му (зам.) - зборува (гл.)

Целиот збор содржан во меурот, во тестото а она што човек го слуша кога некој му зборува се само испарувања.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се разбира, не знаев точно што му зборувам, ме влечеше само желбата да се почне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода...  Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој не слушаше што му зборува Рангел. Полека го заниша маглата од виното.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На татко му некој зајадливо му зборува: - Сигурно Лангачот е вратен од затвор...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, тие млади диви јаренца кои скокаат од карпа на карпа и од ѕвезда на ѕвезда - барајќи ме.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Онбашијата се наднесе над него и почна да му зборува: — Ќе водиш нас кај Толе паша или да вадам ножот да одерам жив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Френк знаеше дека е подобро ништо да не му зборува на Даниел, кога го гледаше само на работа, зашто Даниел никогаш не остануваше дома за вечера, а кога се враќаше доцна навечер, сите во куќата на Адам спиеја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мачорот удобно се смести кај него, со брадата му го милуваше вратот и, цвилејќи искрено, тој почна да му зборува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но беше доволно бистар да не оди далеку, зашто знаеше дека сега неговиот пријател ќе го викне и, кога Милан не му зборуваше, мачорот не се враќаше веднаш, туку чекаше малку да му се умилкува, нешто што беше добро за гордоста и самопочитта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Од самиот почеток знаев дека си некое необично суштество, некој чудак, залутан тука по планинава, надвор од сите цивилизации – се уверуваше Еразмо, продолжувајќи да му зборува. –Ми падна чудно исто така, што цело време не побара јадење, ниту пиење!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо за тоа време ја вртеше својата дланка наспроти сончевиот сјај и го здогледа виножитото за кое му зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара му зборуваше за својот свет кој завршуваше со прагот на домот, за она што можеше да го види отаде границата на нејзиниот свет – она што можеше да го види низ прозорецот од својата соба: улицата и куќите од спротивната страна, и дрвата покрај куќите и небото над нив, дел од тој недофатлив свет беше и она што можеше да го види во книгите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара го прашуваше Зигмунд за него самиот, за студиите, за неговите пријатели, за тоа што сака да направи утре, а што по десет години, а тој кажуваше дека сака да ја разгатне загатката на човечкото суштество – сакаше да знае од што се раѓаат љубовта и омразата, што е она што ја создава желбата, како се придвижуваат мислите; “Можеби не треба да ги знаеме тие нешта,” велеше Сара, и минуваше со дланките по нозете, по фустанот кој ги покриваше металните апарати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така му зборувал во сонот лично Сотоната на најмудриот, иако тој беше по својот умјаз најдалечен од Бога.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Подоцна се вртеше и си заминуваше, и најпосле се откажа од сѐ и престана да му зборува на Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Зад ридот најдов поток“, реков. „Се миев. Ништо друго.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Збиваше како да избегал од водите на потокот за кој му зборував и, сега сосема наведнат, гледаше во моите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се плашиш, - му зборуваше. - Барем мене можеш да ми кажеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега не можам да те оставам, мислам дека и ти самиот го разбираш тоа во мене, му зборуваше на самјакот пред себе, некаде таму, далеку напред, меѓу дрвјата од таа волшебна снежна шума, зачекорен и вгорен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дуко еднаш рече - му зборуваш е на срнчето, додека го хранеше, - дека најјунак е оној, што може најмногу да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така братче, - му зборуваше во себе, - ти побара од мене стреа и јас ти ја дадов. А сега приближи се малку, што си се собрало таму?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Каде ти, му зборуваше во себе на тој свој сам вепар, таму јас. Ако ти чини, му зборуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Еј, комши, - му зборуваше сега од своето легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А син му Горан вртеше кругови околу Карпош и Капиштец и го враќаше дома како да е тоа најнормално: „Ете тато, стигнавме на викендичката“, му зборуваше качувајќи се натоварен со телевизорот во прегратки на вториот кат во станот, од кој пред пола час го беше изнесол.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му зборува за рајот, за рајските градини полни со прекрасни цвеќиња, дрвја, птици, реки, предели...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Друг, пак, му зборува за оној друг свет што го чека, зашто овој свет и колку да е убав, штом има смрт, трагичен е.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Навистина Богдан не можеше да сфати зошто сите го земаат на нишан, зошто постојано демнат на него, постојано се расправаат со него и го тераат да ветува ова, да ветува она, да им бацува рака на сите дома за да му простат, кога тој повеќе сака да му удрат шлаканица, да го натепаат, отколку да му зборуваат и тераат на покајување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му зборува за ангели, за херувими, за светци, за дарежливоста и љубовта божја; му зборува за чудесиите небесни што око не ги видело, уво не ги чуло, умот не ги допрел; му зборува за да му се замили новиот живот, што го чека...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од восхитот со кој му зборуваше Камилски на Татко за руските класици на литературата, најмногу откривани од читањето за нив во делата на Андре Мазон, Татко можеше да утврди лесно од каде потекнуваше прорусизмот на неговиот пријател, кој подоцна, продолжувајќи во просоветизмот својата судбина ја насука во сталинизмот, што можеше да го чини глава на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Климент Камилски најголемата благодарност и восхит му ги должеше на Андре Мазон, кој ја беше утврдил посебноста на македонскиот јазик, близок до српскиот и бугарскиот, но различен од обата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И почна низ плач да му зборува: Пишман се сторив стопати зашто кренав рака на неа за ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со чувство дека му зборува на О'Брајан, и истовремено дека поставува значајна аксиома, тој напиша: „ Слободата е слобода да се каже дека два плус два прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патот се прошири и за една минута Винстон стигна до изгазената патека за која му зборуваше девојката, една обична добиточна патека што се губеше меѓу шибјето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг помисли, дури, дека ја загубил способноста да му зборува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Мислев дека ќе се вразумиш, но ти си веќе луда”, ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, поднаместувајќи си го задникот на фотелјата нанапред за да ѝ го даде тоа што таа го очекуваше, клекната на коленици со широко вперени очи во него, со очи поголеми од нејзиното ситно, пегаво лице испупчено напред во чпрто носе и со танки развлечени усни од кои по страните секогаш, додека му зборуваше, се подаваа облачиња со кисел вкус.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јоргованот му зборуваше: среќата и извонредната сила ти помагаат во сѐ, ибн Тајко, во сѐ што бараш и сакаш да постигнеш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По извесно време Илко ја напушти откако таа започна да му зборува дека тој е виновен за смртта на птиците и дека ќе го отруе за тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оруш тргна на шишето, и кога брат му одново продолжи да му зборува, им свика на мајсторите да запрат, да си одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сè повеќе и жена му ја избегнува, зашто таа постојано, во секоја прилика, му зборува да се оттргне од таа празна, јалова работа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И дури тоа така тегне, попот го смирува, му зборува, небаре оно разбира.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Впрочем, тој го претпоставуваше предвременото враќање на Мајка, но за тоа никому не му зборуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Игор Лозински сигурно не ја следеше татковата мисла, но ја насетуваше неговата возбуда кога му зборуваше за метаморфозите на јагулите на големиот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко очекуваше Цветан Горски да му зборува за природата на сталинизмот, за неговите реакции во новите услови, знаејќи ја неговата проникнатост во Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко како да добиваше храброст да истрае во својот живот во егзил кога го слушаше Игора Лозински како му зборува за неговиот пат до Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Недалеку во левата половина пасторот беше доволно близу до Дејв за да може да му зборува додека тој трчаше кон третата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Почна да му зборува.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„А кому му зборуваш?” се изненади Стариот писател и го сврти кон мене својот испитувачки поглед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Никому” излажав, но не ги тргнав очите од извалканото лице на Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нема врска!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Требаше да бидам вратен за вечера!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зоки само тивко му зборува на Мечето и го трга за нозете под јорганот, а бабата спокојно си работи во кујната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
По патот сѐ му зборува: - Ние не се плашиме од ништо, нели Мечко?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дури и со рацете морав да се служам додека му зборував.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СТОЈАНКА: Зборувај како знаеш, Томче, само довечер збор да дадеш: или... или...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СТОЈАНКА: Сум чула од татко ти. Вчера му зборувал на еден татков пријател, а тој му кажал на татко ми.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зборувајќи за wie man dem toten Hasen die Bilder erklart (Како да се објасни слика на мртов зајак, 1965), Бојс кажал дека повеќе сака да му зборува на мртов зајак поради тоа што публиката според него не е доволно жива и не го сфаќа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој не знаел што претставувале тие, но нивната таинственост му зборувала дека можат да бидат само нешто добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста требало да биде радијантен симбол на топлината на телата. (Како момче од шест години, 1927 г.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Понекогаш го охрабрувал стадото да создава сопствена топлина, како тогаш кога рекол дека “секој човек може да биде уметник”, а понекогаш го прекорувал поради тоа што не ја чувствувал неговата топлина врз себе - што е проекција на неговите чувства за родителската рамнодушност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Ма, остави го ти килимот, - викна друга од нив, која веќе стоеше во кујната и гледаше надолу, - види колку е чист подот овде!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Низ брмчењето на моторот ја наслушнав како му зборува нешто на Јован: - Ја виде ли?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка му седи до него, го гали со рака, со очи, нешто му зборува, во чашата дотурува жешко млеко...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред да се чкрапне сијалицата, темникавоста на одајчето ја бркаше вжештеното отворче на ќумбенцето, Перса и Пелагија во разговор на креветот, а малечката Пела, седната над едниот садак под прозорецот, му зборува на внимателниот Мурџо, малку подалеку од неа, кој чучи на задните нозе и потпрен на предните.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ти му зборуваш, а тој си делка свирче од врба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не смеам мајка да му се кажам, што се вели, а морам нешто и некако да му зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И цело време да му зборувам: сега ќе ми јадело детето, сега тета ќе му даде да папа... ајде, уште ова да го испапа, ап, ап, не прстето, грозје мое, не, теткино око, ап!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)