ми (зам.) - зборува (гл.)

Тогаш, ангелот веднаш те убедува дека знаеш да читаш, да го читаш животот. – ми зборуваше баба ми – Она што сме ние, што ни претставува нас е тоа она што спонтано, случајно сме го запаметиле во текот на животот, дали од читање, слушање од други луѓе или слушање на својот внатрешен учител, не е воопшто важно!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
За каква книга ми зборуваат овие луѓе!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми стана мило што наидов на овој напис. Не ми зборуваше за ништо посебно, иницијалите не можев да ги поврзам со некоја личност, но ме возбудуваше дека зад Маказар стои едно изминато време, некој слој кој скржаво ми се открива.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не можам, рече, рацете ми се фатија, нозете ми се пресекоја, почна да ми зборува на дијалект.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја слушам мама нешто ми зборува и тоа ме враќа во мојот реален живот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Многу ми е убаво кога ја слушам мама, кога ми зборува такви интересни работи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Е, добро, добро, така нека биде, само мене се нешчо ми зборуа дека и на ним треба да му се помогне — заврши Толе; а локомотивата го успори своето бегање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И ти ми зборуваш за душа? Море, јас зборувам за душа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми зборуваше дека боите веќе не се бои, и дека се само обоени; јас тоа го сфаќав како последица на потрес на мозокот, оти навистина Фисот не беше нималку нежен кон него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Што!? Мене ли ми зборуваш на тој ... - се засркна човекот и исплука - на тој ѓупски јазик?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Христина, што е со тебе, - ми зборуваше тој, - сонуваш нешто лошо, викаше во сонот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти си слабо облечена, - ми зборуваше таа, прегрнувајќи ме преку рамото, како да сакаше да ме стопли.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Тина, сѐ ќе биде добро, верувај му на татко ти, - ми зборуваше низ солзите, тивко, со страв да не се разбуди Ели и да не ја уплашиме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми зборуваше и тоа сѐ наврекнато уште десетина минути можеби, навистина не знам точно да ви кажам, оти баш за тоа време воопшто не бев при себе, како некој друг да стоеше место мене заглавен во незгодата и асфалтот но, кога малку дојдов на себе, во мислите ми се заврти филмот за овој човек овде што ми викаше, и мислам, почнав да размислувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А ти, како да си ги испуштил дизгините од рацете, ми зборуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што, не! Некако сѐ во ребуси ми зборува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што ми зборуваш, Уљо, велам јас, зар се сметна од умот, велам и магла ми се реси пред очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Копам така, наведната, а од зад меѓата слушам некој ми зборува. Ја кревам главата и гледам некој војник.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми зборува така Јон, а уште стои на мотиката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ми зборувала нешто дури трчала по мене, ама јас ни гледам ни слушам... запалиле оган и почнале да фрлаат куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не бре, за тоа, вели туку дека ми зборуваш ко нашинец. Како човек од нашине села, вели. 103
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто, бре, Мирче, му велам, што ми зборуваш така ко занесен, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ми зборуваш така, ѝ велам на Уља, оти ја слушам, а како да не ја слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам од човек до човек, никој ништо не ми зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се навикнав на тоа Швеѓаните да ми зборуваат дека нашите гастербајтери чуваат свињи во купатилата, Германците за валканите клозети и мрзеливите келнери на Јадранското Море, се навикнав Парижаните да ми зборуваат за југо-мафијата, а Лондонците за „усташите“ и „четниците“, трепетот на цивилизираната Европа...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Арафат ми зборуваше за средбите со Тито во Белград, на Бриони, на бродот Галеб. Му се насолзија очите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми зборуваше дека никогаш нема да ја заборават улогата на Тито, на Југославија, во поддршката на Палестина во најтешките моменти од својата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еве уште еден доказ за импровизираниот државен удар, за кој ми зборуваше синот Бургиба Јуниор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Е па, кога јас гледам натаму, умов ми зборува вака: онаму, кај Лепенец, на друг рид, го гледаш ли аквадуктот од камен и тула со околу двеста сводови?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми зборуваат за некој Кара-Трифун. Тој би бил подготвен да почне со таа работа. Ти си слушнал за него?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас веслав споро. Таа нешто изгледа ми зборуваше, но јас не слушав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нејзината несреќа, ако ми зборуваше за тоа, што не верувам, за мртвиот Борко, за коските и черепите горе во планината од еден злостор, за нејзината излаганост во сѐ што имала и што немала, врвеше крај моите уши неслушнато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми зборуваше за метежот по улиците, за сопругата кога го удрила автомобилот, за времето, за цените…, за животот…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По дваесет и седум години, што значи дваесет и четири години по смртта на Бах, баронот Готфрид ван Свитен, кому впрочем Форкел му ја посветил својата биографија на Бах, а Бетовен својата прва симфонија, се сретнал со кралот Фридрих накратко, и за таа средба вели: Тој [Фридрих], меѓу другото ми зборуваше за музиката и за еден голем оргулист Бах што живеел извесно време во Берлин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој често ми зборуваше: останал вака вдовец, како јас сега и на старост се оженил.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: Грев правиме... Ти се молам... Костадине... Што беше меѓу нас, беше...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Милувам, за љубов да ми зборуваш - да ја имам и да ми ја даруваш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Не ми зборуваше ни за многу други тајни од својот живот, како и Татко, оставајќи сам да дојдам до клучните вистини за нивните животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се обидуваше, додека чекоревме крај реката, да ми зборува за својата набожност, речиси за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка тогаш не ми зборуваше за своето бекташко потекло.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Разговарав со Џозефина. Ми зборуваше дека и нејзините деца, тоа е во Бостон, дека и таму лудуваат по таа нова игра. Се раширила низ сета Земја!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Мамо“, реков. „Не ми зборувај за ништо што веќе не го знам”, рече таа. Не плачеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Навистина, не е фер што Валерија постојано ми зборува дека не го поднесувам Чико.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Натепај ме, убаво натепај ме! Само, те молам, зборувај ми. Не можам кога не ми зборуваш...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ТОМЧЕ: Зошто така ме пукаш, Стојанке? Ќе пукнам од мака кога ми зборуваш така!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: Што?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Што си подзинал. Ти велам вистина е - и баба ми зборува со цвеќињата - па затоа најубаво ѝ цутат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
БОРИС: Немој да ми зборуваш на „вие”. Како да имам ѕид пред себе. (Пауза) Може ли човек да биде „хи-фи”? Верен на себе? МИРА: Мора.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АЦО: Стево, немој да ми зборуваш на „вие” и не ме заебавај со чиновнички фрази туку кажи кого да го фаќам за гуша за оваа работа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Пак нема да ми зборувате денес? (Пауза) Свињата се фрла од ѕид во ѕид. Ѝ дадов да јаде. Ќе се менува времето.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како што ми зборуваше за тоа мојот менаџер само рече: - Мислам дека ова е мала црква и нема традиција во таа земја за инструмент каков што се оргулите. Да им се заблагодариме на поканата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми зборуваше полугласно, но доволно јасно за да слушне и некој непознат од групата: - Да не си изнемоштен од напорното патување низ татковината?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Бреда ми зборуваше за вас“, рече додека ме воведуваше во осветлената, засводена ординација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Проценувачки ме набљудуваше за момент, мрморејќи „да, да“ себе си во брада и тогаш, со помош на медицинските сестри, госпоѓицата Арцибалд и госпоѓицата Сливовиц, ме проведе низ серија тестови кои би збуниле и космонаут.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Речиси секој втор ден таа ме викаше од работа и со глас кој одвај сокриваше радост, детално ми зборуваше за некоја нова и страшна болест штотуку откриена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме дочека на врата со свилено кимоно со длабок изрез и со пар аждери со испреплетени опаши.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Косата ѝ беше подигната како токму да излегла од када и мирисаше на „нокзема“ крема* и „фајсохекс“.**
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Знам што ми зборуваш- рече дедо ми- ама ајде сега ти мене гостин да ми бидеш, да ти се порадува Ѓурѓа ваша и оти сами овој муабет јас и ти не ќе можеме да го правиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Многу благодарам, му велам, а не ми текнува да го прашам за каков пат ми зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето ми зборуваат нешто, сакаат на друго да ми го тргнат умот, ама јас сум оглувела, никого не слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не знам што ми зборува Хубер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ми зборуваш така?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас си го мислам германски мајор, дека носи нивна униформа, а ваму тој ми зборува бугарски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Манол постојано ми зборуваше за деца, вели, за полна куќа деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кои пријатели, прашувам. — Оние за кои ми зборувавте, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми зборува човекот како да не е со сите тука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетив дека ми зборува за воспитачките по домовите за деца без родители.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почна да ми зборува дека ме сака и да му простам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)