Исо за ништо не е виновен, вели; Хаџи Ташку сакаше да се бориме, тој и го има ова смислено.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Нурнат малку нанапред со двете раце, десната ступаничена, се потпира на колената, и зашто сонцето му бие право в очи а не свикнал на него, цели седум дена не излегол на сонце, со напор со искосува малку влево.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А јазолот диши и срце му бие, но, жив не е туку е мртов.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Но срцето му бие тешко и му тера оган в образи и в очи.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека слушаше, си го слушна срцето како му бие во градите како некој придушен тапан.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
На Александар срцето почна да му бие посилно и малку се уплаши, а Бојана, очигледно навикната на вакви работи, пријде кон нивната маса, со широка насмевка од која блескаа белите заби се поздрави со сите и некоја минута куртоазно разговараше со нив.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Богуле ѕиркаше низ цепот од вратата и ги гледаше што прават и му врвеа возбудливи трпки по телото, срцето забрзано му биеше, здивот му запираше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)