ми (зам.) - ѕвони (гл.)

Танјуговиот допис е добро освежување пред утринската посета на добричицата Ема, колешка на Хорацио, која по десетина минути, ми ѕвони, задишана и некако потемнета: - Доаѓам од гробиштата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се присетив на запознавањето. На посетите во психијатриската клиника. Како ми ѕвонеше на секои пет минути.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми ѕвонеше тој три дена, не му се јавував.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некој ми ѕвони на врата. Кај најде сега да ми ѕвони!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Само мене ми ѕвонеше телефонот неколкупати.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Џипови не сопираат Во времето кога почнаа првите доцни излегувања ми ѕвонеше на телефон десеттина минути пред да излезе од кафуле, а јас тргнував со кола да ја земам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми ја растураат главата, ми ѕвонат ушите, се кршат некои срчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ѕвони сината камбанарија, ми дозрева гласот ко виулица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одамна не ми се случило тоа, баш кога пред нос ми прелета една галабица и кога мајсторите упорно ми ѕвонеа на врата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)