му (зам.) - говори (гл.)

Утре ти е слава, му говореше жената искрено мразејќи го пожарникарот со бели клепки. Ќе викнеш ли некого од своите колеги.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
После, како бруцош, пронајде и осми рид за еден Фројд. „Иване, вечерва гостува еден полициски челист“, му говореа. „Ќе дојдеш ли со нас?“ Ги држеше подалеку од себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Императорот останал задоволен од образложението на Гете и почнал да му говори за драмите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мислел ли секој од нив дека секој друг потврдно ќе гласа, па неговата анатема на Филозофот ќе остане сама, во малцинство, непрепознаена кај логотетот, дека ќе сокрие дека устата му говори слаткоречива лага, а раката пишува вистина злобна?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем јас му говорев за Партијата, за Земанек, за нашиот брак, за Здењичка; но тој не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јанко, му говорев. Не тргај му ја ногата на палјачото. Тоа може да го боли.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Младиот Мајстор беше бесен поради претпазливоста на своите колеги, а уште повеќе пред промената што се одигруваше во него. – Не се истрчувај! – му говореше контролорот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
БАБА АНЧА: Еве го иде... (продолжува да иде во средба од Илија, го дочекува и нешто му говори).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаме само една Мајка и тоа засекогаш... Му ја искажав својата согласност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На лавот тоа му е сеедно. Тој не може да разбере што му говори кловнот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но кому да му говори за тоа?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Трајче се сневесели. Планински забележа, го зеде под рака и почна да му говори: - Не брзај!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)