ми (зам.) - се (зам.)

II Не бој ми се, море! Врз твојата синина остана птица да кружи Змија се веде на твојот брег И даб, Кора од ветришта црна, храбри Ќе има век, Над сите векови ќе има век!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ергените, од секое домаќинство по еден, токму оној што се замомчил и требаше да се покаже, или оној што требаше да избере и да биде избран од некоја од момите, за наесен кога ќе започнеше мрсот, да се ќердосаат, дотука вода во калта, искусните домаќинки, за радост на бабите и децата, поседнати наоколу, ги виткаа црепните, сосетките одговараа: - Не ми се криви нозете, не ми е земја грутлива, туку ми лудо намигна, туку ми умот поштукна, зато ми се црепни - црепутки. - Ихии!...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу, многу подоцна на една изложба на слики на Шагал во Париз, на едно големо платно ми се откри мигот на рајот од детството во животот на нашето откорнатичко семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А уште викам: лево крило — јуриш, десно крило — покривај ме, викам, а чевелот, гледам, ми се полни со крв.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, зборовите ми се тркалаа низ устата и како да ми паѓаа врз нечистиот теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зар е можно ова што ми се случува во родната Албанија?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А мене срцето само ми се полни со болки, со чемери.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
14. Ми се допадна реорганизирањето. Во кутиите сложував пљачки кои повеќе не значеа ништо.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во градината собирам само црвени пиперки и патлиџани, црвени јаготки и црвени јаболка. ,Ирфане Пољубулгаре", ми велат. ,Ирфане, Ирфане", велам, не чекам улавиот прв да ми се тргне од патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што ова го чув, така мене почна да ми скипнува крвта и да ми се чини оти ќе се онесвестам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нам уште може да ни се помогне. не ми се умира, брате, а бездруго ни тебе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И сега, по толку изминати години, ми се чини, дека бесвесно баравме смрт, бесилка и три метри под ѕид и за тие кои нѐ водеа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но иследник е премногу возрасен за да ги практикува ваквите игри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Трепери пламенчето на свеќата и стоејќи вгледан во рамницата, ми се чини дека допираат до мене бучавата на авионите, тресокот на бомбите и гранатите, свирежот на куршумите, мирисот на напалмот, врисокот на стотиците очајници кои биени од небо и земја, газени и толчени под тенковските гасеници со последната издишка трчаа по оваа последно мало крајче од езерската земја со надеж да се фатат за последната сламка за спас на животот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Еј, дечко, може ли да улегну? – го сепна гласот, резок и чуен, како меѓу него и оној што прашуваше да немаше затворено стакло.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Има и едно последно сообразување - не сакам да му причинам задоволство на непријателот да се гаври со мене, да ми се подигрува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сега пак ми се губиш, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бесмислено и здодевно ми се потсмевнуваше што со мака ги разликував „ч“ и „ќ“, сѐ додека сосем не престанав да ги разликувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ема ми се измолкна од под мишката и отиде крај прозорецот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Помина некое време. Настанот со праската го заборавивме. Или мене така ми се чинеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Курто: Слушај, Дики! Ти си добар пикавец, иако не ги сакам пикавците толку многу!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни ветер се дигна над морето под небото ни птиците се вратија, ни топлите времиња ни јазикот се поднови, ни смислата ни миговните богови збор зедоа ни загинаа - предметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината да ги размножат и душата да ми ја изнесат на видело како разговор во акропол та да не смее да биде сама а да сака, Но мислата ми се воздигна кога Го видов!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој ден ми се виде грдо-бигорен а ноќта тешка и темна небиднина Јас чекав чекав чекав: слегував во пеколот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кокошките, бишката, урнабабана одам на брзање, а на тоа Петра, комшивкана, ми се фатила за портата како капина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А, лебами, јас од тоа живеа, нека ми платит. Море, кога ќе си помисла оти на владиката во Битола му и брои педееет ж'ти на една рака за да ме стори поп цревата ми се буричкаат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се отвори небото, развеаја маглите. И сега така ќе биде. Знае умирачката со кого работа има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Денес сум капнат, небричен. Ноќта е ведра, стегна цикна, на снегот се огледува месечината. Прстите сѐ повеќе ми се вкочануваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вака не ми е лезет чикнфрајд пиле зашто можам да згрешам некоја коска да фрлам во јардот и смокот да ми се задави и на самото место дед мртов да остане...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Леле, тато, ама цвеќиња! - свика Билјана, ми се откачи од раката и се растрча по полјанката. - Тоа се јаглики! - реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Аплаузот не запира, ми се оѕвива во ушите. Како дожд да плуска, да удира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се гади од тоа што од нешто би требало да не ми се гади, барем нешто што би било мотив да се издржи гадењето до крај, сила и против- сила.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Даскалов, побаравте да ја видите изјавата на другарката Басотова.Па еве, повелете, прочитајте ја“ ми се обрати иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Во трите гореизложени статии јас ги разгледав најважните за мене, па ми се чини и за сите искрени патриоти прашања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се фалеа дека добро заработуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гревот не ми се догледува. Можам сите свои коски во една ракатка да ги држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сестра ми се будеше секоја ноќ и секогаш со исти зборови ја започнуваше истата приказна: „Ова е крајот на Европа.“ „На Европа многупати ѝ доаѓал крајот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Зошто дојде, сестрице Велико, вели, не ми кажа зошто дојде, не ми се вдаде да те прашам, вели. - Заборавив, велам јас и си заминувам. 85
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе решиш, ако сакаш јави ми се. Ќе се најдеме некаде в град...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа внимателно ме слушаше, ме потпрашуваше одвреме-навреме по нешто, се интересираше за некои – мене ми се чинеа неважни детали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И освети ме, Боже да знам за денот кога ќе ми се вратат чедата големи од бојот и чедата мали од туѓо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мелодијата беше токму онаква каква ми требаше – мека,податлива, топла како голтките црно вино што ми се сливаа долж телото, како кожата на жената.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Значи на претставата на која неволно птисуствував спомнатата ноќ доктор Пачев се појави на сцената за да му ја отсече со пила едната рака на заплетканиот атлетичар па неговото тело наеднаш се ослободи од замрсената положба а раката којзнае како се врати на своето место.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си збирам грутки, укрупи, што велеше мајка, ми се заградува овдека вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„И ти велам, другар, јуначишта. Изведовме успешна акција: еден ауди, еден опел и три фиќовци. Еден москвич ни избега.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Успеа да ме надитриш! Откри ми се.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ми се истрга и го удрив по уста. Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама мене за војните уште онојпат ми се кажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ревел дека срцето му е раскрвавено, дека е измамен, дека некого ќе задави со голи раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во темницата ми се стори ситна и нејака, твоите солзи уште повеќе ги печеа врвовите на моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Боже, напати уште ми се причинува дека ги слушам трубите пред да отворат оган војските! Прво едните а потоа другите. И бугарските, и српските труби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со одговорот на мајка му само ми се потврди целата слика.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сета душа, што се вели, ми се искачила кај забите, на уста ми застанала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Или така ми се стори од радост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, куќарката е сосема привлечна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ташко нека ме замени...“ рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ми се стресе кога разбра, се плашеше да не се наруши досегашниот спокој, рамнотежата во семејството, која татко ми, непартиец, успешно ја одржуваше. Таа беше уплашена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Тето, те бара некоја Снежана. Сигурно е некоја од нашиот крај. Ми се обрати на македонски.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И се изврев некако од под труповите и крвта ми се пушти во жилите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не гледам ни кон кај ми отиде човекот, кај ми се загуби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А утредента, додека тие ги носеа првите копанки нагоре, по скелињата, а еден мајстор најгоре пееше „Поминуваш, Јано мори, заминуваш, ми се смееш, Јано мори, не ми зборвеш“, оној доаѓаше до Башмајсторот, кој стоеше веднаш до нивното корито со малтерот и тие можеа да чујат сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така се разделивме јас и таа. Не ми се допаѓаат аристократките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отрчав и го поделивме со тие што ми се најдоа најблиску.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се врекаат и ги вртат устите, си ги досегаат ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ај, да си одам, да се преслечам, вели Мисајле, оти и мене студот ми се вовре низ алишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И наеднаш ми фркнува нешто, ми се крева раката. Бљад!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Агрономските знаења ми се од земјоделското училиште...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Замисли си за момент дека сонуваш, тоа веројатно го можеш - доверливо ми се приближи таа преку масата - Или за момент поверувај дека си влегол во туѓ сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Си иди мама, си иди лебот, викаат и ми се фрлаа в нозе, ко кучиња ми се фрлаат, ме драскаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се насмевна кога ме виде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога одново ми се враќа вниманието, сфаќам дека стрелката не извртила толку колку што имам чувство дека траела мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што знам... Мене така ми се слушаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Летото , ми се чини, ни го украде детството, ни го расфрла по синорот на селото, по салашите, по нивите и каналите, по вагоните од селото до Сомбор, по патиштата до Ригица, Станишиќ и Бездан, по веселбите и приредбите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Бабо, мене не ми се јаде, - рече Дора и ја турна пластичната чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме кочи мислата дека сѐ што сакам да напишам во мојата повест која упорно ми се опира, не се дава, е можеби веќе кажано, всушност скепсата дека не би кажал ништо ново што светот не го знае и не го искусил веќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- И мене ми се пие вода! - вели Весна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Воопшто не ми се спиеше иако бев изморен од претпладневното шетање низ Бит-пазар и Стара чаршија.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сѐ ми се чини оти најпрва на лизгавицата стапна онаа моја несудена пријателка Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со уста се бранам, а раката ми се пресига. Сама.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе ми се фатиш за мандалото - ѝ возврати Метакот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ми се пристори, со прстиве би го допрел она парче небо високо и сино, наѕирнато меѓу листенцата од двете тополи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
После сѐ, после сите тие случувања за толку краток временски период се чувствував преморена од животот, преморена од сите глупости од кои ми се умираше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Макар што минав неполни три дена и три неспани ноќи, во ова кусо патување ми се случуваа настани колку половина век, време што ни беше украдено...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само што те видов и устава ми се исуши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаква угодност, како и храната ми се чинеше нешто навредливо, просто не можев да голтам...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
КОСТАДИН: Оди, братче ти е. (Пауза. Си ги допиваат кафињата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми се гади што не го правам тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имав работа – важно одговори Беличот. – Зошто си ме барал? – Мене не ми се останува тука.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Рацете ми треперат. Отворената уста ми се пени. Ноздрите ми се шират забрзано. Очите ми се превртуваат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ ми се измеша со чајот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што ми зборуваш, Уљо, велам јас, зар се сметна од умот, велам и магла ми се реси пред очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сирота, ми ископни, ми се истопи детето! Ни јаде, ни спие.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Не чудете се. Росана веќе третпат проверува дали сте дојдени, - ми се пристори дека ја слушнав ироничната забелешка на колегата Вртанов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Од мама ќе скријам, - си ветив, - таа сигурно ќе ми се изразвика и ќе ми забрани другпат да учествувам во такви гужви, - си мислев, возејќи се кон единаесеттиот кат на којшто живеам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одеше занесено, задоволно, среќно, шепотејќи си, насмевнувајќи ми се некому што само тој го гледаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, сега ми текна, јас пропуштив да ве запознаам вас двајцата. - Што имаш да нѐ запознаваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Еј, слободице мила!“ извикав и се протегнав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Море, некако пред време ми се задевојчило. Погледни ја, преку ноќ се претвори во зрела жена. Зрела во телото, но не и во умот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почна да ми се полни вака надолу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоев десно од неговото биро; гледав кон листот, но свеста ми се виеше; светкавици ми излегуваа пред очи и мислев дека ќе се онесвестам секој миг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Нели облеката не го прави човека?“, ми се руга татко ти со некои мои излитени зборови што којзнае зошто ги присвоил, и шашливо се смешка, како да смислил којзнае колку голема шега.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да знаеше кутриот Х.Х. какви мисли ми се вртеа во мојата глава, како реакција на неговите искажувања, сигурно ќе добиеше непобитни аргументи за моето тотално застранување од трајните вредности на мојата родна земја, а ако успееше да извлече од мене барем минимални докази, бездруго ќе добиеше и сигурни поени за неговото унапредување во кариерата доближувајќи се што повеќе до митски далечната Централа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Така, так, така, так, па тинк, тинк, небаре телефонски жици да ми се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Се разбира, го премолчав она, за силувањата, што ми се најде на врвот на јазикот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оди си дома, играј си пред зградата со Сандра, Елена, Кети, Розе и Виданка, мавни ми се да не те гледам, само ме деконцентрираш! - ѝ свикав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа со врвот од јазикот го преземав и го прилепував на непцето, па го размазнував и со неопишлива сласт полека го голтав, држејќи ги очите што подолго затворени зашто така ми се чинеше дека насладата подолго ќе трае.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е одвратен грч. (стр. 327-336) Затворен така во дупката, испружен долж плочките, се тресев уште долго, се удирав насекаде...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
19. Беше полноќ, и јас одев по коридорот, и минував крај одајата на отец Лествичник, враќајќи се од откровението што ми се укажа во одајата на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— Ми се кажа на сон, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се накрева некој ветер во душникот и праши дали праши, корне нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На средсело ги видов братучеди му на Миќо, но најмногу од сите ми се допадна Гица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мене ми е многу мило дека сум бабин убав, бабино сонце, машко на баба - и кутре, и пиле, и маче, и зајаче, и билбилче и сѐ можно и неможно - ама ми пречи дека премногу се грижи за мене и тие милосливи зборови ми ги кажува и пред другарите, па Љупчо, водачот на нашата група, ми се потсмева - бабино галениче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Штета што никако не можам да го натерам да прифати, зашто мене од сите борачки вештини ми се допаѓа токму таа што толку пати сум ја гледал на филмовите со Брус Ли и Нинџа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Белината во својата срцевина како да има една искра од која таа белина се шири зголемувајќи се како што ми се приближува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женичката фаќа еден крај од фустанот и измрдува, ми се доближува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се напивме кафе за добредојде и ми се допадна затоа што јас, како родилка на 3 деца, конечно, бев позгодна од некој што е двојно помлад од мене.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми врват во ешалони низ пареата, ми се привидува и коњестата Толи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КОСТАДИН: За дома помислив...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Снегот ми се топи, како на усвитено железо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, тоа си ти Веданче, - се насмеа. - Качи се врз мене и добро изгази ме. Ми се здрвиле нозеве.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Малку ми се чинеше без врска повторно да ги ставам неговите родители на трошок, меѓутоа сфатив дека се работи за нешто важно и затоа го прифатив предлогот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дедо ми се насмеа, за малку лулето не му падна од уста. - Ти, детуле, си сонувало.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ми се обесил за душата еден стреж и не ме пушта.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А јас, само што ќе го спомнат и ќе ми се накрене душата, ќе ми се збурбати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Под нокотот веднаш му излезе модро, ама тој не офна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
НЕДА: Го чувствувам околу мене како сениште. Понекогаш ми се чини дека сите сенки и црнила во овој дом како да се негови сојузници... како да ме прогонуваат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Веројатно естетската компонента надвладува над когнитивната: овие мапетовски ѕверови ми се некако поубави од човечките.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Болката во грлото ми се разлеваше по целата става, ми ги пиеше коските и ми го ораше месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А болките само се зголемуваат: ми се кинат и цревата и чкембето, ме сечат на половина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стереотипно? Ех, ми се плеткаат сѐ некакви европеизми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
— Зар овдека дојде да се породува, ми се сврте еден од пред мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да имам храброст да ги држам очите и ушите отворени кога грми, можеби полесно би разбрала за што станува збор, но што можам кога се плашам и се покривам со перница преку глава секогаш кога згрмува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„А шеќерчињата?“ „Уште ги чувам на кујнскиот прозор. Ми се гледаат нежни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Разбрав, си реков помирливо во себе, и уште си реков – овие поим немаат како се постапува со мали деца, а ми се прават многу умни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А не ми се лоши, да речеш, уште не ми се повраќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Или можеби сакате да ви дојде Милошевиќ!? - вели сосетката со страшен глас, внесувајќи ми се во лицето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пече горчината на пелинот што како имела ми се залепи на усните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Земјата се врти, вели Никифор, но и мене ми се врти умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се запалува лицето. Некоја коприва ме журка по образите нагоре, и ми забрчува главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, ти велам, ко ветка сум станала, без тежина, без ништо да ми се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На мажите повеќе им лежеа глаголите, и тоа неповратните, нерефлексивните - со исклучок на „ми се може“, кој и онака тешко може да се вклопи во стандардните речници.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Погледот ми се губи во трагите од неговите години...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
– Од каде сте, – прашувам – граѓанко? Од која соба? – Јас, – вели – од седумката. – Убаво, – велам – да сте здрави и живи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Исто ми се случи и во Шиштевска Бука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
АРСО: (Ја испива со мака криејќи го тоа од Стојанка. Ѝ ја враќа чашата.) Е, ми се разлади душата!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Крилја ми се скршени... не можам да летам како црна кукавица.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ведане, - ми се обрати, - утре кога ќе патуваме со возот ќе имаме време за маногу работи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И мене ми се врти, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сака нешто да ми прочита во нив, низ црнката да ми се провре во срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во збирката песни Златото на тигровите од 1972-та, Борхес напиша една доработена верзија на таа своја рана поетика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред отворената врата од собата постојано ми се пресенуваат носилки со нови раненици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. ОД ЗБОРОВИ ПРЕКУ ГЛАВА КАПАТА МИ СЕ СКИНА - секој од нас, мили брату, те разбира сосем, но штом капа си носел ти и лесно си минал што да речат, пак, повеќето гологлави што се...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сега ќе нѐ потпрат на некој ѕид, си велам, ми се усвитува главата и премирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега фати да ми се приплатува Толи криминалката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еве, не ме викна, а јас сам слегов да ти помогнам, да го разубавиме влезот... Ми се лутиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ми се причини дека не само што не се зачуди туку и ми поверува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И после ми се преврте и небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но, кога Маци почна да доаѓа накај мене, набрзина го пикнав и последното парче месо во уста за да не морам да јадам уште и мачешки влакна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Не кажувам, велам, а усните ми се лепат, одвај ми се провира зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборувај, зборувај, ми се здебели јазикот од зборување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поткосува нешто оздола, ми се завртеа ѕидовите, што се вели, бршленот, живата ограда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се допаѓаше таа шминка, нејзината белина како маска и јасно црвените усни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се вивна нешто нагоре и почнав да го кинам весникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Продолжив да ги сечам насреде и ги доисеков; од половина нагоре пропаѓаа додека нозете продолжија да чекорат. Но само така ми се стори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Постојано ми се чинеше дека почнува на глас да се смее дури во моментот кога јас ќе ја погледнам, а претходно тоа не ѝ паѓало на памет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му велев: „Сине, не е фер толку рано, да не ми се лути тато…“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Растеш?“ Мајко мила, се вцрвев толку што ми се пристори небаре ушите ќе ми расцутат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пот и солзи ми влегуваат во устата, ми се лизгаат зад ушите, под гушата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А таа слика, таа глетка на трчање зад камионите, тој плач, таа болка, тие викања ми се вковаа во паметењето и сега споменот налетува, надоаѓа како бран, како рој, живнува, гори, жежи, се нижи збор со збор, вик со вик, плач со плач, солза со солза, издишка со издишка се врзува во синџир, се втиснува, стега, гмечи и боли...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се принесува и што не знам и повеќе од што ми треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тоа што мене ми се случи се случува поретко отколку кога еден цел град митолошки ќе нестане под вжештена лава.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лично, имам вистинска фобија од момци слични на нив кога ми се приближуваат на улица... ТЛ: Тоа е моќна сцена!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И после ме тераат да трчам за да ми се исуши облеката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во пантолоните, од повременото потстиснување, чувствувам мала возбуда, ми се поднаполнува раката, и тоа ми е некаква утеха.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа ќе јаде, а мене ќе ми се полни душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја очекував домаќинката да излезе од тесната врата и да ми се развика, потоа да отшантрачи кај моите дома и да им бара пари за прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
МАРА: (го загрлува). Ај, со здравје да ми одиш, жив и здрав да ми се вратиш.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А ни името не ми се вклопува во парискиот надреалистички контекст.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се колнеше дека лично го украл од англиските складови.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Си ја влечам така тежината, а нозете ми се враќаат, ми се сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и рамото ми се стресе од пукањето, а во ушите ми ѕунеше додека слушав како ехото од далечните врвови го враќаа до нас грмежот од испуканиот куршум.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Останав сам крај Мајка, додека брат ми и сестра ми се растрчаа по другите сектори да бараат дерман за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ах, како можеше да ми се случи тоа?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Безброј тркалца ми се вртат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нозете ми се набиваат, секоја рана се фаќа за кожата. Небаре искра за трвлачка, за барут.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе ми се мати во главата, ме тера на повраќање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта, пред зајсонце, домаќинствата се собираа тука.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Камен ми влезе во зборот, зборот ми се изгуби во каменот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
За Мила знаев и без да прашам: - Казнета сум, две недели нема излегување ниту пак играње дома со другарки – мирно ми рече.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се губи пак некаде, којзнае каде, зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Правиме колекција од амблеми...“ се прчеше Љупчо пред новиот другар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Меѓутоа, овде, во Домот на инвалидите, ми се создадоа две можности за мал одмор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ми се суши устата и само ми горчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се вовре во грлото, ми се лизна во душникот, ми ги наполни џигерите, ме бутна во вителот, а вителот во вирот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не ми се прима ни миризбата на нејзината женска пот, вели, на нејзината кожа, на нејзината плот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргај ми се од пат, ќе те изгазам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да бев Грк ќе ме спасевте, вели, вака ми се удвојува вината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што да пра’ам прибидејќи делата на Хорацио ми се секогаш корисен поттик за пишување антиупатство.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми бега, ко крт ми се губи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога неколку месеци по државниот удар ми се јави лично шефот на дипломатскиот протокол, со известување дека се организира матанѕа, односно со барање за учество, јас морав да ја покажам својата неукост и да запрашам: - Проштевајте, рековте - матанѕа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сеќавам дека колената ми се нишаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се снајдоа добри комшии.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кај може да ми се загуби Михајло?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги замазнувам кркмите што ми паѓаат на челото и наеднаш нешто ми се преметнува во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му приоѓам, благи наклон, а он ме тапша по рамо и ми се обраќа на шуќмураст енглески (со акцент ко Раде Шербеџија): „Еве ти визи за Канада. Иди, види, па пиши како е“.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
„Сфати ли најпосле што сакам да речам?“ ми се оџари наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Нека те носи ѓаволот, и тебе и твоите закони. А ти нели се влечеш на мев по цицлестана анама?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе испратам писмо до Меѓународниот црвен крст, а на списокот што ми се враќа, името на детето го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тогаш, добро е, - се смири Дедо Мраз – Нема да ми се смеат.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
ВАСИЛКА: Да ми се ќердосате... (ги бакнува во челата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Холестеролот значително ми се намали.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Не ми се оди веќе во гимназијата, се пофалив и се зачудив на неочекуваната смела решеност со која му се доверував на Пенча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас пак ја отскривав секоја жена што ќе ми се стореше сомнителна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КОСТАДИН: Мене ми се чини поотскоро. СИМКА: Дури од Божиќ...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем што може тој да открие во онаа неподвижна темнина зад прозорецот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Често очите ми се замаглуваат и запирам...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Не смејте ме, луѓе, конците ми се кинат на ранава!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште сака да ми се одмаздува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се бега некаде, барам во друга земја да ме префрлат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа и ми се стори невкусно кога токму овде Катерина избрза три-четири чекори пред мене за да ја изведе онаа заводлива игра со колковите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нервите ми се напнати, по нив можеш да влечеш гудало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Одеднаш ме прегрна повлекувајќи ме кон себе, - како да сакаше да каже, што и да е не грижи се, татко ти и јас сме тука. Очите ми се наполнија со солзи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Петок е, спроти сабота, надвор паѓа обилен снег, бело капче ми се прави на главата, ми ги товари рамениците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не убедувајте ме дека сончевата солза беше капка моја пот. Попусто ќе е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Другата литографија ми се допадна и ме привлече; дете и момиче се држат за рака и минуваат преку дрвено мовче искривено над бел и брз поток.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го испуштам стариот... Во еден скок... се џиткам врз Хортансиштето!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го гледам: млад е ко зеленчук, што се вели, и ми се стори нешто познато.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во ушите како најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Во неа јасно стои дека никој досега, ниту од името на власта ниту пак од името на некој поединец, ниту случајно, ниту намерно не и ја одземал скапоценоста околу која толку жестоко се зазедовте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Замисли“, рече таа. „Додека ти беше на пат, ми се скршија пет чаши. И да видиш...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лежам така, а кожата одново ми се облекува во вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Посака да ѝ кренеш паметник на твојата љубовна авантура со онаа Стојна ли, Стојка ли? - за момент ми се причини дека се обидува да ме исмее Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Слушам како полиците стенкаат затекнати од неочекуваниот товар, кој едвај чека да ми се струполи на глава на следната кривина.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
— Ај, да видам, велам и ми се разведрува лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си идам јас оздола, вели, на еден жванец му ги стегав колцата, му клавав каврани, му ги опточував со шини, со обрачи и со тасои, вели, и гледам нешто ми се црнее на патот. Црно и бело заедно, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум Македонец и интересите на мојата татковина ми се претставуваат така: не Русија и Австро-Унгарија се непријателите на Македонија, а Бугарија, Грција и Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така си мислам за смртта, ама си мислам и за домашните. Може затоа и ми се суши устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Ништо, ми се одврза чевелот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се пристори како да го гледам на перонот... Насмеан.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Одкако дојдов овде, многу работи ми се помешаа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да ми тропнат, леле, на порта, по дворје и одаи да ми се растрчаат, да ми се распеат во бавча китна, во лозје зрело и ливада зелена, Господе златен, семоќен, та тапан да удри и зурли да писнат за свадби, за првачиња и мераците да потечат ко река, леле... Кога ќе ми се вратат, леле, кога?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ми појде дури онаму онака и пак ќе ми се врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барам начин да ми се валоризира трудот потрошен за совладување на медицинската наука! Сега на ред се реформите за Здравството!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бррр, и сега дури ми се ежави косава од нејзиниот вресок. Писна и диво замавта со рацете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Извинете, ми се пристори дека нешто рековте ама јас бев отскитан! како да ми се извинуваше во негово име она малечко демонче што за прв пат го забележав во неговото подзамижано лево око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И одново го врти, го стега чепот. Таа го врти чепот, а мене ми се врти во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никогаш ракава вака не ми се тресела.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сѐ ми се чини од преголема радост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми се прави фраер. Ти се дига ли кога ја гледаш девојкава?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Тие денови ми се јави и Михајло Горачинов. Од Москва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојдено ми е млекото, што се вели, градите до врв ми се полни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- За старец, ревел. - За старец, а? А мене ми се насмевнуваше, со очи ми ветуваше дека ќе појдеш со мене во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се смачува. Зошто луѓето не сакаат да ми признаат дека сум жив!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знаев дека со Ема Ендековска ќе ми се искомплицира животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш не сум мислел дека бидувањето геј, само по себе, ми налагало да бидам ваков или онаков, да ми се допаѓаат некои нешта, да уживам во одредени активности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Беше почеток на октомври, утрото студеникаво, некаков проѕирен сињак ми се нафаќаше по брадата и мустаќите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Трчајте в село и што поскоро да ми се донесат парите, оти, жими вера, имам и друга работа. Ајде!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Значи, брат ми се оженил за белосветска курва, се вметна и лудата Ана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не нада гаварит громка23, ми вели, а јас гледам во дебелиот слој паркетна маст што ми се лепи на нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто ни е во селово! Паликуќа, паликуќа е, сѐ да ми се сотре ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но смртта како да немаше време уште за еден чекор да ми се доближи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се допаѓа дека од сите страни до неа се доградени соби и сопчиња, така што ако таа се погледне оддалеку, тогаш се гледаат само крововите, насадени еден на друг, што многу наликува на чинија наполнета со палачинки, или уште подобро, на габи, што растат на дрво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„А кога ќе оздравам ќе бидам само член во нашата дружина.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Значи ли тоа дека се заречуваш оти веднаш потоа ќе ми се вратиш в прегратки?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ми се гади од тоа својство на разумот, можеби и од сите негови својства, да ги гледа работите такви како што не се додека се чувствуваат, од таа парцијалност и исклучителност ми се гади.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дедо, дали од вчудовиденост или од гнасење, подолго молчеше и мене ми се чинеше дека тоа што го доживеа тешко му беше да го преџвака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и запад­ни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А ги гледам нивните празни ракави, ногавици, пачавици и од секоја по малку плач ми се собира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои крајчиња од земјата ми се креваат на небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изгледа Светецот премногу јадел, па се здебелил, и светот го претворил во голем, дебел, меснат задник (впрочем, отсекогаш и бил таков, посебно за успешните луѓе. Ми се гади од нив).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ги бришам на ногавицата од панталоните. Кога се исправам го здогледувам Наќета од Церово. Ја истранил главата, мислиш спие. Викам: Наќе, Наќе, ама не ми се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стрелката на часовникот до мене скока по секундите, го слушам отчукувањето, а потоа ми се губи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш во најстрога доверба првпат видов голи женски на црно-бели фотографии, баш тогаш, кога некои од другарчињата ми се фалотеа дека под процепите на дрвеното мовче во родниот град ѝ ги виделе гаќичките на строгата наставничка по математика.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дланката ми се потеше. Божидар рамнодушно го позеде баждарот со црните прсти и го прецени со студен поглед.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почна и мене да ми се пресега раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обично ме моли и ми се умилкува за да ме наговори на раскажување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што искрено им раскажувам на луѓето што сѐ ми се случува, ако не ме убие барем ќе ги оттргне тие што не се за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не знам веќе што постои... Страв ми е... Ми се повраќа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зад мене Неделкојца Сивеска ми се добира со устата до увото и вели: - Вистина, оној пат, го виде Неделка, вели, или така ти се сторило?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ред бев јас. Дланките ми се испотија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се чинеше како и тие да сфаќаат дека оваа пролет треба да пеат некаде на друго место...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Сигурна ли си! - Марш да не те гледам, тргни ми се од пред очи! Се сврте и отиде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како пустиот јас да ги спасам, кога рацете ми се врзани, а и мојов живот не вреди веќе ништо?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знам дали само мене ми се појави?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се испотив леба ми, та алиштата ми се залепија за телото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Напати ќе ми се појави некое светло, ќе се извре некаде далеку од земјата и одново ќе пропадне в земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште една причина да ми се зголеми љубовта кон мандолината.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И почуствував како тие ми се потопли од дланката во која ги држам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се допаѓа што мојата соба не е во станот на семејството каде што работам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Толку многу да ми се дожали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во мојот занес ниту не помислував дека такво нешто може и мене да ми се случи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Зезнат татко има? – ми се сврте Ада. - Не е, баш напротив, ама Огне претерува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За возврат, таа ми дава одредена сума да ми се најде и ми купува цигари.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Макар колку поради тоа одењето да ми се успорува. Јас веќе не одам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Со денови посакувам да те сретнам а ти постојано ми се измушнуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Митко раскажуваше: - Те барав тебе по телефон. Ми се јадеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ама, пак не знам како да кажам, умот ко вода ми се растура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не е ли еден сиров, лого- и етноцентричен гест, да се пресврти ситуацијата и маргиналноста да се претвори во општо решение?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КРТОТ: Собрали ми се, набрали, сите селење, кметове, црвено вино пиеја, јагнешко месо јадеа, голема дума думаа, да утепаат еленче, и таа срна кошута!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И веднаш на првиот час доживеав пријатно изненадување: во оркестарот ја видов СОЊА.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Татко ми се плашеше од противречностите на Отоманското царство, коишто толку добро ги познаваше и разбираше, да не продолжат и во новото време – времето на социјализмот, на комунизмот, под плаштот на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Налетав на дузина интелектуалци мудруваа гласно ко кучиња чопор се јадосав, сакав да ги ишамарам сите сметав дека тука не припаѓам воопшто Од сите тие повраќаници гнасни почна да ми се превртува желудник блеев ко теле во ѕидови празни во салата не видов ниеден згоден задник Се чуствував како бескомпромисен лудак од тие бескорисни пијавици гадни со дебели задници фотељи што дупат одвратни џганови интелектуални Отидов до паркот и налетав на старци заљубени парови се шетаа често во паркот не видов интелектуалци го вратив спокојот и срцето на место
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Ќе видам – одговара мајка ми – зависи како ќе бидам расположена. И ова ми се допаѓа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Париз ми се чинеше многу полесен за освојување одошто Лос Анџелес.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Професорката, од непознати причини, ми се воодушевуваше. Можеби монотонијата на нејзината работа ја радуваше било што поинакво да наслушне.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не престанува веќе да се превиткува и да се собира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Непробојните огради помеѓу животи се нужност зашто, боже пази, да ми се случи да ги живеам сите животи со паметење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сакам да ги прашам зошто ми се лутат, што сум им погрешила. А тие - ни црна, ни бела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И порано, со месеци, не ми се јавувала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој си имаше парченце меѓу куќите, роткви, салати и дури патлиџани... и лозје!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Купувам пиво и се обидувам да го 85 оставам на масата, но таму нема ништо, така што за малку ќе го испуштев.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се ближам кон куќата, и леле, цело скеле, целиот скелет ми се ниша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се преповторуваат неговите зборови, ми дојде пак да ги слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За вистина еднаш како да ми се пресенија некои луѓе кај патот, ама од кај знаеш кои се и што прават. 23
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми се наежави снагата. Уште не беше пладне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да се седиш мадро, неќу јас заради тебе да ми се смеат чупињата!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Баш ми се пријал бакрданик со сланинка, ама така мекичок да е — како за стари луѓе: та веќе не ти ида ваа есен, не плаши се ни ти, ни твојте вдовици и ергени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се врти, целиот е помодрен... Ми се навртува мене...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стоеше мирно и навидум сосема отсутно речиси пред вратата на мојата канцеларија..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаете ли оти од учење, косата ми падна, од толку ука главата шиник ми се стори?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Доказ ми беше тоа што мајка ми само еднаш во нејзиниот живот имаше отидено во Лос Анџелес, службено пред две години на доделувањето на Оскарот, но затоа пак, секоја година по еднаш одеше во Париз.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Главата по малку ми се матеше поради неколкуте џина кои ги испив, па излеговме малку на воздух.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Тогаш да го шетаме – се согласив. Никогаш не сум имала куче, иако често сум ги молела моите дома да ми земат едно, па таа идеја да го шетаме Бак многу ми се допадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме галеше по косата и велеше дека го разбира тоа што ми се случило.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Немој да ми се лутиш, вели Уља, многу ми се молеше, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ми се чини дека го погодив. Инаку не ќе рикнеше така.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При толку многу нова светлина клепката ми се отвора како златниот капак на џебниот часовник и не може да ѝ се изначуди на глобалната празнина на хоризонтот во која ласерските зраци се мачат да заиграат чочек.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Наживо не бидувало да се плаче, Ѕвездо моја. А за она што си сонила не ми се тревожи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Ништо“, рече, „еднаш веќе така ми се случи и четири месеци гледав како ми расте нокотот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Море, седи, ослепаго, како су чинила измет на ваа куќа толку години дури вие да се жените со браче Илка, ќе чина и сега, токо ние сакаме вие да си се удомите, да си имате друшки како шо си имате, а за измет — ќе чина гајрет дури да потпркне Ѓурѓа ошче некоа и друга година, па после и мене ќе ми се поолесне товарот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Не терај ме да ти велам двапати, вели Јон, и ми се наднесува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку јасен ми се стори од далечината што и самиот се зачудив како тоа до сега да не се сетам на него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— Не сум за тоа, ќе ми се наврекнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— „Ќе ми овениш тука, ќе ми се исушиш без водичка, ќе ми умриш! Не, не, ти не умираш. И туа ти си за мене жива.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ко славејчиња од кафез ми се јавуваат низ ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, она од џуџето, за чудо, многу ми се заслади.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ко стапалка во длабок снег ми се отпечатува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Мамо, Бак го нема! Побегна! Леле, кутриот јас, Бакче мил наш, го нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Раскажувај, те молам, - ми се обрати мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се бендисуваш. Тоа си беше поубаво. Немаше тогаш ни мерници, мелници, како ли се викаат?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми иде од некаде, ми се присторува дека иде и пушта рака: ме трга да не настинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се сноваат луѓето оголени и побелени, мислиш мртовечки глави носат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам од која причина ми го бараше фиксниот број за да ми се јавел.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш и вистински ќе почувствував како усните, ми се сушат; како ми венат од нестрпливост и од долго чекање. Но тоа не е битно.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Аскерите трчаа нагоре, четниците стрелаа, потоа затрештеа бомбите и целата чука се замагли.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Точно вака гласеше мудроста што ми се откачи, и тоа во миг на невнимание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И вчасот некако, да ти кажам, многу ми се допадна. Јас зачестив кај неа. Во седумката. Така, наминував јас како службено лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го запревме дури и дишењето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Може само така да ми се виде дека мислев на него, ама целиот тој ми се стори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене последниве години сѐ почесто ми се кине сонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка ми беше фер: не ме караше и не ми се смееше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Колку повеќе ја гледам, мене толку повеќе, што се вели, ми се крева да простиш – косата. И како што ме дал господ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми се чудат како на копче без дупчиња, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се слоши, мислев дека ме изрешета, главата ми прсна од притисок, а богами и страв.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Прашуваш дали ми се допаѓа? На него мислиш? - се засмеа Јана откако го поткрена показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Баба ми се согласи и се договоривме заработувачката да ја делиме на половина, а во бизнисот да го вклучиме и дедо Борис, кој ќе ги наплатува влезниците.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се чини Македонците тогаш за првпат се покажаа и како азган пеливани на Олимпијадата во Мексико и тоа можеби нѐ поттикна со поголем занес да пееме мексикански песни
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Од тоа што го видов ми се заврте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претам заедно со змиите и пијавиците што ми се лепат по кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само наслушнував и, се сеќавам, секој надворешен шум, дури и шумот на една тревка, ми се чинеше пресилен и дека ми пречи да го слушнам длабокиот, скриен ромор на водите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Оваа приказна, значи, е претворена во продавница за љубовната напивка, но таа напивка, како и сите други магични напивки не е безопасна. * На ова место одеднаш прекинав со пишувањето, бидејќи во духот ми се јави кристално јасно прашање: – Зошто ја лажеш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оттаму и моето љубопитство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се чини дека тој ден Господ не заборави....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Општинскиот писар уште ја стружеше виолината. Ми се стори дека тоа свирење не е така лошо како што беше порано.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ја очекуваше мојата реакција: - Вие немате право да ми се заканувате, да ги загрозувате моите човечки права.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Некако тешко ми паѓаше, во последно време кога и да одев да полагам испит, ми се приспиваше, не можев да се фокусирам, умот ми се заматуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На изгорениците им ставила нерастворена есенција и сестра ми се онесвестила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А јас кога ги гледав низ жичаната ограда, ми се чинеше како да гледав кавалеристи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неочекувано една рефлекторска нишка го улови твоето око, ја предаде твојата зеница, и јас го видов оној сјај што дотогаш ми се чинеше поинаков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На средината на таванот гореше газиена ламба која ги осветлуваше, со чудна светлина, лицата на возрасните, та тие ми се причинуваа како светци слегнати од иконостасот на црквата Успение на Пресвета Богородица среде Ново Село.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Не ми се останува сама. Се плашам да останам сама.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се крена и колата на „Брза помош“ што излегуваше свирејќи, ми се поткренаа и сестрите од подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Вистина? Еми добро де, шо е проблемо?“ „Нема проблем. мислам дека желбата шо си ја посакав преѓе веќе ми се оствари.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Е, сиот си мозок!“ подбивно рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Светот ми се врти и ми се повраќа од него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одвреме-навреме, кога ќе ми се вратеше свеста, слушав како бучат суви, страшни ветрови. Исто така црвени, крвави ветрови.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мене не ми се допаѓаше; беше премногу влакнест, а јас природно имам одбивност кон такви мажи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На Гане Тодоровски
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Возот веќе почна да свири, а јас уште не можам да се расшеметам, да ми се расчисти во главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сиот се оладувам, вели и рацеве ми се испотено железо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми се успале и сѐ некаде настрана ме носат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш, по втор пат како да го видов големото сонце што ми се јави и понапред.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Баш е себичен! И бездушен!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ ми се врти, ми подбегнува, ми пристудува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ја држам за аливцата, Таа ми се истргува, а јас ја држам, ама сум нејака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам некој и написмено да ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Езерото мигум ми се виде како голема солза…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И собата цела ми се свртува. Од куќа, надвор, ќе ми избега собата... 226
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како струни да ми се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти ми се потсмеваш зашто жена ми таму избега со друг. Ми се смееш заради таа курва.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- И мене не ми се допаѓа, - реков, - но дворот нема да го купуваме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ама плачката ми се закачува, баш ми се обесува околу вратот, ми го издивнува својот очај... И мириса на „црвено“...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Денес многу човечки ми се чинат оние негови храбрења и довикувања по мачниот пробив од октомвриската заседа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Заколни ми се, - шепна грозно стариот. Така Гога мораше да го запечати овој таен договор со клетва.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сакам уште нешто да прашам, ама ми се заврзува некаде јазикот и не ме риза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го подотскривам со врвот на прстите и ми се појавува главата на командирот Џоџо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓутоа, излезе дека одбрав погрешен човек за таа работа, а во иднина почесто ќе ми се случува таков вид рапсодија во која тие што те сакаат не ги сакаш и обратно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Клаена сум во чудо. Некоја осојница ми застанала овдека, вака, ми се препречила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се свртувам да видам како изгледа тумбата. Се чини чудно но навистина ми се виде населена и веројатно поради тоа веднаш се разликуваше од другите височинки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се изменил човекот: и смеењето не му е како што му беше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми одобрија. Вечерва заминувам со првата група камиони. Затоа те праќам таму...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Мамо!“ – извика момчето. „Качи ми се на грбот. Ќе те одведам таму каде што е неизвалкано, каде што ќе можеме да се очистиме, да се помириме“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нервозата ми ја нагризуваше трпеливоста. Нетрпеливоста ми се подместуваше во замена за нужното спокојство.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се повраќа од изборни кампањи; од билборди и ситилајти, насликани со исфрустрирани копуци, дибеци и жбитаци, што сакаат да станат некој и нешто; од лопови и преваранти што слободно се шетаат по улица; од доктори–митаџии, цајкани со по два мобилни, учители без етика, лидери со мнооооооогу мали јајценца и гоооооолеми бисаги...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Со мојата аверзија кон оружјето, но и кон убивањето на невините животни, јас бев навистина атипичен за средината во која требаше да се покаже комплетен капацитет и компетентност. Но не бев осамен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Треба нешто да ми се стори ќефот на Петрета Даскалот, зашто по воие извикувања тој ја запеа „Еден билбил што пее во мај месец...“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко ми се нагледал секакви чуда на Балканот, но ова што се случуваше со козите беше за него најчудниот и најневозможен период.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми се движеше како видра, леташе низ улицата, барајќи го бројот. Читаше на домофоните.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Дорчо ми се уплаши! - почна да измислува Трајче за да се извлече.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И само црвени цвеќиња ми идат во умот и сѐ ми се гледа црвено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме попушта рачето што ми се подава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во летните вечери, под Сина Скала, во потокот, некогаш одамна, упорно настојував и тоа не само со погледот туку и со прстите да им се приближам на звездите за да утврдам дали навистина се движат по дното или само ми се причинува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мавни ми се од патот зашто, жими најмилото, ќе минам преку тебе. - Ќе минеш но твојата ѕвезда ќе догори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се излагав. Во ресторанот ме пречека една средновечна жена од Херцеговина, која ми се претстави како стопанка на ресторанот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој нејзин наклон кон жените и јас малку го забележав, ама уште не ми се верува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И цел пат да гребам по ѕидовите од боксот: дали ќе чујам некој да ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Болна си?,“ праша. „Болна сум,“ излажав. „Јас ќе те негувам,“ и ме прегрна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Некорисна прошетка“ ми се причини дека рече одејќи кон прозорецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Брат ми зборуваше и тоа сѐ наврекнато уште десетина минути можеби, навистина не знам точно да ви кажам, оти баш за тоа време воопшто не бев при себе, како некој друг да стоеше место мене заглавен во незгодата и асфалтот но, кога малку дојдов на себе, во мислите ми се заврти филмот за овој човек овде што ми викаше, и мислам, почнав да размислувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Доближи ми се тогаш без страв, доближи се до најсвоето, до Мајка, оти ти си дел од мене, ти си единствено парче изделено од мојата утроба, од мојата душа, од моето срце, ти си мое дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се покајав кога налетав на Арсо Арнаутче. Смерно застана пред мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А, најмногу од сѐ, ми се допаѓа што сите филмови со нив завршуваат среќно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби мајка ми е во право, мора ли сѐ да ми биде јасно и да ми се објасни?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тогаш нешто многу ми се дожали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму, во Гери, во неговиот салон, жена ми се онесвести (и се спои горниот со долниот притисок по уморот од лутањето по големите градови) и тој искрено ме пожали и ми вети оти нема никому да каже.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Липањето ми го прекина и трет истрел. Ми се причини посилен од првите два и многу поблиску како да е до нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лобо: Вчера ми се јави. Ми се пофали, купил нова сачмарка. Среќно момче е тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сонце светло ми светеше гора ми се зеленеше в гора пиле песна пее.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кур ми дреме, дневница ми стига, конто ми се дига.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас со сета сила викам дека лажат, но гласот не ми се слуша. Смешен сум. Боже какво лицемерие.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми се чини оти успеав да ѝ го насликам записот на годините врз лицето, сјајот на самотноста, тишината со која таа разговара со рибите во езерото, гласот со кој ги довикува пилињата и кутрињата, жужалците и светулките...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Брат ми Трпче многу ме лутеше поради тоа што како чичка ми се лепеше секаде каде што ќе тргнев да одам, ама овој пат дури и за рака го фатив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И таа ме фасцинира тогаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ми се насмевна, ми намигна, и предложи: - Ајде да одиграме една партија шах.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, ако ми се кака? Кој ќе ме избрише?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За некаква сопротива, ми се чини, ни збор не може да стане.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вратата ширум се отвори. Во месечевиот поток влезе тој - висок, жилав, како школка затворена во себе. Ми се претстави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ми се гледа ни во птиците, - намуртено рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во моментов сум добро расположена и, знам, ако почнам да се сеќавам како беше, што сѐ преживуваме брат ми и јас тие априлски денови пред две години, сосема ќе ми се расипе расположението.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Почнаа да ми се замаглуваат жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Основната противречност што отворено и јасно ми се наложуваше во скорешната мисија, како писател во театарската делегација беше: како да се избегне да се избере драма со утилитарна соц-реалистичка ориентација која сигурно не би имала успех на сцената на Албанскиот театар во Скопје.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Низ прстите, низ дланките, низ рацете поткренати, до во пазувите ми се лизга сокот алов - небаре леплива крв...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Претставата ја слушаше и некој кој во секој момент можеше да притрча и да ми се најде, ама уживаше исто како и јас, дури и повеќе, а буричкаше во карпите како мало дете што собира каменчиња.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој направи една лоша гримаса на лицето и ми се закани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веќе неколку дена го нема Горачинов да ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се враќам дома и се думам зошто ми се спишмани детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првпат кога бев во Берлин немав можости да влезам во „Пергамон - музејот“ а тоа ми се укажа овојпат. Да се види „Пергамон“ е вистинско доживување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Осеќам дека ми се оросија очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе чујам тропање на чинии, подвикнување на деца, свирење на радио и мене ќе ми се собере срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се корне кожата и како одронат малтер ми паѓа во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пред тоа ми велеше: море колку ми се живее, бре Јоне, да е жив тој што ме оживе, што ме роди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам напред, а уште нешто ми се присенува, ми претрчува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Направете грешка на рамнодушје поучете се од заглавјето подистајте ми се оставете ме, преселете се и онака кај и да сте пожелни не сте!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Поаѓаш без да се свртиш додека срцето ми се стега – толку си мал и ранлив, а толку решителен во одот.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
И по жицата ништо не ми се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе додадеше: „Ти порасна а јас почнав да се прашувам: каде исчезнало од собата моето дете? Затоа и оставам гласот да прошета. Некој за да ми се одѕве!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни род, ни пород, и, овдека вака, пак почнува нешто да ми се препишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еден ден беше многу студено, имаше и малку сонце па ми се приспа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не прашувај ме за него, велам, и почнува да ми се потфаќа јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не помина многу, камионот експлодира. Дури и сега ми се заглувнати ушите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога јас ќе зборував за тоа, таа гледаше да го избегне разговорот и ми се чинеше ако бидам упорна ќе се отуѓи и од мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Сол никаде нема. Не ми се верува да најдеш - дополни третиот дрвар.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може така ми се чуло, си велам, којзнае што ми се чуло дека многу мислам на Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но ми се гади од хаосот кој е сокриен и се крие зад редот, посебно од обратното, потоа од сѐ што е можно и замисливо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Избави нѐ од лукаваго... избави нѐ од лукаваго... повтор повторува - избави ме од помислите на мачно минато... да не ми се скориваат темни јадови... не бидува - да не би - Скраја да е! - да се вратат...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ошче јас не су ја видел арно, та они да ми се ѕверат во неа!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа ми се стори дека се преправа оти не знае за која жена ја прашам и на крајот рече: тука, надолу по улицата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Глуждот ми се измолкнува од прстите, потоа телото се подига и јас те гледам оддоле, веќе преземена од ноќта, стануваш дел од неа, исчезнуваш . . . ***
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кашлам, рипам, се давам: ми се тркалаат солзи по лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата крв ми се собира на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се најдов во внатрешноста Иднина на два обли бели рида. Па, тоа е Земјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Ќе го криеме Црни додека можеме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се гади од кучиња кои лаат, живи и мртви. okno.mk | Margina #10 [1995] 83
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Би можеле... да сторите нешто повеќе, ми се чини, а?“ „Како? На кој начин?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка ми се скаменува со торбата в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ај да си допојдам, вели Неделко Сивески и излегува од градината, ми се оддалечува, ми се губи по патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А она што се однесува до спомнатата визита само да додадам: вознемиреноста и збунетоста не ми се зголеми поради оваа обврска.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Рецепционерот љубезно ми се заблагодари.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кому и зошто му било нужно да ги светнува оние стари чевли, крпени со разнобојни парчиња, за да побуди во мене илузија дека ми се даваат како нов велигденски подарок.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чини дека гледам череп од кучешка глава. Чума.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сутра да ми се нацрта у џандармериску станицу, вели Јоле. Оќу да му узмем меру за свадбено одело.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По нозете ми се качуваат мрави, полето ѕуни и ми се одѕива во ушите. 35
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборуваме за ова, за она, ми се жали на некои домашни проблеми со децата...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми се исуши устава, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема да пишувам повеќе зашто многу ми се плаче кога мислам затоа низ што сме поминале...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На тоа му се свртев, со мојата најлоша фаца што некогаш во животот сум ја направила и му реков: - Тргни ми се од пред очи да не те гледам!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Заврна ситен есенски дожд. „Некаде да се засолниме“, предложив. „Мајкин, ќе се истопи. Шеќерче!“ ми се сврте со подбив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа може да се протолкува како „Јас не сакам да си играм. Мене оваа игра не ми се допаѓа“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На пример, дали некогаш ние двете сме разговарале за времето и просторот и за различните начини на нивно сфаќање во различните цивилизации; дали некаде сум читала за телепатијата, или таа ми го објаснувала тој феномен; ми го опишала ли таа мене Игбал како изгледа и како се однесува, или јас самата таков сум си го замислила...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мајка ми се правеше рамнодушна ама беше нервозна и секогаш наосилавена на нас децата; баба ми нешто скришно го караше дедо ми, а дедо седеше сѐ понапикан во огништето со главата наведната и некако свртена кон ѕидот, како чиниш да пушеше кришум од своето луле направено од кочанка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и мигот на веста ми се загуби некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се враќа во сеќавањето моето некогашно патување во Типаза, во јужниот алжирски дел на Средоземното Море.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Очекував да се вратам наназад, ногата рефлексно да ми се поврати, и експериментот да биде завршен, а јас да им речам на девојчињата: „Што гледате како гуски?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си мислам, а не знам која мисла од каде ми се пријавува, од каде ми се прикажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По сите жили ме жулат дури да ми се пушти крвта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама Мехмед -паша здржано се насмевна: „Бак анасана”, му рече тој, „Немој овде многу да ми се правиш пеливан, Миклош ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека го вели ова неговите очи се посветли и веќе не замижуваат. Или само ми се причинува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Така, таков оро ми се бендисува. Да сум помлад, жими вера, и јас би слегол да поиграм, Ама, ах!...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најмногу ми се бендиса една црвена роза и под неа текстот: -Не барај од животот со многу рози да ти ја постеле патеката; ќе остане многу трње откако розите ќе овенат...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вашиот кукавичлак ми се гади. Рацете горе!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со други зборови, можеме ли да ги претвориме неговите текстови, а со нив и целата латиноамериканска литература, во изворен надоместок, ако ми се дозволи овој оксиморон?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мајка ми ѝ принесува млеко. Но таа прошепотува: - Јаболка ми се јадат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Направи метанија пред светите двери а потоа ми се обрати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— Ко чкулава да сум, вели, никаде не ми се гледа работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ми се чини твоето почитување не му попречило да те нагмечи во буваров, - со иронија рече Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еден ден видов дека некоја друга Ангела како ја бутка количка од која ми се смешкаше девојченцето.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
ТЕОДОС: А, нозеве ми се здрвија како да не се мои. (Сака да стане, а несигурно стои.) Не држат...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Химната со која се возвишуваше таинствената Мортенија немаше крај. Или само така ми се чинеше. ...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Правев звук на кастенети...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И се разбира за насмевката моја, за која трагаат да ја одземат, а која мене ми се врати.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Го пуштам сега на другата страна од вагоните, ама и оттаму ми се враќа без одговор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа воздивна, влегувајќи внатре: „Мурат-ага. Ќе имаме мака со него, како ми се чини.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но знам дека ме прашаа: дали навистина, во една прилика, кога сум изведувал некоја циркуска точка во гимнастичката сала, сум рекол: „Нека ми се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колку повеќе им се доближувам, толку повеќе ми се оддалечуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Не е така“, рече Владе. „Тој ја купил Билга од султанот, ми се чини, за дванаесет илјади и петстотини гроша.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И, дури се свртев, три криминалки ми се залепија ко гасеници, ми се зашија: — Давај махњомсја!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се јавуваат на некои преслапи, пресеки, ме оставаат под некои слапови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во циркусот женско одеше по јаже. Васко како да ми се потсмеваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако ослабена врската, што се вели, Горачинов не ми се истава од мислата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А зар мене ми се седи овдека? „Смести го некаде детето и идај.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што знам! Може така ми се чинело. Кога времето е облачно и луѓето се облачни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓу предните заби ми се заглавија конци месо, а неколку ковчиња од крилцето ми се раштракаа низ устата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во грлото ми се вгнезди загушлива тиња со страотна реа. Почнав да го губам здивот, да се задушувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Навистина е чуден и редок. А ми се чини - многу паметен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мене просто ми се слоши една година, поточно една есен, кога на Водно видов еден ваш врсник со воздушна пушка и со десетина отепани птици.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И не знам зошто, ама некоја грутка ми го стегна грлото, градите ми се скаменија од јад и некоја мака, некој голем с`клет ме фати по тие наши пусти и крвави планини...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се смати пред очите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
— На нас тргаат агите, Пере, на нас. Ми се чини тука е главната сила на Бахтијар, — му велеше Ѓорче на Перета, кој ја стискаше манлихерата цврсто и право „на месо“ стрелаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ѓорѓија си купи музика од Дебиси, Равел и Сати и почна да ги слуша многу гласно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Па тоа и за обичен војник е сфатливо и не разбирам зошто токму мене ми се упатуваат такви поучувања или инструкции... - дофрли Кикицас со тон во кој сега изразито ја искажа својата навреда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, таа ме чу. - Каков Бак, што е тоа со Бак, за што зборуваш? – ми се сврте.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лежеа меѓу секакви параграфи на државни платни списоци, примаа под рака пари за кучешката верност и пак, колку и да сакаа, не смееја да ми се доближат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дино ми ја чистеше раната и не обрнуваше внимание на тоа што го прави мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Та сега, додека таа одеше онака кон шпоретот да ми свари кафе ми се виде цврстичка, некако јака во тие нозете иако прерасчекорени, а и во задникот не ми се виде лоша.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми се залепи за свежите плускавци и полека се движеше, а на страницата под него, една по една, почнаа да се оцртуваат големи, убави и чисти букви.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И тогаш пак почнаа да ми се тркалаат солзи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Осеќам како ми расте, ми набрекнува телото, од секаде ми се јавува, ми одговара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зјапав во тажните ливчиња магдонос на екранот и заради нешто ми се чинеше дека ќе умрам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И покрај грдите зборови на Јана неговата Катерина како да не беше вознемирена. – Само напати ми се чини дека Јана е прилично безобѕирна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека ќе умрам од страв.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се изнагледа одвнатре: папок и икра, психоклиторисни места плотни душеци и страсти за косење ...негативи...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми се намовнува кожата, телото ми се тресе. Тешко е и претешко да легнуваш и да стануваш со опседнатоста од неуспехот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Каков си ти немирен човек, твојот пријател ми се допаѓа, спие кога е време за спиење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Еден беше Марко! – повторуваат и продавачите и купувачите, а тоа, признавам, ми се допаѓа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Брат ми многу се занесува за него, а мене тоа воопшто не ми се допаѓа, оти истото име го прочитав на еден плакат што е залепен над неговиот кревет, на кој пишува „Дрогата ги уби“ и под насловот има многу сликички на пејачи и актери што умреле од премногу земање дрога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овој пат, речиси, двете дојдоа во исто време. - Здраво! Па каде си ти? Цела недела не си ми се јавила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од деконструктивна перспектива може да ми се случи да кажам глупост или бесмисленост за оваа или онаа научна парадигма или за оваа или онаа поврзаност на некој филозофски систем. За тоа може да се дискутира.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Освен можеби оние вечни осуденици, спомените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пандо, ти да молчиш, - подвикна Кузе - и да си седиш мирно, зашто... - Ќе ми се фатиш за обесениот, Кузе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од песок, од ветар, од темница и од жед многу ми се спиеше и јас заспав, заборавајќи да му се заблагодарам на пустинското дете што ме возеше на камилата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Морето ми се нудеше како излез од напластената историја на картагинскиот брег.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас го гледав со стегната уста. Ми се креваше косата. Беше дрзок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги ставив преку глава, не ми се делеше од нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Филипе, Филипе, писнувам да викам, а тој не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А за што ми се мене рацете? - праша Малчо. - Да правиш злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Лежеа меѓу секакви параграфи на државни платни списоци, примаа под рака пари за кучешката верност и пак, колку да сакаа, не смееја да ми се доближат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не, не ми се јаде, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се стори дека животот со далечни звуци е премал дури да се стисне и во дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се наложија првин судбините на неприкосновените Картагинци какви што беа врховниот водач на Тунис Хабиб Бургиба, палестинскиот водач Јасер Арафат, потоа во Франција претседателите на републиката Франсоа Митеран, претседателот на францускиот парламент Филип Сеген, претседателот на Република Франција Жак Ширак, премиерите на Франција - Ален Жипе и Лионел Жоспен, португалскиот харизматичен претседател Марио Суареш, големите умови на нашето време - Едгар Морен, Морис Друон и други, крај чии животи епизодно ме доближи и мојата дипломатска мисија ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Престанете и двајцата и кажете ми веќе еднаш што се случило!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одеднаш видикот ми го разубави една тешка бела мачка, ишарана со жолтопортокалови дамки, која лежерно се прошета по верандата и седна на скалите, вртејќи ми грб и гледајќи го истиот пејзаж како и јас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова мене ми се кажуваше и на сон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повторно ми забуче гласот што ми се јавуваше во возот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Брзо избегав од овој салон. Дури и убавините на Версај не ми се видоа привлечни...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Е, даде господ: се сврте Дуковица. Ми се доближа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЗАФИР: И редот му е после толку работа!... (Работниците седнуваат да јадат).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Многумина им се радуваа. Или мене така ми се причинуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете така ја потфатив, ѝ фрлив трње в гаќи, само за да се соземе, а потоа уште еднаш и повторив дека чевлите многу ми се допаѓаат. Ептен ги погодила!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам што јал секој што ќе ми се доближи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да му кажиш на десетарот утре да ми се јави на рапорт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Токму поради тоа и ми се допаѓа зборот метафизика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сите три ми се свртија мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Канцелариски девојки на Спраул. (...) ТЛ: Создаде цел еден свет. ВГ: Впечатокот додека ја читаш книгата - импресијата е многу сложена, но сето тоа всушност е само едно делче од молекула.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но немав избор, па се помирив и ги послушав, тајно решавајќи страшните приказни да ги одложам до Маврово, за некое време кога насамо ќе останам со Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Заколни ми се сега за очите дека нема на никого да му кажеш за оваа работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од една ноќ се урнав во друга, далеку подлабока, ноќ без месечина, без ѕвезди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ајде, бери јаготки, што си се здрвил? - Не ми се јадат, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не ми се допаѓа метаморфозата во обичноста на светот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Маренецот порача едно оро, ми се чини, за да видат дали ќе се фатам до него, јас имав обичај да се фатам до ороводецот, но сега не се фатив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И мене не ми се враќаше од летување, а сепак одвреме-навреме се разжалостував и ми недостигаа моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мразурец ми се мавта во срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прилично тешко ги утврдуваш разликите што ти го скокоткаат љубопитството, отворено ми се ругаше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И сѐ некои тркалца ми се вртат пред очиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекај, си велам, да се вратам до мојата смртна постела на која сум умрен и да погледнам дали на мршата ми се забележува дека сум свршил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И без да ми се обратиш со збор, ги чувствувам твоите воздишки!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еден џемпер да ме грее, кога ми студи, сив како небото на првата книга од која ноќта надојде како река, кога ми се стемни.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- Да не те брка агентот? - Не, задувано одговорив. - Така ми се трча и трчам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ти во себе ми се смееш. Така ли е?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ПОЦКО: Море, стар сум, ама како обрач се виткам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ѓурчин навистина знаеше да произведе околу себе чудесна ведрина што разбудуваше некој топол ветер околу размислите, околу надежите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Катерина ми се чинеше многу сигурна во нејзините зборови, и немав впечаток дека ми се руга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И сѐ ми се причинува дека само заедно можам да ги сочувам...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и предлогот на Пенча ми се стори занимлив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Или вашата соговорничка (а тоа ми се случи мене) да потскокне од столот во ресторанот и сосема природно да направи неколку вежби за истегнување на ‘рбетот, додека вие зборувате за постмодернизмот за кој таа, вашата соговорничка, инаку е животно заинтересирана.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но не сум сигурен оваа моја помисла на што ќе заличи ако ја изречам. Затоа продолжувам да молчам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Седнав до Соња. Столчето го доближив за да ѝ ја гледам нотната тетратка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А човекот мој, не гледа дека ми се врти собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И нозете ми се тресат, не ме држат. И почнувам сега во празно да паѓам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Необична дури и возбудлива ми се чинеше атмосферата во бурекџилницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се згрчува... Ми се лизнува низ прсти.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мене почна да ми се врти во главата и да ми се лоши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Повеќе не ми се јавуваше ниту Декостер. За него козјиот одред беше жртвуван за високите европски хуманитарни цели во изгладнетиот Балкан!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Татко ми купи! Да не мислиш - татко ти ќе купи! Со кои вошки ќе купи!?“ Тоа многу ме навреди. Ми се стемни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И лежам крај неа, вели, целиот глибав, омрлушен и смекнат. Ко перница со плева, вели, ко раскиснат снег. Дури и коските ги сеќавам дека ми се празни и меки, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Впрочем, како што ми се врекна, со кој успех сум можела јас да се презентирам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тој и не е тој. Во сите ликови во кои ми се прикажува тој е тој: големиот национален херој час на една час на друга балканска сила на земјава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе земам некоја наветво, велам, макар подносена некоја ќе земам, велам, а јазикот одново ми се здебелува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По овој случај почна и повеќе да ми се јаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И додека ги прелистувам и ги препрочитувам, постојано ми се врти мислата во кој литературен вид да ги преточам: во роман, патопис, репортажа, мемоари?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Продаваме чад од оган згаснат. Богати сме. Пари на куп раснат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
— Адио, синдрофиса Небеска, ми се оѕвиваат Албанците од ќелијата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не ме боли, велам, а очите ми се завраќаат, пот и солзи ми се полнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можноста за апсолутниот настан, безосновната основа на иницијативата секогаш му преостанува, секогаш мора да му се надоградува. 4Води ли тоа кон воспоставување на некоја група? 4Поточно, кон некаква “таканаречена” заедница отворена за луѓе кои “сакајќи го тоа”, пристанувајќи на пристапување, заминуваат читајќи и пишувајќи сосема различно од дотогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Или нешто друго ќе ми се направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не ми се вдаде ни да викнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вујко ми се смееше. Што и да направеа, тој се смешкаше и вртеше со главата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше толку многу ѕвезди на небото, и уште исто толку се огледуваа во огромната вода, што ми се чинеше дека сме во вселената и дека патуваме со вселенски брод.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми се обиде со погодни зборови да ѝ го објасни на мајка ми сето тоа за да го одложи денот за купување коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ми се крева кожата и ми се собира, ми се стегаат крвните садови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јаболкничето се ниша, ме гледа со окцата, како да ми се лути. А многу убави јаболка раѓаше, мискојна мирисаа јаболката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Не, не сум пиел. Не е тоа. Бев навален над бунарот, и одненадеж, како да ми се расцепи главата. Сега ми е малку подобро. Сега знам кој сум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Навистина не ми се причинуваше, туку знаев: пукнатината никогаш не го означува крајот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како од небо паднати, ми се доближуваа двајца брадосани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Меѓу трските ми се подава една човечка глава, се ниша на вознемирената водена струја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Понекогаш ми се смачува кога ќе видам мешавина од страв и обожување на лицето на народот, толку бесрамен јавен копнеж на стадото за водач, но ако замижам на двете очи, и тоа некако ќе го преживеам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така ќе ми се научиш да ми везиш првен ракав, после ќе ѝ скрои мајка предници, па бочници, па најпосле и бројови. И, ете ти нова кошула за Велигден!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се преправи нешто во главата и почнав поинаку да ги кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во наша близина се скрши гранка, крекна некоја птица, месечината се скри зад некој облак и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чуствував како ми буричкаат во свеста и сакав да променам премногу нешта телето веќе притисок ми крена ми дојде даљинско да фрлам во екран Во главата уште ми се моташе ботокс и верглав рефрен од дебилна песна од срањето среќа во несреќа стигна ми заврши запекот се олеснив сместа Сеуште чкрапав ко луд махинално се покајав воопшто што сум се родил слегов до гранап по пиво на рецка од радијација да ублажам бол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
А, мене ми се живее сто вечности. Боже помогни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мене ми се крши срцето, што се вели, небаре стакло, небаре испуштена чаша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак ми се стори дека се подбива со првиот ден на мојата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се обрати во тон на полудоверба, излегувајќи од својата постојана бучност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не можам сам, ми се тресат рацете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Братучедите повторно срамежливо ме избакнуваа и брзо ми се измолкнаа од прегратки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Грета: Овој глас не е за радио, Лобо. (Се огледува во огледалце) Овој глас единствено може да известува во кои драгстори се продаваат свински паштети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Еве го Даниел,“ рече Клара, покажувајќи на младиот човек кого не го познавав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од ситните букви на Библијата, од каде што правев изводи, очите брзо ми се заморуваа и ме фаќаше блага главоболка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И јас, и мене ми е доста – му се придружив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам на една реплика меѓу татко ми и Чанга, чијашто порака дури сега ми се разјасни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На момент, така во афект, ќе ми се приближеше и ќе почнеше силно да ме штипеш каде што ќе стигнеш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Постојано верував дека новата депеша е позначајна од претходната и така всушност го трошев времето на животот, времето кое не беше само дипломатска депеша, времето на дипломатските илузии Ја повикував мојата мајка да ми се придружи во Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По сѐ изгледа згрешив нешто, ама во тој момент не сфатив баш најдобро.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А мене токму тоа ми се случи! Дојдоа туѓинци, ги заменија дотогашните поробувачи, себеси се прогласија за ослободители, а јас, најпосле уморен од потрага по слободата ја прифатив нивната лага како своја вистина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми се гади од детерминизам, ова е последица на тоа, ми се гади од условеност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Како што задамнува времето, така мене ми се губат во пареата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И така наизменично, во еден ритам. Тоа ми се чини издржливо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ах, Љубушка... Тоа е, ми се чини, твојата бивша акушерка?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мислите ми се ограничиле и ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На враќање, ќе ме фати вака Оливера и ќе ми се обеси на рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Всушност неочекувано ми се прикажа како во филмски кадар дека Пачев е хирургот кој дошол да го размрси јазелот на спомнатата незгода на атлетичарот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ми се настрани самарот — мажот со мене, децата за рака ќе си се дела, ако сака прескакулица нека игра со нејното“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се гади од симболизам и метафори, скриено значење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И тргнав, решен да узнаам. А кога дојдов до одајата на Лествичникот, нозете ми се отсекоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Шепотеше со рапави воздишки дека саканите синови и милите снаи го испратиле по воденички камења во туѓа каза да се избават од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ни збор да не си рекол! - ми се закани Мишел и се вцрви во лицето.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И така, Луција ми се доближуваше со тоа што ми се оддалечуваше, а јас копнеев сѐ посилно со секое нејзино одбивање.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак никој одникаде не ми се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од едната страна Германците, од другата страна Црна Река, таму каде што коритото беше најтесно, а ние никакви пливачи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Очите сами ми се затвораат. Да можам би си ставил потпори на клепките. Да не ми паѓаат, како што паѓам и јас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Стемнило ми се стемнило Пелистер магла фатило, девојче друмје згрешило...“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само да ми се полни устата со вода, и само да ме подјадува околу непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми набрекнаа градите, вели, ми се направија брадавиците...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога во еден период останавме подолго време сами, А.А., повторно обраќајќи ми се, а тоа го чинеше крајно селективно и само очи в очи, доверливо ми се обрати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Видете, госпоѓо, ми фали развод од таа од Србија, додуша тоа веќе не е Србија, повеќе е Косово“, ми се развикува работничката на шалтерот додека цел ходник ја слуша во чудо и живо ги интересира која сум јас по ред во низата, а и нервозни се веќе од чекање, па цупкаат во место и ц’цкаат со заби, желни за уште информации за мажот - чудо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми се чини како Горачинов да вика.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се гади од коренот на сите зборови, од способноста да молчам; од сите застрашувачки мисли кои во моментов ме предупредуваат да престанам со гадењето -или- ќе ми се случи нешто толку гадно во однос на кое сето ова е ништо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А што знам, можеби од укитот што почна да ни се топи, ми се стори дека плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ајде да одиме во анот. Ми се спие.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ајде, Анка! Таа тргнува напред, кофата од бунарот полека се крева преку макарата по која се лизга сајлата, Пандил сега само ја подзема, ја истура на купот, јас ја враќам мазгата назад, рикверц, по истиот правец (мене ми се падна во дел оваа работа), кофата се симнува долу, Вангел ја полни, и пак сѐ одново.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мене ми се кине нешто во градите. Нешто неискажливо, неименливо ми длаби и ми се кине. Ама, ај умри на бесчас, кога не ти е дојдено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А од ќебето што ми го дадоа во партизани, Мане Шнајдерот ми соши пантолани, пумпарици, зашто првите ми се искинаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се приближи Вера и ме праша: - Тинче, си се замислила нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На Толета не му ни требаше повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми удира на очите, ќе ми ги дупне ушите. Почнува и да ми се притемнува. Бљад!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— И мене ми се пие, Петре, и мене, та сигурно ќе му се најде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се гади од социјализам, комунизам, феудализам, капитализам, од секаков облик на општествено уредување, од неговата божемна систематичност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мене ми се стемни: можно ли е Луција вака да постапува, да се поигрува со мене?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првин со главата ми се губи, па со рамената, со нозете, сиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме погледна под очи, ме одмери со недоверба од која грлото ми се сушеше и подаде рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пак ми се наполна куќата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ко клапче ми се собира овдека...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде невестата се засрами и му вели на дедот Петка: — Дедо Петко', ми се здрвиа нозете од јавање, нека а запре Илко маската да слеза.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ај, тогаш може да беше детинска симпатија; нешто што брзо се врзува и брзо се кине, но што е ова што ми се прави сега? А и Михајло Горачинов...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас се замислувам за децата и почнуваат да ми се поткреваат јаболкцата на образите. Да ми светат очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш учителот зборувал со татко ми да продолжам со учењето во Кавадарци. Татко ми се согласил.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гронинг: Го сакав Zap, и Роберт Крамб, но не ми се допаѓаа останатите - полни со омраза - стрипови.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Лажеш, лажеш – врескаше тој и ми се закануваше со рака. – Ти ми имаш пребарувано, те познавам јас тебе добро!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме фаќа некој студ, кора мраз ми се обесува околу срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Студ ми лазеше по дамарите, леднина ми се лизгаше по вратот, се вовлекуваше меѓу ребрата и полека, небаре скорпија се лизгаше по недрата, го обиколуваше адамовото ребро, и застана над лакот, токму над срцето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас потстанувам, како што му прилега на ученик кога одговара, и велам само: „Сега ми се прават чевли”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ако ми се случи нешто, ќе знаете кој ќе ве води.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ми шавне нешто од некаде и ќе чекам да ми се јави детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мене солза веќе не ми се поткрева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
НЕРОДЕН ПЕТКО Едно време си биле две жени - снаа и свекрва - и свекор.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Одникаде да ми дојде. Тој не ми се јавува, а децата ми се губат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, тоа се вика вистинска банда, - се помислив воодушевено, погледнувајќи, не без презир, во моите момчиња кои одеднаш ми се видоа многу нежни, неприлично облечени во фармерки и патики, убаво исчешлани и премногу чисти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеш да ми се јавиш некој ден.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Вистина, и мене ми се ниша душата, ама ја стискам, ја држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од Распаќе до болница патот крви се полеа. Кај Милева и врвеше, орман ми се одзиваше.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Кога стигнав во дворот, Надежда, првата комшика, вознемирена, ми се вдаде. „За малку“, списка, „ќе ти ја запалеа куќата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ме загледува жената, се завраќа и ми се доближува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ми се бендисува, вели, еда, ќе барам друга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И косата повторно зеде да ми расте, да ми се бујати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѝ зборувам така, ѝ порачувам на Роса моја, за сѐ да ми кажува, да ми се јавува на сон. 81
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Не знам, му враќам, ми се зеде сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас ги добројав годините, па пак не ми се легнува, а не тебе што си каде-каде помлад, - рече дедо Најдо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ама ми се чинит овој школо од ефенди Трајчета? — и се обрна кон него да го посочи на другите за пофалбен пример.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се мавав од шифоњерот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И децата не ми се јавуват на сон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, се чудам, па тие не мрдаат со нозете, не одат, не чекорат, а пак ми се оддалечуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми се викаше Тане. - Ти си од Танета? Оној што загина во Белград? - изненадено праша чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа го чув и срцето како ми чука, како бие, небаре гугучка која со глас галежен ми се умилкува, ме милува, ме гали.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А за да биде такво, треба со општа согласност да се избере едно наречје за општ македонски литературен јазик. 158 Согласност ќе има, ми се чини, само ако секој од нас прави избор не по некакви естетски мерила и не по чисто месни причини, ами од гледиште на општите интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дали сум многу остарена, оветвена во лицето, дали ќе ми се тресат рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми се погоди квасот, вели, ама обиди го!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој самиот ме однесе во клозетот... Повраќав уште долго... Ми се враќаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ми паѓа некоја достага, ме ошумоглавува, ми се слошува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, качена на бината, зборувам за претстојните борби, ,напред за обединета Македонија", гласот ми грми низ звучниците, ми се растура над цела Битола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ги сакам Ескимите, бидејќи ми се мешаат во риболовот!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ми се припива вода и земам снег да јадам, Јадам снег и со снегот го тријам челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Понекогаш ми се разбиструва умот, па ги воочувам сплетките што ми се везат зад грб.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Билјана размислуваше нешто, а јас, ми се чини, погодував за што размислува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Нема да излегуваш, нема да излегуваме? - Не ми се излегува. По ваков ден, каков што имав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ми се нудеше посредно неговата согласност за враќањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Постоја малку и издишна: - Васе е ... А ми се пристори Бузо!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Војницте запалија огнови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
16. А сепак, што повеќе ми се случува, сѐ помалку ме привлекува статичката мудрост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А во свое време, Господе, ми се допаѓаше една аристократка. Шеткав со неа. Ја водев на театар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нозете ги собирам во мевот, рацете ми малаксуваат, откинати ми се.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
При секое издишување, боксот ми се стеснува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сами ми испаднаа, вели Јон, ми се разнишаа и ми испаднаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лежев завиткан во чаршафот кој веќе мирисаше на пот и ја зголемував треската со нервозата што ја имав заради тоа што таа треска ми се јавува еве токму сега на почетокот од големата и благородна работа поврзана со бунарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
ЛУКОВ: ... Не ми се допаѓаат задоцнувањата. Во нашава работа задоцнувањата се плаќаат многупати со глава.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека би било и одвишно овде да тврдам дека нашата живеачка ми се чини многу поприродна во моментите на нејзината разголеност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На секое пукање по една солза ќе ми се скине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да не е кич? – се уплашив. - Не е – решително рече мајка ми. – И навистина, многу ми се допаѓа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И од сѐ ми се смачи. Ми фалеше забава, ми фалеа комплименти од добри момци, за промена во живо, а не само онлајн на фејсбук.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште носам белег, што се вели, ми се познава лузната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Веданче, - ми се обрати токму во тој миг.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе ми се падне еднаш да зборувам за рамноправноста меѓу мажот и жената и, само што го спомнав зборот рамноправност, стана еден човек и свика: — Сѐ, сѐ, само тоа не!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, патем, само едно исто ми се одѕива во ушите: „ние пак ќе те побараме, ние пак ќе те викнеме“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се насмевнуваш, вели. Зошто се смееш? Ми се смееш зашто се грижам за тебе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Времето врви, а раната никако да заздрави. Ми се нафрлија некои зрнца, некои меури. Почна и гној да збира, да скапува месото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ми се допаѓа дворот, - ми рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе појдам некаде кај што сме биле заедно со Никифор и ќе чекам пак да ми се појави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денес, тој е средовечен човек, уредно облечен, испеглан, намирисан, понекогаш ми се жали на несоница, особено кога пишува книга чија содржина го вознемирува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас сум, му одговара некој однадвор, - комшијата Пецо Кацарот. Врати ми ја мисирката, мевце ми се пријало.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ами, кога, Велико, ми вели кога, мори душманке, ми вели, ми се фрла, ме прегрнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Леле, ми се пријаде!“ залелека Жарко. „Време е да се прибереме! Ајде, растур до приквечер!“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јадевме со сласт која надополнуваше нешто непрашано или некажано, така барем ми се чинеше, но таа претпоставка за мене стануваше сѐ понебитна пред комичната слика во која доминираа задебелените црвени мрсни усни на Крумета развлечени под мустаците како пренапната пластика низ која, постепено, неговиот длабок, затемнет глас се раздробуваше во рапав, метален кикот кој повремено се слеваше во три обични збора: „и така натаму”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„И многу би бил среќен твоите деца да протрчаат на (внимавај) вториот кат, да ми се развесели куќата“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не знам дали има баш толку многу пари, повеќе од татко ми, ама знам дека е трошаџија, како што вели Тета, а тоа нам на децата ептен нѝ одговара.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Запревме на една височинка каде што ни се нудеше со сета азурна раскош синиот хоризонт на Средоземното Море.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навалуваше сѐ повеќе и повеќе, и на крајот дури ми го отвори фрижидерот за да ме праша да не сакам да си изберам нешто друго што повеќе би ми се допаднало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доближи ми се. Копнеам да те видам и да те допрам. Дојди, ќе си позборуваме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЛУКОВ: Не ми се допаѓа ова нивно задоцнување. (Погледнува кој знае по кој пат во часовникот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сум свикнала на болка и не ми се умира насилно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Чекај го татко ти да вечераме. - Не ми се јаде. Јадов кај Коце, - излага Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ми се наднесува, ми ја наднесува муцката, ко мотика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па, кого го видов јас, велам, кој беше тој што ми се виде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се тресат рамењата, џигерите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потем татко ми се сети на сите книги што ги барал Чанга во врска со историјата на Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жената ми е пушката малихерка, а децата ми се дробните фишеци...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кожата ми се крева до под колена и ме чеша, ме јаде под завојот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми врне, локоти. Отворај се земјо, мислам, отворај се земјо и голтни ме, потрагата да не ми се знае. Поштивијата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е страв да клепнам, да не ми се истурат солзите. 19.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Баба ми оди да ме напрска со некоја вода за да оздравам. * Сум преспала и потоа не ми се присторуваше веќе така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш нема да заборавам како ми се запали телото, ќе побудалев, трчав гола околу куќата да земам ветер, зашто така ми беше подобро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не ми се, Вело, жали и клети!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И ден-денес, од помислата на тоа заедничко „јас“ мене ми се ежи кожата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некаде, подолу, некои жетварки жнееја јачмен и пееја: „Горештина, омарнина веќе ми се здодеало“ Трајче требаше да мине преку мостот на реката Сатеска и да премине на другата страна кај Крива Воденица.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А, да - и на оној, рендгенологот, Ѓорги Филев. И во врска со претходната „дешавка“ од деновите пред години, ми се наметнува нова бизнис идеја....
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Дедо, тоа е како сметање, математика. Најмили ми се часовите по математика. Супер дедо!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ми се стори дека чув: - Не ме нацрта.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
XIV Во тие тегобни мигови повторно ми се нудеше како спас фугата на сеќавањето, излезот во татковата библиотека на другата страна од границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Туку да го викнам Спиро, знаеш, машко срце...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Ми се лутиш ли? - мрмореше крпејќи. Молчев.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Убавино, ми се тенчиш веќе.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ми се фрла вака, ми се обеси на вратот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги ширеше рацете и ја должеше шијата говејќи се, како ми се стори, да закукурига.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Со свои очи гледам како ми се топи девојчето, небаре снежинка, небаре грутка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш душава пиле ми се престори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еден летен ден, јавајќи кон планината, коњот нешто ми се потплаши, се разрипа и од торбето ми испадна лебот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не, истите не ми се непознати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се одзема. Нешто ме пресекува под колената.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како што наближуваме кон станицата, така и мене ми се потпуштаат солзите...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заплеткан сум во завоите, двете раце ми се зафатени. Влечам. Стегам. Гровта сѐ уште... Прета...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Почна да ми се лоши, да ми се бурбати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ништо друго не ми е познато. Навистина не знам...“ реков, а гласот ми се слушаше не мој, туѓ.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се полнат ушите од штракањето на дрвените сметалки, го привикнувам носот на белите запршки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Глеам дека и Саше Фактор Х поново се враќа на нашава пророчка сцена со неговите исклучително исцелителни способности кои не можам да му ги оспорам, али многу е скуп бе брате. 55 денара плус 18% ддв за минута не ми се даваат.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И пак: „Бери ми се матооо, бери ми се божо, мааат, мааатице, душице!...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му реков да не ми се врти во бавчата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дејко зеде само една карта и рече - „Лежам!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Х.Х. сигурно во тие мигови жалеше што не можеше да пребарува во моите мисли, да ја храни Централата со нови податоци за моите реакции, додека молчев загледан во линијата на хоризонтот која ја искривуваа белите облици на издадените бункери кои навистина ми се видоа како голем ѕид. Балкански ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакам да бидам сигурен дека не се однесува за мене и дека не ми се готви реприза на случката со Кирил Ацев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се разбира, животот одвреме навреме ќе им одреди на овие свои избраници кога да го изведат казнувањето и со какви средства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако може така само мене ми се чинеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не само да ми се чинело.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Мамо! Тетка Ане! Тетка Оце! – викнав. Се одзва моето ехо, доаѓајќи од далечните ридови, и ми се пристори дека ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчев и не ја гледав, божем не ја забележив кога ми се доближи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не лути ми се, немаш зашто. Сакаш ли да се посмееме?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: (Наслушува.) Ми се чини дека доаѓаат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Овде, во колената ми се сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Косата ми се поткрева од величественоста на глетката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сакам и неа да ѝ го стегнам гркланот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А и Марија ми се немаше јавено денес. Ги побарав по домофон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се гади од течењето на времето наваму натаму, од реки и ел.енергија, техника, цивилизација, политика и пропаганда.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
— Небескааааа! ми се врати оттаму преку пругата. Едно викнав, а друго ми се врати...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене почна да ми се плетка јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непара ми се јаде, ама пак сркам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како по порачка, ритмовите се искршија (или така ми се чинеше), и скокав мафтајќи со рацете, во обид да ја излеам жешката лава.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мене ми се пресекоа нозете. Почна да ми се врти во главата. Во ушите ми бучеше и сиот се растреперив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се стори уште постар, пожален. Господи, мислев, неговото лице еден ден мајстори ќе го цртаат в црква.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ало? Што е со вас? Ало? Каде сте? Зошто не се јавувате? Ве молам, јавете ми се... Ми треба вашата помош.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наеднаш една кукла ја симна шапката и ми се поклони.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Јас ќе си одам, мене ми се слоши од возење – рече по некое време братучет ми и ми се виде навистина побледен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
КОСТАДИН: Јас знам зошто иде!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Така со коската в раце, стојам, се крстам и се чудам. Душата ми се подврзува, дишењето ми се поткусува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На козите им ставаме сил во крмата. Тогаш и кравата ми се отели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ту ми се оддалечува, ту поблиску ми доаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Брат ми се смурти и бесно ме погледна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ми се гади од себеси. Смачено ми е.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме болеше кога ќе ми се дигне. Немам деца. Ебам ретко, ама лошо.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Колената ми се удираат... Легнувам долж земјата..
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мавтав долго, сѐ додека можев со очи да го следам авионот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се растура секој обид да составам мислење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во твоите очи се наоѓа сиот свет, таму сум јас кога светот ми се руши....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ми се лоши од возбуда, чувствувам топли и студени бранови како ми го преплавуваат телото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можам да намирисам педер на километар. (Кон Тики) Денеска си Мерилин или ми се чини?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бендот ја најави својата најнова композиција, за која што рече дека фановите ќе имаат чест за прв пат да ја слушнат вечерва. „Мара ми се скара“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дедо ми малку се вцрви и ми се чинеше дека се засрами заради својата заборавеност.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе се засркнам, не можам да завршам. „Девојките од Сиера Морена...“ не давај се, Небеска, си велам, а вилиците ми се тресат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во тој миг Фисот го грабна мојот есеј, го искина на парчиња, и потем ми се доближи; ме фати за коса и ми го турна клопчето хартија во устата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чекори. Трчање. 14 „Смит! Врати се!” „Не сакам, мавнете ми се!“ „Држете го, луѓе!“ Многу чекори. Јурење. Конечно испитување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас си подголтнав и Оливера Поточка почна да ми се оддалечува, да се смалува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе изварди и ќе ми се прикаже: и јас сум Македонец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од непредвидливост, средби, приказни, градови, војни, историја, ми се гади од авторитет и неприкосновеност на субјективно доживување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Внимавај, те молам, ќе ми прават проблем во редакцијата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Скрбеше над себе. И мене грлото ми се стегаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: Ми се чини дека уште синоќа Ви расправив - сите мои беа заклани од Турците.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Некои ќе побараат да застанеме, а мене не ми се седнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку дојди, рака да фатиме, вели. - Да ми се фатиш, вели Наќе, поарно да ми се исуши раката, отколку со тебе да се поздравам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Моја кривица беше што не се јавив веднаш кај воспитачот, да барам да ми се поправат чевлите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мене срцето в бол ми се свива.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сношти ми се ојагнија осум овци! Една блшни...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми се гади од индустриска револуција, од смртта на земјоделието, ми се гади од ресторани, хотели, трпезарии и келнери.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Викам, а тоа само одзади ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и тие немаше да се враќаат ако не беа врзани за нас со златниот конец на сеќавањето…
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите влакна ми се кренаа, вели... ,Ех, над рекоју под сасноју Спат положите ви менја. Ех, љуљи, љуљи, спат положите ви менја.“ ...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и устата ми се усвитила: можеш слободно да си свариш од чајот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам кога ми се врати одново плунката в уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ленка ми се обеси на вратов и не со глас, ами со липање молеше: - Не, не, бате Кире! Не. Не оди, не оди, не оди... Тргнав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се гади од позадината на сето тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
И така... Кога ќе ми текне, тогаш јазикот ми се здрвува, тучки зборот ми застанува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се пристори како самиот Господ Бог да ја пресоздал ликата на сестра Ангелина во Ангел или, пак, нејзината голема љубов кон нејзиниот син единок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само да ме тресе и да тлеам, да не може мршата да ми се умири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се стемнуваше. Тивкиот оган во каминот правеше непостојани сенки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И навистина загина на Плетвар. Тој беше втор што загина од нашето село. Така заврши со чизмите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но наеднаш нешто ми се завалка, ми се препречи и ми застана овде под гушава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ми се откинува од рака, вели Уља и само ми кршка од патов. - Си берев цвеќиња, стрино Велико, вели Горица и пак почнува да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми тргна арно животот. Ми се родија три ќерки и по нив синовите Санде и Павле. Зедов и едно посвојче, Григур.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се гади од полнотија на празнината, од скриени жарчиња и потиснување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој пак го загледа. – Ти мислиш мене ми се останува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ми се испушти зборот и се мачам да го исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Капинка ми се држи за скутината. Фатила, вака, еден крај од скутината и иди по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Те сфаќам“, вели тој, „ама не ми се верува“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се врати кашлицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Само на одење Никифор ќе ми се испули со тажен поглед и ќе праша: — Кај ќе одиш после на работа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто ми се прислушува: во јалицана како да ми врват луѓе, а долу во пондилата првкаат магарето и кравата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очите ми се обвиени во црно, а усните зацрвенети од копнеж по тебе, љубовта ми тече брзо низ вените и како отров ме гризе одвнатре, ме боли.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Навистина верувам во она што го велам - храбро ми се спротивставува Борко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе ми се појават и ги снемува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сета празнина да ми се полни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Коњот пак, кога отиде таа да го погали, само што му ја стави раката на вратот кај гривата, тој за'ржа. Вервај, мене ми се скина срцево.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Колку да е тоа грдо за селото, мене тоа, за мојата работа, ми се гледа извонредно погодно. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па и после, ако подзастане возот, пак ми се чини дека поради мене застанува. Се ребрам да не ме слезат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се оладив. Се здрвив. Мозокот ми се укочи. Срцето ми застана. Го изгубив гласот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кажи ми, рече Роден Мегленоски. - Ќе ти кажам, рече Дуко Вендија, ама ќе ти кажам како што ми кажуваше мајка ти, Велика, и како што ми кажуваше татко ти, Јон, и како што ми се кажуваше мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но тогаш мислев дека големата љубов што треба да ми се случи ќе биде Филип. Но се излажав. Сепак тоа е некој друг.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе помине. И сам си велам, ќе помине. Ама вера не ми се фаќа...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го држев во внатрешниот џеб од палтото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
А свеска ми се лути. Немај страв, ми вели молејќи ме да ѝ допуштам да ми се приближи погоре со својата горешта дланка.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Никогаш немаше да поверувам дека можам да направам внатре таква бура...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми се чини оти јас ошче еднаш нема жива да остана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
После и сосем ми се загубија од сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дино отиде да гледа телевизија и ме викна и мене да седам со него, но многу ми се лошеше од месото што почна да ми се превртува во желудникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се стори како дете фатено во грев. Ми се нажали.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секогаш кога ќе ѝ препадне време, да ми се јавува. Кога ќе ја остави ангелот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали по здивот ме позна, по мирисот на телото што го квачело, а може само така ми се стори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да легнам и да го чекам да ме заколе, не ми се легнува!...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не сум сигурна, може само ми се причинува дека сите веќе се геј. Посебно машката популација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По некое време ми се враќа празно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа ме потсетуваше на мојата марула...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Влатко со чеканот си го удри прстот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Впрочем, ми се чини дека и Миќо сѐ уште остануваше со желбата да ја сретне еднаш насамо својата љубима, и тоа ми даде можност да го преценам колку тежи како противник, зашто веќе се уверував во тоа што си го помислував и порано, дека и неговата љубов е една убава перспектива.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дланките веќе ми се потат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Кога ќе ми се сопие, вели, ме фаќа некоја радост, некоја чудна широка радост, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако приседам, си мислам, може да ми се растурат коските, сета да се разбоздисам. 26.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Многу ми се дожалило за децата, господин капетане, му велам. Ако може да ги видам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми се виде ниту наперчен ниту снисходлив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кругот околу нас се стеснуваше, а таа не покажуваше знаци на вознемиреност. Или, можеби, така ми се чинеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го свртувам сега митралезот кон мофашите, чкрапам, а тој молчи, не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како било, нели жив ми се врати човекот, петпари не давам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гласот ми се зголемува, сѐ појасен ми станува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме парчи некој чекрк и неговиот лик ми се замаглува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправам да се префрлам и некој ми се фрла одзади.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа, токму затоа, сметам дека таквите укажувања што ми се упатуваат крајно се несериозни, а одлуката на Главниот штаб јас да не командувам со текот на операцијата, туку прв да го напуштам Грамос и да заминам за Вичо, во најмала рака, другари, е навредлива и потценувачка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одам ко светулка, уште очите ми се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А така е, така е... Мене Пандо, милото мое, од умот не ми се тргна. Не и не. Признавам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И вистина виде. Тоа што ми се кажаа, се докажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А намирниците што ти ги нарача?... А?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се заимавме и секое утро ќе ми се јават: — Калимера, синдрофиса Небеска 13. — Мир манѓес, шок 14, ќе им одговорам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сркам, а оздола почнува да ми се бурбати, некој јазол да ми се заврзува, да ми се накрева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесов­ме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Често го запирав погледот на учителката Вера и ми се чинеше дека и таа е нерасположена што го нема татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зошто? - За чисто брашно, за она брашно што ќе треба да им го донесеш на тие деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се јавуваше понекогаш. Немаше да му одговорам на повиците, ако моите работи не беа сѐ уште во станот во Битола.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тука сме веќе на тлото на најтемната и најзаобиколна топологија, заталкани поради неизвесноста на одредиштето: ми се причини прикладно тоа да го наречам заблуденост (destinerrance) или притајување (clandestination).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една црвена тркалезна самогласка утрово ми се препречила како коска во грлово и сега само аам и еам, само иам и оам, само уам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Толку е вистинска а истовремено и толку жестока, без секојдневните шминки со кои толку умешно ја нагрдуваме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Понекогаш ми се чини дека живеам само за твоите доаѓања.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ете, од татка ми се научив, честити царе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Веќе до мев ми се искачил, одвај го туркам пред себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така сѐ до смртта на долниот бабар, една од најубавите епизоди на нашата фолклорна ризница, во која телото на умрениот бабар симболички се распарчува; претходно, гатачот го обвинува домаќинот за смртта на бабарот: „Алему бале, пците му го клале, кај тебе ата ме најде, штета ми се штети, здрав го доведов другаров, а овдека мртов падна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мавтаме со матерките и викаме: Мат, мат, бери ми се, матоо...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одеднаш: си се чудам на умот. Што ми стана што така ми се виде. Она со претседателот и она со Сатирот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
2.17 Вчудоневиден сум што успеав да го забележам сето тоа. Во моментот ми се наметнува мисла, основата на хероинот е од крајно нихилистичка природа каде триумфира апатијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Доаѓам пак и молчам. Очиве те бараат некаде високо, високо - твојот врв на рамо ми се потпира!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Не е тоа баш така како што ти мислиш, Игбал е поинаков од нашите момчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има и такви кои велат дека било многу тешко да си популарен, па дури и дека било опасно, зашто популарноста предизвикувала незгоди.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само да пукаат и да ми се прават красти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и јадењето! Фрижидерот секогаш им е полн, Љубе одлично знае да готви, а најмногу ми се допаѓа кога со Саше ќе не прати по пиво, ќе рече три ладни од фрижидер пивца за мене, а за вас што сакате, сладолед, кока-кола купете си по своја волја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Писмо од кое, така барем мене ми се чини, никој не прочитал дури ни еден ред.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не можевме да го заборавиме денот кога брат ми партиец пресуди, а татко ми се согласи козата да се вика Сталинка, макар што тој си остануваше верен на определбата да се ослободуваме од имиња на војсководци, светци, ослободители, да бараме имиња меѓу цветовите, природата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во кладенецот на дното нешто ми се мрешна, ама јас жеден, подзамижан, пијам ли, пијам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас ѝ го фатив ножот и гргна крв, ми се наполни раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав да знам што се случува таму, но тоа беше сѐ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ми се сруши сонот за друмска крстарица со тркала со бел ринг, фурнирани врати, напред тросед, позади тросед, штопови тенки ем високи, километража ко Јуност, мека вожња ко лаѓа...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сета коса, до влакно, ми се врати на главата. 29.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега можеш да ми се фатиш, да простиш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Крпчето ми се измести и наместо со него, поминав со прстите по сечилото на ножот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А во средината ми се открива една голема дупка, празна и сува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе потропа така, па ќе ми се подизбистри во главата. Ама тоа трае кратко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чинам излези на чардак и гледај, гледај надвор, под куќата, ама ништо да ми засенее, да ми се преметне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Ми се припило вода од него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со или без причина ми се стори дека некој друг управува преку чинки со мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Или така ми се стори?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаше мигум да го запраша чуму му се овие книги, но Татко продолжи: Кога ја читав твојата Книга Книга за спасот спасот на детето, мене ми се будеа асоцијации за лавиринтите чии излези треба постојано да се откриваат на нашиот заплеткан Балкан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, во Атеистичкиот музеј во Скадар ми беше фрлена анатемата како на непоправлив неверник во сталинската идеологија на родната земја, ми се стеснуваше стапицата на некаков имагинарен реванш без реални причини.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Баба ми се вратила од реката и нѐ барала насекаде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уживаме! Храната е така-така. Болна не сум. Друштвото е супер. Имам доволно пари. Јавете ми се на телефон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не смеам, срцево ми се тресе како глувче во фак.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Пријателе, глетка си пламена далечина ќе бидам - окото да ми се разубавува кога ќе те видам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И да видам, јасно, од каде идат рибите што ги јадам. Но, не ми се даде.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На телевизорот оди сцена во која прават лек одделувајќи го отровот од забите на една отровница поради несреќниот случај со едно момче во пустината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Видела што ми се готви и станала да ме брани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само животот ми се чинеше бескраен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се лизна од рацете. Ко сапунче ми се лизна, И јас почнувам да викам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ТЕОДОС: Се битиса и се батиса се... Многу сум балдисал, нешто ми се скршило овде. (Покажува на градите.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А кога ја заврши тирадата мене ми се обеси на вратот и им довикна на неканетите туѓинци во нивниот извештај да натокмат дека ваков акт на интимност не водела таа само со еден туку со двајца.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали алишта, дали играчки, што ќе ми се фати за око.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од ќерка ви Бреза. LOUSY T-SHIRT Бев десет дена во Охрид, а оттаму право за Крушево отидовме, уште пет дена на планина и пак дома, во скопскиот летен пекол.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега, испули ми се убаво, ѝ вели Манол Форевски, па после јас ќе ти се испулам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се занишува снагата ко удрено дрво со секира. И само барам нешто да се потпрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Зар отиде по мене, си мислам, а солзите ми се веќе на крајот, ми се тресат вилиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шепотот пак се повторува. Се опулувам кон пенџерето и гледам нешто ми се привсенува, ми се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Почна да ми се дени, да ми се трга маглушината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слон да видам како лета, ми се чини дека не би се зачудила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори нешто познато и си тропам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта си легнав без да вечерам. Рано си легнав, иако не ми се спиеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се обрати со необично мирен глас, мораше целосно да ме извлече од молкот: - За другите морето може да претставува среќен излез од маките на копното, а за нас морето носи грижи, неизвесност, опасности.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Се надевав дека ќе ми се укаже можност да поразговарам со вас“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Косата ми се слива преку ушите, ми слегува на рамена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се чини дека еднаш - и тоа категорички - Ви забранив да се виѓавате со Вашата сосетка? Уште повеќе да ја примате - овде!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Имаше моменти кога и куклите од излозите во градот, особно оние во недоволно осветлените делови на витрините, наеднаш ќе ми се причинеше дека разговараат помеѓу себе, или дека се движат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мони извади од кутијата за леб едно меснато, дебело парче бел леб што ѝ го имаше подготвено мајка ѝ за појадок.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Си стокмил четиринаесет“, рече Љупчо, „ама триесет и едно е појако од четиринаесет, да знаеш.“ Дејко молчеше и само нишна со глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се уплашив дека не сум слушнала добро или дека не сум го разбрала прашањето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Владеела некоја очна болест, не знаат точно каква; според кажувањата, мене ми се чини дека умрело од леукемија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дали час, дали миг, или воопшто не се случило, што се вели, ама само така ми се кажа во несвестицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А, тој се врати после да плаќа. Ми се извинуваше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ми се чини дека да не беше таа склоност да се бавам со минатите неуспеси, би направил корисни и, дури, можеби, и големи дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако клале веќе месо со праз, нека биде. Разбра ли?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И дури во тој миг на реверот од нејзината кошула здогледав прекрасен брош од кој ми се наежи кожата: црн, огромен пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април.  Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Грета: Не доаѓа предвид. Утрово се депилирав и ми се смачи од влакна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе ме попушти и пак ќе скокне, ќе ми се фрли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И гледам како Горачинов ми се губи зад својата насмевка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби бев неправедна кон него при тоа прво видување, но веднаш заклучив дека не ми се допаѓа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Почувствував како ми се суши грлото. Се закашлав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Роже-Луј Жино, швајцарски романисиер Толерантноста на таткото од балканската сага, ми се чини неразделива, од културата која ќе ја наследи авторот и кому му беше при срце да ја збогатува, но култура со една впечатлива, речиси библиска случајност и спротивставена на уништувачкото што го имаат сите идеологии – vanitas vanitatum – од кои што човештвото периодично толку многу страда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мислите во главата ми се редат како бескрајна низа и секоја од јасно појасно обликувана и изречена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се задржа на левата клепка, наполно слична на бисерно зрнце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
ТОПУК: Ми се јаде урда.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не ми се слушаат евангелиски мудрости! - одговори Арсо. - Ќе ја пробијам, да знаеш!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гнојот од чиревите, целата крв, се размачкува, ѝ се растекува... гровта уште посилно од тато... ја стегнувам... се грчи... силна е...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Едно време баба ми се разболе, но сепак доживеа чичко ми Павле да го ожени. Тој беше само девет месеци постар од брат ми Блажо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Овде јас командувам, не ти. Разбра? Ајде прво да преговараме, - ми се обрати мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од човечка мудрост и практична примена... ми се гади од здрава исхрана, од сиромаштија и богатство секакво и од секој вид.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се чини и гранките се пресегаат по бутот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ми врза еден една, сета глава ми се заврте околу вратот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ЛУКОВ: Ми се чини дека ќе биде тешко, ако не и сосем невозможно.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ко избришано огледало ми се расчистува пред мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ми се прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не ми се вдаде друго освен да бегам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми се допадна неговата истрошеност.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Туку ќе ми се добере некој и ќе ми додаде: дали лимон, дали портокал, дали јаболко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Има ли нешто од кое не ми се гади?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Зошто, сине? Специјалност ми се термалните води, се во единствениот еко - систем, чиста технологија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Продолжив да ги сечам насреде и ги доисеков; од половина нагоре попаѓаа додека нозете продолжија да чекорат. Но само така ми се стори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама, мене ме јадеа дланките, ми се кажа ова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа е Шредингеровата формула на бранови функции, која исто така е и прв елемент на Бемовата алтернативна теорија, ми се чини, како и првата реченица од приказната на некој друг пар.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
— Коста, Коста, го викам, ама Коста го нема, не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наеднаш вратата што води до другата соба се отвара и се појавуваат Грета и Дики. 146 okno.mk Грета: Нели ти реков, Дики, овој е во станот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ете така и мајка ми „не беше тука“. Мислев дека ќе можам да ја натерам да ми раскажува за Индија, но таа отсечно одби: - Знаеш и самата – рече – кога се враќам од кој било пат, првите денови не можам ништо да раскажувам, уште впечатоците не ми се средени, и ми треба време да се снајдам дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Планинските гребени ми се гледаат крастави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лани беше номиниран за Голден Глоуб за една продукција на Милош Форман, иако мене многу повеќе ми се свиѓаше неговиот саундтрак за извесен нискобуџетен мексикански филм.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Вториот што ме посети беше Коте Буџе. Тој ми се пожали на три работи: прво, што на времето направил куќа на пат, второ, дека сакал да купи стан на отплата в град и, трето, работа во државно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Големата болка како да помина. Отокот на ногата ми спаднува, ме јаде, ми се лупи околу преврската.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Арамија си ти, говедо, говедо, говедо, застенка доближувајќи ми се бавно и со ситни чекори.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И, тогаш, возот почна да забрзува, народот да заостанува и човекот ми се загуби.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден по еден ми се губат некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога сум веќе кај желбите, можам да се пофалам дека многу од нив ми се исполниле. Барем оние кои ги посакував најсилно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ме погледа така и пак ќе ми се фрли, ќе ме гушка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Живеевме како богови; немавме многу а имавме сѐ, и тоа никогаш во животот веќе не ми се повтори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ ми се закачува вечерва.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
СИМКА: (Прва се тргнува). Пушти ме... Пушти ме...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Слушаш ли? црвен и испотен шушкаше Кузман и ми се внесуваше в лице. - Слушаш? Тоа што баравме најдовме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Влегува уплашена и иде право на мене, ми се обесува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пувка со цигарата и ја полни меаната со чад. Јас го гледам и ми се смачува да го гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Митрејце, жено... што велиш? Мене ми се измеша умов!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— И навистина, бре луѓе, виа велигденските јајца ем поголеми, ем послатки ми се гледаат, — си го даваше својот суд овчарот Билјаров, стариот дедо Беле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вратот ми се истанчил, што се вели, врвка ми станал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ибн Пајко, воздивнувајќи, рече: „О, мој светол вели пашо! Откога станав аза, мирот ми се растури.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Важно е дека детето ми се врати на правиот пат!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Станувам, устата ми се полни со крв, веќе не можам од крвта да зборувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нели се плашев - да не би да не успеам и поради тоа Љупчо да ми се смее... ајде, мајкин, нејсе, сѐ добро заврши.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се зеде сонот, што се вели, и не можам да си го вратам. 70.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае на кој кораб ми се качил?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас пред лицето Твое ќе се покажам во правда, ќе се наситам кога ќе ми се покаже славата Твоја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да не плачам, мајкино? Тогаш - душа крпа, а сега душа како стакло. Ми се крши...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како што стоеше, му ја стави раката врз рамо: „Ќе имаш ти, како ми се гледа, чест од сите, ама и прекор од сите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се смачи од продолжување, будење, спиење, повторување, гадење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Побргу, зашто не ми се допаѓаат очите со кои ја гледа Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми се ругаа со најразлични коментари на незадоволни муштерии, иако после неколкумесечно напрегање станав професионална во својата услуга.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Реков, со неизбувлива лутина пошол да определи стражарски места Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Писмото ми го испраќаше осумдесетгодишниот пензиониран каменорезец, стрико Бојан Домански, кој често ми се јавуваше, но уште почесто исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Генералот ми се доближи и, откако ме праша како се викам и како сум, ми рече: - Вие сте татко на многу храбар син.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Колку ли пати во ова макабрично патување, во трагикомичниот балет на сенките на водичите, во близината препознавав луѓе од мајчина и таткова рода како ми се приближуваат, но не го чинат последниот чекор до мене, а и јас останувам нерешителен на тоа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ОСМА ПОЈАВА КЕВА И СПИРО
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тој малку тажно, или само мене така ми се причини, се насмевна и рече: - Кутриот Борис, постојано се враќа во своето детство, затоа сѐ таму го наоѓаат кога ќе се загуби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие двајца гардисти што се веселеа се доближуваа со бавни чекори кон дрвото на кое бев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Очите ми се превртуваа, колената ми штракаа, срцето ми биеше во грлото, и чекав секој миг пајакот грозен да нѐ заплете во мрежата своја, да нѐ удави, да нѐ голтне живи, со осило отровно да нѐ прободе низ душата, во срцето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А, тоа значи дека само така ми се чинело, нели? - Токму така, - рече таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Се разбира – срипа радосно таа и се упати кон кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На оваа убавица со години сум мислел, сум се мачел да ѝ пријдам, поради мислата на неа толку пати не сум можел да легнам со жена ми и одеднаш, сега кога таа ми се предаде, кога имав чувство дека пречекорувам во пределите на рајот и чистата среќа, дури и помислував како ќе се разведам за да се земам со оваа жена, јас одеднаш почуствував несовладлива желба за сексуален однос со мојата жена која, еве, на очиглед ме изневерува со радијаторот, како што тоа буквално може да се каже.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еднаш и брат ми се обиде да ми објасни, па крена раце: - Ова е уште еден доказ дека девојчињата се глупави – рече и ме батали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали некој був се пикнал во дупката или друго ми се привидува?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно бев збунет. Она што ќе повтев да го речам ми се чинеше плитко и нејасно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Стар сум веќе па ми се причинуваат разни работи“ си помисли дедото и продолжи да оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Толку се сневеселувам што понекогаш ми доаѓа да го скршам тоа злобно огледало што ми се смее и потсмева како од него да се клешти онаа лошана кралица- вештерка од приказната за Снежана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова ми се деси еднаш додека шетав по бесконечните рафтови...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Тогаш, не чекај, побрзај, оти и мене многу ми се брза.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ние ја чуваме туѓата храна... Тие беа поимотни, па зимата ми се јавија: Не треба да ни ја враќаш храната, јадете вие!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Беше навистина необичен и пред се весел тој наш разговор, и мислам дека од него не се изроди никакво недоразбирање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас, со прво, не знам кај сум и ги тријам очите да ми се расчисти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да не сакам, ме тера да си ги откривам деталите што не ми се допаѓаат. На пример, нозете!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се врти ко на трчање, што се вели, да не знаеш кај си подзапрел, а каде си продолжил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам веќе!... Дупката од газот ми се грчи... Серам во гаќи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
МАЛИОТ: Да не е нешто за мене?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Така јас знам, така мене ми се кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам, кроце по кроце и мене ми се отвора устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таму и камењата ме познаваат, што се вели, и тревите ми се пријателки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас напнувам уште еднаш и нешто како да ми се скина, како да ми се одврза од трбушката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На листот ми се појавија низа чкртаници како мали ураганчиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зашто, колку да бев сега принуден, под силата на околностите, да го ломам првичниот ритам на своето одење, тој сепак понекогаш потсвесно ќе ми се наложеше, и тогаш мојот десен чевел очајнички ќе закркореше како неук пливач што голтнал во реката матна вода.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе се затрчам да им се доближам, а тие само ми се оддалечуваат, ме заобиѓаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капките удираа по моите очи и ме ослепуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Е и ова ми се допаѓа – си мислам, иако малку ме вади од рамнотежа нејзината мирнотија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве и сега ми станува од сеќавањето на тоа. Мислам, ми се чини.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
При следното одење во кино Филип не чекаше пак иницијатива од мојата братучетка за да ме допрати до дома. Самиот ми пријде и ми се понуди.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Некогаш ќе завенам и Никифор ќе ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не е тоа поради статусот кој ми се промени од нечија во ничија, да речам слободна, ниту, пак, затоа што пропорциите на телото ми се „боли глава“, ами затоа што сега сум една обична распуштеница која може, ете, да биде сечија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И Никола Влашки клекнал напати вртејќи се на оваа или онаа страна и внимавајќи да не пропушти ни најбезначајно движење на луѓето, ниеден нивни збор без кој ќе е начната целосната слика на нивната судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти уште чекаш? - ми се обрати таа воздивнувајќи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и забите некако му беа побели кога се смееше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури ми се пристори дека Јана спомнува како била уверена во мојата простосрдечност, но веднаш побрза да се исправи: “Мислев на неговата искреност”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сето тоа мене ко низ сон ми се кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или така ми се чини дека се соголени дрвјата, безмалку мртви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ми се дроби срцето, ми се кинат џигерите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ми се завлекува меѓу нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во главата уште ми се врти долгиот пат, ми се одвалува бескрајната степа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми стана мило што наидов на овој напис. Не ми зборуваше за ништо посебно, иницијалите не можев да ги поврзам со некоја личност, но ме возбудуваше дека зад Маказар стои едно изминато време, некој слој кој скржаво ми се открива.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислам некоја мечка ми се обеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но таа вечер, кога го грабна оној мој билмез за рака и го поведе кон кејот, бев бесна и преполна со очај.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Изгледа и не можев да ги следам, ми се занесува умот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„А парите на мајка ти?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ушите ми свират и слушам: некој од некаде ме вика, некој од некаде ми се оѕвива. Постојано зборувам со некого, а немам јасна вистина за ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или да ме плеснеше. Ти не ми се лутиш, Кети, што го нареков така?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тргај ми се од очи ако сакаш и утре да делкаш килави ѓаволчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сонував дека по една тешка војна сум се расположил токму на оној чардак над каминот; изгледа бев именуван за некаков војсководач или болјарин, а турските паши доаѓаа, ми се поклонуваа и ме трупаа со скапоцени подароци“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Има, ами како! Е, тоа ми се допаѓа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
СЕДМА ПОЈАВА АРСО И ТЕОДОС
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дојде тој и ми уништи сѐ. Беше посесивен, го знаев тоа, мислам дека болно си замислуваше дека флертувам со секого што ќе ми се најде на патот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Јаа! Коа ти велев јас: „М'жу, коа да се крстиш да велиш по еднош и: Господи, брани од женска белја! А - ти не сакаше да ме почујаш!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мене ми се стори за најприкладен овој термин едноставно и поради фактот што секое творечко дело општи, комуницира со стотици и илјади безимени адресати на кои им е упатена поетската порака.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Земанек стана и беше решен да дојдеме попосле, на претставата од пет; но јас станав и, како што редовно ми се случуваше во последно време (да зборувам нешто што воопшто не го мислам, небаре имам туѓ јазик, небаре живеам исечоци од туѓ живот), реков: „Да, господин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се качи ко 'рѓа на железо што се качува и почна да копа, да разјадува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ох, мамо, не ми се излегва никаде. Кај ќе одиме?“ праша Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Секако, по ова не можев а да не ја избегнам чоколадната торта која тетка ми Марија ја направила за мене со јајца од кокошките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И тргнавме. Одиме ние и одиме и некаде, ми се чини на половина пат, по неколку часови пешачење, нѐ фатија и назад во Браилово, во плевните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само талка со погледот. А болскоти забот в уста.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека му помагав на Шукри да го симне орманот низ скалите, помислив – не е нималку чудно што ми се случи да ја сонувам Мајка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Викаше, стенкаше, плачеше од болка. И ми се чини дека и викот и плачот и лелекот ѝ личеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Како штотуку да се беше вратила со полна кошница планински јагоди. Толку ми се чинеше ведра и задоволна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За распарувањето Ми падна шолјичката, сервисот ми се распари.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
МИ СЕ СЛУЧУВА, добри мои читатели, кога поминувам покрај некое училиште, да видам во кантите за отпадоци, а и покрај нив полно фрлени лепчиња! Убави, бели, свежи лепчиња!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марш, Титова бандо, ми се врека и ми опалува една опачечка, ми го изгорува образот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мислам во коприви ми се тркалала главава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Врз челото имаше само три кадрици. Одеше право накај нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Снегулките ми застануваат на веѓите, на трепките и ми се топат надолу по образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1. Драги Аристин, Вие можеби имате раце и глас од коишто треперат женските уши, мустаќи кои ја разубавуваат вашата насмевка и насмевка која ги разубавува вашите мустаќи, но тоа нема да Ви помогне да станете јунак на оваа приказна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ајде, вели Уља, ама нешто како да ми се пресени онаму, на падинкана, на голоно. Како човек да беше, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Мене така ми се кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Грлото ми се радува, телото ми се оладува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јажето само ми се стега околу зглобовите, ќе ми ја прежили ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не гнаси се дека образите ми се извалкани од солзи, вели мајка, и не знае кон кај да тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само, ако ми донесат лонче чај и коцка шеќер, само тогаш ми се врзува душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум крива. Не требаше ни да гледам на часовникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едни ми се покажуваат, други главечки ми се губат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тогаш уште еднаш ми се затресе земјата и ми се заврте окол-наокол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Немам невидливи пари. Вие како трговци не ќе имате никаков ќар од мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мајка бргу стана, донесе алкохол, завој и памук, и ми ги преврза прстите. Одново седна покрај масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во делот од денот помеѓу пладне и зајдисонце се завршија сите работи: фотографија кај дедо Живко, писмена изјава од него дека сепак ми дозволува да се запишам на Учителска и пари за возен билет и да ми се најдат за овде.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Почна да ми се преслекува кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури обратно. Ми се чини, тој не сакаше работите да се свршат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Конкретно, мојата муцка? Ајде кажете.“ Кажа: „Не.“ И потврди: „Вашата муцка не ми се допаѓа.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Хормоните ми се вознемируваат, што би рекол тој, кога ќе забележам дека такво нешто сторил кога сум бил отсутна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не ми прима срцето, што се вели. На нокт ми се држи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се доближи деверот, ми ја подаде картата со вино и со темен глас кој излегуваше од длабините на земјата, рече: - Наздрави Караѓоз, на младенците наздрави, посакај им среќа и бериќет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зарем да ми се точка со турската војска на север и да освојува што не се освојува?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одеднаш ми дојде и јас да се пријавам за нешто, па без да размислам се пријавив за трчање на 60 метри.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Душата ми се собра, вели, еве ја овдека, мамо, сета ми е под гушава, вели Капинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Мамо, мамо! - ѝ викнавме. Таа остана така со лицето во перницата и ми се причини дека не дише.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа со моливот почнав да цртам ромбови од средна големина, и тоа траеше долго. Овој цртеж ми се повторува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога трговците ја довлекоа до мене празната кола на две тркала, оној што беше спрегнат во левиот дел на јаремот, ми се претстави: - Јас сум Пишпирик, трговец на мало и големо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми се олесни. Опасноста мина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Почувствував страв, ми се причини дека прелесно влегува во играва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Црно, бело, ама мора да се жеволи, да се турка да ми се исушат алиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поначесто, ноќум Сликарот слушаше придушен плач и детски гласови кои доаѓаа од горните простории: „Ми се присторува“, си велеше, се утешуваше и продолжуваше, сиреч, секоја ноќ, секоја полноќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пукна целиот побелувајќи и се чу страотен тресок. Косата ми се наежи. Вреснав.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И бегам од лединката. Се пикам во шумата. Се пикам, а во умот ми се врти Гоше Љубин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде каде што четирите елементи се исцрпени, ништо повеќе не можам да доживеам и ништо повеќе не може да ми се случи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Замолче и пак продолжи. И гласов што ми се поткажува, божји глас е или е на сатаната?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Наставникот по фискултура објави дека ќе има натпревари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Студи, а мене капки пот да ми се тркалаат по слабините.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го одврзавме од куќичката и тргнавме надолу по улицата кон куќичката на баба Стеве.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зашто... (Се мисли.) Ми текна нешто, да простиш, Спиро, како на трудна жена: ми се пријаде месо со компири...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Е, оваа легенда не ми се допаѓа! Името на градот да се поврзува со свињи и со кочини!“ протестираше Ивана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И некој силен пламен ми се накрена. Ми го забра, ми го забради лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море, ба му тоа мајче, вели Јон, сѐ ми се тресе, сѐ ми се ниша. И душата ми се ниша и снагава ми се ниша вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ми горат ушите и образите, обично ми се јавува некој на телефонот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Никого не познавам, велам, ми се подотвораат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога имам намера исказите да ми се однесуваат на геј- луѓето во целина, односно на лезбејките и на геј- мажите или, поопшто, на настраните (квировите), си го прилагодувам изразот).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вџашена од неговата тајна што бавно ми се постила в очи му се радувам на летото што мирува над просторот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ми се пофали и важно ги крена ретките веѓи над шашливите очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се нажали и отидов во штабот да молам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па, нека му е со среќа!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Те нема, долго те нема! Те барав и очекував да ми се јавиш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кревам и столови и сѐ што ми се вдаде кревам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Пак тоа ми се пика во носот!“ — се помисли Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури тогаш ми олесна. Како да ми се тргна нешто што ми газеше на душава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Клекнувам, се фаќам, а прстите ми се лепат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изненаден сум... Тоа е како еден целосно скриен свет што ти потскокнува тука на дланка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Распитот си трае: веќе и јазикот ми се поти од зборување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не џанум! Каква сопротива, какво сражение по сево ова.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, - ми се обрати мене, - друг пат ќе разговараме на таа тема, сега продолжи да раскажуваш, зашто веќе е доцна, ќе треба да си легнеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се губат и пак ми се јавуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лобо (Го става жилетот во машинката.): Ќе ме избричиш ли?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Повеќе за одење, отколку за враќање, вели Јон и се оддалечува надолу, ми се губи под куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мили ми се нештата, особено ако знам дека кога-тогаш ќе мора да ги напуштам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се потсекоа нозете, што се вели, целата премалев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега почна да ми се одмотува клопчето на паметењето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
— Кај сте, вели, оти ми се криете?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но можеби еден ден ќе ми се дигне на тебе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ми се чинеше во тој момент дека од тоа што тој ќе изусти зависеше, се решаваше нашата судбина, мојата, на Ели и неговата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Одеднаш пак ми се појавија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми се врати и мене ќе ми ја скине главата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Не ми се гледа во облаците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И оттогаш, секогаш кога животот носеше студ од кој ми се смрзнуваше душата, јас му се надевав на оној топол ветер како на мелем.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дедо ми се радува, со рацете шлапка, сликички од мотори, собра полна папка.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Беше студено, но мене ми се чинеше дека нешто испарува во таа темна просторија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но јас дека бев сам и првпат гледав мечка, се исплашив и ми се вкочани погледот во неа кое од страв кое од недоумица.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Горица само се тегави, приплакува, а мене окото ми игра, ми се качува клепката на чело, ќе ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон зборува над мене, а мене ми се кине мевот, ми се отпарува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едни луѓе кои божем се тука со мене, а се отаде реките, ми велат скоро потсмевнувајќи ми се: - Кој си ти да се буниш! Ти уште не постоиш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И, еве, ви ја враќам топката како што ми го вративте и вие мене Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
16 Секој ден вежбам јога, работам на себе, на својот селф, јас сум центарот на светот, останатото не ме интересира, друго не постои, и никој нема да ми се испречи на патот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Почнаа и мене да ми се креваат солзи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Додека чекорев низ темните коридори на Атеистичкиот музеј, како во вистинско подземје на потиснатиот дух на народот, ми се наложуваше во различни изблици прашањето – за толерантноста на Албанците низ троверјето кое овде во Атеистичкиот музеј беше на нишан.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Билјана стои, ги гледа цветовите и ми се чини за момент не знае што да прави: дали уште да се распрашува или да оди пак да бере.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Остави, ми се сврти Стариот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
При седнувањето судијката ме погледна право в очи, речиси во исто време кога адвокатот ми се доближи до увото и ми шепна нешто неразбирливо.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секое стебло ми се кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Их, шо ми се пријало кокошкино месо!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се гади од тромост, неподвижност, мрзливост и болести.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
АНЃЕЛЕ: Не ми се јаде повеќе, се најадов убаво.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кој да замисли, поверува, почувствува: ми се подготвуваше претставата на најапсурдната варијанта на балканската театарска драма во која требаше да бидам единствениот травматизиран главен актер и гледач!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Почнаа да ми се враќаат сите негови црти на лицето: густите веѓи, танкиот нос, кусата вилица, сините очи, неизнудениот патец на главата, широките мустаќи што му паѓаа преку устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се истрга и го удрив по уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми чкрипи разбојот, вели, ги провирам малките меѓу основата во брдата, и како ќе чкрипнам со чкрипците, така ќе ми се скине јатокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одеднаш се крена цела бура околу нивното сознание чија ќерка сум, кои ми се сестри и целата гордост ми се крена во воздух.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Само затоа и прифатив, кога ми се јави по телефон, да се видам со него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не, не, сега и другата рака и нозете ми се одземаат.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Една недела сите се закренаа да одат на игранка, а мене не ми се излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се насмевнуваа со некоја нагласена симпатија, заговорнички ме погледнуваа, а притоа настојуваа на некој посебен начин да ми ја изразат својата поданичка покорност.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секаде ми се закречила крвта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Тогаш ми се стори дека слободата е најголема во сонот и дека најмногу се исплатува да се бориш за сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш дали од нишањето, од тресењето, ми се повратила малку свеста и ме фатиле кај што пеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не истрчувај се многу, му велам јас на Хаџиевски, а тој ми се свртува и вели: — Каде е тоа Срем, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас имам 55 години, вели, но ваков случај не ми се паднало да сретнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако појдам и јас в планина, може да ми се доразболат децава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми се слоши ако продолжам да мислам. Но вистина е, вистина: си мислев нешто чудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Е, тоа пукање уште ми се слуша, си го носам со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој да ми се правдаш. Знаеш каков беше договорот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некаде од некој агол благодарно ми се смешка мојата Убава Книжевност, мојата невидлива Belles Lettres...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кученцето е малечок фокс, црно-бело. Загубено е, ми се чини.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не ги паметам сите поединости од разговорите што ги водевме, но го немам заборавено мирисот на сите мои попладниња во Пасажот... ми се обраќаше понатаму Нилика во нејзиното писмо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мајка ми се замисли и стана многу сериозна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И ќе ми се собере срцето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се внесе в лице, беше млад и загатлив признак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бидејќи беше пладне, оџите на минарињата викаа и ги канеа верниците на молитва.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ми се приспиваше!... Само што ме фати дремка... ја слушам вратата како се подотвара...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Говорам за тоа градилиште како таму, меѓу гуштери и камења, да ќе ми се реши судбината.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Вознемиреноста тој ден настана поради средбата со Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се гади од диви и питоми животни.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И се слизна покрај мене, како куќа да ми се растовари од над главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, кој би ја открил таа средна состојба?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кај Милева ми врвеше, орман ми се одзиваше.` За забележуење е дека младината предничи во воспевуењето на доскорешната борба и луѓето што таа ги исфрли од народните недра на згорнина. На собори, на работа, во домоите на културата, на празници средсело - младинците колективно создаваат нови песни.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Восочното лице ми се издолжило, забите ми се отскриле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ај, си викам - можеби превисоко нишанам. Дај да видам што прават овие што ми се генерација.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ми се стори претерана и затоа можеби не толку искрена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На сите фотографии изгледам многу полошо одошто во природа, барем мене така ми се чини. – Што сакаш ти, фотографскиот апарат да те разубави? – ме зафркава брат ми. – Не е шминкер!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чекам да ми се сврти оној што е поинаку облечен од мене, од нас: чекам да ми се намести со тилот. 67
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излегувам пред нив и едната старица ја остава работата, што се вели, и ми се пушта да ме тепа, да ме удира по гради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, токму така. без да знам дека во главата ми се вртка каква било лоша мисла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клапецот подрипнува и ми се тркала во пилевината, во талашот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се гади што нема ништо од ова гадење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И ми се чинеше дека истото прашање го поставуваат за човекот што стоеше под бандерата сите оние од котлината на смртта од истурените шатори, оние што со наведнат поглед погледнуваа накај столбот, носејќи ги на врвот големите камења по патеката со расфрлени парчиња бодликава жица, тапкајќи по неа со боси стапала, и оние кои папсани ги трпеа ударите со кундаци и челични камшици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да не беше таа песничка, со сестра ми сигурно ќе имав неволји, оти таа знае и „на глава да ми се качи“ особено кога сме сами.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Осетив само некоја трпка: ми се качува ко ползавец и целата ме обзема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ми е гроза, што се вели, и душата ми се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу ми се сакаше, речиси нешто ме копкаше, некому да кажам што сонови сонувам, ама не решив, пред стрика Бориза ќе испаднев религиозен и суеверен, а тоа најстрого го имаше забрането Партијата, и стрико Борис за такви работи, религии и суеверија, не проштаваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Си мислам ми се крие некаде меѓу луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од срце ми се плаче, но тоа свесно не го правам зашто плачењето ги исцрпува силите, води кон попуштање кое значи конечно тонење во ова блато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Трепкам со очите, ама сѐ ми се чини дека некој друг човек гледам во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И маицата ја соблеков, ја префрлив преку една гранка, да не се извалка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дефинитивно! – беше решителен. – Мамо, дали мене ми мириса, или само ми се чини дека ми го имаш направено мојот омилен „норвешки меден колач”, оној во кој додаваш и индиски мирудии, па испаѓа норвешко-индиска комбинација?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас тоа навистина го доживеав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Не ти давам, му велам, таа ракија до оваа пропаст те доведе и не ти давам, Сакаш лути ми се, сакаш не, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— И јас овде имам дете, велам и солзите веќе ми се закреваат оздола, ми капат во филџанот, во кафето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се јавува во сонот еден чо`ек, вели името ми е Аџи Кљак-кљак.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И така јас останав сам... Сѐ пустелија ми се стори.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакам да кажам, не верувам дека воопшто некогаш бил употребуван за нешто. Токму тоа и ми се допаѓа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште кога ми текна на лебот цревата почнаа да ми кркорат од што ми се пријаде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама, наеднаш и коњот почнува да ми се завраќа и да не оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што сум се наведнала еднаш така, од многу тежина беше сум... како да го кажам тоа, устата ќе ми се пострупи ако кажам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веѓите ми се искубале, само уште една мало жарче ми тлее во очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се падна во целиот вагон да сум само јас женско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоев така замислен на брегот, размислувајќи за новите предизвици на денот, со мисла нишана од сините бранови, го заушив познатиот глас на градинарот Раиз: - Знаев дека ќе ве сретнам на брегот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Возбуден од глетката и со помошта на топлината од радијаторот, почуствував, прво, како да ми се крена некој капак од главата, а потоа како се намрштив, веројатно повеќе од машката мачка.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И мене косата ми се крена на главата. На ѓаволот мислеше Филозофот, и не се шегуваше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се допаѓа идејата за можност да кажете секогаш ново мислење. DD ПТ: Во овој случај? DD ЕВ: Не?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Вртам по бараките, наѕирам, се заѕирам: секаде ми се белеат острижените глави, небаре глуварчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, речиси, несретната со децата се разминувам, Ете, и Јона го чекав на сон, ама Јон никако да ми се јави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури потоа уследи и објаснувањето: - Сега тоа ми се чини смешно - го објаснуваше Катерина моментот кога Јана ѝ го грабнала младичот - иако станува збор за неприличен акт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некогаш ми се молкне срцето по него, некогаш не знам кај ми е. Се борам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми се извини ли ако појдам?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се отпуштив сосема, за да може креветот полесно да ме земе и одлетав, или потонав, не сум сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Откачи ги – ми се лути Хорацио – Тие умеат да мечтаат само како да станат личности.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мрмори нешто за флуидни нозе и заскитува некаде накај езерото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие ноќи многу го сонував Ангелета мој и Роса моја. Секоја ноќ ми се јавуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Штурци на почек, што се вели, гласот по неколкупати ќе ми се оѕвие меѓу ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборувајќи, таа правеше грациозни кружни движења со белите раце пред себе, при што се спојуваа точките што требаше да ја означат земјата, небото и нејзиното срце, и јас сетив како ми се олабавуваат мускулите и ме обзема некое чувство на целосно спокојство и убавина, наспроти тоа што се говореше за некаков гроб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Мојата ракија ја излокавме кога го палевме Дмитар-Пејко, тажно воздивнал Трипун Караѓоз. - За богдапрости. А ми се пие, душава се трга од мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои имаат агент, некои менаџер, некои ентертејмент лојер... а мене ми се падна Цаци.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Брат ми се врати по неколку дена, истиот каков што си го знам, само ми се виде поубав и поголем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да ми се најде на испомош, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа додаде дека при она кратко познанство таа останала со впечаток дека не сум трчел по допадливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При сѐ што беше речено погоре за новото течење во развивањето на националното самосознавање кај нас, ми се чини оти мнозина од вас во моите мислења и зборови ќе видат само една мистификација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Везден сум работал, сега ми се јајт, сакам да вечерам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Потекува и породилната вода и ми се разлева надолу, по ципите, по нозете. А мевот само ме превиткува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога се повратив, што се вели, кога ми се врати плавта, пред мене го гледам целиот иследнички штаб.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Море, какво кафе, велам, ништо сега не ми се пие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се накрева некоја завист и потреба за омраза, за одмазда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може само мене ми се стори дека му побеле косата. 215
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ете, можеби, тоа ме оставило повеќе од петнаесет години да молчам и да го голтам она што ќе ми се подаде како финансиски средства за одржувањето во живот на списанието за уметност СУМ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пушеше. Го прашав дали ми се лути. Рече дека ми се лути.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во моментот таа мисла ми се поврза со тетка Рајна и со жената, која беше дојдена со неа пред јас да заминам на училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зар не се сложуваш со мене? - изгледа Катерина го прашуваше Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сум ги замижала очите и чекам да почне негде да ме боли, да ми се зема свеста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
II Прво се изјазив како во детските игри малку игнеиплик и малку ушка високо да ја гушкам но снагата ми се претвори во сатар и секира што трчаат по стеблото разбегано по полјаната.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— „И така чини, и така чини", — си велеше Доста, „само чупето да ми се откаче од ноа кучило поповото, кај го најде ѓаволот да го трате".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Навистина госпоѓо?“, прашував, а срцето ми се качуваше во грлото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Здивот ми се скуси. Треперив. Можев и да се обесвестам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кожата ми се ежави кога ги слушам твоите бабечки стравови и не знам какви уште дивотии! - се лути Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во овој циклус се застапени само неколку наслови од еден пообемен поетски ракопис во кој се обидов да ги здружам македонските именки и придавки на начин кој ми се гледа за интересен за нашите натамошни истражувања.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Треба да се пакувам, си заминувам одовде! Ми се смачи и од вас и од оваа ужасна куќа!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Побратим ми е, не ми се пушта лесно од рака...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Квак! Како да го удрив со нешто по глава. Очите ми се исушија, станаа остри како отровни стрели.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ЛУКОВ: Ми се чини дека така ќе е најдобро. Денес времето не е за дискусии, туку за дејство.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега и Толи ми се спушта, не можам да ѝ се одлепам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Неказнето по серпентините! Зарем не рече така? - му се обратив на Б . С . - Да, ми се чини реков. Но не мораш да ме цитираш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме изненадува понекогаш тој мој брат. Пријатно ме изненадува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И ми се случи голема незгода.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Успеав некако да се соземам, иако малку ми се вратија емоциите кои после еден месец се чинеа толку далечни.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оти беше точно: јас немав спиено со жена, и Луција го виде тоа; го искористи тоа за да ми се потсмева, да ми врати за понижувањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во ,Пиринско дело" читам: ,Лазар Колишевски8, агент на Охраната на царска Б'лгарија" и мене ми се замати умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На крајот, и очите ми се затворија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Како си, малечок“, најпрвин мене ми подаде рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се доближуваат, ги поткреваат своите топли муцки и ми дишат право в лице.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште да додадам дека воопшто не се изненадив кога забележав дека некоја туѓа мисла ми се прикрадува настојувајќи да ми се прикаже како моја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбравме? - нѐ праша со укор во гласот. – Простете - рече - јас ќе одам зашто во ресторанот ми се порачани сите маси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во секој случај не бев далеку од вистината инаку зошто од густите гранки на костените ќе се разлеваа како шумни водопади песните на револуцијата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утот остана при своето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми се чини дека целиот свет се свртел против мене, а универзумот ми крои заговор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- А ако кренат рака на тебе? - Е, ќе кренат! Зошто, кога не им чинам зло? А затоа и со син ми се карам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но што да правиме кога на луѓето им е во крвта да се бават и со мудростите онака неодговорно како што го прават тоа и со глупоста!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го фрлам штафелајот а сликата ми се нафрла. Исплашен бегам, паѓам, замижувам... Божем спијам, божем сонувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Па на левиот тас да ги нареди пладневните тежини и оној часовник што чука 12 пати за конечно разбудување како од Ог Мандино, зашто залудно ми се очите отворени кога мижам со години да не видам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги опишуваш девојките како копитари, животни со високи потпетици. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На одење тој малку чудно се држеше. Ми се чинеше - му е жал што си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ако де, пробај, - ми рече повторно Дино и ми намигна низ насмевка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А самиот текст потсетуваше на ситен вез, што би можел да се прочита само со лупа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И мене ми се допадна делот кога Џоан фати да ја дави Тина откако луто ѝ го рече она: „Не сум ти некоја од тие твои ОБОЖАВАТЕЛКИ!“ Така ѝ треба!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Гога се изнасмеа добро, а кога чу за кое девојче се работи тој рече: - Арно си го одбрал гулабот, само малку доцна, така ми се чини.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонот ми вели брзо ќе ми се вратиш, брзо...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Паднав на коленици пред него и реков: „Оче блажени, Филозофе златоуст; колената ми се слаби не од пост, туку од грев, чија причина беа властољубието и гордоста на отец Стефан Писмородецот; во друштво на единаесет, со мене дванаесет арамии ноќни, на разбојници друмски скриени под светата риза се најдов, не по своја волја и јас, оти душата слаба ми била за подвизи небесни, а силна за падови; само затоа што полесно е удолу да одиш а потешко да се искачуваш кон височините Негови, јас паднав; паднав во бездна...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Осетив како ми се фаќа месото меѓу конците, се прима.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секое отуѓено парче на брегов, секое продадено делче е рак-рана: ќе ми се упика некој и ќе почне да се шири...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А во ушите сѐ уште како најсмирувачка и најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се враќа детето, ми се враќа и презимето Абазовски. Од таткото негов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нели таму бев? Нели гледав? Нели им се восхитував на другарите?...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се вртам кон другата, но таму ми се предлага уште поголема примамливост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Така нешто ме тераше, вели, ми се кажуваше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И чини, навири ѝ се нејзе очите, навири ми се мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кловнот ја занишува главата. - Да, да... Ти затоа ја споменуваш Виена. Ти знаеш што ми се случи таму.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така, од пред очи, ни се загуби татко, не ми се вдаде ни убаво да го фатам со очите, да го испратам барем со погледот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се чине дека и он не ме заборавил, токо нема шо да прави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако се пријавив ме фати некаков чуден страв - или подобро да речам - некаква возбуда при помислата: Што ќе биде ако другарите ми се смеат...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко јазелче ми се заврзува под гушава, во забиве, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „Ја види ја, бре татко, ногата, кај што ми ја окрши и ми се завари“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се бев повлекол зад своите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Излегувајте од овде сите тројца! Да не сум ве видела, говеда едни одвратни! - тетка ми се сврте накај нас и почна да мавта со четката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И другарите ми се губат, ми заминуваат некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам по долината и додека таа се шири за нови чекори сонот ми се згуснува за нови возбуди во стари непреоди во кои се оди долго.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А името на ветерот беше, најочекувано – женски! - речиси секоја година, некаде околу средината на мај, навечер ми се појавува уртикарија по нозете и по рацете, страшно ме чеша и ме присилува, барем три пати, да се будам преку ноќ и да се драскам како луд, долго не успевајќи да заспијам, со нервозна топлина внатре, во телото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сѐ ми е лигаво... Ми се лизгаат рацете...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Давав отпор, плачев, ги удирав и ги гребев страшилата пред мене, додека лицето не ми се облеа со крв, додека не ми се затворија очите од отоци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми се наложи картагинската парадигма дека во животот нема ниту победа, ниту пораз, туку само истрајба! ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И, ден за ден ми се топи девојчето. На конец ѝ виси душата. Нешто ѝ ја јаде снагата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мојот познаник, кој веќе десетина години живее во Келн, ми се обрати со прашање дали знам да му кажам по што е познат овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)