ми (зам.) - студи (гл.)

И ми студи! - плачливо одговара Ване и се мршти како да има во устата кисело диво јаболче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Земи, покри се! - му вели таа. - Не ми студи... - брзо, без да размисли одговара Ване.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ах, да. Заборавив дека ми студи, - се збуни Ване. - Ќе се покријам...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мене не ми студи. Ако ти студи - стави! - се инати Сашо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мене не ми студи, - одговара Сашо. Митко се чуди што да прави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Тато, доаѓаш ли – го чу Борјан од купатилото, кога го запишуваше 90-тото, за мачката на кровот ... и два жолти ма..., кога Борјан пак го повика, сега потревожно: Побрзај, ми студи, дојди!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ми студи, Никифоре, болен сум“, шепнав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека ми студи, дека со својата смрзнатост станувам камен меѓу камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не станувај“, гракна птицата. „Патот ни е пресечен со камења.“ Го познав гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакав да викам на помош, ама грлото од страв ми беше стегнато, а сето тело ми трепереше како да ми студи, иако температурата во Египет тој ден беше околу четириесет степени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Надвор расцутените дрвја прекрасно мирисаа, имаше многу бубачки во травата, и беше топло, а мене необично многу ми студеше. Сиот треперев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден џемпер да ме грее, кога ми студи, сив како небото на првата книга од која ноќта надојде како река, кога ми се стемни.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- Ми студи, мамо, ми вели устата мамина, многу ми студи, ми вели. Одам до неа, ја пофаќам по обравчињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)