му (зам.) - вели (гл.)

Бистар и природно умен, Чанга лесно ги научи „малкуте букви”, како што му велеше на шега на татка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми го сопираше, му велеше дека пред да стигне до клучните луѓе, ќе се изгуби во пајажината на помалите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Да се пресегнеш ти некако, - му вели главата на телото, - да ме земеш со рацете и да ме ставиш на твоите рамена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ќе згасне работата,- му велам јас на човекот со кого овде седам и некако имам чуство на олеснување зашто сета оваа работа воопшто не ми се допаѓаше.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас нему јасно и гласно, иако глас не се слуша, му велам: - Јас не сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гледаш ли, - му велам. – Сите сме тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му велам на добронамерниот човек, му одговарам: - Не знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го замислувам и му велам на човекот со кого седам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но ме мачи длабока замисленост на човекот, ми буди длабоко сочувство и го прашувам: - Што ти е? Што те мачи? – му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од кучето на комшијата! – му вели и како што му подрече така исчезна лизуркото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Значи вие тука деца правите, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Тогаш барем раскажувај ми, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Значи, овие црни водје ќе истечат, ќе се избистри водата, - му велам на Турчинот и при тоа чуствувам некој радосен подем во градите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Уште Сатирот не заминал, човекот што праша се најде кај сопственикот на убиеното куче. Му вели: - Комшијата. Сигурно знам!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Што се клештиш бре ти? – му велат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Згрозен сум и му велам: - Човеку, што стори!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Што правиш ти, човече, - му велам. – Како те тера вака да се самоисцрпуваш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Немај грижа, - му велам, - ние ќе ја достроиме твојата работа. Ние и сите што идат по нас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Како тоа, - му велам, се чудам. - Еве, види и сам, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Така е, - му велам не знаејќи што друго да му речам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Да де, - му велам. – Зошто се состанувате?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Само ти немаш никаков кабает, - му велам јас нему. Задирливо.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти, - му велам, готов да скокнам и тука на место да го задавам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Сега богато се живее, - ми вели човекот. - Гледам, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели: - Слушај, - ми вели. – Зошто ти се буниш? - Па ова е греота, ова е срамота, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Се јаде ли тоа! – му велам просто вчудоневиден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И му шепоти нешто на уво. Му вели: - Знаеш, детето што ти умре од ехинококту умре.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ќе се тргнеше ти да не те истеравме, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ајде, - му вели. - Си ја знаеш работата. И пак го гледам лизуркото таму.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе смогнам некако толку пари, - му велам на човекот до себеси.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Што не кажа бре Гоце! - му велеше Коце. - И ние ќе ти се придружевме, а вака остана сам...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И уште нешто му велеше: Оддалечи се од работ и воопшто од местото што го обликуваш и дури тогаш погледот ќе ти биде точен во одмерувањето, ќе ти ги покаже правите и кривите линии!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Се затнале жилите“, вели Јован. „Гледаш“, му велам, „сигурно се затнале.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Треба да видиме“, му велам, „дали ќе наидеме на коски или на други остатоци“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Па добро“, му велам јас, „нека било дванаесет и петнаесет“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Абре, ние за работа сме ѕверови, му велам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Копај“, му велам, „не обѕирај се на камењата“. „Ќе копам“, вели, „ама ми е чудно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ти, значи“, вели, „сакаш да бидеш овде, на овие гробишта, во Маказар.“ „Така, решив“, му велам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зошто да ја запретам“, му велам јас, „варта си е добра, како маст е!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Што ќе предвидуваш!“, му велам јас, „треба да се копа“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Да видиме како изгледа долу“, му велам. „Нема што да се види“, вели тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тука сум“, му велам јас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка му вели: Што ќе му се толку!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Абре, за прослава зборувам!“, му велам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но и тоа што се направи, се направи повеќе на плеќите на селаните, отколку на државата, и доцна, многу семејства веќе беа заминале, да не доцниме и сега, му велам, младината бега, или и таа што останува, место со производство, планира други работи - трговија, хороскопи, одново како некогаш, агенции за иселување...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Земи мал копач“, му велам, „и копни“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да го изградиме водоводов му велам, та за ракија и за пиво лесно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Што тресиш зелени“, му вели на Сотира. „Барем снегот го чистеа зиме по патон“, се сврти ококорен Сотир, „една инекција можеше да клајш во амбулантана во Лерна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си видел, му велат, ама не си видел, слеп си бил, тоа што требало да го видиш, не си го видел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Политика за политика“, му велам, „ама земјана треба да се ора и да се копа“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Копај“, му велам јас, „сакал господ јас и ти да се поврземе меѓу себе со копање“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Гледај што најдов“, му велам на Јована. „Фрли го, што ќе ти е“, вели тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кај си, бре“, вели, „што не излезеш?“ „Зошто да излезам?“ му велам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Добро“, му велам јас, обидувајќи се да го скријам гневот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имам друга работа, му велам јас, работам друго, пишувам на машина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Му велам: ‘Тората3, раби, повторно ќе се пишува...’ А тој само зачудено ме гледа“.  Однекаде допира глас на спикер од радио.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Кежовица, му вели тој, само Кежовица е за вас господин З. ! Оваа бања прави чуда“.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Го познавам братучед ѝ на другана, - му вели поверливо Гога.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Соколе, земи ме бегалка - како да му вели таа - сега веднаш, зашто утре ќе биде доцна”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе се свиткува на столот, погледува загубено наоколу - сите знаат, но тој треба сепак нешто да одговори: - Не си при себе денеска, - му вели на Боцета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Еј, Стојанчо, - му велеше дебелата комшика Цона, - разврти се малку околу себе, момче, види го - девојчено вене, треба некој да го полее.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа го задржува. - Колку е убаво овде, - му вели и покажува со раката широко на лозјата и на полето што се шири долу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Не биди смешен - му вели некој внатрешен глас - нема никаква шанса, а бараниот потез е измамен потез, една обична бесмислица, глупост една, недостојна за тебе.”
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пискулиев го спушта погледот долу, очекува, но копитата пак тешко тропнуваат по бетонот и стражарот ништо не му вели, иако - нема сомнение - сакаше баш тоа да му го каже.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Арно си ги садел дедо Иван компирите, - му вели Пискулиев на Ордета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Слушај сега, му вели на Соколета, - „И застанав на песокот морски и видов ѕверка кај излегува од морето, која имаше седум глави, и рогови десет, и на роговите нејзини десет круни, а на главите нејзини имиња хулни...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Не, благодарам, не денеска, попрво ќе се измијам“ – му велиш тапо на бричот сесрден и ја наискапуваш првата жабуркаста чашка Хексорал, на гладно срце.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Почекај, - му велам и станувам пополека.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскерите трчаа нагоре, четниците стрелаа, потоа затрештеа бомбите и целата чука се замагли.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И продолжија да стрелаат обајцата насменка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Шири капата, побратиме! — му вели на Бешот. — Десет, дваесет, триесет, сто, двесте, и педесет. — Еве, за педесет пушки јас плаќам, a за педесет ќе ме почекаш за некоа и друга недела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— На нас тргаат агите, Пере, на нас. Ми се чини тука е главната сила на Бахтијар, — му велеше Ѓорче на Перета, кој ја стискаше манлихерата цврсто и право „на месо“ стрелаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Видиш, внучко? — му велеше Куле — кај сакаш поарен господар од нашиот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не туркај ме, чорбаџи, не туркај ме, да не си а земиме бељата обата, — со тивок глас му вели Толе. Лели има разбор, ќе се разбереме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра сака да го наведе Трајко на слизгавица и му вели: — Море ми, не правиме лошо едниот од нас да одиме да му го топлиме грбот ноќеска, токо којзнае да не му дајме пак некоа живина, оти не сме преслечени брго.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас разбра сега шо сакаат, тиа, и зошчо тоа го сакаат, и како ќе ме вати умот, ќе работа, бидејќи патишчата, и мојот и нивниот, на едно место воделе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така тие одат до еден кадифен куплерај и таткото му вели: „Еве нѐ, синко. Сега сам снаоѓај се.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Отидовме во нејзината еб-гајба и таа се соблече.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Буките шумолеа и како да му велеа: збогум Јакиме...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Честитам, ме расплака, му вели Данче на трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак се обидува, му вели: - Ќе ја испратам Садие да купи картичка, видов има многу убави...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А другиот му вели: „Што арчиш куршум за тоа гомно?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На Христос, кој се вратил на земјата, му вели: „Раководиме со човештвото на негово најголемо задоволство, за тоа човештвото ја платило цената на својата просечност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оди си ветре, му велам, јас сум многу жив!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога вака ќе се стрелнеше ѕвезда по небото баба му велеше дека умира некој човек.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му пак отсечува поголемо парче, пак го мачка со мармалад, му го подава и му вели: - На, најади се па не ми додевај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе ти дадам, му велам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Наредба ќе беше, му велам, во времето на татка ти, попот божем наш селски, кој го опиваше народот наш со верски заблуди и, згора на тоа, уште и пари ни земаше - имаш-немаш на попот мора да му платиш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ова е директива, му велам. Им помина времето на наредбите, велам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Гледај, му вели Јосиф и со рака му покажува натаму, накај населбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да си одиме, му вели гласно на Лазора Перуноски кој е старешина на сојовите кои живеат и работат на Имотот и негов доверлив човек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добра вечер, му вели на Јосифа, а потоа свртувајќи се спрема Максима, кој ја затвори вратата и со пиштолот в раце остана да стои зад него, вели Некој дојде во Потковицата, по Градишки Пат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти заблазнувам, му вели на Јосифа, ти секакви книги можеш да читаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може некој, вели Боше - сака да рече Може некој нѐ ѕирка, но Максим Акиноски не му остава време за да се доизрече: Ништо скришно не правиме, вели и му вели на Бошета да го послуша Костадина Дамчески, да стане и да ги затвори капаците на пенџерињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да се вратиме — му велам на Анѓелета — не чини, ќе се почуди цело село...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Застанав и му велам на Анѓелета: „Не ни е убава работата — нешто лошо ќе ни се срети.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Прибери си ги прстите”, му велам на двојникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога го слушна последниов мој исказ ми се причини дека човекот почна да трча.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да го заборавиме тој професот по сомневањата!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тоа е тешко, велам. И минатиот пат инсистиравте на тој ваш редослед па видовте колкави беа недоразбирањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не биди сосема сигурен дека се шутраци“, си замислував Даскалов како ме теши со она потчукнување по моето рамо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Обвинуваш на невидено – му велам на Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
му велам јас откако моите врсници си заминаа а јас останав сам со тој мој божемен татко во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа не еднаш - му велам на иследникот. (Господи, да му го видовте лицето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сите млади обично се такви. Напати и непресметливо злочести. Треба да си похрабар и поснаодлив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ах, не знам. Најдобро е да бидат по оној друг редослед, како во моментот на случувањето. А во тоа ќе ви помагаат како и досега моите потпрашања", настојува тој.“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако им речеше на пример дека јас сум ти татко ќе видеше како лицата ќе им се преобразеа“, ми вели Даскалов и се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа му се обраќам на Даскалов: - Со двете раце ги држев дизгините, другар Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така ги сфатив или протолкував покретите со кои се чинеше дека се придвижува кон мене иако не беше сторил ниту еден чекор).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- И јас си го поткаснав јазикот кога му велев на Димче да внимава кога јаде, да не си го поткаса јазикот!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го чекавме Земанек пред циркусот; јас го бришев со шамиче и му велев да појдеме на лекар; тој одбиваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас му велев дека не знам по патишта какви и незнајни штичката сама се беше вратила во скрипториумот; но тој не сакаше да чуе, па и натаму ме биеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тогаш, таму во Идризово, му велам на иследникот: - А бре другар, па тој и тој таму најмногу викаа и ја клеветеа Југославија и го пцуеја Тито и први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ќе прошетаме до онаму, до брестовите – му велам и на враќање...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Исти се – му велам на Исмет – исти се како тогаш пред шеесет години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А паметиш, му велам, како беше стрелана дамата од костурската јавна куќа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ајде, стари, му велев, поаѓаме, одиме и чувај се да не излезеш од патот, да не се превртиш, да не ти се случи да ти згасне душата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Го бараме патот за Врбник – му велам на македонски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Има – му велам. – Ви падна кога го прелистувавте пасошот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не одрекувај, му велам, ти си го стрелал по наредба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- За истото не праша и грчкиот полицаец – му велам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога се случуваше да застанеме за да се создаде колоната, тогаш го галев, му велев браво, стари, издржа и продолжи да издржуваш, немој да откажеш на нерамниот пат, фаќај ја кривината, лапни ја угорнината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ами, дедо попе – му велам полека и тивко – таа сега ти е како едно малечко осамено и сиромашно мече...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Јас сум тој – му велам – кој пред едно два часа ви се јави по телефон...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И му велам на една – мори чупо, дојди да те опитам - ти да не си наша? - Ја ваша – ми вели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Браво! – му велам, напорно совладувајќи го во себе вриежот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Паметиш, му велам, кога поминавме еднаш покрај местото на стрелањето, како се одделија неколку наши и набраа полско цвеќе и го растурија таму?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Јас – му велам – тука некаде имав познати и ги барам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Паметиш ли, му велам, како пролетта 48, кога зазелени тревата, кога набабреа пупките, како јадевме трева и собиравме пупки?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Човекот ме прашува нешто на албански. - Не разбирам – му велам. - Италијано... Мрдам со глава – не знам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во неколкуте наредни денови сакав да ѝ кажам на тетка Рајна - зошто така му велеше на татко ми, но, не знаев како да започнам разговор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ништо нему јас не му велам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога вечерта си легнале децата, слушнале како маќеата му вели на татко им: „Утре ќе ги земеш децата и ќе ги однесеш во гората каде што ќе сечеш дрва.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И ги трошат на дроги во Паркот Вашингтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само дрогерашки во Паркот Вашингтон. Паркот Вашингтон мириса на ѓубре, со тие куќите наоколу.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Побрзај, душо, времето е пари, обично му велат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Портретот и детските ликови пријателски го гледаа и со некоја молчелива благодарност како да му велеа: „Долго го чекавме твоето доаѓање, зашто само ти ја имаше небесната знаја и умниот клуч за а го отклучиш катинарот на времето и ропството на нашите души.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И еве зошто. Досега комитетите му велеа на надворешниот свет оти тие работат само за „Македонија за Македонците” и се готови да им дадат секакви гаранции да не стане присоединување на Македонија со Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Гостуваат Јапонците. – Минатиот пат ја сонував во тунел – му велам – исполнет со пареа и шумолење на невидлива вода.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Не, не, му велат сите во хор, само ти запали си...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не е важно колкав е шаторот во кој си се родил“, му велеше, „и учениот питач е поголем од неук големец“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Обично не се мачеше да им објаснува дека е Белгиец, тоа и така немаше многу да им значи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со сета своја жар и лутина тој нестрпливо ги прекинуваше и секогаш им ја кажуваше истата работа – дека секој може да се надмине себеси, па ако вистински посака и ако вистински верува, може да стане некој друг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затоа не веруваше и не се согласуваше со оние што малодушно, со сета слабост на човечката природа му велеа дека доблеста е тешка, а пороците лесни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
“ му велеа и најчесто тоа беше сè што знаеја да кажат на англиски.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Докторката му вели: - Оставете го палтото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако му велеа дека напротив, многу е ладно, тој се соблекуваше речиси гол како кралот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Започна Петјушка Јашчиков да си ги симнува горните алишта, сепак, така да се рече, да се урамнотежат другите долни недостатоци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И на крајот, сé невозможно се преплете.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако на човекот му велеа дека надвор е многу топло, тој ја облекуваше бундата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Овие работи, докторе, ги знаеме и ние”, му велеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Красен бик имаш, докторе“, му велеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ќе ти умре жена ти“, му велеа луѓето гледајќи ѝ ја ногата потечена.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе се изнапиеја луѓето, кога ќе се џамосаа и ќе ги изнаредеа сите молитви што во умот им доаѓаа за ајваните, ветеринарот Скрез ќе се размавташе со рацете удирајќи се в гради: „Жими сѐ најмило, жими бикот, до година ќе воведам два празника за ајваните...“ „Три да воведеш... Три...” му велеше Лоте.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А луѓето, гледајќи ги неговите слики, се воодушевуваа и му велеа: ”Сликаре, преку твоиве слики гледаме колку ни е убаво селово.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ти не си роден да живееш човечки живот” - му велеше жена му. „Ти си роден за в шума...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го фаќаше Бандо Трајана за раменици, го фучеше во орото и му велеше: „Кајафиле-тријафиле, чуклец-муклец: не штипи повеќе по девојките, немој веќе да крадеш - ноќеска живо месо ќе јадеш...“ му намигнуваше кон Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Докторе, докторе”, му велеа луѓето, „гледај ти од државата да добиеме отштета за добитокот што ни го голтна војната, а не држи предавање како треба да се јава крава...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да одиме, ми вели Анастас. Кај ќе одиме, му велам, во таа голема и жешка земја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Седеше пред вратата со пушката в рака и му велеше насолзено: „Попусто е, учителе. Никаков лек не му помага на син ми“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не излегувај, пази се, му велат и роднините, но која душа може да го задржи дома, која душа може да го разбере и да сфати: што значи тоа да си дошол до смртта, да си ја имал во себе, и пак да си жив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другпат му влегоа низ прозорецот некои големи ѕверки со човечки глави и му велеа нему и на жена му: Каде ни е детето?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Клокотеше селото од веселба. „Господ да те поживи, бре Лоте, што ти текна да донесеш циркус во селово?” му велеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ми ја гледаш ногава, му велеше учителот кревајќи му ја ногавицата. Забележуваш ли нешто? Ја забележуваш ли лузнава?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Добро ѝ направи”, му велеа жените.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Жена му бегаше од куќи кога доаѓаа офицерот и војниците, а луѓето му велеа: „Ете, што направи Полине, им ја оддаде тајната на непријателските војници...“ „Каква тајна?“ се чудеше тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, депилацијата е задолжителна, фарбањето на белата коса со евтина фарба, која по едно миење добива портокалов сјај како од к'на, па кога му велиш: „ептен ружно изгледаш и ти се познава“, те гледа и враќа: „Само дење, ноќе е другачие!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Барем исклучи го тонот“, му велам во себе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Чекај ќе ти сварам ошавче, му велам, зошто цепев сливи, зошто правев сушеници, велам и одам, барам, клавам да се варат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со сила испи ја, му велам и ќе видиш дека од благото ќе ти помине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Грешката е твоја, а не негова, му велат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во војно време, велам, сите луѓе се лоши, Само на крв рикаат, му велам на војничето што го носам, ко волови, ко јунци рикаат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
-Ене нож во камарана, му велам на Лазора Ночески, ај барем мртвите да не чекаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ова не ќе излезе на добро, му велам јас на Јона, ова мора да донесе некоја болест, му велам, или некоја чума или краста, му велам, сушна година или вошливо време, му велам, или пак некоја долга војна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прости ми, ако ти погрешив, му велам и ги оставам медалите во долапот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може нешто сме подале преку покојната, вели, или нешто ја поминало: куче или маче, глушец или кокошка, а може и некој човек да ја пречекорил, му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и Јон нема да ти го заборави, му велам, оти ти го врати откај мртвите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мочај колку сакаш, му велам, сега сме на полпат и мочај колку сакаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто, бре, Мирче, му велам, што ми зборуваш така ко занесен, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ти ќе велиш врне, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да ти се клекнам на умот, му велам јас, веќе го зедов на заб.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега да те оставиме со здравје, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да те однесиме во Битола, велам, дошле нови еќими. Од Русија пребегани, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, сега, го насити народот, му велам, дали ти се наполни душата?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во толку деца ќе има и големи и мали, му велам. Не се раѓаат сите наеднаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Брат, небрат, тебе ти се падна, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, господ да ти даде многу здравје, му велам јас на Мисајлета Ковачот оти ова добро нема да ти го заборавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Твојата глава не е за на две нозе, му велат. - Не уједај кад немаш зубе, вели Гојко. 185
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А не ти пишало молба за да го родиш, му велат луѓето, кој се родил учен, бре Коте, му велат, а детето е уште мало за да знае и за да може да знае, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му се пулам ко дете. - А кога можам да ги видам, му велам, кога можам со ваша милост да ги видам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред куќа, зад куќа и околу куќа, растури ги, вели. И кај нас се прави така, му велам на Григора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го забришува од лигите, од сукрвицата, од ирата моја, и: плук, плук, да не те урочам и да не те настинам, слушам како му вели на детето и го поплукува на обравчињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај отидов, ебамити устето за понадвор, му велам, кај отидов?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Толку знаат, му велам да знаат повеќе и за нив ќе биде подобро. Тие не знаат што да сакаат, велам. Тие никого не сакаат, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мирче и тогаш рече: - И оваа работа, ќе бара нова работа... - Е, ќе бара, му велам јас, не чини ако не бара, му велам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море, зошто да куцам, мажу, му велам, кај да куцам, му велам, не знам и јас што велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене го, на соларникот, му велам, рацеве, до лакти. ми се со тесто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако правиш пак гости, ќе те испратам кај господа, му вели војводата, да не речеш дека не ти кажав, му вели. Ама од лево уво влегло, од десно уво излегло кажаното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако не знаеш ти и господ не знае, му велам јас оти господ знае за нас само колку што знаеме ние за него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добре дојде, ми вели Левтерија. - Добре најдов, ѝ велам. Така мене, така и на Витомира му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што толчи, овој, вода во аван? - Ти тежела болката, му велам јас, овдека нема вапери...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цревата ќе ти ги исечам за колбаси, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе го продавам детето, вели татко, не знае да делка, вели, и не го сакам за роднина, - Не карај го детето, велат луѓето, туку неговото незнаење карај го, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, добро што не си го видел, му велам јас на Секулета Дамјановски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сакам да ја видам, му вели татко, а не сакам и тебе да те гледам, му вели, и си пие цигара, се пули в земја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега не знам од кои сакате, господин капетане, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој, бре Мисајле, не затворај две куќи, го молат луѓето, може да го погодиш, а може и да не го погодиш, а не чини ни едното ни другото, му велат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добро, бре Витомире, му велам, може ли коњот да биде вол, само со тоа што ќе му го смениш името, како мене што ми го сменија презимето?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас немам деца, вели Витомир. - Ќе имаш, му велам, тие што ќе ги имаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му кинеле меса и му клавале в уста: „На, јади, отруј се од своето месо! му велеле, кога толку си желен за труење“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Многу ми се дожалило за децата, господин капетане, му велам. Ако може да ги видам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Облечи ме сега, вели Здравко, облечи ме и намести ме. - А за кај да те наместам, сине златен, му велам, и почнува вода да ми шопа од очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ејди, Секуле, Секуле, му велам. Тие за кој ти се бориш ти се дома, на гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оти не ја сечеш дабицата, му велам, О, Давиде!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ти се наполни душата дека го насити народот, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тие да биле арни не ќе дојделе дури ваму, му велам, заборави сѐ што било, земи изнаспи се, белки ќе ти се поттргне лошото, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај, Здравко, ај чедо, му велам, испи ја водава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се погледавме така и јас му велам: - Е, ај доста е гледање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ваши или наши, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Лисник правам, му велам, лисник и прав да се направам. 193
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ти давам, му велам, таа ракија до оваа пропаст те доведе и не ти давам, Сакаш лути ми се, сакаш не, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Абре ти си, Јоне, го прашувам, абре што си легнал овдека?... Дувот ми го зеде, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да оставиме малку и за ужина, му велам на Јон за да не викнам од болка. Маштеница има малку, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, вели војникот, јас сум готов. - Чекај, му велам јас, овдека ќе чекаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Фала ти што ми кажа кон кај треба да одам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ти требало, Огнене, му велиме, не сме дојдени за јадење, а и не сме гладни, го лажеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како, бре, Уља е убава жена, му велам, да не си од нешто уплашен, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не плаши се, му вели на Витомира, овие риби немаат трње.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, па војна е, му вели Мисајле Ковачот на Јошета. Куршумот шета, оди, вели, и куршумот не знае кого ќе го погоди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам точно кога го донесе, не думам, ама тогаш многу го карав Ангелета: - Што ќе ни е куче, бре, му велам, кучиња главата да не ти ја јадат!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му го давам јајцето и го молам - аман, заман, - да ми даде малку шеќер. Само едно грутче. Меѓу два прста да фати и да ми даде. - За лек, му велам, за од зарек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На кого да лае, сине, му велам, на што да лае, кога ништо не врви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам дека те боли, му велам, ама не знам како да ти помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали ме чу Секуле Дамјаноеки, не знам дали зауши што му велам, ама сигурно виде кога си отиде дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Страх ти е да умреш, му вели Гојко, а није ти страх да живиш. Треба да ти е стид што живиш, стиди се!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ме мачи несоницата, вели Мирче и ме мачи... не е за кажување, вели. - Ако кажеш може не ќе те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе ти помине, Јоне, му велам, нема болест што не поминала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што седна, вели Јон, сега станавме од седењето. - Не знам што ми е , му велам, не можам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако ја кренам главата; - Кај гледаш, вели. - Кај да гледам, му велам, кажи кај да гледам, да не прогледам. - В земја, вели Јон, оти ќе се сопнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај не играј си шукшуле, му велам јас на Јона, не играј си клиска со мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овдека, вапери сме ние, му велам, а војникот го собира челото, образите, размесува некакво тесто на лицето. Си прави ситни џебурки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штом се роди човек, му велам, и нов гроб се отвора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немам јас брат, му велам, а тој што го имам е далеку. - Може да не е далеку, вели војникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не оди кај него, му велам, нека не те лаже, Не те вика тој за играње, му велам, не те води на арно место. Сам нека си игра, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да те прашам нешто, му велам. - Прашај, вели човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами кучето не било пцовисано, му велам, не било пцовисано за да оживи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде стани, му велам, ќе замрзнеш овдека, ебаго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти направи, братче Јоне, со страв му вели Уља, јатрва ми, што ти направи, вака да ја мачиш? - Прдна, викнува Јон и луѓето се засмејуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Веќе во десеттиот завлезе, му велам и пак се препотувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако беше за колење, му велам, ќе те заколев уште таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ух, Секуле, Секуле, му велам, јас мислев дека си од овдешниве војници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, како те пуштија, го прашувам, како те пуштија стражарите, старешините, му велам, таму уште се тепаат...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На кого можам да мислам, му велам, сакав само да проветрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие те трујат, му велам и од тоа никој не ни влегува в куќа. Тие направија така, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е ај, со здравје братче Мисајле, му велам и му ги отворам вратите, му светам со кандилото и го испраќам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај гледаш плужица, му вели татко, ова е платица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ќе видиш, Јон, му велам јас на човекот мој, запамети ми го зборот и ќе видиш, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оние што ни умреа, му велам, - Мене не ми умреа, вели, децата тебе ти умреа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ќе правиме сега, му велам на војводата, кај ќе одиме и што ќе се пишуваме, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Платица е, бре Давиде, му вели татко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море грамотен човек, му велам јас на даскалот, да не си учел нешто за крал, за цар, му велам на даскалот, Харалампије ли се викаше, му го заборавив името.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега оди онаму, му велам на Јона, поистај се за да не ме гледаш, да не се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А бре, види дали ми се отворени очиве, му велам. - Отворени ти се, ми вели, што зборуваш!״.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му велам јас на човекот мој: - Море Јоне, не верувам ова да остане, велам, не верувам утрешен да го дочека, да го раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оти не спиеш, ми вели Јон. - Ами, тебе те чекам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е не знам, Јоне, од кај да знам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ебатти знаењето, му велам јас, и после се растуривме по куќи, по држави, по светот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајката, си мислам, што му стана, голема фатка имаше во работата. - Ти, Мирче, нешто си непара арен, му велам еднаш. Нешто си невеласен или нешто те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето ништо не му велат. А и кој може да го одврати Давидета Недолетниот. Замаен ум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде, кажи, ако си човек, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами оти не гледам, му велам оти не знам кај одам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е многу ти благодариме, браче Огнене, му велам јас, и за јадењето и за умните зборови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што те боли, море Јоне, му велам, да одиме на доктур, ако те боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си тај, му вели, што пропагираш да je Македонија Бугарска, а?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сврти се уште еднаш кон селоно, кон полено, му вели Уља, којзнае дали ќе го видиш и другош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, фала ти, му велам, значи јас треба да одам нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам, му велам, дојди си, прочитај го.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Многу деца си направил, вели Витомир, алал да ти се панталоните, - Панталоните не прават деца, му велам јас на Витомир.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ај да си легнеме, му велам, и така како што си прилегнувам, наместо да заспијам, јас се разбудувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Бегај, му велам. - Кај да бегам, ми вели Мирче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако те касна пчела, му велиме ние, пчелата сега е умрена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, ај, ќе молчам, му велам, ама подобро е да онемам. И се свиткувам пак да работам. Сама си зборувам, сама си слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку да ги прашам одошто живеат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, море човек, му велам, што кажува писмото. - Сега ништо не кажува, вели Јон. - Море, оти не кажува, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој, бре, Дуко, му велам, што ќе изгубиш ако не се презиваш Вендија. Нивите, парите, што, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако ти дадам тебе, мене не ќе ми стасаат, па ќе треба да позајмувам, му вели. 28
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секој гостин се испраќа, му вели војводата, па и јас сакам да те испратам. - Не правам повеќе гости, се моли Џемо полјакот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами кој знае, му велам јас, кој треба да знае? - Господ, вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Платица е, бре, платно да ти застане на очите, му вели татко, кај може од платица да стане плужица?!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам што да направам за да ти помогнам, му велам јас на Мирчета, да појдеме кај Маса Ќулумоска, му велам, може таа знае некој маривет. Нека ти закуша, го наговорувам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Од кај излезе, Витомире, му велам, од кај се најде овдека?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали Турците или некои други комити што биле против овие. „Ајде, јади, од својот отров, му велеле, од својот зер труј се“ , му велеле и му сечеле меса од рацете, од лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па не си венчан со гајдата, му велиме ние, а тој само липа, шмрка, се лигави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се опулиш под мишката од ваперов син и ќе ја видиш ваперката, му вели човекот на татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Можам нешто да те прашам, вели. - Прашај, му велам. - Од кај си, ми вели. - Да не сакаш и крштеница, му велам, да не сакаш ти да ме сослушуваш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Прости ми, браче Мисајле, му велам после, откако ме пушти имелата, дали го извади забот, му велам. - Ене го, вели, и ми го покажува забот на подот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жив ми требаш, знаеш што е жив или и ти си од мртвите, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не играј си, вели. - Не си играм јас со тебе, му велам, туку нозете мои си играат со мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто дозволи, море мажу, да го направат џигер Дука, му велам на Јона, како дозволи толку да го тепаат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ти препишат некој рецепис, му велам, ќе ти клаат ижекција.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи ти им свириш на србомани, му вели на старшијата, не, господине, велиме ние, дали тој бил за господин, ама велиме, правиме лице, а старшијата зина, држејќи ја прегрната гајдата, не му текнува да ја пушти, 204
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одмах, ми вели капетан Мирковиќ, а мене срцето ми затупотува под шинела. - Како одмах, му велам, како одмах?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вечерта го сретнувам капетан Мирковиќ, застанувам мирно и му велам: - Решив, господин капетане! - To je твоја ствар, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само остави ја ракијата, велам, и остави ги џандарине, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се престрашувам, па му велам: - Со пиење не се враќаат децата, му велам, ако ти е за децата. - Какви деца, вели, кој деца?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти е, Јоне, ќе се повратам, кај те боли сега, кај те штрека, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си човек од бога, му велиме, и ако ти се откажеш од нас, ќе мислиме дека и господ се откажува од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да живееш не треба да се родиш, му велам, само неродените не умираат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дури и господ да ѕида куќа на земјава, му велам, би ја ѕидал во селото мое.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А од кого ќе позајмам јас, му вели, кој ќе ми даде мене години, и со мои години ќе живеам јас, му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Подзатскри ме барем во нежниеноно, му велам на Јона, да не се козам пред светов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле желен, Јоне, му велам, море кај ти се забите, велам, кој ти ги извади сите заби од устата?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па и тоа да бевме, пак ќе знаевме чиј сме, ќе си го знаевме стопанот, му велам, се дерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Повеќе слушај, Дуко, му велам, а помалку зборувај. Не прашувај за работи што не ги разбираш, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас сум селанец, му велам, а ова сум го читал кај калуѓерите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На станување ги погали децата: и Капинка и Здравка и Ѕвездана ги погали, им прошета со прстите по косата и тргна, - Е, да си жив и здрав, му велам, малку ме успокои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку кажи ми, колку усти остави дома? - Пет, му велам. - Големи, мали, прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај се води заробен човек, му велам, не знаеш кај се води пленик?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сине Ѕвездане, не ѕвездо моја, му велам, кој ти рече дека ќе умреш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е така е кога не знаеш за кого се бориш, му велам, - А ти знаеш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти од сред пат го врати, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Бројани ми се годините, му вели Стојан Пејкоски и дека се бројани знам дека не се многу, му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе носиш одоздола, од Грција, му велам јас, таму не се војува. - Грција е сиромашна земја, вели Григор, сѐ што има Грција, сето ѝ е од бога.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А сега пишувај она што ќе ти говориме, му велат на четвртиот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му велам да праша, ќе му кажам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Станувај, му велат. - Чекори... - Ќе стрелате од грб?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја земам секирата. Му велам да се наведне, тоа не ќе му е тешко зашто земјата веќе го повикува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На ова Светлана секогаш му велеше: - Никодине, зар си слеп!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нешто како да му велеше да не брза за да не направи погрешен чекор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А стопанот е индиферентен – мавта со рацете над главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа го врати назад. Јас му велам на стопанот: – Колку сме должни за трите изедени слатки?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Петрович, те молам,“ му велеше Акакиј Акакиевич со молбен глас, не слушајќи ги и не трудејќи се да ги слушне зборовите изречени од Петрович и сите негови ефекти, „закрпи го некако, да послужи макар уште малку.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Пеј и ти“, му велат, „зошто молчиш; ќе онемиш во самотијава...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Овој живот што го живеат кучињата овде, кај нас ни господата не го живеат“, му велеше Којо Пипиле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога се врати дома, постојано ја гушкаше мајка му прашувајќи ја: „Нели сум твој, мамо?“ „Мој си, синко“, му велеше таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А не беше женет. „Жени се...” му велеа луѓето. „Не седи сам...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Па таа и во гробот ќе ти тежи, му велат, зашто не остави потомство да ја продолжи лозата; те мачи тоа, велиш, и постојано мислиш на нас: ги вртиш сликите, се потсетуваш и живееш со нас, со спомените, со минатото; го враќаш и оживуваш времето изгубено; тоа ти ја храни душата, велиш; ти ја исполнува празнината и те брани од самотијата; се чувствуваш како спасен давеник на самотен остров обграден само со минато; се храниш со него, зашто друго и немаш; го виде светот, виде и жени, зашто овде немаше можност: се жени мошне млад пред да знаеш што е жена...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Којо Пипиле му даваше памук да стави во ушите и му велеше: „Ќе свикнеш...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка му му вели: „Знам, тешко ти е, синко, но мораме...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го гушкаше и татка си и го прашуваше: „Нели сум твој, тате?“ „Мој си, синко“. Му велеше тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко, му велеше, бездруго поучен од цариградското време, од големите средби што ги имаше тогаш со вујко си Фетхи Беј Окјар, како и една куса средба со Мустафа Кемал Ататурк, оти на Балканот се вестат тешки времиња, кога спасувањето на голиот живот, животот на чедата е неодложниот императив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се уништи една библиотека, му велеше Татко на Камилски гордо загледан во своите книги, значи да ја замолкнеш историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски му велеше на Татко дека секој јазик се стреми да си ја сочува зачува својата мистерија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас му велам „Ти си пијан. Ќе те суредам за половина минута“, му велам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас му велам, „Да не мислиш дека си го купил проклетиов тротоар ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не треба, му велам, толку да се трупиш и залудно да цедиш толку пот од себе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Имам потреба, ми вели. Каква потреба, му велам јас, камења тешки да туркаш, потреба ли е?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама еден ден, сине мајчин, ми се јавува тој, Симон. Што е?, му велам. Што треба?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И ете ти го таму Гаро, песот на Симона, душка околу и рие во земјата. Мрш, му велам, скоту еден!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ех, ништо, му велам јас, ништо не можеш да донесеш ни на раце, во најлонче, а камоли со трактор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дури слегував по внатрешните скали, слушнав како Симон му вели на Методија дека сега ќе треба да се одмори малку и посетне да го построи како што треба ова купеново во кутијата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му кажувам на Методија, му велам, немало од нашите, туѓинка ако сакаш, ама со неа не ќе можеш да збориш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зборуваме по телефон. Што зборувате?, му велам јас. Ех, што зборуваме!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му велам, ќе цркнеш некој ден како пес....
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Понекогаш му велам, добро де, еве затвори, јас ќе ти се јавам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Она, му велам, Симона што го затворија. И песот негов, Гаро, му велам, душка таму и копа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го прашувам, што ќе ти се, му велам, камењава, да не градиш нова куќа, ајрлија!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Седнува на прагот блиску до него, отпива и му вели: Ќе одиме ли денес по риба?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Какво лажење, му велам јас, не сум дете. Дете си ами што си, штом вака збориш, ми вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го слушам, мајко, - Јаглике, сите јаглики светнале... му велам - Свенале, Трајане - и јас сум ти свенала... среде лето слана ме попарила...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Му велев: „Сине, не е фер толку рано, да не ми се лути тато…“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Штета, му велеа професорите, ако не продолжиш, жалаа зашто Мил беше еден од најдобрите ученици: со голема љубов учеше и ги вршеше практичните вежби на разни анализи и синтези во лабораторијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му велеше: Еден мој другар загина на фронтот само затоа што беше левучар: не можеше на лева страна да нишани со пушката...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му вели да стане да се напие вода и да се врати назад во креветот продолжувајќи да спие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постојано му велеше на Илко: - Те засакав и не можам без тебе...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но Мил му го трга коритото, му ја заклучува вратата, го затвора прозорецот однадвор, и кога Богуле ќе стане, продолжува да врши експерименти во собата: му го дава клучот и му вели да ја отклучи вратата, и Богуле ја отклучува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Органски молекул во лабораторија не може да се создаде, не можеш ти за кусо време да го создадеш она за што на природата ѝ требало милијарда години, му велеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но јас му велев: Уживај... Уживај...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Други му велеа да не се откажува, зашто тој потфат има огромно значење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не мери ја неа на вагата, - му велеа луѓето, - туку мери ѝ ја храната што ѝ ја даваш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А јас му велев: Уживај ти, уживај... Прави си ќејф...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му вели: изутрина кога ќе станеш, ќе појдеш кај Методија Лечоски, дрварон, и ќе му го дадеш писмово што мене по грешка ми го испрати поштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој природен процес, му велеа, невозможно е да се имитира, да се копира; таа сила, таа тајна, ја има само природата: таа е господар...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Некои му велеа да појде со неа во Ерусалим и да преспијат во Маслиновата гора крај Божјиот гроб спроти Велигден кога Христос воскреснува - за да ѝ воскресне утробата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Каква бања, човеку... - му велеа луѓето луто.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Каде и од што ќе живееме... му велеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Живиот свет му велеа, е создаден во одредени услови, спонтано...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од некои добиваше одговор, од некои не; некои му се восхитуваа и го тераа да продолжи, а некои не го сваќаа, не го разбираа и му велеа дека има само бујна фантазија, особено по прашањето да создаде жива материја по вештачки пат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Ти и нема што да забораваш“ - му вели жената. А тоа е најстрашно обвинение за уметникот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како тоа, му велам, вие, така предвремено се вративте во нашиве краишта?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И што, му велам, се готвите сега да правите?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како што Евреите, кога воведуваат дете во училиште му велат: „Учи се! “ - како она што значи алеф, така и Грците го примија алфа.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
И таа му велеше да ги поздрави. Кога ќе им пишува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Митра отвори, зеде еден сомун чист леб, го кладе на софрата и Доста си ја крена и си ја занесе пред машките. Со клавањето му вели „добре дојде, дедо Петко", а и на Илка да му го врати намигнувањето му вели: „е добре дојде и ти Илко", — и му чкрапна со левото око.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се исправи до ѕидот, па му вели на Илка: — Како на сете сиромаси, Ило, и тебе. Мене сете сте ми едно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојо му вели на Трајка. — Море, брату, Илко вчера остана вдовец и ете, се прави мукает, ќе кандиса некоа сиромашка, ами ти, бре брат, оти ич мукает не се чиниш?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петко се поднасмеа под мустаќ и му вели: — Море, побратиме, жеден коњ матна вода не гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поп Трајко божем се тргна па му вели: — Море, ами најстина ли бре, у Сукала наш пак невеста, нека му е жива?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А за кожув му вели: — Брату, ти си постар и ти ќе и носиш кожувите од сете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, се заоблачи, побратиме, — му вели Мисирлијата на Трајка Ташков, кога ја видоа Илковица крај црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакаш овде да а доведеме да се видите, или пак, она коа шо рече — тамо да ѝ појдеме — му вели дедот Петко на Илка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ќе си а најдиш маната, — му вели Тода, — небаре кокошка или јајца бараш да купиш, ќе тропниш на малата врата околу ручок, а оние веднаш ќе ти отворат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Трендафил сака да чкрапне, ама Ташко не го остава Не се знае, му вели, не тука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го знае тоа Ангелина, не бери гајле! му велеа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Засекот што му ја претставуваше устата туку се отвораше и затвораше и сигурно тогаш ги пребројуваше купчињата или сламариците или огновите што везден тлееја, и пред да го пуштеа прстите од решетката ќе слушнеа како прашува Борис Биџов, тука ли е? Тука е! му велеа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука, пред сите, му вели таа во себе, се заколнувам дека нема да те заборавам на оваа тумба, кога ќе се враќам назад во Македонијата, ќе те земам со себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Долета орелот болно и радосно Како кога се раѓа човек И ми вели И му велам: Зошто јас сум ти, Зошто ти си јас, Ако и овдека како и таму Во планината Сите нејасности потекуваа од крвта, Од морниците што таа Ги распостилаше по моето сиво Студено тело, По стеблата што не сокриваа Од светот што празнуваше?!
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Се надлетуваме со орелот И му велам, И си велам: Крвта на твоите нокти Е одглас на стадо јагниња Што се белее во ноќта И се вселува под кожата на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Колкав им е крвниот притисок и шеќерот На белосветските хуманитарци Кои на зајакот му велат да бега на ловџијата да пука И кои за своите самозададени мисии Папагалски повторуваат дека се мостови меѓу Исток и Запад?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Кога му велев дека трката кај демократите ќе се бие помеѓу Обама и Хилари, рече дека нема шанси.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Маркус вели „Саундс лајк ан олд мјузик... Ху'з д дуд? Из хи дед?“. Јас му велам „Кајнд оф!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка му велеше на упорниот брат дека ние ќе си останеме без целосно семејно стебло поради проклетството на границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Заглавен е во фотелјата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но „билбокет”-от му се заплеткува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„, му велам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Една жена принесува јунец и му вели на калуѓерот: „Син ми беше ветен да му служи на манастиров, но болен е.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му велеа роднините и пријателите да ја напушти да земе некоја куќа под кирија во селото, но тој не сакаше да чуе; постојано ги потпираше ѕидовите со дебели дрвени појаси, ја вклештуваше во дрвени стеги и не ја напушташе - не сакаше да се сити Танаил.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одеа кај Танаил и му велеа барем тој да го одложи погребот за понеделник додека се направи свадбата, но тој велеше: „Не ја оставам јас мајка ми да се смрдува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дејко настојува да појде првин в црква, но тие му велат: - Поважно од сѐ сега ни се полковниците...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уште синоќа кога удри камбаната тажно, и кога се разбра дека умрела мајка му на Танаил, му велеа на Китан да запре со музиката, да запре веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му не го оставаше, му велеше: - Ќе те убие од заседа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Слепите го пофаќаа со рака за рокчето и му велеа: - Со рокче се може, синко, но без виделина не се може. Во мрак е најтешко да живееш...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот и Англичанецот јадеа од јагулите и му велеа на Дејко: - Прекрасни се... - Прекрасни се...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Умирам од глад...“ му велам.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му и син му Ном го успокојуваа и му велеа дека нема ништо, дека така му се причинува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ама и не се откажува од можната забава. Му вели: „Тогаш раскажи ми приказна!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му го кажаа и името на барот. „Нели ќе дојдеш?“ му вели малечката и авторот знае дека малечката е мамката и дека е ова добро уигран тим.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За каде, ме прашува тој на касата. За нагоре, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За никаква стока јас не знам, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога го стави в рака мобилниот, седна на столот спроти авторот и целата расмеана: „Го имам!“ му вели на авторот и го баци телефонот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Сепак, каква приказна?“ „Ти си писател. Смисли!“ му вели. „Добро“, ѝ вели авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе ти дадам, му велам, ако добро се понудиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му одам на рака колку што можам, по јаже преку голема вода се движам и, слушам, „Еве и ти сега“, ми вели. „Што јас, бре!“ му велам. „Што!...“ ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што зборуваш бре!“ му велам јас, му подвикнав; ми се виде како сон некој да ми кажува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Фала за прикаската“, задоволно му вели Летка и не се навраќа на прашањето што пред тоа му го постави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ама слушај“, му велам, „јас сум претседател на Народниот фронт, јас не сум ни шпион, ни поткажувач“, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утредента солуњаните на улица го препознаваа, се вртеа да се уверат дали навистина тој е тој и повеќепати поединци застануваа, му се загледуваа в лице и му велеа, Еј, синоќа ве видов на телевизија!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Стоеше така со погледот како фрлен во пустина и веќе помислуваше да ја батали оваа работа коа, зад себе, од левата страна, чу женски глас како му вели: „Ви треба помош?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему будалата не му текна што му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Толку мала земја. Да беше игла во стог сено, досега ќе го најдеше“, му вели. Го прекорува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Веќе ти резервиравме место во авионот за Атина за утре изутрина“, му вели Јоргос со својот пријатен, секогаш пријателски глас со кој го изговараше својот крупно дробен англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И му велеше на својот другар: - Само гледај ти, Миладине. Го читам како буквар.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Коњчето како да разбираше што му вели Трајче, брзаше...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се исполнила куќата од селани, повеќе стари, и секој му велел: „Добре дошол, Аџи Силјане, добре дошол Аџи Силјане.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Вака му велеше Силјан на дуовникот и му се молеше дури со плач на очите за да го земе на Божи гроб.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Прекрасно е да си вљубен!“ му велам во себе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Претпазливо му велам: - Видувањата на еден човек не мораат да се совпаѓаат со видувањата на некој друг, па и тогаш кога тој "некој друг " е близок пријател.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А место кока кола – јогурт! – му вели Димитар на другар си што за час „смачка“ една четвртинка со сирење.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потресениот гледач, односно патникот во авионот, чии трауматични сеќавања од лулањето на беспомошната количка на тркалото на „панорамата“ во луна-паркот сега, во авионот, доживуваат хиперболнична реприза, добива, како додаток на стравот, жежок чај што, вон контрола, му се истура врз панталоните.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се исправи баба Цвета, ги навлече нозете во карираните влечки, се поткрена на бастунот, па пред да појде, се заврте уште еднаш: А му велам на татко ми, арно ти е тука.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Именките стануваат семантички важни! Егзотична еднонасочност – пример – БОЗА: За разлика од бурекот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тоа бил истиот сон?“ „Истиот. Му велам дека и јас сум го сонувал.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- А како успеавте да го прочитате тоа што уште не е напишано- му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си зема слободни денови кога ќе посака!”, му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Мојот бакшиш од Ѓурѓовден на Ѓурѓовден - ми го пропушта Кадрија спремниот одговор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И јас им припаѓам на таквите – вели Кадри.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Знаев – вели тој. – Иако во еден момент поверував дека ќе ми тргне од рака да те предомислам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Скрати му ги правата, брате!” ме советува тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не му велам ништо за буквите и Букварот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Допири на телата!? Всушност посоответно би било да речам: двете корита од реката што ги раздвоила некогаш некоја пречка повторно се враќаат во едно корито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Така и треба! Инаку, ако ги здогледаше, ќе мораше да им оставаш и бакшиш - му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не, не можам да му верувам на она што ме збунува – му велам на толкувачот на соништата од бараката број три.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште безброј вакви значења би можел да спомнам во врска со допирите после сериозните недоразбирања кај вљубените, му велам на Пачев и се обидувам да го откријам неговиот заклучок во врска со моите објаснувања).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Лесно е да се делат совети”, му велам „но тешко е да се постапува според нив”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Куќата ќе ни се испусти, мажууу, - му велеше таа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но децата до онаа вечер кога Луман го нападна Мирчета ништо не забележуваа и не му велеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Што да ти правам, многу си загази, - божем сожаливо му велеше тој на Бошка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нешто му велеше дека дедо му можеби не е виновен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Попусто фалбите, - одвај успевајќи му велеа едни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И баба му така му вели кога му дава да пие од оние горчливи лекови. Но Зоки ништо не вели на ова.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
"Не ме прашувај мене, каде се наоѓаат сега", му велам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Тебе сешто ти се причинува“, реков јас а без да проверам и самата дали ја кажуваш вистината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но тоа не те прашав“, му велам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А тоа не е крушка, туку чашка“, му велам јас, „и не ти турам повеќе ни капка, доста пиеше“, а тој воопшто, како да не ме слуша!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ти се возиш во автомобил“, му велам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сакам да го охрабрам. Сакам да му ги искорнам од главата црните мисли.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А јас му велам, зарем во оваа доба да го будиме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„О, твоето тука убаво го знам“, му велам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
"Навистина не знам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Соземи се“, му велам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А како се чувствувавте?“ му велам за да го одоброволам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остави ги ѓаволите, му велам, да си ја вршат нивната работа, а ти гледај си ја својата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му велиш: „Откако ја изнесе печката во тремот, некој топол ветар шета околу нашата куќа“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Разбуди се, му велиш, не се буди заспиј, му велиш, не заспива полубудно, полуживо - распнато по краците на логичките схеми на контрастите зависно од глаголот ти треба начин, временска димензија просто да знаеш дали си и каде си!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Да ме запишеш и мене во списокот дека имам платено... - му вели Дачо.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Многупати му велеше: - Нервите ги изгубив со тебе!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во право е синот кога му вели: Курвинската политика ти е влезена во секоја клетка! и мајката негова кога го колнеше, блуејќи крв, додека тој држеше говори во Сенатот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Македонците се уште се Македонци, му велам, колку да речам штогоде.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Таа се врти и му вели „па, вие говорите француски!“ а тој ѝ одвраќа „уи, мадмуазел“ и ја подава раката кон нејзината долга, костенлива коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа морала да троши многу пари кога одела таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Товариш, му велам, дајте ми две. — Ја не твој товариш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И јас ќе дојдам со тебе, му велам, и одиме заедно горе, се искачуваме кај чешмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе правиш овдека, му велам, сакаш туѓи црви да те јадат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде дојади ја манџата, му вели Никифор Абазовски, да се пушти чинијата, да се ослободи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Начешлај се и скокај, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Михајлоооо! — Ама, некој по тебе вика, му велам и станувам, одам кај што ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Те паметам, Маноле, му вели Оливера Поточка и му приплакува на рамото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Друже комесаре, му велам, јас имам нешто да се поплачам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не учи се да им го вртиш газот, му велам, оти без газ ќе останеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене така ми дојдувало, му велиш, туку ми замижале очите и сум заспала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум црна во душата, му велам, мене таму ми е црното, велам и само се пресегам да го фатам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти гледај малку прудолу, му велам, опули се и пред себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Колку убаво црцорат штурциве, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Убаво изгледаш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој, Тимјане, не мешај се повеќе во политики, му вели мајка на татка и му го забришува лицето, му ја крева потта од очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе се караш со некој, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Значи, и ти го криеш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека само еднаш во животот се разденува, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пушти ме, му велам јас, не можам да дишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На газ ќе падне од среќа, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може малку да скршам, му велам на еден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ни оставија место за сакање, му велам, но Горачинов веќе ми ја затвори устата, не ме остава така да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Море, колкав си пораснал, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не е смешно, му велиш, но не е и сериозно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум спиела со деда, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, ти да не плетеш чорапи меѓу нозе, му вели и сѐ понаниско ќе му застануваат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кога после, му велам, и јас не можам наеднаш да одговорам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, ти крстен ли си или не си, му велам, на кое име се оѕвиваш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го држам за појас, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум ти мајка, му велам, немаш друга мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова ти е мајка, вели жената, ај сега оди кај мама, му вели и го поттурнува кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Еве, жива сум, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ти се лутам, му велам, убаво ми направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му велиме: зар ништо не можеш повеќе за нас, освен да се напиеш и да повратиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе ти експлодирам во цревата, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште сум на линија, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу си ги припитомил, ќе му велам, ко домашни животни си ги запатил, не се делат од тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— На слаба светлина ме гледаш, му велам и му ја туркам раката откај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Молчи, ќе ти се смеат, му велам, а може и полошо...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, јади, јади, му велат на Јане Мажовски не гледајќи во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, не ми се јаде, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум глува, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не истрчувај се многу, му велам јас на Хаџиевски, а тој ми се свртува и вели: — Каде е тоа Срем, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, почекај, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да беше толку умен не ќе беше врзан, му велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу благодарам, му велам, а не ми текнува да го прашам за каков пат ми зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Повеќето плачат за јадење, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море, бегај дури имаш време, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти не веруваш, му велам, но тие веруваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти си или брат ти, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние се изјаснивме за Југославија, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А кај ги тепаме ние, му велам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сакаш радост на готово, му вели Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми направиш полошо, му велам, ало, шест илјади километри нѐ делат!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Значи, нема да пишуваш против Југославија, му велам, уште го враќам на главното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кажи ми уште еднаш, му велам, не се слуша убаво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кажи и ти нешто убаво, му вели Оливера Поточка на Манол Форевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тебе ќе ти падне главата, му вели офицерот, а ти жалиш за капата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Извини што се видовме, му велам на возачот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од каде сте, ме прашува Контрашенко. — Од Македонија, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од кај се најде овдека, Филипе, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе спиеше ко топ, му велам, се смеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој повеќе да ме посетуваш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се исуши устава, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Раска ми влезе в очи, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да не ми оставиш модрици, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Во 49 година дојдоа група писатели од социјалистичките земји. — Тоа не се странци, вели. — Имаше и еден Французин, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека времето кон никаде не оди, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Па, тоа не се учи, му велам, нема училиште за бацување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар така ќе се чекаме, ми вели. Јас чекам, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Објасни ми го бескласното општество, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто ми зуи, ми црцори, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Еве ја мајка ти, му вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е ај, ќе видиш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Рафална стрелба е основен начин на гаѓање со автомат, му велиш, а тој те прашува кого треба да го убие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сакам и ти да заглавуваш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За кај се дотеруваш, му вели, за оној свет онаму?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар можеш да јадеш толку гнасни работи, му вели некој и повторно прснуваме да се смееме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште ли ќе им работиме на овие Азијати, му вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Но ти си осуден според воените закони, му велам, а не според некој мој параграф. — Вие можете...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, кажи, му велам. Да не сакаш да се пазариме, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може на фронт да ти загинам, му велам, овдека не ти гинам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар не ти е срам од Апостол Макаровски и од Манол Форевски, му велам, заедно сте растеле?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, му велам, ама и ти немој да гинеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе побарам коњ, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може и затворите, му велам, го прекинувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фати место и за нас, ќе му вели Макаровски, оди и фати место и за нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море, кажувај кај се другите, му велам, каде е Горачинов?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти лажеш, му вели едикојси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Онаму пак некое село гори, му велам на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му влеговме во колата на еден таксист и уште незатворени вратите, му велам: — Вози колку што можеш и не можеш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да јадеш, му велам, за тоа ли беше викањето!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Никој не знае кога ќе згреши, му велам, и никој не знае каде...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Скокај, му велам јас, скокај, ако знаеш да се радуваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Молчи кога остана жив, ќе му велам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Случајно сме се фатиле, му велам јас и си ги кријам очите од срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И утре има ден за гледање, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Готово е, си велам, можеби не требаше ништо да му велам на Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така му велиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од вашата уста нема да се навредам, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— За сега знам, му велам, ама тогаш друго ќе велиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекај, ме журкаш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А јас му велам: -А зошто така? –А тој ми вели: - Затоа шо ако е инаку, никој нема да го сака комунизмо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас му велам: - Ти, Лазо, и сите кои го имаат твојот ум и разум и во комунизмот ќе си бидете пак сиромаси, голомешковци и парталковци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од десната тој, големио Сталин, со мустаците и како да му вели на англоамериканцките имберијалисти - еј вие там, немојте да ми ги гибате мојте пријатели, партизанте на Маркос, заш свите ќе ве обеса на ено влакно...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Нека останат тие петстотини, му вели татко ти - зашто ако се фатиш со старата, секој ден и за секој изговорен збор ќе ѝ бараш да плаќа казна... - одново удри смеа, а Мита, кикотејќи се гласно, праша: - Како му рече баба ти на судијата? ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Другар политички - му вели Лефтера - барем еднаш погали го, па ќе видиш дека ќе те засака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влегва нимнио комесар, цел замрзнат и покриен со мраз и му вели на тие шо седее околу огно: - Аре, не пулите ка ви се смее подбивно тие од зидо?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му велеа дека нему и на сите околу него и подалеку, животот ќе му биде замеден, а тој замелушен сал слушаше и замласкуваше со празна уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само не мораше да одговори зашто Петре прво ќе го прашаше: „Ова ти го знаеш или не го знаеш?“ Попот понекогаш му велеше: „Уха, го знам“, или ако не беше сигурен ќе кажеше што знае.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не знам што ќе направеше дедо Стефан, ама го чув Екрем како помирливо му вели: - Ајде, ајде...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Попусто се мачиш, - му велеа луѓето гледајќи го како се поти на жештината.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Убаво му вели мама дека еден ден, кога ќе се изгуби, ќе му биде мака што не бил повнимателен со нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Застанував пред огледалото и внимателно си го разгледував лицето: - Ух, Ведане, Ведане, - му велев на мојот лик во огледалото, - до кога ти вака детски ќе изгледаш?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас му велам: Па како да одам, а тој нареди да ми се даде коњ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме здогледа началникот на Интендантурата, Климе, и ми вели: Зошто одиш пеш?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Седевме таму едно половина час и му велам на чичко ми Борис: Може ли да ме известиш ако почне движењето, а јас да се симнам долу да видам до каде е лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кузе ми вели: Милке, сигурно и тебе ќе те викаат, што ќе им кажеш?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само што се вратив слушнав пишталката свири и сите моравме да се најдеме на зборното место. Ех, како ми беше криво!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас му велам: Претпостави ако застанев мирно, непријателот ќе ја искористеше таа пауза и можеше сè да се случи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ти си решителен, му велеа тие, тоа што си го намислил е корисно и разумно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„На ти го”, му велеше на Петрета за синот, „сакаше син, еве сега, мисли му!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дуќанџиите му велеа дека лете е уште поубаво, секој дуќан си има и цвеќе пред влезот, тоа треба да се види, тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му велеше Калија, завјасана во везењето: „Несреќно чедо на мајка, ами дали сакаш да ти навезам ибриче, како оние од чичко ти Марка?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој е нашиот прв учен лекар, му велеа на Милош, не како сегашниве бајачки и гатачки, што го мамат народот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да му велам, чекај, ќе видиш кога ќе пораснеш, лесно е додека имаш само една наставничка, сосема друга работа е кога секој час ти доаѓаат различни наставници и кога имаш по пет – шест часа на ден, а за учење, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не му велам дека е кич, зошто така да му речам кога не сум сигурна дали е или не е?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Џабе учиш средно музичко, како мислиш да продолжиш на Музичка академија кога сериозната музика не те интересира, туку сè овие твоиве турбофолкериве? Не е во право.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Главата да ти пукне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во моето детство беше еден часот по полноќ и мене никој не ми велеше да си легнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само ова со кичот, малку претерува. - Како можеш – му вели на Саше – толку да далдисуваш во тие песни, а некој музичар си ми бил!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е лоша мајка ми – му велам на Игбал, кој ме чека во дворот на куќата, подготвен да полетаме и да ме врати назад во моето детство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби токму мојата Амбра, онаа италијанската водителка и пејачка на Телевизија Уно, што јас обожавам, е повеќе кич од неговите пејачи? Од каде да знам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За тие луѓе шанкерот секогаш ме предупредуваше како да ги служам, а јас на тоа му велев: - Ма кои се тие, јас не ги знам, какви политичари, исти се тие како сите луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А ти му рече ли? - Секогаш му велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И јас си го поткаснав јазикот кога му велев на Димче да внимава кога јаде, да не си го поткаса јазикот!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)