ми (зам.) - се (гл.)

Сестричките, жена ми и свеска ми се како зависта и пакоста. Да не се најдат заедно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме збуни дрскоста, а морав да се здржам, морав да покажам дека не ми се тие рамни за да се инаетам со нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми пријде, и како да ми се извинува промрмори дека нема да руча туку ќе оди да прилегне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Бидејќи тема ми се геј- мажите, машката хомосексуалност и машката геј- култура, зборот геј, како што го користам тука, општо гледано, се однесува на мажи, како што беше и во насловот на мојот предмет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Ептен дека си ти, инаку ќе одев со автобус. Најдобри другари ми се пензионерите“. Мојот другар Баци.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Еве и овдека ми се искажуваат зборовите на Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А бре, види дали ми се отворени очиве, му велам. - Отворени ти се, ми вели, што зборуваш!״.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дршка ми се само воѓите од кравата и од магарето. Јажињата нивни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ја собираш устата, како круша печена. - Разлабавени ми се непцата. - Крпи и трпи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да ми се гладни, велам, сите гладни ми умреа, велам, може од мојата дланка чекаат трошки леб.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене го, на соларникот, му велам, рацеве, до лакти. ми се со тесто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Бројани ми се годините, му вели Стојан Пејкоски и дека се бројани знам дека не се многу, му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само очите ми се над земја, вели, и сѐ е повисоко од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборувањето наближува, а јас не знам, дали не дослушувам или зборовите ми се непознати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Борис Калпак му ја подаде пушката на Чучук-Андреј. „Заповедај, синдраку, да си ги измериме гробовите. Рацеве ми се празни.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од појасот му ѕиркаше змиулест сор, алатец силен и за гранки и за човечки жили. И на неговите шепи им тежеше крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Слушам... - Што слушаш! Немој да слушаш! - Слушам, та ушиве не ми се само за миење...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Или, што е уште полошо, може да се случи, како што и самиот помислив, Асенета или Аристин да не најдат никого со кого би го испиле чајот за двајца околу пладне во градината крај црквата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
* На ова место по вторпат прекинав со пишувањето на приказнава, бидејќи во духот ми се јави кристално јасно прашање: – Зошто го лажеш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зошто ми се, најмил? Зар со нив да спијам сега јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Скромна сум, а парите ги трошам најрационално, зошто во моментов ми се детерминирано, редуцирано средство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Марки и долари – имаш ли? - Ништо. Џебовите ми се дупнати.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се свртев кон него. И кога ќе искупуваш сѐ што е во празнава кола, што се случува потоа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И бидејќи е така секој ден, тоа се познава на панталоните, излижани ми се на тоа место. Му го давам лебот и го врзувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А капак на сѐ ми се твоите будалаштини.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Од братучедот ми се познанијата“, вели војводата и покажува кон дедо ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислите ми се деформирани, презирам, сакам, проколнувам, простувам, заборавам, зошто чувствата се неменливи, фатални и опскурни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Умот, срцето и душата сега се едно морбидно место без засолниште кои талкаат низ расфрлените денови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа влегов во собата за да му објаснам: - Александар, нешто не е во ред со пенкалото што си го донел од работа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неговите усни и заби ми се убави и суви, и со храна меѓу нив, и со дамки од никотин, и му ги бакнувам и јас таква, иста како него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ноктите ми се испоткршени од гребење на ѕидот и полни со потсирена крв и малтер...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко две капки роса, колку ми се исти. 4.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ни го подадоа цвеќето, а мене рацете ми се зафатени со друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нозете ми се потфатени од коњот, од тежината негова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се погледнувам: панталоните ми се натопени со крв.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не ми се лути нешто, си велам и се вратив да ги побарам, да се простам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар отиде по мене, си мислам, а солзите ми се веќе на крајот, ми се тресат вилиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Редениците ми се обесени околу гуша, ме студенка железото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе чујам глас што ми вели да бегам, но јас не можам, отсечени ми се нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
СТЕВО: „Се хранам со јад, се смеам плачејќи, смртта и животот ми се подеднакво далечни, вие сте, Госпоѓо, виновни за тие неволи.”
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Ама, јас сум ковач, тие мене не ми се од многу корист, ги оставам на манастиров”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)