Не ги носам за да видат дека неможеш веќе ништо да им сториш, туку заради оној обичај што го имавме во Пансионот: кога ни умре нашиот другар од послугата, и кучињата ги поведовме на погребот: и тие да му оддадат почит...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Молчев, како да му оддавам почит на човекот чиј живот, според малкуте и нејасни сведенија, бил посветен на Маказар, живот кој мене ме предизвикуваше.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
А, всушност би „растел” како тесто во квасец и би ме изнервирал со нескромноста толку многу што никогаш веќе не би ми паднало на ум да му оддадам такво слично признание.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)