште многу му остана”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сета последна година се чудев како кај овој седумдесетгодишен старец со притисок и костоболка му остана уште сила за разврат и - ете ја сега одгатката!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Си замислувам сега како им се издолжиле лицата на тие таму и како тие го поменуваат? Навистина, слатка мисла!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На ова негово размислување, одговорот му остана непознат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За утре, сабота, му остана само да ја посее пченицата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На устата му останаа поткасани зборовите, што немаше кому да му ги каже: Јас отидов. Навистина отидов јас...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Човекот, самотен и намачен, го има и му останува само ова слободно право да го излие гневот со безумство на кртица и трпеливоста на влажниот црв.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Раката му остана крената, надвор од варта, Дали нешто важно сакаше да каже?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуријата му останала залепена за десната шепа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лицето, глуво и слепо, му останало отсутно за извикот на болниот, за неговата премаленост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И носот на тој Онисифор Мечкојад му бил покриен со влакна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А за првпат, иако Цане ми го скрши носот, не беше лошо - не му останав ни јас должен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја допира со раката, ја пофаќа, како да си го допира татка си; му се рони, му остануваат ронатинки од молци што ја издупиле оставајќи ѝ рани.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе видеше дека некоја гранка му се засушила, се натажуваше, му ја пресечуваше со пила и местото му го премачкуваше со восок за да не му остане рана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се готват ли, се нудат ли тука некакви одговори, тоа вие видете го сами. »» Рековте: „На интелектуалецот му останува цивилизациската форма да ја презентира отстрана на сите тие случувања, со праксата на своето мислење во коешто локалната тема на тие случувања е ставена на свое место”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И мојата судбина ме водеше да се соочам со корнеевската позиција на владетелот Бургиба, обземен од страста да владее, од идеалот да му остане до крај верен на божјиот повик и на самата неумолива реалност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но таа се чувствуваше вкоренета за поголемиот дел од семејството, макар што живееше сама, со татковите книги, со духот на неговото присуство, на кој му остана верна на еден метафизички начин.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А со очи веќе го бара стопанот со недопуштена стутканост на лицето: не му се нужни парите зашто ќе му остане часовникот за кој, итречки но без уверливост, сака да докаже дека е од злато.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„За грев. Му останале дечињата сираци.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мирнотијата на езерото во сончевиот ноемврски ден, прекинувана во правилен ритам од удирањето на веслата во водата на Александар му остана во сеќавање како најгрозен звук што го слушнал во текот на целиот живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но, лицето му остана сосем безизразно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон отшета до прозорецот, внимавајќи грбот да му остане свртен кон телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
20. КОЈ СИ КРАДЕ ОД СОНОТ, СИ КРАДЕ ОД ВЕКОТ - спанковците би биле најчесните во тој однос, единствена грижа уште ќе му остане на секој пред спиење да си легне поудобно и згодно...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зад брегот се гледа еден дел од планината по која се издигаат огромни дрвја на бука, цер, благун, јаблан, сладун, и кои често го поземаат чадот од дувалото и го разнесуваат меѓу себе - траг да не му остане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во почетокот и другарите и воспитувачите во интернатот бараа да се испише од интернатот зашто ги обеспокојуваше, го мразеа, но подоцна го засакаа, зашто видоа дека Богуле навистина не беше агресивен и лош; имаше нежна, питома душа. XXIV На Мил, оној брмчеж на пчелата што се отепа на прозорецот од лабораторијата, како да му остана во главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во спротивно, поради детето, ако тоа, како што изгледа, му остане единствено, ќе контактира со неа. Со првата жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од имовиште му остана уште по некоја слаба нивичка, но ни куќа, ни покуќнина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Умреа стариот поп Трајко уште постариот поп Стево и поп Димитрија, и целото село, коешто хранеше четворица попови, му остана нему сам да се башкари.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та тој итака беше мирен и кроток, но откако му остана невестата Доста тешка, почна за петмина да работи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нејзините очи се сретнаа со неговите и јазикот почна да му се плетка, но погледот му остана втренчен и не можеше да се откачи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најстина, тешко ќе ми биде на троица мажетани кукла да му бида, ама пак сет мал и стока и ќе му остане на мојте деца.. .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го праша Трајка што направи денеска, го фрли ли сето семе или му остана за утре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крчо замина за кај вујка си, но зборовите на татка си пренесени од Ивана му останаа во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога поминаа пред конакот, ја видоа мудурот, мулазимот и некои чауши, па си велат меѓу себе: „Бак, бак, ѓузел ѓелин", и му остана на стариот мудур Рождонката во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој слушал неколку години црквена служба во манастирот и покрај молитвтите што ги беше научил напамет му остана како зборче она „паки, паки“ што го повторуваат поповите толкупати во црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Твојот Адам без тебе и без Ева лута му остана само крвта за да им пали кандила на боговите може ќе ти пораснат нови раце никојпат не сум се родил заедно да се родиме!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Оставајќи тие песни во нивниот првичен, автентичен поетички вид без посегање во нивната поетска суштина, сакав, не без извесна носталгија и сентимент, да му останам верен на тоа искуство.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Татко знаеше за овие капитални настани од борбата на семејството за опстојување кои се должеа на Мајкината снаодливост, но имаше бројни поединости кои, засекогаш, му останаа непознати.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега јасно се откриваше една од главните причини зошто Мајка му остана верна на Татковиот дом, да самува во него до крајот на својот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Книгите му останаа речиси заробени на таванот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко кој, во тие критични денови, се држеше настрана од козјото прашање, виде-невиде, собра храброст, успеа скришум да го размени златникот и да купи коза, а му останаа пари и за уште две кози.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Детето што му остана живо, тој го одгледуваше, но по неколку месеци и тоа му умре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Помина со прстите низ устата, ги оближи и ситните парчиња што му останаа во тепсијата при сечењето на месото, си ги стави во чинијата, и пред да почне да јаде, им рече на полковниците: - Повелете...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Господе, господе, почна отец Иларион да шепоти и да ѝ се потргнува од рацете, но допирајќи го своето лице до нејзиното, и тој почувствува возбудливи трпки по снагата и почна да ѝ се припива со целото тело, да ја разгрнува мантијата, да се распетлува, и во мигот кога требаше со целото свое тело да ѝ ја почувствува врелината на нејзината кожа, кога ја заграби со рацете да ја впие во себе - таа исчезна како да беше дух или демон, му остана прегработ празен, а од прозорчето задопира грозен кикот, гракчење на гавран или на нечистиот, исмејувајќи го што го доведе до оваа бедна состојба, што вака го понизи и го огреши.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои му пристапиле, но смоквата му останала верна на бога.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој се префрли во групата на повиканите на спротивната страна и, наместо да се сети и да помисли дека оди на место каде што може да дојде и до пукање поради заострените балистички банди по планињето, очите му останаа отворени како на елен и загледани во Марка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему сега, ако е паметен, му останува да ја рационализира оваа своја љубов додека конечно не сфати дека е таа со потрошена вредност бидејќи калориите не ѝ се неисцрпни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ама од тогаш Војнета му останал еден другар кој сега, во партизанското, нему му се најде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој впечаток толку брзо се менуваше што на набљудувачот не му останува време да изведе заклучок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не можеше да замисли девојката да му остане трудна пред да се земат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Едо бел ден не виде“, рече женичката. „Здравјето му остана по затворите“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Сврделот единствено му останаа тие неколку души со кои бркаше работа во својата приватна фирма, ама не и погодностите и слободата што му беше на располагање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во него вложи ништо и изгуби сè, она што му остана уште, себеси. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И натаму на дофат му останаа книгите за миграциите на луѓето и другите живи суштества, посебно јагулите, кои продолжија да ја залажуваат неговата надеж за заминување, надежта да ги следи на нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ајде му простивме за бубачките, ама некои во глава му останале.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трајче и мајка му останаа сами. Долго, долго време го жалеа, ама немаа што да прават.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сега му останува во слободното време да се одмара од државничките напори.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- Не зборувај и слушај! - викна очаблавениот командир на четата кој стоеше со широко поставени нозе во калта и со едната рака си ги триеше градите. Левата му остана на Кајмакчалан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Нумо ја избриша порцијата со лебот што му остана, ја обеси на појас и рече: - Пандо, мене многу ме одвраќаа, ама никој не ме врати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ах, - пристори Луман и од бес што не ќе одмазди за својата смрт, со последните сили што му останаа во снагата, замавна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така нему и не му остана ништо друго освен да му биде само верен слуга на арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во сиот ужас, стигнува да помисли дека дарбата за детали, што ја истакнуваат критичарите, му останала нечепната.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ете што направи Мокриев, вели мајка, мокри коските да му останат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му останала некоја експлозија во главата, што се вели, и само да му трешти: вау, вау, бау, бау, да му прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата нога в уста да му остане, ќе си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Според Емери, тоа била "добра идеја" и требало да се искористи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во разговорот со Емери лицето Х истакнало дека "има рак и оти му остануваат уште шест месеци живот... и сака својот живот да го заврши славно, па ако ние му дадеме посмртно одликување и ако се грижиме за неговата жена, во случај да ја добиеме војната, тоа би се обидело да го убие Хитлер".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ц се спаси од неколку месеци затвор, но го мачеше тоа што животот сѐ уште му остана неосмислен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Да му остане само толку време колку што ќе му треба за да се врати, се разбира, ако успее да извлече глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Малкуте живот што му остана - истече заедно со крвта што клокотеше во неговите гради и со недоречената мисла. Имаше широка пробојна рана.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А баба без да му остане должна, му врати: - Шо рече?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така Петре стана и чтеец ама му остана прекарот Питропот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ајде секој нека се присети колкупати одложил некоја работа, колкупати задоцнил некаде, колкупати завлечкал нешто и колкупати задачите му останале несвршени.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тој е пример за тоа дека и без завршен факултет може одлично да се живее, иако баба ми Санда често со жалење раскажува дека „Ванче нејзин“ бил одличен ученик и дека уште малку испити му останале до факултетската диплома, ама, се фатил со лошо друштво и сѐ баталил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Веднаш ми стана сомнително.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко му остана да се одмори, а јас веднаш се јавив во штабот на баталјонот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога навечер, по враќањето откај сарајот, не можејќи да се скраси в постела, нервозно шеташе нагоре-надолу по плоштадката пред Капан-анот, која дење се полнеше од трговски договарања и преговарања, тој избегнуваше да се сретне дури и со Марин Крусиќ, зашто сега со никој жив не сакаше да ја дели својата болка, како таа единствено да му остана од Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)